Onhandelbaar gedrag
Mijn zoontje van 5 jaar is al enige tijd onhaalbaar. Zowel thuis als op school loopt het fout.
Op school doet die dagelijks wel iemand pijn van de kinderen zoals slaan, schoppen, bijten. Dit doet hij als een kind iets doet of zegt dat hem niet aan staat. (Of uit jaloezie of afgewezen voelen)Hij gebruikt dus steeds fysiek iemand pijn doen als verdediging denk ik. (Impulsbeheersing lijkt zeer moeilijk)
Hij wordt dus dagelijks gestraft op school. Mag geen koek eten, op de stoel apart zitten, in de refter alleen zitten... . Hij luistert soms ook niet als hem iets gevraagd wordt, durft zelf clownesk gedrag vertonen. de juf zegt wel dat hij het beseft dat hij fout heeft gedaan. Maar nadien komt het negatief gedrag terug. We herhalen dagelijks dat hij boos mag zijn maar niet op die manier. Wel door bijv is buiten te lopen, tot 10 tellen, weggaan van de situatie als hij boosheid voelt... Hij lijkt dit te snappen maar komt hij weer in ruzie loopt het terug fout.
Moet hij in de klas werkjes maken dan is dit soms met weinig interesse. Je ziet bijv. bij tekeningen of het inkleuren dat het half werk is en slordig. Er is duidelijk verschil met de werkjes van de andere leeftijdsgenoten. Hij heeft het moeilijk met concentratie, wil soms vanalles tegelijk doen. Toch zegt de juf dat die slim genoeg is kent na 1 keer liedjes en versjes vanbuiten, kan snel linken leggen, legt het goed uit, begrijpt goed, tellen..
Binnenkort komt er iemand hem observeren in de klas en speelplaats voor dit gedrag. Nadien volgt een bespreking met ons en het schoolteam.
Ook thuis is het dagelijks wel iets. Niet luisteren, hij wil het laatste woord en beslissingen nemen, krijgt hij zijn zin niet komt het zelf tot gooien van alles wat hij tegenkomt, hij gaat dan volledig door het lint zeg maar.
Nu begint hij mij ook al na te zeggen als ik opmerkingen geef.
Het is zo vermoeiend. Hij kan niet loslaten en blijft maar doordrammen.
Uiteraard krijg ik dagelijks veel liefde van hem en geef ik dit ook aan hem. Zijn stemming kan zo snel veranderen van superlief en gehoorzaam naar brutaal en erge driftbuien.
Nooit gedacht dat hij naar kindjes zo stout zou zijn. Want is altijd al sociaal geweest en zoekt ook graag gezelschap op (en ook prikkels), nu nog steeds. En toch die drang om opnieuw iemand pijn te doen.
Is altijd al een moeilijk kindje geweest zoals opdringerig , steeds aandacht willen, kan situaties moeilijk loslaten. Wel ook vrolijk en enthousiast kereltje.
We hebben alles al geprobeerd van straf. In de hoek apart zetten lukt niet. Vindt dit zelfs een spel en komt er telkens weer uit. Iets ontzeggen of afnemen moeten we met voorzichtigheid doen want hij kan nog driftiger worden.
Het doet me pijn om te zien hoe brutaal en ongehoorzaam mijn zoon is geworden te laatste tijd. (Is plots hevig geworden net voor zijn 5de verjaardag)
Het is nu nog afwachten op het resultaat van de observatie. Maar intussentijds wou ik graag is horen of iemand mij raad weet.
Adhd? Gedragsstoornissen? Hoogsensitief?
Duufje schreef op 07-02-2023 om 12:20:
[..]
En dit zegt mij dat je geen kind opvoedt met onhandelbaar gedrag
Als wij ons pleegkind voor straf even alleen op de gang zetten, wordt de bekleding van de trap gerukt of er een gat in een muur geschopt of geslagen bijvoorbeeld. En daarom is straffen bij ons meestal echt zinloos en maakt het de situatie alleen maar erger.
Zo is iedere situatie anders. Ik durf onze dochter onhandelbaar te noemen op momenten (gelukkig gaat het ook veel goed). Op de momenten dat ze echt een kortsluiting heeft vind ik het heel lastig. Ik wil haar vastpakken zodat ze zichzelf geen pijn doet en geen spullen kapot maakt maar als ik te vroeg ingrijp heb ik een voet in mijn gezicht en werkt het averechts.
Toch gebruiken wij ook de gang als straf. Dan schreeuwt ze daar en maakt ze heel soms iets stuk. Wel doen we dit echt alleen bij hoge uitzondering, ze gaat zeker niet wekelijks de gang in maar er zijn momenten dat ze uit de woonkamer weg moet en we echt een punt willen maken.
@duufje. Wat doen jullie op dit soort momenten dat je ze echt niet kan bereiken?
Als een kind straftijd gebruikt om uit te razen, ben je mijns inziens met teveel dingen tegelijk bezig: de situatie beëindigen, je kind een lesje leren en je kind tot rust laten komen. Het is heel verleidelijk om te denken dat je dan goed bezig bent, omdat het resultaat een afgekoeld kind is, maar je maakt het voor het kind dan alleen lastiger.
Soms moet iemand even zijn/haar frustratie kwijt kunnen. Probeer daar een positieve manier voor te vinden. Iets waar ze in de toekomst eventueel ook zelf voor kunnen kiezen. Laat ze bijvoorbeeld 5-10 minuten buiten rennen/klimmen/springen op een trampoline. Als jij afkoelen (positief) verbindt aan straf (negatief) dan maak je het alleen maar lastiger. Ook als een kind even buiten op een prettige manier zijn/haar emoties weer op een rijtje heeft kunnen zetten, krijg je een rustiger kind terug waarmee je kan bespreken wat er mis is gegaan.
Envelop schreef op 07-02-2023 om 12:49:
[..]
Zo is iedere situatie anders. Ik durf onze dochter onhandelbaar te noemen op momenten (gelukkig gaat het ook veel goed). Op de momenten dat ze echt een kortsluiting heeft vind ik het heel lastig. Ik wil haar vastpakken zodat ze zichzelf geen pijn doet en geen spullen kapot maakt maar als ik te vroeg ingrijp heb ik een voet in mijn gezicht en werkt het averechts.
Toch gebruiken wij ook de gang als straf. Dan schreeuwt ze daar en maakt ze heel soms iets stuk. Wel doen we dit echt alleen bij hoge uitzondering, ze gaat zeker niet wekelijks de gang in maar er zijn momenten dat ze uit de woonkamer weg moet en we echt een punt willen maken.
@duufje. Wat doen jullie op dit soort momenten dat je ze echt niet kan bereiken?
Vasthouden tot hij kalmeert (en helaas is dat soms met gevaar voor lijf en leden inderdaad), als hij niet helemaal 'dol' is op de trap of zijn slaapkamer zetten tot hij gekalmeerd is. We blijven altijd in de buurt, hij is heel bang (en juist als hij zo de weg kwijt is) om alleen te zijn en dat is dus iets wat we zeker niet doen als hij al buiten zichzelf is. Hij heeft ook dan juist heel veel behoefte aan nabijheid.
Ik herken ook bepaalde dingen, hier speelt overprikkeling echt een grote rol. Hier een kind wat al goed aan kan geven wat dwars zit, veel drukte en geluid is vaak een trigger. (Maar ook kou, warmte, luchtjes etc.)
Ook het niet alleen durven zijn herken ik.
Wanneer moe door slecht slapen of niet helemaal fit gaat het hier ook vaak mis. Hier gaat het op school goed maar thuis barst de bom.
Zijn er bij jullie momenten waarop je ziet dat het beter gaat of juist niet?
Wat is er veranderd sinds zijn 5e verjaardag?
er is niets veranderd sinds zijn 5de verjaardag.
We denken dat het een stuk te maken heeft met weer een jaartje ouder geworden, ontwikkeling...
Hij heeft het tegenwoordig moeilijk als hem iets ontzegd wordt dat hij graag wil. Bijv: hij wil graag met een vriendje in de buurt gaan spelen maar ik zeg dan dat dit niet zomaar gaat. Ik geef dan uitleg dat in de week de mensen zijn gaan werken en thuis ook nog werk hebben. Dit moet eerst afgesproken worden.. Hij kan dit moeilijk aanvaarden en wordt dan kwaad.
Envelop schreef op 07-02-2023 om 09:53:
Lang verhaal maar wat ik wil zeggen is zoek hulp! Het kan heel intens zijn en je hoeft het niet alleen te doen. Wacht niet op school maar ga zelf actie ondernemen en zoek naar ondersteuning die voor jullie allemaal helpend kan zijn.
De juiste hulp vinden zonder te weten wat er precies aan schort is bijna onmogelijk. Want welke hulp is er en welke hulp is er precies nodig. Behalve dat de huisarts je ziet aankomen en je meteen al een veeleisende persoon vindt. Dat is mijn ervaring althans. En het lijkt er op dat TO in Belgie woont.
TO, je kan je verdiepen in prikkelverwerking. “Met plezier uit de pas” is een boekje geweest waar ik veel aan heb gehad. De versie die ik bedoel had een aantal hoofdstukken dat ging over elk van de zintuigen. Elk hoofdstukje werd in twee pagina’s max uitgelegd wat je kon zien bij overprikkeling van het zintuig en onderprikkeling ervan, gevolgd door leuke eenvoudige spelletjes om het overprikkelde of onderprikkelde zintuig op een neutrale stand te krijgen.
Daarnaast kan je op zoek gaan naar een S.I. therapeut (sensorische integratie therapeut). In Nederland zijn dat fysiotherapeuten die een kopstudie over prikkelverwerking hebben gedaan. Soms weet de huisarts er een, soms is die term helemaal onbekend. Je kan ook zelf rondbellen. Een SIT zal eerst een kind een aantal maal willen zien en een rapportage maken met een plan van aanpak. Aan de hand van de SIT gaan jullie op zoek hoe je kind kalm en alert wordt, thuis. Een SIT heeft ook een heel scala aan simpele oplossingen voor in de klas. En het is therapie en dus wordt ingezet op een ontwikkeling van de prikkels.. Je leert prikkelbare situaties voor te zijn en je krijgt handvatten. Hoe eerder, hoe beter bij deze therapie.
Dit zal niet dè oplossing alleen zijn maar het is wel het beste wat je nu kan doen en waar kinderen zoals hij sowieso baat bij hebben.
Duufje schreef op 07-02-2023 om 09:56:
[..]
Dat kun je echt nog niet verwachten van een kind van 5 (ook niet van een kind van een paar jaar ouder overigens)
....
Wat ik bedoel met 'Met woorden uitleggen' is niet het kunnen benoemen van teleurstelling of verdriet, maar kan hij goed verbaal duidelijk maken dat hij graag dit spel wil doen of niet wil dat iemand aan zijn speelgoed zit.
Philou schreef op 07-02-2023 om 23:09:
[..]
De juiste hulp vinden zonder te weten wat er precies aan schort is bijna onmogelijk. Want welke hulp is er en welke hulp is er precies nodig. Behalve dat de huisarts je ziet aankomen en je meteen al een veeleisende persoon vindt. Dat is mijn ervaring althans. En het lijkt er op dat TO in Belgie woont.
Wat naar dat jij deze ervaring hebt. Ik ben het hier niet mee eens. Het kan wel even wat moeite kosten om de juiste hulp te vinden maar om aan te geven dat het bijna onmogelijk is? Dat is mijn ervaring niet en zie ik ook niet om mij heen.
Hoe het in België geregeld is weet ik niet maar ook daar zal hulp zijn. Een speltherapeut kan zeker helpen. Ik heb geen idee wat gezinsondersteuning inhoud maar hopelijk geeft dat TO ook de juiste handvaten.
yette schreef op 07-02-2023 om 13:34:
Als een kind straftijd gebruikt om uit te razen, ben je mijns inziens met teveel dingen tegelijk bezig: de situatie beëindigen, je kind een lesje leren en je kind tot rust laten komen. Het is heel verleidelijk om te denken dat je dan goed bezig bent, omdat het resultaat een afgekoeld kind is, maar je maakt het voor het kind dan alleen lastiger.
Soms moet iemand even zijn/haar frustratie kwijt kunnen. Probeer daar een positieve manier voor te vinden. Iets waar ze in de toekomst eventueel ook zelf voor kunnen kiezen. Laat ze bijvoorbeeld 5-10 minuten buiten rennen/klimmen/springen op een trampoline. Als jij afkoelen (positief) verbindt aan straf (negatief) dan maak je het alleen maar lastiger. Ook als een kind even buiten op een prettige manier zijn/haar emoties weer op een rijtje heeft kunnen zetten, krijg je een rustiger kind terug waarmee je kan bespreken wat er mis is gegaan.
Op de momenten dat hier een kortsluiting is geef ik wel aan dat ze mag slaan op de bank, mag stampvoeten etc. Uitrazen op door te rennen/klimmen/springen op een trampoline lukt hier past als ze afgekoeld zijn. Daarvoor zit ze nog teveel in de woede om iets dergelijks te kunnen ondernemen.
kathy-g schreef op 07-02-2023 om 21:50:
er is niets veranderd sinds zijn 5de verjaardag.
We denken dat het een stuk te maken heeft met weer een jaartje ouder geworden, ontwikkeling...
Hij heeft het tegenwoordig moeilijk als hem iets ontzegd wordt dat hij graag wil. Bijv: hij wil graag met een vriendje in de buurt gaan spelen maar ik zeg dan dat dit niet zomaar gaat. Ik geef dan uitleg dat in de week de mensen zijn gaan werken en thuis ook nog werk hebben. Dit moet eerst afgesproken worden.. Hij kan dit moeilijk aanvaarden en wordt dan kwaad.
Dat hij boos wordt, dat hoort ook bij de leeftijd. Hij voelt een emotie en die uit hij 1-op-1 zonder deze te reguleren.
Begeleid hem hierbij. Erken zijn boosheid en wijs hem erop dat hij het beter anders kan uitten.
Dit begeleiden is wat wij pittig vinden maar er komt nu bij ons een sorry mamma/pappa na een driftbui + ik wilde niet boos worden maar het gebeurde. Soms ook: ik doe boos want ik ben zó moe. Dus we zien vooruitgang.
Mugske schreef op 07-02-2023 om 23:39:
[..]
Wat ik bedoel met 'Met woorden uitleggen' is niet het kunnen benoemen van teleurstelling of verdriet, maar kan hij goed verbaal duidelijk maken dat hij graag dit spel wil doen of niet wil dat iemand aan zijn speelgoed zit.
Ik bedenk me net wat ik deed toen de mijne deze leeftijd hadden. Bij deze leeftijd benoemde ik hun innerlijke rust (of het gebrek eraan) adhv de kleuren van het stoplicht. Als mijn kind boos was, vroeg ik of hij rood was van binnen (of toch oranje? Zo leert een kind stil te staan bij zichzelf) en vraag dan aan je kind hoe jullie er samen voor kunnen zorgen dat kind van rood naar oranje en van oranje terug naar groen kan worden. Zullen jij en ik dat samen doen? Je kind voelt zich gesteund en begrepen. Als ouder ben je voorlopig het filter in zijn sensorische wereld.
Bovendien is terug naar groen iets dat je bij jezelf moet ontdekken (met wat hulp). Het kan zijn je terugtrekken uit de situatie een fijne oplossing is (dat is lastig maar kan je wel nu al mee oefenen) of even een rondje rennen of wat vla zuigen door een breed rietje (van (duim)zuigen daalt je hartslag heel snel: dat is dan toch weer mooi geregeld van de natuur). Daar komen die spelletjes (of oefeningen, net hoe je het noemen wilt) van pas.
Het gaat niet alleen om ‘wat niet’ maar ook om ‘hoe wel’ met waarschijnlijk heel veel tussenstapjes.
Envelop schreef op 08-02-2023 om 09:48:
[..]
Wat naar dat jij deze ervaring hebt. Ik ben het hier niet mee eens. Het kan wel even wat moeite kosten om de juiste hulp te vinden maar om aan te geven dat het bijna onmogelijk is? Dat is mijn ervaring niet en zie ik ook niet om mij heen.
Hoe het in België geregeld is weet ik niet maar ook daar zal hulp zijn. Een speltherapeut kan zeker helpen. Ik heb geen idee wat gezinsondersteuning inhoud maar hopelijk geeft dat TO ook de juiste handvaten.
Ja, het was een heel eenzame tijd. Ik was (en ben) ook echt de enige niet. Fijn dat jij een andere ervaring hebt in elk geval.
