Opvoeding vroeger - uitleggen en praten

Vroeger

Hoe vroeger is vroeger? Heb je het dan over mensen die nu 25 zijn of die nu 50 zijn? Ik sprak/spreek met mijn kinderen (23 en 26) erg veel, mijn ouders met mij wat minder, gewoon omdat ze minder tijd hadden, maar als we iets vroegen kwam er antwoord, jouw verhaal herken ik dus niet. Het zal erg verschillend zijn per gezin, toen en nu.

Mijn vader was of is dol op praten

maar dat waren meer monologen.
Bij ons thuis werd zeker wel over de oorlog en andere vroegere zaken gepraat. Ik zat daar met rode luisteroortjes bij omdat ik het interessant vond. Er werd ook wel over andere dingen gepraat, maar om nou te zeggen dat we mét elkaar over het een en ander spraken.... nee, het was meer een tégen ons gepraat. Ik praat nu mét mijn kinderen. Ik heb hele gesprekken over wat ze bezighoudt en dat was er niet zo bij bij mijn ouders thuis. Mijn vader noemde mij vroeger liefkozend ´mijn sateliet´. Ik kon heel gezellig bij mijn ouders staan kwebbelen. Als zij zich verplaatsten, verplaatste ik mezelf mee. Achteraf gezien was dat misschien best vermoeiend voor ze, hihi. Maar dat waren dan niet echt diepzinnige gesprekken. Het kwam bijvoorbeeld niet in me op om bij mijn moeder te gaan zwijmelen over mijn verliefdheden. Of is een discussie aan te gaan over politiek. Ik stond daar ook nog niet echt bij stil in die tijd. Pas nadat ik het huis uit ben gegaan ben ik me op maatschappelijk gebied meer bewust geworden en heb een eigen mening gevormd. Maar omdat mijn vader graag zijn eigen mening hoort waren gesprekken daarover niet gezellig. Hij dreef graag de spot met bijvoorbeeld ´die rooie rakkers´.

Bij ons niet

bij ons thuis werd vroeger niet gepraat over belangrijke dingen,bij ons was het motto,als ouderen praten moeten kinderen zwijgen,dus ik hoewel ik regelmatig met kromme tenen zat,durfde ik mijn mond niet open te doen.Ook ruzies werden nooit uitgepraat,je kreeg een grote mond als je iets fout deed of een snerende opmerking,en dat was het.
ik wist wel hoe mijn vader dacht over politiek ,de maatschappij e.d ,maar dat vertelde hij ons,zonder een weerwoord te accepteren.Mijn moeder stelde zich net zo op als de kinderen,zij sprak hem ook niet tegen,en gaf vooral niet haar eigen mening.Familiezaken(de mishandeling van mijn tante door haar man),en andere dingen die in de familie of ons gezin gebeurden(mijn vader die vreemd ging,en verslaafd was aan alcohol)we wisten het allemaal wel,maar erover praten was taboe.
de *vuile was* werd binnen gehouden,wij profileerden ons naar de buitenwereld vooral als de happy family waar alles altijd goed ging.
Ik vraag me weleens af,was dit de generatiekloof,of was dit het karakter van mijn vader?is het meer van deze tijd om te discusseren met je kinderen?

Hier praat ik met elk kind apart over van alles,de een uit zich meer dan de ander,maar ze praten allemaal ook vertrouwelijk met me.
Als we hier met het hele gezin aan tafel zitten,praten we over alles,soms hebben we discussies van wel anderhalf uur,elke kind mag zijn mening geven,ik vind het geweldig om te zien hoe onze kinderen opgroeien tot volwassen mensen,hun mening vormen,en die ook durven te uiten,want hoewel discusseren ook best vermoeiend is af en toe,en we het ook regelmatig niet eens zijn,ik vind het heel belangrijk dat onze kinderen de ruimte krijgen om ook hun mening te uiten.

Nou bij ons wel

Bij ons werd wel gepraat hoor. Gewoon over van alles en nog wat en ook wel afhankelijk van de leeftijd.
Toen we puberden konden we verschrikkelijk van mening verschillen met onze ouders, over politiek of over t.v. programma's of over films, over het leven eigenlijk alles.
Over ontwikkelingen ,de maatschappij(vertrossing van de omroepen b.v.).
Als we het oneens waren (wat veel voor kwam) konden we dat ook uitdragen door onderhuidse steken onder water te geven, opmerkingen ofzo als er dan zo'n programma op was waardoor het animo van de kijker natuurlijk behoorlijk kelderde...
Gelukkig had ik ook een oude zwart-wit op mijn kamer...
Of als er eens iemand op bezoek was die er duidelijk meer verstand van had.....vraag maar aan albana, die weet daar álles van. Of zoiets. (jaja net of ik altijd zin heb er met jan en alleman over te discuseren).
En over gevoelens ook wel...
Hoewel dat was meer intiem binnen het gezin, zoiets.
Meestal 1 op 1. (of vader of moeder)
Ik herinner me ook nog wel hele emotionele taverelen toen mijn opa erg onverwacht overleed en mijn moeder sprak daarna open over haar gevoel van 'eenzaam zijn' (was enig kind), wees zijn en niemand die haar d'r leven lang al kende van jongs af aan. En de gesprekken die dat opleverde over haar 'keus' of voorkeur voor een broertje of zusje voor elk kind. Dat ze er van genoot als ze zag dat ik voor m'n broertje op kwam of als we ruzie maakten. Dat ze dat altijd gemist had en van binnen erg jaloers was geweest op kinderen die dat wél hadden, hoewel ze er schijnbaar van buiten gelukkig uitzag.En over de druk die ouders op een enig kind leggen, zonder het bewust te zijn, de verwachtingen...en dat ze zich als klein kind al realiseerde dat ze dubbel zo goed moest uitkijken bij het oversteken want die anderen hadden nog broertjes en zusjes...maar haar ouders hadden alleen háár.
jaja, dat waren diepgaande gesprekken.
Ik kon toendertijd helemaal niet met mijn broertje (nu wel hoor, we waren pubers), maar zowel broer als ik gingen e.a. toen wel in proporties zien, laten we het zo zeggen...
Dus hier héle andere ervaringen met 'vroeger'.
groeten albana

Mijn vader is een rasdebater

en ijzersterk daarin. Hij kan niet tegen zwart-wit meningen en dwong ons feitelijk argumenten voor onze meningen aan te dragen.
Iets anders doen was dom.

Bij ons kon overal over gediscussieerd worden, geloofszaken, allochtonen, buitenlandse zaken, binnenlandse zaken.
Je mocht best een afwijkende mening hebben (graag zelfs, dan kon er een discussie ontstaan) maar je moest hem kunnen onderbouwen en op een fatsoenlijke manier bediscussiëren. Wij werden dus door mijn al heel jong als volwaardige gesprekspartners gezien. Maar ik was de enige die daarin meeging, tot mijn vaders grote teleurstelling waren en zijn mijn broertjes nooit van die debaters geweest. Zij lijken dan weer meer op mijn moeder, die ook niet kan discussiëren en altijd het onderspit delft. Gelukkig voor mijn vader trouwde ik met een man met VVD-denkbeelden en bereidheid om die te verdedigen en te onderbouwen, mijn vader is behoorlijk links.

Maar goed dat praten was alleen maar als het over dit soort dingen ging dan tenminste.

Over opvoedkundige dingen werden we vrij autoritair behandeld. Nee is nee en dat is omdat ik dat zeg en we mochten niet veel en hadden geen inbreng.
Helemaal fout en ik rebelleerde volledig in de pubertijd. Ik zou dat zelf anders doen bij mijn kinderen, maar goed mijn zoontje is nog klein dus wie weet hoe autoritair ik nog ga worden.

Albana en kiki en nikus?

we proberen er hier achter te komen of het tijdgebonden is ,dat niet praten.
in welke tijd zijn jullie opgegroeid?
En Nikus,ik herken je verhaal,zo was mijn vader ook.
overigens ben ik geboren in 1962.

Wat ik mij afvraag nikus

die angst voor jouw eigen mening,is die ook pas verdwenen na de dood van je ouders?bij mij is dat pas gebeurd na het overlijden van mijn vader amelijk.

en ik heb ook een periode gehad dat ik erg door schoot,ik heb nu die balans wel gevonden,maar dat werd hoog tijd na 47 jaar vind je ook niet?

Ik ben van 1982

Ik denk dat je mijn geval niet echt in een tijdsplaatje kan zetten, mijn ouders zijn gewoon vreemd.

Mijn vader is hyperintelligent. Hij is neerlandicus en wis- en scheikundige, met een passie voor Nederlandse geschiedenis. Daar weet hij echt alles van, maar hij is vrij autoritair.

Dus hoewel bij mij een eigen mening op prijs gesteld zelfs aangemoedigd werd waren mijn ouders of eigenlijk mijn vader heel ouderwets.

Dat verschil was in mijn schooltijd gewoon pijnlijk duidelijk en heel dubbel. Wanneer kon je je nu wel uitspreken en wanneer niet.
We hadden geen televisie, ik mocht niet meedoen aan trends want dat was onzin, met sommige kinderen mocht ik niet spelen, want niet ons soort mensen blaaaaaaaargh

Mijn vader praatte ook niet echt met me, maar legde dingen uit.

Kiki

mijn eigen kinderen zijn bijna net zo oud als jij nu bent.
zij zijn van 1986.
ik denk dus inderdaad dat de tijd er niets mee te maken heeft,sommige ouders zijn nou eenmaal anders dan gemiddeld.

Nikus en sus-anne

Het klinkt vreselijk, mijn moeder zal er vast anders over gedacht hebben rond haar vijftigste, maar mijn zussen en ik hebben wel eens gezegd dat het goed geweest zou zijn als ze rond die leeftijd alleen zou zijn komen te staan. Ergens wens je je vader niet dood natuurlijk, maar het zou een zegen voor de hele familie geweest zijn denk ik. Inmiddels heeft bijna de hele familie niet tot nauwelijks contact met ze. De oorzaak daarvan ligt echt bij mijn vader. Ben je niet voor hem dan ben je tegen hem. Mijn moeder heeft ooit vanuit die stelling voor hem moeten kiezen en is daar niet meer van af geweken. De keuze was toendertijd ´de kinderen of ik´....
Mijn man weet een ding zeker en dat is dat zeker zolang de kinderen afhankelijk zijn van mijn zorg, ik áltijd als eerste voor mijn kinderen zal kiezen. Het leek me een goed idee om daar duidelijk in te zijn, gezien het voorbeeld wat ik gehad heb.
Ik dwaal wel erg af van het eigenlijke onderwerp, maar jullie reacties riepen dit nu eenmaal bij me op. Mijn ouders wonen niet meer in Nederland. Ik zie en spreek ze niet meer. Ik heb al een poosje niet meer het gevoel dat ik me hoef te verantwoorden, maar ik denk dat ik me pas echt vrij zal voelen als ze er niet meer zijn.

Van 66

Ik ben van 66, maar de ouders waar ik over heb en die mij hebben opgevoed (grotendeels, vanaf m'n 7de) zijn mijn eigen moeder en mijn stiefvader. Een 'samengesteld gezin' dus, zoals dat nu zo mooi heet...
Maar ik had ook wel afwijkende ouders, mijn (stief)vader was doctorandus in geologie en geschiedenis en doctor in archeologie en mijn moeder was onderwijzeres en had pedagogiek gestudeerd en werkte full-time op een school voor moeilijk-opvoedbare-kinderen.
Zowiezo was scheiden (wat mijn ouders deden toen ik dus 6 was) toendertijd niet bepaald 'gewoon' en erna heeft mijn moeder 3 of 4 jaar een lat-relatie gehad...ook al zoiets bijzonders toendertijd.
O,ja en ik had ook nog 3 stiefbroers die alle schoolvakanties en de woensdagen en om het weekend bij ons waren.
Een beetje zo als de gezinnen nu dus vaak zijn...
(ze waren hun tijd ver voor dus eigenlijk). Overigens was tussen al die ouders het grotendeels pais en vree, dus geen traumatisch gedoe voor ons.
Ik kan me dus amper iets voorstellen bij de verhalen die ik wel eens hoor over ouders die de 'baas' zijn en dat afdwingen met angst. Overigens waren de ouders van zowel stiefvader en ook mijn moeder ook van die zachtaardige types en vrij 'modern' voor hun tijd, dus misschien komt het daar wel van.
Ik vond die discussie's altijd en gesprekken trouwens toen ik puberde soms behoorlijk vermoeiend. Ik had helemaal niet altijd 'zin' om alles te moeten uitleggen/onderbouwen. En als ik dat niet deed dan mocht ik soms dingen niet. Kon ik het wel met goede argumenten dan mocht het gegarandeerd weer wel. pffff...en als puber verkeer je soms in een staat van niet wíllen nadenken en dan breng je dat niet altijd op.
Wat ik wel weer prettig vondt....ik begreep wél altijd waarom bepaalde dingen zo gelopen waren of waarom ze iets op een bepaalde manier deden. Ik begreep mijn ouders zeg maar omdat ze altijd alles uitlegden/onderbouwden en open waren over hun gevoelens. Dat was wel prettig, dan vindt je het minder erg, wordt je minder opstandig ervan.
Ach als ik het zo eens allemaal hier lees heb ik het als kind best getroffen. Wij reisden de hele wereld af(ook door de hobby van mijn stiefvader en de avonturendrang van mijn moeder), met een stel samengestelde kinderen en hadden best veel lol met elkaar en beleefden van alles.
Bij ons kon altijd best veel en we mochten ook best veel. Als we ons aan bepaalde regels maar hielden...en dat deden we over het algemeen wel.
groeten albana

Van 57

Mijn man en ik zijn allebei van 1957, maar de gezinnen waar we uitkomen verschillen dag en nacht. Volgens mij heeft je opvoeding veel meer te maken met het karakter van je ouders dan de tijd waar je uit komt.

Van 67

Met verder exact dezelfde tekst als Reina

Nikus

Vergis je niet, die schone schijn telt nu nog in veel gezinnen .... Ik denk wel dat men eerder naar de hulpverlening gaat, want hoewel we er erg op mopperen vaak ís er wel meer hulpverlening voorhanden.

Nikus

Het lijkt er zeker op dat praten over persoonlijke zaken steeds meer voorkomt en steeds makkelijker gebeurd. Toch merk ik dat ik daarin zeker naar mijn kinderen toe een zekere terughoudenheid heb. Bepaalde dingen uit mijn jeugd en verleden deel ik echt niet met hun. Voor mijn man geldt dat nog veel meer. Hij heeft een ingewikkeld verleden, veel meegemaakt en ook heel veel waar hij echt nooit over praat.

Discussies over maatschappelijke onderwerpen vind ik wat dat betreft een ander verhaal. Het is een stuk makkelijker want het staat verder van je. Echter sommige echt persoonlijke dingen zou ik niet op tafel gooien en niet vlug over praten, zeker niet met jongere kinderen. Ik heb met mijn oudste zoon die allang volwassen is bijvoorbeeld al wel een aantal wat moeilijkere onderwerpen besproken als dat zo te tafel kwam.

Maar ik heb zeker een geheime tuin die ook altijd geheim zal blijven. Ik denk overigens dat dit voor wel meer mensen zal gelden.

Maylise

Schone schijn

Is er nog steeds, maar dan anders. Of, zoals Julia Roberts ooit zei: zelfs Julia Roberts ziet er niet uit als Julia Roberts als ze wakker wordt.
"Vroeger" had je het goed voor elkaar als je kinderen in gewassen en gestreken kleren rondliepen en je voortuintje er netjes bij lag. Tegenwoordig liggen de eisen veel hoger, je wijkt veel makkelijker af.
Geldproblemen zijn een enórm taboe, vroeger niet: toen had iedereen ze.
Overigens ben ik het wel met Reina eens. Mijn ouders waren uit de jaren 30, mijn schoonmoeder is van 1920 en véle malen moderner - terwijl ze 15 jaar ouder is.

Tirza

Tijdgeest

Ik ben van '64. En zeer gelovig opgevoed. Ruimte voor andere meningen was er niet. Er werd bij ons weinig gediscussieerd. Mijn vader liep kwaad weg als we de verkeerde meningen hadden, mijn moeder hield en houdt lange monologen, met veel herhalingen tot je murw bent en opgeeft. Over belangrijke dingen werd niet gesproken. Wij waren arm, maar dat mocht niemand weten. Mijn moeder kan over haar jeugd alleen maar pijnlijke dingen vertellen. Ik vraag er dan ook niet naar. Want alles word in de vorm gegoten: kijk hoe zwaar ik het had in mijn jeugd, en jullie mogen dankbaar zijn dat ik zo goed voor jullie gezorgd hebt, maar dat zal wel niet gebeuren, want ik heb jullie teveel verwend. Mijn conclusie: het ligt deels aan de tijdgeest, maar toch vooral aan het gezin zelf.

Grappig

dit draadje. Iedere heeft zijn eigen opvoeding. De een vindt dat er wel veel is gepraat de ander niet tot weinig.
Ik denk dat het vooral ook aan het karakter van de ouders ligt en je eigen karakter en dat je als kind eigenlijk niet afgewezen wilt worden door je ouders. Dus ga je niet verder als Frankrijk op vakantie omdat hun dat onzin vinden. Ik denk dat ik wel praat met mijn kinderen maar ik realiseer me ook dat hun daar later wel anders over kunnen denken. Ik hoop dat ik ze ook bij kan brengen dat ze hun eigen beslissingen mogen nemen ook al zal ik het er lang niet altijd mee eens wezen. Maar ja, aan de andere kant ik heb natuurlijk ook altijd mijn eigen mening.....en daar moeten ze zich nu nog aan houden

Nikus, lang en ot

Pijnlijk. Ik zou zo graag eens aan mijn moeder willen vragen 'hoe ging dat in jouw jeugd' Zo zonder waardeoordelen en pijnlijke speldenprikken. Het zit er niet in. Bij mijn moeder moet alles over koetjes en kalfjes gaan. Zo gauw het gesprek enige waarde lijkt te krijgen, krijgen haar kinderen weer van die bedekte verwijten. Zo vertelde ze me zondag dat kinderen niets onthouden van hun eerste jaren, en dus niet weten hoe goed er voor ze gezorgd is. Voor andere mensen een normale opmerking, voor mijn moeder een manier om duidelijk te maken, dat we niet waarderen hoe goed ze voor ons gezorgd heeft. Ik heb haar namelijk eens verteld dat ik me geen enkele knuffel, hand op mijn schouder of zoen van haar kan herinneren. En dat ze me nog nooit heeft gezegd dat ze van me houdt. Ze zei me toen dat ze een hele lieve moeder was geweest. Dus. Toen ik haar eens vertelde dat ik altijd bang voor haar ben geweest, zei ze dat ik dat ook wel verdiend had. En ze had veel strenger voor me moeten zijn in mijn jeugd.
Zo. En nu gaat het deksel weer op de beerput. Gevolg is wel dat ik mijn kinderen plat knuffel, en ze me hebben verboden vaker dan een keer per maand te zeggen dat ik van ze hou...

Oh bellefleur

Wat vind ik dat toch altijd weer vreselijk om te lezen,
moeders die blijkbaar vinden dat het een gunst is die zij hun kinderen hebben verleend door goed voor ze te zorgen. Mijn moeder zegt dat ook, alleen weet ik dat ze echt van ons heeft gehouden vroeger, maar nu dat gevoel niet meer kan terugvinden. Ze zit namelijk heel slecht in haar vel en ziet alles heel negatief.
Ik ben overigens opgevoed met: "Kinderen houden hun mond want je mag pas meepraten als je goed kunt nadenken". Vragen van ons werden altijd afgedaan met "Dat snap jij nog niet". En meepraten mocht inderdaad ook pas na mijn HBO-opleiding. Zeker ons pa heeft dat van huis meegekregen, ons moeder werd als meisje en vrouw altijd helemaal overal buiten gehouden.
Ik ben van midden jaren '60, ouders van vlak voor de oorlog. Over die oorlog werd trouwens heel veel gepraat, persoonlijke verhalen van grootouders over vluchten uit een brandende stad (Roosendaal) naar de Belgische grens. Eindeloos werden die ervaringen opnieuw verteld. Dat mochten we wel allemaal horen.