onzekerheid over belastbaarheid en huisvaderschap
even de situatie schets:
Mijn vrouw en ik hebben een fantastisch kindje van 7 maanden inmiddels (leah).
ikzelf heb een aardig psychisch rugzakje maar vooral last van terugkerende depressies.
ik ben werkloos en daarom de aangewezen persoon om van ons het huishouden op mij te nemen.
nou heb ik soms het idee dat ik het best goed doe (de zorg voor leah dan). andere dagen kan ik weer veel minder hebben.
nu heb ik zelf het idee dat mijn vrouw een soort helicopter mama
is (100% aandacht voor kind 24\7).
En ikzelf alleen de dag doorkom als ik hier en daar een moment voor mezelf kan pakken.
nou zijn er wat momenten waarop dit wrijving tussen mij en mijn vrouw oplevert.
-ik ben geneigd om haar wat langer te laten liggen na een slaapje. ipv bij eerste huiltje er weer uit. hierdoor slaapt ze soms zelf weer in. maar kan ook 15 minuten doorgaan. nou heb ik geen idee of dit erg is of niet.
-als zij lief aan het spelen is ga ik soms iets anders doen. ook dit voelt als not done
-als ik naar de wc moet of iets kleins als brood smeren ofzo leg ik haar vaak in de box (ik denk de veiligste plek om haar even alleen te laten als ik in een andere kamer ben). dit resulteert vaak in huilen maar ik weet dan ook even niks anders. vind het vreemd haar mee te nemen naar de wc, en flesje/eten maken met 2 handen is echt veel sneller.
door deze "losse" opvoeding. voel ik soms erg onzeker.
ik denk niet dat ik de hele dag 100% aandacht voor mijn kind kan volhouden.
dit gevoel word versterkt als mijn vrouw, probeert te helpen door thuis te werken. (dan kan ze zelf voeden).
zij raakt gefrustreerd als ik te weinig doe (subjectief)
en ik word ontzettend zenuwachtig en voel me bekeken en krijg het gevoel dat ze thuis werkt omdat ze me niet vertrouwd met leah 
wie herkent dit?
wie heeft er wijze woorden voor mij
heb jezelf een handicap die je beperkt in je zorg mogelijkheden. dan wil ik graag contact (heb het idee dat dit een onzichtbare groep is)
Rottig voor je
Beste Ro-i, wat rottig voor je dat je het gevoel hebt dat je niet het vertrouwen krijgt van je vrouw. Veel vrouwen kunnen moeilijk loslaten en vinden dat zij het beter doen, maar dat is natuurlijk niet zo. Iedereen doet het anders, als je aan andere vrouwen vraagt hoe zij dingen doen, zijn er vast vrouwen die hetzelfde doen als jij, zoals kind even in de box leggen. Misschien is het toch een biologisch dingetje dat vrouwen zich zo verbodnen voelen met hun kind dat ze niet kunnen loslaten. Ook zal je vrouw misschien een klein beetje jaloers zijn dat jij de hele dag met jullie dochter hebt, en zij moet werken. Voor haar ook rottig.
Het idee dat je met een klein kind een momentje voor jezelf kunt pakken, moet je echter wel laten varen. Dat kan nou eenmaal niet. Je bent altijd verantwoordelijk. Ik neem aan dat Leah ‘s middags slaapt. Probeer dan tijd voor jezelf te nemen en niet dingen te gaan doen die moeten, zoals het huishouden. Deze tip heb ik ooit gekregen toen ik er een beetje doorheen zat.
Tuurlijk gaat ze huilen als je haar inde box legt en weggaat. Kun je tegen haar blijven praten zodat ze weet dat je in de buurt bent? Ze leert hier wel van dat papa altijd terugkomt ook al is hij even weg. Ze leert je te vertrouwen! Even huilen kan echt geen kwaad hoor. Mijn ouders en hun generatiegenoten lieten ons baby’s veel langer huilen dan mensen nu. Kwestie van wat in opvoedland in de mode is.
Het enige wat je kunt doen is met je vrouw praten en haar uitleggen dat jij net zo goed weet wat je dochter nodig heeft als zij. En dan het een echt niet beter is dan het andere alleen anders. Zolang je dochter eten, drinken en aandacht en liefde krijgt en genoeg slaap, dan gaat het goed. Er gaan vast meer mensen hier reageren. Misschien kun je je vrouw laten lezen wat wij antwoorden.
Het komt vast goed met jullie.
Prima!
Als ik dit zo hoor, dat pak je het prima aan.
En je hebt gelijk, om haar even in de box te leggen als je naar het toilet moet of even in de keuken bezig moet zijn. Dat is idd de veiligste plaats en niets mis mee. Ook even huilen in de box is niet verkeerd, je bent “ingeslingerd” genoeg om te het verschil in de huiltjes te horen.
Prima ook dat je tussen de bedrijven door tijd voor jezelf vrij maakt. Niets mis mee.
Dat is iets wat je ook nodig hebt.
vaderen
Hoe doet je vrouw het dan, als ze naar de wc moet? Ik denk dat je je dochtertje dan prima even in de box kan leggen, dat is wel zo veilig. Wel liet ik mijn baby's nooit lang huilen, zeker geen kwartier, dus als ze wakker wordt en huilt kan je haar uit bed halen (maar je hoeft niet te rennen 
). Je kan het huishouden gewoon doen terwijl je baby wakker is en samen boodschappen doen. Als ze wat groter is kan ze 'helpen' hiermee, dan geef je haar gewoon een poetsdoek of ze zit op de stofzuiger. Je kan over niet te lange tijd ook naar de speeltuin of kinderboerderij en daar kan ze met andere kindjes spelen (of zand in elkaars ogen gooien, dus je moet er wel bij blijven zitten 
)
Als ze lief speelt kan je in de buurt blijven en af en toe naar toe lopen en wat praten of een speeltje aangeven. Een baby kost nu eenmaal erg veel aandacht, dat wel. Voor je vrouw zal het best moeilijk om het zorgen los te laten. Praat met haar hierover.. Jij bent haar niet, jij vadert op jouw manier en dat is niet minder goed. Voor je dochter geweldig dat je zoveel thuis bent!
Dit forum is trouwens openbaar en is niet onzichtbaar.
Artikel op Ouders Online
Heb je het artikel 'Weet de moeder het altijd beter?' op Ouders Online al gelezen. Gaat precies hierover! Laat het vooral ook je vrouw lezen, dan kun je op basis daarvan het gesprek met haar aangaan.
Blijf vooral met elkaar praten over wat je graag wil (het vertrouwen van je vrouw dat jouw manier ook goed is), waar je niet blij mee bent (het gevoel gecontroleerd te worden) en vooral wat dat met jou doet (je voelt je tekort schieten, schuldig). Dat lijkt me voor iemand met een dysthyme stoornis (chronisch depressief) niet bevorderlijk. Kijk dan samen hoe je daar verandering in aan kunt brengen.
Het leven met een baby betekent een enorme verandering voor de beide ouders. Vanaf de geboorte wordt het leven best ingewikkeld. Verstoorde nachtrust trekt een behoorlijke wissel op je humeur en gezondheid, dat is al heftig. Maar je komt bijvoorbeeld ook ineens tot de ontdekking dat je anders denkt over opvoeding. En dat kan wrijving geven. Het is de kunst daarin één lijn te trekken en elkaar tegemoet te komen en/of elkaars verschillen te accepteren. Vergeet ook niet dat je ook nog elkaars liefdespartners bent, niet alleen vader of moeder van Leah. Maak tijd voor elkaar vrij, regel een oppas en ga samen wandelen of uit eten.
Zorg er ook voor dat jij, met je neiging tot depressie, genoeg tijd voor jezelf hebt en zorg voor genoeg licht, lucht en beweging. En trek op tijd aan de bel als je het gevoel hebt dat je weer afglijdt. Word je behandeld op dit moment? Gebruik je medicatie? Zorg ervoor dat jij zelf zo goed mogelijk in je vel zit. Ik kan me voorstellen dat thuis zijn nu heerlijk is, ook voor je vrouw en je dochter. Ben je wel (weer) op zoek naar werk? Ik zelf was heel erg blij dat ik na verloop van tijd weer aan het werk kon. Ik werd niet gelukkiger van thuis zitten. Mijn wereld vond ik wel heel beperkt. Maar ik weet natuurlijk niet hoe belastbaar je op dit moment bent. Anders is misschien vrijwilligerswerk of een (kleine) parttime baan op dit moment wel een goed alternatief?
bedankt
bedankt voor de hulp allemaal
@griffel gelukkig is het openbaar anders had ik het niet gevonden^^
@koffiekop; toevallig ook gisteren gelezen toen ik deze site vond. ik zal hem ook delen met haar. ik word momenteel behandeld bij het locale fact team. en gebruik medicatie. ook heb ik om de 2 weken gesprekken in een herstelgroep die me helpen.
werk was zonder kind al niet een hele reële optie. vrijwilligerswerk wil ik wel weer gaan doen. maar zie nog even niet hoe.
Tijd voor jezelf
Ro-i, fijn dat je behandeld wordt voor je depressies.
Je schrijft dat je weer vrijwilligerswerk wilt gaan doen, maar je ziet niet hoe. Bedoel je dan dat je zelf daar nog niet toe in staat bent, of dat je niet weet hoe je dat thuis moet regelen?
Als je het zelf nog niet trekt, moet je het dus nog niet doen. Ik weet wel uit ervaring dat hoe langer je thuis bent, hoe grote de drempel wordt om weer wat te gaan doen. Dus mijn advies zou zijn om het toch te proberen, en dan klein te beginnen. In jullie gemeente is vast ook een vrijwilligerscentrale. In mijn stad zit daar ook een team dat mensen kan begeleiden naar vrijwilligerswerk, die gaan dus met jou op zoek naar wat past bij jou en jouw wensen/beperkingen. Ik zou zeker eens onderzoeken of zoiets bij jullie ook is.
En als je het thuis niet geregeld denkt te krijgen: je vrouw zou een dagdeel thuis kunnen werken, zodat jij je handen vrij hebt. Of je zoekt een vaste oppas/opa en oma/familie. Probeer te denken in oplossingen. Al is dat vast lastig.
post bezorgen
Als je graag naar buiten wil kun je gaan post bezorgen. Je hoeft geen grote wijk te nemen en je hoeft het niet binnen het uur af te hebben. Dan kun je lekker een flinke wandeling maken met de kleine terwijl je wel een baan hebt en geld verdient. Je blijft ook een beetje in het werkritme en mocht je weer in staat zijn een andere baan aan te kunnen staat het goed op je CV dat je bezig gebleven bent.
Openbaar (o.t.)
Dat wil zeggen dat iedereen die een 'thuisblijfvader' kent met een (nu) baby-dochter die Leah heet, nu een privé-inkijkje in jouw leven krijgt. Ook over een jaar, of langer. Ook door mensen die het niks aangaat. Wil je dat?
Vroeger heette bijna iedere op het forum zoals hij of zij heette, inclusief de naam van de kinderen, maar nu is iedereen wat voorzichtiger. Berichten zijn nu ook te googelen en baby's worden grote kinderen van wie je de privacy ook wilt beschermen.
Je kunt forumbeheer vragen de naam aan te passen. Maar misschien heb je dat zelf al gedaan en heet je dochter helemaal geen Leah. (Wel een mooie naam!)
Praten
Praten jij en je vrouw over de opvoeding en het huishouden? Het lijkt me voor jou nogal onbevredigend als je steeds kritiek krijgt terwijl je fulltime voor dochter en huishouden zorgt. Je moet ook de vrijheid hebben om het te doen zoals jij goed vindt. Je dochter even in de box als je naar de wc gaat is natuurlijk geen probleem.
waar is anders een box voor?
Dat is DE plek waar je een jong kind in legt/zet als je zelf iets anders moet doen. Naar de wc, de bel gaat, je maakt eten/fles klaar, je stofzuigt, je lapt de ramen etc. Daar mag een baby dus ook best even huilen, daar leren ze van dat ze zelf vermaak moeten gaan zoeken. Veel mensen halen een baby meteen uit de box omdat baby huilt en vervolgens klagen ze met 9 mnd dat die box maar weg moet want daar huilen ze de hele tijd in, heb je niks aan.... Juist vanaf die tijd wordt de box waardevoller, de eerste maanden kun je een baby ook op de grond leggen, zo snel zijn ze niet weggekropen.
Die box
ja, dat is een gouden vinding! Mijn kinderen sliepen overdag lekker beneden in die box. Gewoon terwijl ik het huishouden deed/televisie keek/bezoek had. Stofzuigen deed ze niks, alleen van de blaffende hond en de bel wilden ze nog wel eens schrikken, in hun slaap, maar ze werden er niet echt wakker van. Daardoor heb ik kinderen die overal en altijd kunnen slapen, ook met herrie op de achtergrond. En later speelden ze er uren in. De oudste vond die wereld groot genoeg, was gelukkig met de beschutting van de box. De jongste ging anders teveel op onderzoek, dat was voor mijn eigen rust. Maar ze hebben er beiden tot bijna 2 jaar regelmatig in gezeten.
Dat wel of niet laten huilen (ik heb het nu over 's avonds/'s nachts), daar zijn de meningen over verdeeld. Bij de oudste rende ik er altijd naar toe, even geruststellend toespreken, aai over het bolletje en dan sliep ze weer heerlijk verder. Liet ik haar wat langer huilen dan huilde ze zichzelf wakker, dat werkte dus niet. Bij de tweede werkte het juist andersom, die werd wakker als ik de kamer binnen kwam. Die viel juist vaak vanzelf weer in slaap. De oudste vond het overdag ook heerlijk buiten te blijven slapen in de wandelwagen, de jongste werd juist wakker als de wagen stil stond. Ze hebben allemaal hun eigen gebruiksaanwijzing, en degene die het meest met de kinderen samen is heeft die logischerwijs meestal wel het beste door. Maar er is niet 1 'goede' manier of methode. Je moet alleen wel elkaar in je waarde kunnen laten.
Maar goed, tips over de box en slapen, dat is 'bijvangst' in deze discussie, het gaat om het onderliggende probleem. Vertrouwt je vrouw jou(w manier) niet vanwege die depressies? Of is ze eigenlijk niet gelukkig met hoe jullie het nu geregeld hebben? Ik kan het me goed voorstellen dat ze zelf ook wel (meer) thuis zou willen zijn met jullie dochter. En, heeft je vrouw genoeg 1-op-1-tijd met jullie dochter, dus zonder dat jij erbij bent? Jullie moeten echt proberen zelf te achterhalen wat precies de onderliggende gedachte/angst/pijn/emotie is en die open met elkaar bespreken. Pas dan kun je passende oplossingen bedenken, of het hebben over wat echt belangrijk is.
