Onhandelbaar gedrag
Mijn zoontje van 5 jaar is al enige tijd onhaalbaar. Zowel thuis als op school loopt het fout.
Op school doet die dagelijks wel iemand pijn van de kinderen zoals slaan, schoppen, bijten. Dit doet hij als een kind iets doet of zegt dat hem niet aan staat. (Of uit jaloezie of afgewezen voelen)Hij gebruikt dus steeds fysiek iemand pijn doen als verdediging denk ik. (Impulsbeheersing lijkt zeer moeilijk)
Hij wordt dus dagelijks gestraft op school. Mag geen koek eten, op de stoel apart zitten, in de refter alleen zitten... . Hij luistert soms ook niet als hem iets gevraagd wordt, durft zelf clownesk gedrag vertonen. de juf zegt wel dat hij het beseft dat hij fout heeft gedaan. Maar nadien komt het negatief gedrag terug. We herhalen dagelijks dat hij boos mag zijn maar niet op die manier. Wel door bijv is buiten te lopen, tot 10 tellen, weggaan van de situatie als hij boosheid voelt... Hij lijkt dit te snappen maar komt hij weer in ruzie loopt het terug fout.
Moet hij in de klas werkjes maken dan is dit soms met weinig interesse. Je ziet bijv. bij tekeningen of het inkleuren dat het half werk is en slordig. Er is duidelijk verschil met de werkjes van de andere leeftijdsgenoten. Hij heeft het moeilijk met concentratie, wil soms vanalles tegelijk doen. Toch zegt de juf dat die slim genoeg is kent na 1 keer liedjes en versjes vanbuiten, kan snel linken leggen, legt het goed uit, begrijpt goed, tellen..
Binnenkort komt er iemand hem observeren in de klas en speelplaats voor dit gedrag. Nadien volgt een bespreking met ons en het schoolteam.
Ook thuis is het dagelijks wel iets. Niet luisteren, hij wil het laatste woord en beslissingen nemen, krijgt hij zijn zin niet komt het zelf tot gooien van alles wat hij tegenkomt, hij gaat dan volledig door het lint zeg maar.
Nu begint hij mij ook al na te zeggen als ik opmerkingen geef.
Het is zo vermoeiend. Hij kan niet loslaten en blijft maar doordrammen.
Uiteraard krijg ik dagelijks veel liefde van hem en geef ik dit ook aan hem. Zijn stemming kan zo snel veranderen van superlief en gehoorzaam naar brutaal en erge driftbuien.
Nooit gedacht dat hij naar kindjes zo stout zou zijn. Want is altijd al sociaal geweest en zoekt ook graag gezelschap op (en ook prikkels), nu nog steeds. En toch die drang om opnieuw iemand pijn te doen.
Is altijd al een moeilijk kindje geweest zoals opdringerig , steeds aandacht willen, kan situaties moeilijk loslaten. Wel ook vrolijk en enthousiast kereltje.
We hebben alles al geprobeerd van straf. In de hoek apart zetten lukt niet. Vindt dit zelfs een spel en komt er telkens weer uit. Iets ontzeggen of afnemen moeten we met voorzichtigheid doen want hij kan nog driftiger worden.
Het doet me pijn om te zien hoe brutaal en ongehoorzaam mijn zoon is geworden te laatste tijd. (Is plots hevig geworden net voor zijn 5de verjaardag)
Het is nu nog afwachten op het resultaat van de observatie. Maar intussentijds wou ik graag is horen of iemand mij raad weet.
Adhd? Gedragsstoornissen? Hoogsensitief?
Gedeeltelijk is het de leeftijd: slechte impulscontrole en hevige emoties. Gedeeltelijk is er iets anders aan de hand.
Probeer uit te zoeken waar hij behoefte aan heeft. Meer autonomie of meer structuur? Meer rust of juist meer reuring?Meer eten etc.
kan hij met woorden goed uitleggen wat hij voelt/ hij wil? Als hij dat nog niet goed kan, kan dat fysiek worden. Dit klinkt echter extremer dan kleuterjongens die fysiek kunnen reageren. Goed dat er binnenkort een observatie op school is.
Kun je met hem erover praten op een rustiger moment? Benoem het bedrag dat je wilt zien en geef complimenten en benoem als hij dat gedrag laat zien.
Is er iets gebeurd voordat hij dit gedrag ging vertonen? Verhuizing, broertje/zusje erbij, huisdier overleden bijv.
negatieve aandacht is ook aandacht zeggen ze altijd en het lijkt er op dat dat in dit geval ook zo is. Kun je, zoals boven al benoemd, in een rustig moment eens proberen met je zoontje te praten en kijken of hij kan verwoorden op zijn niveau wat het maakt dat hij zich zo gedraagt? Wint of krijgt hij er iets mee dat hij anders niet krijgt maar wel behoefte aan heeft? Ik weet niet of er eventueel een broertje of zusje in het spel is, maar misschien wil hij meer rust of privé aandacht en krijgt hij dat door zich zo te gedragen? Het is deels natuurlijk ook de leeftijd inderdaad, maar dit gaat zo te lezen net een stapje verder dan dat.
Succes!
Als hij moeite heeft met impuls beheersing is straf vrij zinloos natuurlijk. Hij weet immers al dat het niet mag wat hij doet, maar hij heeft zichzelf niet onder controle. Dat moet hij dus leren, en straf helpt daar totaal niet bij. Hopelijk komt er iets uit de observatie.
Het kan zijn dat hij voortdurend zijn best doet, maar dat dit niet gezien wordt, en dat hij door de omgeving gefrustreerd raakt en dan toch uitbarst. Hopelijk zien ze dat.
Ten eerste, werkt voorkomen en begeleiden beter dan achteraf bestraffen. Blijkbaar is hij zelf nog niet in staat om op tijd te signaleren dat het uit de hand loopt. Het helpt als iemand dat voor hem doet en hem een alternatief biedt. Zo leert hij dat hij bijvoorbeeld ook even op de schommel kan ipv dat hij boos wordt omdat hij de voetbal niet krijgt.
Wat hier ook hielp, was belonen in de vorm van een soort stickerkaart voor een aantal dingen die ik van ze verwachtte. Aanvankelijk maakte ik die zelf, later kocht ik een vrolijk bord met kaartjes die je er met klittenband op kon plakken. Dat ding hing op een opvallende plek in de keuken, als een soort prijzenkast.
Naast iets moeilijks, zette ik er ook altijd makkelijke dingen op die ze al (bijna) konden. Het moet wel leuk blijven. Dus bijvoorbeeld: haren kammen, niemand pijn doen, je boterham opeten. Ik bepaalde het aantal dagen. Bij lastige dingen is een week erg lang en ging ik voor drie dagen. Vantevoren mochten ze de beloning zelf kiezen uit een paar dingen die ik voorstelde (bijv. samen een spelletje doen, 15 min. langer opblijven, een keer avondeten of een film kiezen, iets lekkers). Dat alles kwam op een soort weekkalender in de keuken. Voordelen: je kan dan op een positieve manier reageren op ongewenst gedrag. Dus 'Schiet nou eens op, trek je sokken aan!' wordt 'We krijgen haast, denk je aan de macaroni morgen?' Bovendien kan je het dagelijkse moment van stickers plakken, gebruiken om op een ontspannen manier nog heel even terug te komen op de moeilijke situaties. Ik gaf vooral veel complimenten en erkende dan dat de dingen op het bord niet altijd makkelijk waren. Ook als het niet was gelukt, benaderde ik het op het stickermoment op een positieve manier: 'Ik zag dat je echt je best hebt gedaan. Morgen gaat het vast beter!'
Je moet de doelen trouwens wel realistisch houden. Dus kijk vooral naar wat jouw kind op dat moment zou kunnen leren ipv naar waar leeftijdsgenoten aan toe zijn.
Toen mijn oudste zoon klein was, riep mijn man af en toe vertwijfeld "doe toch eens normaal!". En dan zeiden mijn oudste dochter en ik in koor "Hij doet normaal. Dit is zijn normaal". Zoon en vader begrijpen elkaar nog steeds niet goed, maar gelukkig houden ze wel veel van elkaar en waarderen elkaar inmiddels wel heel erg, ook om hun verschillen. We zijn allemaal anders, wat voor de een vanzelfsprekend is, is voor de ander een onmogelijke opgave.
Mijn zoon klaarde enorm op toen ik hem, op zijn 11de, uitlegde waar hij zo goed in was: aardig zijn tegen mensen, contact leggen, mensen op hun gemak stellen. Hij had zich nooit gerealiseerd dat hij ook iets wél goed kon, iets dat voor anderen juist niet zo makkelijk gaat.
Probeer dus ook goed te kijken naar wat je zoontje wel goed kan en doet, en waardeerhem daar om. Iedereen kan wel iets, iedereen heeft wel iets goeds. Daar moet ook oog voor zijn.
(Situaties zijn soms ook anders dan je denkt, of volgen een andere logica. Misschien slaat hij wel om een reden die voor hem wel redelijk is, of omdat het kindje in kwestie lelijk deed (desnoods in zijn ogen) tegen een ander kindje, ik noem maar wat. Daar over praten kan een echte eye-opener zijn).
Wat heftig voor jullie.
Wij hebben een dochter die ook dit soort gedrag kan vertonen. Wij noemen haar altijd een temperamentvol meisje omdat we ontzettend veel herkenning vonden in de omschrijving en aandachtspunten van temperamentvolle kinderen.
Soms kan ze onredelijk uit haar vel springen en dat is voor alle partijen erg lastig. Hiervoor heb ik hulp gevraagd en zijn wij via de huisarts bij wijkteams ondersteuning bij de gemeente uiteindelijk bij een speltherapeut terecht gekomen. Hier hebben we een paar waardevolle inzichten gehad maar haar belangrijkste conclusie na een aantal observaties was dat onze dochter last heeft van trauma. Haar eerste jaren zijn alles behalve soepel verlopen qua gezondheid en dat heeft meer invloed op haar gehad dan ik had verwacht. Wij gaan nu EMDR met haar starten en ik ben benieuwd wat het gaat opleveren.
Daarnaast is wel eens vaker aangegeven dat ze verwachten dat ze iets in het spectrum heeft maar ze is met bijna 6 te jong om dat te diagnosticeren en het doet er eigenlijk ook niet toe.
Lang verhaal maar wat ik wil zeggen is zoek hulp! Het kan heel intens zijn en je hoeft het niet alleen te doen. Wacht niet op school maar ga zelf actie ondernemen en zoek naar ondersteuning die voor jullie allemaal helpend kan zijn. Zijn gedrag komt ergens vandaan.
Mugske schreef op 06-02-2023 om 23:34:
kan hij met woorden goed uitleggen wat hij voelt/ hij wil? Als hij dat nog niet goed kan, kan dat fysiek worden. Dit klinkt echter extremer dan kleuterjongens die fysiek kunnen reageren. Goed dat er binnenkort een observatie op school is.
Kun je met hem erover praten op een rustiger moment? Benoem het bedrag dat je wilt zien en geef complimenten en benoem als hij dat gedrag laat zien.
Is er iets gebeurd voordat hij dit gedrag ging vertonen? Verhuizing, broertje/zusje erbij, huisdier overleden bijv.
Dat kun je echt nog niet verwachten van een kind van 5 (ook niet van een kind van een paar jaar ouder overigens)
Wij zorgen voor een (pleeg)kind van 8 met soortgelijk gedrag, waarschijnlijk wel extremer. Bij hem is inmiddels duidelijk dat hij fysiek reageert zodra zijn emmer vol is. Het is en blijft zoeken naar hoe zijn emmertje vol komt en wanneer dat gebeurt, hij kan dat zelf (nog) niet aangeven. Feit is wel dat er in het algemeen iets aan de hand is bij een kind waarbij dit zich zo manifesteerd. Ons pleegkind wordt bijvoorbeeld vaak overvraagd (hij heeft een benedengemiddeld IQ maar weet dat zodanig te verbloemen dat hij daar niet naar wordt behandeld en dus op school, de BSO en ook thuis vaak overvraagd wordt) waardoor op een bepaald moment zijn hoofd te vol zit en het mis loopt. Hij kan dat zelf niet aanvoelen of uitleggen.
Hij is daarnaast overigens ook een heel sociaal en gezellig jongetje wat van een lolletje en gezelschap houdt (en daardoor dus eigenlijk ook nooit de indruk wekt dat hij een lager IQ heeft).
Observatie zal zeker zinvol zijn inderdaad, verder onderzoek kan dat ook zijn. Maar dat vraagt ook weer veel van een kind, dus het is altijd een beetje zoeken wat wijsheid is.
Straffen heeft sowieso geen zin. Rustig blijven uitleggen wat wel en niet geaccepteerd wordt en waarom en hopen dat het kwartje een keer valt.
Mijn middelste vertoont ook zulk gedrag (en wel meer dingen), hij kreeg toen hij 4 was al de diagnose adhd en heeft ook kenmerken van autisme. Dat laatste kan ook gewoon de leeftijd zijn en hij nog uit groeien. Niet dat jou kind perse ook adhd heeft hoor, veel van zulk gedrag 'mag/past' nog bij de leeftijd.
Wat hier wel helpt is niet straffen maar ingrijpen en dan het goede alternatief met hem doen. Dus als hij boos is en duwt krijgt hij geen straf voor het duwen maar zorgen we dat hij rustig wordt dan als hij rustig is uit legt waarom hij boos is (voor zo ver dat kan) hem een alternatief geven (bv zeggen dat je iets niet wil of weglopen). En daarna laten we de kinderen het goed maken/maken wij het goed met hem. We zien er heel veel profijt van. Hij leert steeds beter de aanloop naar een ontploffing te herkennen en wij en zijn juffen ook. Daardoor kan hij zich terug trekken uit de situatie of uit de situatie gehaald worden voor hij ontploft.
We worden ook niet boos op hem. Zie het als een ziek kind dat moet overgeven en je hele bank onder spuugd ipv naar de wc te rennen en het daar te doen. Het kind kan er niks aan doen dat het over de bank heen spuugd, later leert hij misschien de signalen beter herkennen en spuugd in een tasje of de wc. Super als dat lukt maar dat een 5 jarige nog in bed of op de bank spuugd is geen kwade wil. Je kind wil niet oprecht wel overwogen iemand pijn doen maar raakt overweldigd en kan zijn impuls (gelijk spugen/duwen) niet beheersen. Straffen of boos worden maakt het wel vervelender voor kind, maar helpt niet. Je kind moet handvaten krijgen en leren het beter op te lossen.
Wel zou ik zelf ook hulp inschakelen. Dat school laat observeren is heel goed, maar er op gericht het op school goed te laten verlopen en ik denk dat jullie/thuis ook wat hulp kan gebruiken. Al is het maar dat je met een professional kan overleggen hoe je nu reageert en of dat goed is of dat die misschien andere inzichten heeft. Wij zijn via de huisarts maar een psycholoog gegaan en de diagnose komt van een psychiater die in de zelfde organisatie zat als de psycholoog. Ik denk alleen dat jij van België ben? Aangezien je het over refter hebt. Dan weet ik niet hoe je het moet doen maar misschien kan je wel bij de huisarts beginnen om het daar te bespreken.
ik heb hulp aangevraagd bij een centrum voor gezinsondersteuning. Even wachten op antwoord.
Wij zorgen steeds voor complimenten of beloning als hij iets goeds doet, rustig is, geluisterd heeft.
Dan geven we hem een extra knuffel en zoen of mag hij iets doen dat hij leuk vindt. We benoemen het ook steeds wat hij goed heeft gedaan. En op dat moment heeft hij er deugd van.
Misschien zoals gezegd, moeten we is stoppen met straffen en enkel positief benaderen..
Sowieso hebben we sterk het gevoel dat er iets gaande is maar wat... heb al gesprekjes proberen doen met hem. Hij weet echt wel dat slaan, schoppen, schreeuwen niet goed is. Maar toch als moment zich voordoet doet hij het weer..
Is horen wat ze zeggen bij de gezinsbegeleiding. Ben benieuwd..
Ik zou niet geheel stoppen met straffen/begrenzen maar bewust kiezen welke grens er écht niet over gegaan mag. Als je nooit straft dan weet hij dat het zin heeft om zo boos te worden.
Onze kleuter die ook driftig en lelijk uit de hoek kan komen heeft baat bij extra rust, meer eten en meer autonomie. Dus bepaalde dingen mag zij beslissen hier in huis. Dat helpt. We blijven haar wel begrenzen maar ik ben gestopt met steeds de strijd aan gaan.
Pas op dat je je kind niet overvraagt.
alhambra schreef op 07-02-2023 om 11:56:
Ik zou niet geheel stoppen met straffen/begrenzen maar bewust kiezen welke grens er écht niet over gegaan mag. Als je nooit straft dan weet hij dat het zin heeft om zo boos te worden.
Onze kleuter die ook driftig en lelijk uit de hoek kan komen heeft baat bij extra rust, meer eten en meer autonomie. Dus bepaalde dingen mag zij beslissen hier in huis. Dat helpt. We blijven haar wel begrenzen maar ik ben gestopt met steeds de strijd aan gaan.
Pas op dat je je kind niet overvraagt.
Begrenzen en straffen zijn 2 verschillende dingen hè. Begrenzen is enorm belangrijk, voor elk kind, maar zeker voor een kind dat dat zelf niet kan.
Wij zijn bijvoorbeeld heel duidelijk in waar de grens ligt, maar weten inmiddels wel dat straffen geen zin heeft. Zeker niet als een kind verkeerd gedrag laat zien uit onmacht. Wat overigens niet wil zeggen dat hij nooit straf krijgt hoor, ook wij willen af en toe een punt maken 
, maar het is wel echt iets om voorzichtig mee te zijn.
Duufje schreef op 07-02-2023 om 12:00:
[..]
Begrenzen en straffen zijn 2 verschillende dingen hè. Begrenzen is enorm belangrijk, voor elk kind, maar zeker voor een kind dat dat zelf niet kan.
Wij zijn bijvoorbeeld heel duidelijk in waar de grens ligt, maar weten inmiddels wel dat straffen geen zin heeft. Zeker niet als een kind verkeerd gedrag laat zien uit onmacht. Wat overigens niet wil zeggen dat hij nooit straf krijgt hoor, ook wij willen af en toe een punt maken
Zeker. Dus alleen als de uiterste grens wordt overgegaan. Dan kiezen wij bijvoorbeeld even op de gang zitten in je eentje.
alhambra schreef op 07-02-2023 om 12:11:
[..]
Zeker. Dus alleen als de uiterste grens wordt overgegaan. Dan kiezen wij bijvoorbeeld even op de gang zitten in je eentje.
En dit zegt mij dat je geen kind opvoedt met onhandelbaar gedrag
Als wij ons pleegkind voor straf even alleen op de gang zetten, wordt de bekleding van de trap gerukt of er een gat in een muur geschopt of geslagen bijvoorbeeld. En daarom is straffen bij ons meestal echt zinloos en maakt het de situatie alleen maar erger.
Duufje schreef op 07-02-2023 om 12:20:
[..]
En dit zegt mij dat je geen kind opvoedt met onhandelbaar gedrag
Als wij ons pleegkind voor straf even alleen op de gang zetten, wordt de bekleding van de trap gerukt of er een gat in een muur geschopt of geslagen bijvoorbeeld. En daarom is straffen bij ons meestal echt zinloos en maakt het de situatie alleen maar erger.
Dat blijkt! We vinden haar inderdaad soms onhandelbaar maar dit doet ze inderdaad niet.
