Onzekerheid

Poca

Ik zal eerst eens gaan proberen je te richten op het 'nu'. Je kindje is pas 1! De tijd dat ze jou niet meer nodig heeft, duurt echt nog heeeeel lang.
Gr. Bibi

Ja hoor

Dat is heel normaal. Tenminste, ik heb het nu al zeven jaar (zoon is zeven) en verwacht niet dat het nog overgaat. Je gaat dingen fout doen, misschien zelfs zonder dat je er erg in hebt. En je gaat dingen geheel en al ongemerkt heel goed doen. Maar de meeste tijd hang je daar ergens tussen in en ben je goed genoeg.
Streef naar duidelijk, geduldig en toegankelijk, en de meeste dagen zul je vast in twee van de drie slagen.
De eerste keer dat ik te horen kreeg dat ik stom was en dat hij ergens anders ging wonen, moest ik ook wel even slikken, maar het overtuigde me er niet van dat ik een slechte moeder was. Die schoonmoeder vergt wat meer oefening, ben ik bang. Goed de oren tegen elkaar openzetten, of ja zeggen en je eigen zin doen. En wie weet, misschien zegt ze zo nu en dan nog wel iets zinnigs ook.

Haha

Krin en ik postten tegelijkertijd en hebben inzake lastige schoonmoeders precies hetzelfde advies. Nou kijk, dan weet je wat je te doen staat, Poca

O wat grappig

Temet en Krin met die wijd tegenover elkaar openstaande oren. Zeer amusant! Poca, troost je, je bent lang niet de enige. Ik lig er wel eens wakker van, van al die stomme fouten die ik al heb gemaakt in de opvoeding, van alle dingen die we misschien wel of niet fout aan het doen zijn, van alles wat we onze kinderen niet of niet genoeg bieden of kunnen bieden, van vage angsten en concrete zorgen. Van een ding lig ik trouwens niet meer wakker: van opvoedboeken. Die lees ik niet meer. Scheelt veel nachtelijke nervositeit .
Veel genieten van je dreumes, zo'n waanzinnig leuke leeftijd. En al laat je steken vallen, so what. Al doende leert men. Vooral heel veel samen lachen en knuffelen en zingen en spelen. En als je eens uit je slof schiet of je hebt geen schone rompers meer of je zit op OO terwijl je kostbaarheidje aandacht wi of je sluit jezelf op in de wc bij de zoveelste driftbui: hee, de aarde vergaat niet.
En bij je schoonmoeder lach je lief, knik je vriendelijk, zeg je af en toe hardop hoeveel je aan haar adviezen hebt en hoe fijn je het vindt dat ze zo met je meedenkt, schep het er lagendik bovenop. Bel haar 's nachts om half drie hoe zij het vroeger deed als haar peuter niet doorsliep (nee, grapje). Ze wil zich nuttig voelen, je schoonmoeder. Mijn theorie is dat ze minder vervelend zal worden als je net doet alsof je haar 'hoort'.

Onzeker

Er gaat niets boven je eigen intuitie en je verstand en de kennis die je hebt van jezelf en van je dochter. Die puzzel kun je leggen. Dat heet responsief ouderschap en daar kan geen regeltje tegenop.
Ik kan me voorstellen dat je je extra onzeker voelt en dat je dan denkt dat het komt door je eigen moeilijke jeugd. Dat kan. Maar het kan ook maar zo de algehele toestand zijn waar je in terecht komt als nieuwe ouder. Iedereen wil je graag van advies dienen en iedereen heeft zo zijn haar eigen ervaringen. Maar wat voor de een werkt hoeft voor een ander niet te kloppen. Je hoort het aan, je overweegt het en dan beoordeel je of er voor jezelf en je dochter wat inzit.
Eerlijk gezegd ben ik zelf niet zo onzeker en heb een goede jeugd gehad. Maar toch kan ik nog steeds weleens obstinaat worden van de bemoeizucht en het oordeel van sommige mensen en van die popi verhalen in de krant, vooral als het gaat over je kind dwingen of de baas spelen of bordjes leeg moeten eten en dat soort. Vooral als het van kinderloze mensen komt of ouders die zelf al geen kinderen meer hebben in die leeftijd.
Mijn moeder had ook een handje drvan om het een te zeggen, ook tegen mij, zogenaamde deskundige adviezen die in haar tijd opgeld deden, maar tegelijk vertelde ze de verhalen waarin ze het toch heel anders deed in het echt. Gelukkig maar. Dus ja, ook zonder moeilijke jeugd kun je je behoorlijk onzeker laten maken. Gewoon niet doen.
Jij bent het gewoon voor je dochter en in de relatie met haar leert je dochter je hoe je die goede moeder wordt die je wilt zijn.

Verdriet

Ouderschap kan ook heel confronterend zijn. Ik heb hier toch mijn eigen jeugd associatief voorbij zien komen door de ervaringen met mijn kinderen. En sommige dingen zijn in een heel ander licht komen te staan omdat ik als ouder terugkijk en de positie van mijn ouders beter ging zien. Maar ik kan me voorstellen dat het voor jou ook verdrietig kan zijn omdat je daarmee ook oud zeer weer tegen kunt komen. En dat is gewoon verdrietig voor jezelf omdat je dan scherp kunt voelen waar het in jou jeugd aan ontbroken heeft. En ik denk dat het goed kan zijn als je dat ervaart. Misschien is dat wel een mogelijkheid om het beter te begrijpen en te accepteren. Of is dat nu teveel psychologie van de koude grond?

Rare jeugd

Mijn moeder heeft een hele rare jeugd gehad (puberjaren in onderduik/concentratiekamp). Daarom was ze er rotsvast van overtuigd dat ze mij niet voldoende liefde kon geven. Gelukkig maar dat er ook andere familieleden waren, die me die liefde wel konden geven, dacht ze.

Alleen was er niets van waar! Als er iemand liefdevol is opgevoed door haar beide ouders, ben ik het wel. Dus laat niemand je vertellen dat je niet liefdevol kan opvoeden als je zelf nare ervaringen hebt gehad. Het kan prima.

Goed genoeg, is goed genoeg

Ik herken je gevoelens heel erg. Man, man, wat kan ik soms twijfelen, over hoe ik het doe, als ouder.
Een wijs iemand zei eens tegen mij: 'Goed genoeg is goed genoeg.' En dat telt voor ouderschap ook. Je hoeft niet perfect te zijn. Niets is zo irritant, als een perfecte moeder. Daar kun je je niet tegen af zetten, die kun je nergens de schuld van geven. Die kun je nooit eens lekker uitschelden.

Fijn

Om dit te lezen. Ik heb ook een nog al vervelende jeugd gehad. En ben als de dood dat ik m'n moeder achterna ga ik gedrag en opvoeding.
En ik kan me niet voorstellen dat ze ooit zoveel van me gehouden heeft als dat ik van mijn kleine man doe. Hoe kan het dan dat ze mij zoveel pijn gedaan heeft?

Door deze dingen te lezen merk ik dat het normaal is om wel eens uit je slof te schieten of om fouten te maken.
Dank jullie wel daarvoor.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Acceptatie

Ik heb een aardig melodramatische jeugd gehad, met een moeder die echt wel van me hield, maar een psychische stoornis had waardoor ze nogal verbaal aggressief uit de hoek kon komen.

Ik ben altijd als de dood geweest dat ik haar achterna zou gaan, en voor niets compleet uit m'n dak zou gaan. En weet je, het gebeurd af en toe dat ik boze buien heb. Maar ik ben niet m'n moeder, en ik ga nooit zover als zij deed, en ik maak het altijd weer goed met m'n kinderen.

Zolang je ze een dak boven hun hoofd kunt geven, emotionele stabiliteit (voor hen), knuffels en complimentjes dan ben je een goede moeder. En op een gegeven moment zul je merken dat het geen kleine kindjes meer zijn, maar je tegengas gaan geven. Als je dat ziet als leermomenten en nadenkt over hoe je reageert en desnoods aanpast, dan ben je volgens mij een zeer goede moeder!

En wacht maar, als je denkt dat je nu twijfelt, kijk eens hoe je je voelt als je kindje 2 wordt! Kom dan nog even terug om om geruststelling te vragen! Tegen die tijd kunnen we misschien met z'n tweeen uithuilen bij elkaar!

Net als temet

heb ik ook alleen maar positieve bagage. Fijne jeugd, niet-zeurende (schoon) ouders, en ook nog eens een laconiek consultatiebureau. En toch ben ik regelmatig onzeker over hoe ik Dochter (zo goed als 1) nu eigenlijk moet gaan opvoeden. Wat verbieden we, wat mag ze wel en vinden we daar beide wel hetzelfde van (soms niet). Ooit heb ik bv. besloten dat ze niet met de deur mag spelen. Vooral omdat ik gek werd van het gebonk. Maar ja, nu word ik gek van haar daar elke keer weer weghalen terwijl ik eigenlijk lekker wil OOL-en. En elke keer dat ik haar opvis vraag ik me af of ik dat wel goed doe. (wel nee zeggen, geen nee zeggen, wordt het zo geen leuk spelletje voor haar, maar ze moet toch wel vast wennen aan nee, toch?.....).
Kortom, iedereen voelt zich denk ik regelmatig onzeker. Het hoort erbij, en het is ook een teken dat het je iets kan schelen. Met de kans dat ik klink als zo'n goeroe-boek: zie het ook als iets positiefs. Je weet waar mogelijke valkuilen zitten, dus je kan ze makkelijker herkennen. En of dat nou iets 'simpels' is als jezelf aan te wennen 'a-ha, hmm hmm' tegen je schoonmoeder zeggen, of zoiets ingewikkelds als zelf hulp zoeken als je merkt dat je helemaal in de knoop komt te zitten.

Maar ik sluit me aan bij de rest. Je kan niet meer doen dan je best. En dan helpen alle 'regels' die hier langskomen. Goed is ook goed genoeg, en je kan niet op alle slaken zout leggen. Wat bij mij erg helpt is het besef dat je elke dag opnieuw kan beginnen. Is het eten elke avond een verschrikking met een gillend kind en eten door de hele keuken? Dan kan je best besluiten om het eens anders te proberen. En omgekeerd, als je iets hebt wat nu werkt moet je je ook niet druk maken dat het 'niet hoort' of 'over acht jaar misschien een probleem is'. Als het voor jullie werkt dan geniet je daar even van, totdat het niet meer werkt. En dan verzin je weer wat anders. Of je komt hier, om te kijken wat anderen daar al op verzonnen hebben.

Kraanvogel.

Schoonmoeder

Ik heb het idee dat je schoonmoeder het juist erg goed bedoeld. Je schrijft dat ze zo is geworden nadat je vertelde hoe onzeker je was. Als ik het goed begrijp? Waarschijnlijk probeert ze je nu dus allerlei tips te geven hoe je het kan doen, juist om je minder onzeker te maken en heeft ze helemaal niet door dat ze e daar juist onzeker mee maakt.
Ik weet niet hoe je schoonmoeder is, maar als het maar even kan zou ik proberen om dit tegen haar te zeggen.