Opvoedingsstijl, tips en trucs.
Voor de mensen met (jonge) kinderen:
Welke opvoedingsstijl hanteren jullie? Wat zijn daarvan de voordelen en zie je ook nadelen? Wat doe je anders dan jouw ouders?
Voor de grootouders:
Wat vinden jullie van de huidige opvoedingsstijlen? Hoe groot is het verschil tussen de manier waarop jullie zelf grootgebracht werden, hoe jullie je eigen kinderen grootbrachten en de manier waarop jullie kleinkinderen worden grootgebracht?
Natuurlijk ben ik mij ervan bewust dat elk kind een andere aanpak nodig heeft, maar zijn er tips en trucs die je wilt delen met andere mensen?
En hoe komt het dat je geloofd in je huidige manier van opvoeden?
To trapt af:
En direct sorry voor de
lange post.
Voorgeschiedenis:
Als tweeëntwintigjarige had ik zeven jaar een (knipperlicht)relatie met een vrouw van 38, haar zoontje was 6 toen ik haar leerde kennen, zij was nogal streng en labiel, ik was de stabiliserende factor; twee jaar geleden ben ik de jongeman (begin twintig) weer tegengekomen en heeft hij mij bedankt voor de jaren dat ik er was.
Na jaren vrijgezel te zijn geweest, heb ik ondertussen al vijf jaar een relatie met een andere partner (waarvan 4 jaar getrouwd) met alweer een stiefzoon die vier was toen ik hem leerde kennen. Mijn stiefzoon kampt met ASS/ODD en terwijl mijn partner de voorkeur geeft aan de zachte aanpak, ben ik wat strenger voor hem.
Aanleiding van dit topic was een kleine discussie die ik had met mijn partner, waarbij ik aangaf dat de vroegere beleefdheid “kinderen zwijgen als volwassenen praten” best wel goed vond en zij meende dat ik een teletijdmachine moest nemen.
Qua opvoedingsstijl geloof ik niet in de strenge aanpak waarbij je kinderen als kleine
volwassenen behandelt, maar evenmin in de reguliere huidige praktijk waarbij kinderen op een troon gezet worden. Voor mij is het een combinatie van de twee: een manier van opvoeden waarbij je veel liefde toont en ondertussen ook streng kunt zijn en consequenties hanteert.
Ik probeer dit ook in de praktijk te brengen door veel aandacht te besteden aan mijn stiefzoon, maar ook door hem tegelijkertijd te negeren wanneer hij drama maakt of streng te zijn wanneer hij een franke mond opzet.
Voorlopig werkt dit, maar ik ben steeds benieuwd naar extra tips.
Maar goed, wat zijn jullie ideeën?
Duidelijke grenzen en structuur. Binnen de grenzen steeds meer verantwoordelijkheid geven. Open staan voor input vanuit het kind maar deze input dan wel op een nette manier gebracht.
Oog voor situaties en begrip wanneer positief gedrag even niet lukt. Als het kind het wel weer kan, dan weer positief gedrag verwachten.
Geen opvoedstijl hier, we doen zomaar wat.
Ons uitgangspunt en uiteindelijke doel is zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Duidelijkheid en grenzen zijn ook belangrijk. Nee is ook een antwoord en het wordt geen ja bij drama maken/gillen/huilen/schreeuwen/boos worden.
We bieden duidelijkheid over wat er wel en niet mag, over wat er op de planning staat, maar ook over wat we verwachten qua gedrag.
En we laten haar zoveel mogelijk zelf doen als ze dat zelf kan. Als het nodig is helpen we haar uiteraard wel. Uitgangspunt is vertrouwen en verantwoordelijkheid waarvan zij dan kan laten zien dat ze dat aan kan.
We hebben doorgaans een heel makkelijk en meegaand kind, dat is heel fijn.
Met name omgangsvormen en respect vinden we belangrijk. Voor mijn gevoel ben ik niet eens heel erg streng en mag dochter veel. Ik vind voor mezelf dat ik wel moet kunnen beargumenteren waarom ik iets niet goed vind of vind dat iets juist moet.
Wij deden/doen ook maar wat. Was er al heel snel achter dat het lastig is om 2 kinderen hetzelfde op te voeden, gewoon omdat hun karakters anders zijn.
Wat misschien wel leuk voor je is om terug te kijken is de serie "Hoe gaat dat bij jullie thuis" - https://www.eo.nl/artikel/nieuw-eo-programma-hoe-gaat-dat-bij-jullie-thuis
Ik heb een hoop van mijn ouders geleerd, als in, zo doen we het dus niet.
Een kind met ASS/ODD vereist een heel andere aanpak dan een kind zonder deze diagnoses. Wat prima werkt voor ieder ander kind, kan zomaar heel anders uitpakken bij jouw stiefzoon. Hopelijk heb je veel kennis en ervaring met ASS/ODD, want dit is echt pittig voor veel ouders/verzorgers.
Ik trek geen stijlen, dat betekent vaak dat er wat hardnekkig doorgezet wordt, zelfs als het niet werkt. Ik denk zelf duidelijk en liefdevol, kijkend naar wat het kind nodig heeft en daarop meebewegen.
Wat ik als grootouder vindt: ik heb moeite met mensen die hun kind als project zien. Alles heel overwogen en volgens regels doen ( vooral de verbazing, afschuw, en veroordeling, als andere het anders doen) en niet zien dat het natuurlijke er bij henzelf af is. Ik heb moeite met de vele uit de grond gestampte opvoed/slaapcoaches die werkelijk je laatste euro opzuigen voor advies dat 40 jaar geleden al gegeven werd. Ik heb moeite met de drang labels op te leggen ( tenzij zinvol of van groot belang, dat spreekt voor zich) en ik heb moeite met de prestatiedrang van ouders, alsof alles een wedstrijd is en hun verdienste. Dat is vast iets van alle tijden, maar ik merk wel dat wat meer op de voorgrond treedt.
Voor mijn dochters met ASS heb ik de adviezen gevolgd zoals die in “geef me de vijf” werden toegelicht. Dat heeft zeker geholpen om duidelijk te zijn en irritaties over en weer op te lossen.
Mijn eerste opvoedcursus deed ik al toen ze 2 waren, “opvoeden van een meerling” wat erg leuk was, ik heb nog lang nadien contact gehouden met de andere ouders.
Ik heb ook een orthopedagoog laten meekijken toen ze 4 waren en toen ze puber waren en hun diagnose ASS hadden, kregen we autismecoaches die konden meedenken.
Lizzyliz schreef op 23-08-2022 om 12:11:
Een kind met ASS/ODD vereist een heel andere aanpak dan een kind zonder deze diagnoses. Wat prima werkt voor ieder ander kind, kan zomaar heel anders uitpakken bij jouw stiefzoon. Hopelijk heb je veel kennis en ervaring met ASS/ODD, want dit is echt pittig voor veel ouders/verzorgers.
Ik heb zelf de diagnose ASS icm een persoonlijkheidsstoornis. Volgens mijn partner heb ik hetzelfde als haar zoon met nog een schepje ADHD erbovenop; dus ik heb wel wat ervaring.
Niet dat dit het altijd makkelijk maakt, maar wij overleggen veel.
Ik laat mijn kind zoveel mogelijk vrij en zonder regels opgroeien. Nee probeer ik te vermijden. De regels die er wel zijn hanteer ik consequent. Dochter weet inmiddels dat harder huilen of hysterie geen verandering in de situatie brengen.
Verder mogen emoties er zijn. Je zult mij nooit horen zeggen dat ze zich niet moet aanstellen. In plaats daarvan ga ik naast haar zitten en probeer haar dan te helpen haar emotie onder woorden te brengen. Nu begint ze dat zelf ook te doen, wat veel geschreeuw scheelt.
Maar misschien is het belangrijkste voor mij nog wel regelmaat en voorspelbaarheid. We houden vast aan haar slaap tijden en hebben kleine rituelen voor allerlei dingen tijdens de dag. In de ochtend vertel ik wat we die dag gaan doen of vraag ik wat ze zelf wil doen. Zo zorg ik dat de eerste drie plannen van de dag duidelijk zijn en als iets is afgerond leg ik uit wat het volgende is.
Ik ben inmiddels wel klaar met het opvoeden. Dat is (zo goed als) zonder straffen gegaan, met afspraken die ook echt afspraken waren, en geen harde huisregels (afgezien van de normale fatsoensnormen). Niemand is de baas maar als het er op aan komt, heeft degene met de eindverantwoordelijkheid ook het laatste woord.
Ze zijn heel goed gelukt, al zeg ik het zelf. Ik hoop niet dat ooit een kind van mij een autoritaire opvoedingsstijl gaat hanteren. Daar zou ik wel moeite mee hebben.
MMcGonagall schreef op 23-08-2022 om 14:12:
Ik ben inmiddels wel klaar met het opvoeden. Dat is (zo goed als) zonder straffen gegaan, met afspraken die ook echt afspraken waren, en geen harde huisregels (afgezien van de normale fatsoensnormen). Niemand is de baas maar als het er op aan komt, heeft degene met de eindverantwoordelijkheid ook het laatste woord.
Ze zijn heel goed gelukt, al zeg ik het zelf. Ik hoop niet dat ooit een kind van mij een autoritaire opvoedingsstijl gaat hanteren. Daar zou ik wel moeite mee hebben.
Zo werk ik ook. En dat lijkt behoorlijk goed gelukt te zijn.
MMcGonagall schreef op 23-08-2022 om 14:12:
Ik ben inmiddels wel klaar met het opvoeden. Dat is (zo goed als) zonder straffen gegaan, met afspraken die ook echt afspraken waren, en geen harde huisregels (afgezien van de normale fatsoensnormen). Niemand is de baas maar als het er op aan komt, heeft degene met de eindverantwoordelijkheid ook het laatste woord.
Ze zijn heel goed gelukt, al zeg ik het zelf. Ik hoop niet dat ooit een kind van mij een autoritaire opvoedingsstijl gaat hanteren. Daar zou ik wel moeite mee hebben.
Oh wat fijn. Ik sta dus nog aan het begin. Maar hier ook tot zover nooit echt straffen. Hoog op iets afpakken zoals een bal die ze bewust drie keer de straat op gooit. Maar meestal is waarschuwen voldoende.
Battle-Royale schreef op 23-08-2022 om 11:48:
Geen opvoedstijl hier, we doen zomaar wat.
Gelukkig, ik ben niet de enige.
