Opvoedingsstijl, tips en trucs.
Voor de mensen met (jonge) kinderen:
Welke opvoedingsstijl hanteren jullie? Wat zijn daarvan de voordelen en zie je ook nadelen? Wat doe je anders dan jouw ouders?
Voor de grootouders:
Wat vinden jullie van de huidige opvoedingsstijlen? Hoe groot is het verschil tussen de manier waarop jullie zelf grootgebracht werden, hoe jullie je eigen kinderen grootbrachten en de manier waarop jullie kleinkinderen worden grootgebracht?
Natuurlijk ben ik mij ervan bewust dat elk kind een andere aanpak nodig heeft, maar zijn er tips en trucs die je wilt delen met andere mensen?
En hoe komt het dat je geloofd in je huidige manier van opvoeden?
KillerQueen schreef op 23-08-2022 om 15:24:
[..]
Gelukkig, ik ben niet de enige.
Hier ook. Ze zijn nu 24 en 21.
humor en structuur
Valdemar schreef op 23-08-2022 om 11:40:
[...]
Aanleiding van dit topic was een kleine discussie die ik had met mijn partner, waarbij ik aangaf dat de vroegere beleefdheid “kinderen zwijgen als volwassenen praten” best wel goed vond en zij meende dat ik een teletijdmachine moest nemen.
Qua opvoedingsstijl geloof ik niet in de strenge aanpak waarbij je kinderen als kleine
volwassenen behandelt, maar evenmin in de reguliere huidige praktijk waarbij kinderen op een troon gezet worden. Voor mij is het een combinatie van de twee: een manier van opvoeden waarbij je veel liefde toont en ondertussen ook streng kunt zijn en consequenties hanteert.
Ik probeer dit ook in de praktijk te brengen door veel aandacht te besteden aan mijn stiefzoon, maar ook door hem tegelijkertijd te negeren wanneer hij drama maakt of streng te zijn wanneer hij een franke mond opzet.
Voorlopig werkt dit, maar ik ben steeds benieuwd naar extra tips.
Maar goed, wat zijn jullie ideeën?
Misschien heb ik geen recht van spreken, want geen kinderen (al een aantal jaar in een fertiliteitstraject). Maar even geleden zag ik op insta iets voorbij komen wat ik zeker wil (proberen) toepassen mochten wij ooit wel kinderen krijgen. Inderdaad, dat ge-mamamama terwijl mama in gesprek is, dat vind ik als gesprekspartner ook superirritant. En ook niet netjes, kind staat op 1, dus het gesprek met mij was blijkbaar niet belangrijk/interessant genoeg, even op de beurt wachten wordt niet meer geleerd. Ik merk het ook in het VO als docent. Kinderen willen direct geholpen worden, ondanks dat je met een andere leerling in gesprek bent.
Maargoed, de tip die ik las: leer je kind aan zijn/haar hand op jouw knie/schouder/whatever te leggen als hij/zij iets van je wil terwijl jij in gesprek bent met iemand (kan ook een telefoongesprek zijn). Leg je hand op hand van kind om aan te geven dat je weet dat hij/zij "in de wacht staat". Daarna, als het gesprek klaar is, meteen alle aandacht voor kind. Zo zou hij/zij leren dat op de beurt wachten soms moet, maar dat je daarna alle aandacht krijgt. Geen idee of dit in de praktijk werkt, maar ik vond het een mooi idee.
Ik vind dat je elkaar uit moet laten spreken. Dus niet kinderen houden per definitie hun mond als volwassene praten, maar ook andersom. Als ik met iemand in gesprek ben, moet kind even wachten. Hoort erbij om dat ook te leren. Andersom moet een ander soms ook even wachten als ik met mijn kind in gesprek ben of bezig ben.
Respect naar elkaar is wederzijds. Dat je kind voor jou belangrijker is dan de buurman is logisch, maar dat betekent niet dat je kind altijd direct aandacht kan en mag opeisen ten koste van een ander. Dat vind ik een vreemde en mijns inziens ook onjuiste interpretatie van je kind op één zetten.
Ik denk dat je een kind zeker kunt leren op de beurt te wachten, maar pas op een bepaalde leeftijd. Als het kind daar in de ontwikkeling ook aan toe is. Mijn peuter van twee kan dat gewoon nog niet. Heeft niks te maken met verwend of dat ik mijn kind belangrijker vind dan iemand met wie ik in gesprek ben. Het is voor kind gewoon nog onmacht dat het ongeduldig is en dan is het sneller om die aandacht even te geven zodat ze daarna fijn zelf kan spelen en ik weer aandacht kan geven aan het gesprek.
Dat is hetzelfde als dat er mensen zijn die menen een baby al zindelijk te maken. Daar is een baby gewoon nog niet aan toe.
Overigens krijg ik vaak de opmerking dat dochter zo heerlijk rustig zelf kan spelen en weinig aandacht vraagt. Ik ben er van overtuigd dat dat er mee te maken heeft dat ze weet dat ze altijd op mij terug kan vallen.
Wil ik onverdeelde aandacht geven aan iemand dan spreek ik gewoon af zonder mijn dochter. Bij mensen zonder kinderen die zeggen dat ze graag mijn dochter erbij willen hebben meld ik ook van tevoren dat dat betekent dat dochter zal inbreken tijdens gesprekken en dat als ze daar geen trek in hebben ik haar lekker thuis laat.
De spartaanse opvoedstijl
afrodite05 schreef op 23-08-2022 om 17:24:
[..]
Misschien heb ik geen recht van spreken, want geen kinderen (al een aantal jaar in een fertiliteitstraject). Maar even geleden zag ik op insta iets voorbij komen wat ik zeker wil (proberen) toepassen mochten wij ooit wel kinderen krijgen. Inderdaad, dat ge-mamamama terwijl mama in gesprek is, dat vind ik als gesprekspartner ook superirritant. En ook niet netjes, kind staat op 1, dus het gesprek met mij was blijkbaar niet belangrijk/interessant genoeg, even op de beurt wachten wordt niet meer geleerd. Ik merk het ook in het VO als docent. Kinderen willen direct geholpen worden, ondanks dat je met een andere leerling in gesprek bent.
Maargoed, de tip die ik las: leer je kind aan zijn/haar hand op jouw knie/schouder/whatever te leggen als hij/zij iets van je wil terwijl jij in gesprek bent met iemand (kan ook een telefoongesprek zijn). Leg je hand op hand van kind om aan te geven dat je weet dat hij/zij "in de wacht staat". Daarna, als het gesprek klaar is, meteen alle aandacht voor kind. Zo zou hij/zij leren dat op de beurt wachten soms moet, maar dat je daarna alle aandacht krijgt. Geen idee of dit in de praktijk werkt, maar ik vond het een mooi idee.
Moet je er wel tegen kunnen dat er tijdens "mamamamamamaaaa" ook nog eens aan je hand geslingerd wordt.
Auwereel schreef op 23-08-2022 om 18:35:
[..]
Moet je er wel tegen kunnen dat er tijdens "mamamamamamaaaa" ook nog eens aan je hand geslingerd wordt.
Nouja, het is dus het idee dat dat handje plaatsen het ge-mamamamama vervangt. Of dat realistisch/haalbaar is (en vanaf welke leeftijd ongeveer), weet ik niet, want geen ervaring 
Wij improviseren ook grotendeels, eerlijk gezegd.
Ik merk wel op dat de huidige generatie jongvolwassenen (17-20 jarigen) behoorlijk "entitled" is (bij gebrek aan een beter woord). Het is goed dat ze voor hun rechten opkomen en mondig zijn, maar veel slaan daar een beetje in door. Ze zijn gewend dat volwassenen veel geduld voor ze opbrengen, en ze voortdurend positief-constructief te woord staan, maar diezelfde vaardigheden die ze eisen van hun omgeving (geduld, vriendelijkheid en respect) hebben ze andersom vaak juist nog niet goed aangeleerd. Gezien mijn ervaringen met die leeftijdsgroep in het buitenland, is dat grotendeels cultureel bepaald. Dat is dus wel iets waar ik bewust mee bezig ben, zowel met mijn kinderen op school als mijn eigen kind.
Verder zijn zelfredzaamheid en zelfvertrouwen het belangrijkst voor ons. En we proberen veel cultuur mee te geven: verhalen, muziek, kunst. We gaan vaak naar het theater en naar musea, bijvoorbeeld. Dat hebben mijn ouders ook gedaan, en daar ben ik nog steeds heel blij mee.
absor schreef op 23-08-2022 om 16:25:
humor en structuur
Dit
Met nog wat als: emoties mogen er zijn aan sussen doen we niet echt
En verder leven we alles gewoon voor, we schelden zelf (haast) nooit, zeggen dank je wel en alsjeblieft tegen elkaar en tonen interesse in elkaars en andermans leven.
Jillz schreef op 23-08-2022 om 18:07:
Ik denk dat je een kind zeker kunt leren op de beurt te wachten, maar pas op een bepaalde leeftijd. Als het kind daar in de ontwikkeling ook aan toe is. Mijn peuter van twee kan dat gewoon nog niet. Heeft niks te maken met verwend of dat ik mijn kind belangrijker vind dan iemand met wie ik in gesprek ben. Het is voor kind gewoon nog onmacht dat het ongeduldig is en dan is het sneller om die aandacht even te geven zodat ze daarna fijn zelf kan spelen en ik weer aandacht kan geven aan het gesprek.
Dat is hetzelfde als dat er mensen zijn die menen een baby al zindelijk te maken. Daar is een baby gewoon nog niet aan toe.
Overigens krijg ik vaak de opmerking dat dochter zo heerlijk rustig zelf kan spelen en weinig aandacht vraagt. Ik ben er van overtuigd dat dat er mee te maken heeft dat ze weet dat ze altijd op mij terug kan vallen.
Wil ik onverdeelde aandacht geven aan iemand dan spreek ik gewoon af zonder mijn dochter. Bij mensen zonder kinderen die zeggen dat ze graag mijn dochter erbij willen hebben meld ik ook van tevoren dat dat betekent dat dochter zal inbreken tijdens gesprekken en dat als ze daar geen trek in hebben ik haar lekker thuis laat.
Er zijn ook kinderen van twee die opgroeien met met meerdere broertjes/zusjes en dus noodgedwongen wel eens moeten wachten. Kunnen ze echt wel leren hoor. En zelfs als ze enig kind zijn...ik zit ook wel eens op de wc of zo. Ik ben gewoon niet altijd acuut beschikbaar als mijn kind dat wil. Dat wil niet zeggen dat ze niet altijd op me terug kan vallen. Ik ben er voor haar, maar niet altijd à la minute.
MamaE schreef op 23-08-2022 om 19:24:
[..]
Er zijn ook kinderen van twee die opgroeien met met meerdere broertjes/zusjes en dus noodgedwongen wel eens moeten wachten. Kunnen ze echt wel leren hoor. En zelfs als ze enig kind zijn...ik zit ook wel eens op de wc of zo. Ik ben gewoon niet altijd acuut beschikbaar als mijn kind dat wil. Dat wil niet zeggen dat ze niet altijd op me terug kan vallen. Ik ben er voor haar, maar niet altijd à la minute.
Er is een verschil tussen direct iets doen of reageren op een schreeuw om mama. Als ik op de wc zit kan ik niet tegelijk een fles maken, maar ik kan wel zeggen ik hoor je en als ik klaar ben ga ik een fles maken. Datzelfde doe ik als ik in gesprek ben. En ja dat onderbreekt het gesprek omdat ik niet met één mond twee verschillende zinnen kan uitspreken. Mijn dochter is nog niet in staat om te begrijpen dat ik haar negeer omdat ik in gesprek ben en dus negeer ik haar niet. Straks komt ze op een leeftijd dat ze dat wel kan begrijpen en dan leer ik haar dat ze haar vraag even moet uitstellen.
Overigens leef ik het wachten op je beurt wel voor. Recent voorbeeld dochter wilde een rietje bij haar drinken en dat zouden we samen gaan vragen aan de serveerster. We liepen er heen maar ze was in gesprek. Dan zeg ik wel kijk ze is nog even aan het praten dan moeten we even wachten tot we aan de beurt zijn. En dan wachten we samen, terwijl ze steeds vrolijk roept "even wachten".
Ik ga vooral voor het stimuleren van zelfstandigheid. Ik leer de kinderen om hun verantwoordelijkheid te nemen. Ik leer ze om zorg te dragen voor henzelf en hun omgeving. Ik geef ze zoveel mogelijk liefde en vertrouwen. Het contact met de kinderen is op basis van respect en gelijkwaardigheid. Ik geef ze zoveel mogelijk vrijheid binnen de door mij gestelde kaders, heb weinig regels en praat veel met de kinderen om dingen uit te leggen, met elkaar van gedachten te wisselen en tot compromissen te komen.
Jillz schreef op 23-08-2022 om 20:05:
[..]
Er is een verschil tussen direct iets doen of reageren op een schreeuw om mama. Als ik op de wc zit kan ik niet tegelijk een fles maken, maar ik kan wel zeggen ik hoor je en als ik klaar ben ga ik een fles maken. Datzelfde doe ik als ik in gesprek ben. En ja dat onderbreekt het gesprek omdat ik niet met één mond twee verschillende zinnen kan uitspreken. Mijn dochter is nog niet in staat om te begrijpen dat ik haar negeer omdat ik in gesprek ben en dus negeer ik haar niet. Straks komt ze op een leeftijd dat ze dat wel kan begrijpen en dan leer ik haar dat ze haar vraag even moet uitstellen.
Overigens leef ik het wachten op je beurt wel voor. Recent voorbeeld dochter wilde een rietje bij haar drinken en dat zouden we samen gaan vragen aan de serveerster. We liepen er heen maar ze was in gesprek. Dan zeg ik wel kijk ze is nog even aan het praten dan moeten we even wachten tot we aan de beurt zijn. En dan wachten we samen, terwijl ze steeds vrolijk roept "even wachten".
Ik negeer mijn kind nooit, ik heb daar nogal issues mee. Maar dat ik zeg dat ze even moet wachten, ja dat wel. Dat doe ik ook tijdens een gesprek met iemand anders of aan de telefoon. En als er visite is, verwacht ik echt niet dat ze de hele middag haar mond houdt. Maar ik wil dan weer niet dat ze continu overal doorheen tettert of doorlopend aandacht vraagt. Ze weet wel dat ik haar geen eeuwigheid laat wachten als ik 'even wachten' zeg. Dat vertrouwen is er en daardoor is er ook niet de noodzaak om opdringerig te zijn. Dus ik denk dat we dat redelijk hetzelfde doen.
Overigens heb ik nooit visite met een dusdanige hekel aan kinderen dat ze van de aanwezigheid van mijn dochter al chagrijnig worden. Lijken me geen leuke mensen.
Ik ben heel kortzichtig opgevoed en ik probeer bij mijn kindje het tegenovergestelde te doen. Plaats maken voor gevoelens en emoties..
