Onfatsoenlijk?
Vorig jaar en dit jaar ook weer hebben we bij vrienden Sinterklaas gevierd. Heel klein hoor. Gewoon lekker eten en een cadeautje. Vorig jaar en ook dit jaar was de zoon van vrienden niet thuis. We hadden wel een cadeautje voor hem en nu zelfs ook een gedichtje erbij. Wat ik raar vind is dat we niks van hem horen. Geen berichtje dat hij het cadeautje gekregen heeft via zijn ouders of een bedankje. Ik vind het niet zo netjes en ik zou mijn zoon zeker hebben laten bellen of desnoods appen om vrienden te bedanken mocht het andersom geweest zijn. Of verwacht ik nou te veel van een jongen van 16 jaar?
Vorig jaar verbaasde het me, naar nu vind ik het eigenlijk gewoon onfatsoenlijk. Wat vinden jullie?
Het zou wel netjes geweest zijn
als hij had bedankt, daar heb je gelijk in. Ik zou er alleen geen ophef van maken mochten jullie weer samen Sinterklaas vieren.
Heb je hem daarna nooit meer gezien? Als je hem wel gezien hebt, had ik alláng een terloopse opmerking gemaakt. Jongens van die leeftijd zijn niet altijd even sociaal begaafd tegenover volwassenen. Soms moet je even helpen.
Laten gaan
Ik heb drie jongens. Een zou ik er misschien een keertje aan moeten helpen herinneren als hij het al niet uit zich zelf deed, een ander zou ik moeten aansporen en bij een moest ik eindeloos m zeuren tot aan zijn hand vasthouden toe wilde hij tot aktie over moeten gaan. (Die laatste moet ik zo nog even appen dat ie eindelijk zijn verlanglijstje eens inlevert..zucht)
Die jongen is er natuurlijk ook niet toevallig afwezig. Die heeft er gewoon geen zin in. Niet zo heel ongebruikelijk voor zijn zestienjarige. Door niet te bedanken geeft hij nog een duidelijker signaal af. Je kunt onfatsoenlijk noemen of onbeholpen. Pik het op, en neem gewoon geen kadootje meer mee. Hij zit daar overduidelijk niet op te wachten.
Ga vooral geen terloopse opmerkingen maken, laat het opvoeden aan zijn ouders over.
Waarom is ie er niet?
Waarschijnlijk geen zin. Anders was het wel anders gepland.
Het was aardig geweest als hij zou hebben bedankt als je hem weer een keer getroffen had.
Maar bij een sinterklaascadeautje stel ik mij niet een enorm persoonlijk mooi groot cadeau voor. Maar goed, hoe jullie dat precies doen weet ik niet.
Maar om speciaal te gaan bellen verwacht ik niet onmiddellijk van een 16 jarige die blijkbaar niet op een sinterklaasfeest met vrienden van zijn ouders zit te wachten
Kenfan
Terloopse opmerkingen hoeven toch ook niet opvoedkundig van aard te zijn? Gewoon 'vond je het leuk?' "ja". 'Oh mooi, ik hoorde niets, ik dacht toch eens vragen. Fijn dat je het leuk vond.' En daarmee is de kous af. Uiteraard kan hij dan 'oeps' denken, maar wordt het niet vervelend.
misschien
vond hij het wel een stom cadeautje? of een stom gedicht?
zorgt hij dat hij er niet is, moet hij er alsnog iets mee... 
ja, onfatsoenlijk, maar nee, niet gek
Ik vind het ook niet netjes, voor ontvangen cadeautjes hoor je even een bedankje te sturen. Maar nee, raar is het niet, het zou mij niet verbazen als de ouders het wel hebben gezegd "Timmie, stuur jij nog even een appje om te bedanken voor ...' "Jahaa", en Timmie gaat verder met Youtuben en vergeet het verder.
Wij laten de kinderen (een stuk jonger) voor opgestuurde/meegegeven cadeautjes ook altijd even bedanken, en ik hoop dat het inslijt, maar ik heb wel begrepen dat je je over de omgangsvormen van tieners weinig illusies moet maken... Iets met hersens die nog niet af zijn ofzo 
Dus ja, het is onfatsoenlijk/onbeleefd, maar nee, het is niet vreemd en ik zou er niet te zwaar aan tillen. En inderdaad maar niks meer meenemen.
Groeten,
Temet
Kaaskopje
Het ligt eraan met welke intentie en intonatie je het zegt. Ben je echt belangstellend of is het een steek onder water.
In het algemeen denk ik dat je het beste alleen iets kunt geven zonder er iets voor terug te verwachten. Bespaart je of tijd of ergernis.
Maar misschien is die instelling wel ingegeven omdat ik schromelijk verzaakt heb rond de geboorte oudste. Toen kregen we van de uitgebreide kennissenkring van mijn schoonouders vrachten kraamkadootjes toegestuurd. Trilobalpakjes maatje 68, lila en mintgroene knuffels van de Wibra, zelfgebreide bodywarmers op naald 8, het een was nog afzichtelijker dan de ander. Echt, ik durfde ze bijna niet meer open te maken. Het was begin jaren 90 dus even vlot bedanken met een groepsemailtje zat er niet in, en kaartjes sturen aan al die onbekende mensen kwam het niet van. Gevolg was wel dat we bij de volgende kinderen niets meer van die kant kregen. Was ik niet rouwig om.
haha Kenfan
Ik had ook van die schoonouders met veel kennissen, ik kreeg de meest afzichtelijke zelfgemaakte overgooiertjes met hardanger borduurwerk in vreselijke kleuren. En dan die blije kop van mijn schoonmoeder elke keer...
Dochter moest een tijdje in het ziekenhuis blijven en toen ze naar huis mocht ben ik 'per ongeluk' een hele tas met troep vergeten.
Oh wat ben ik een droogstoppel Kenfan
Het idee dat een kénnissenkring aan het breien, naaien en frutselen slaat voor een kleinkind van een van de mede-kennissen.... lief hoor, maar inderdaad, dan zit je ermee en moet je al die vage bekenden nog allemaal bedanken ook. Ik zou ook verzaakt hebben, zeker weten. Ook met aanvankelijk goede keurige voornemens, dat wel.
Ik kan steken onder water heel vriendelijk uitdelen.
Och
Het is een puber hè. Misschien durft hij wel niet te bellen om te bedanken. Voor die van mij zou dat heel wat bruggen te ver zijn. Dan krijgt ze liever geen cadeautje.
En bedankt dames
Hier kan ik nu de thee uit de luidsprekers van mijn tablet gieten. Heel treffend beschreven al die goed bedoelde meuk die uit het hele land komt van vage kennissen.
Hier andersom
Wij kregen ook een paar afzichtelijke kraamcadeaus maar ook hele mooie en ook voor die heb ik misschien wel niet expliciet bedankt. Ik weet het niet meer. Mijn enige excuus is dat ik in die tijd in een knol van een depressie zat. Maar ik vraag me nog steeds af van wie we toch die leuke knuffel hebben gekregen die nu nog steeds in haar bed ligt (15 jaar). Ik heb wel rondgevraagd, maar ook wat te laat denk ik, want de meesten wisten zelf al niet eens meer wat ze hadden gegeven.
Anyway. Inderdaad niet te zwaar aan tillen en laten gaan, die puber.
Euhhhhhhh
Haal ik net zelf een babytruitje van de pennen af voor de broer van de vriendin van m'n zoon. Hoe vaag wil je het hebben. Wel op verzoek van die zoon trouwens. Maar ik durf er nu bijna niet mee aan te komen .
http://www.ravelry.com/projects/cobinl/b21-15-mcdreamy-jumper
Na deze ontboezemingen zou ik 'm bijna zelf al in de kliko mikken. Willen jullie alsjeblieft - als deze link werkt - even allemaal spontaan oprecht roepen dat jullie hem echt, echt heel schattig vinden.
En let niet op de knoepert van een spelfout die erin staat. Kan 'm niet meer/nog niet verbeteren.
kenfan
Ik zie niets, want dan moet ik een account maken.
Maar speciaal voor jou: SCHATTIG!
Kan niet zonder account
Jammer
Zoeperkjoet
Titel zegt t Kenfan!
Google geeft steeds dezelfde babytrui op 'mcdreamy jumper' dus dat zal hem dan wel zijn? Ik vind hem leuk.
Kenfan
Website werkt niet mee, dus zonder het te kunnen zien (maar jou wel kennende), zeg ik "erg leuk"
ach dat bedanken
Ik word zelf weleens moe van al dat bedanken hoor.
Dan doe of geef ik iets en krijg ik daar weer een bedankje voor, en dan vraag ik me af of ik weer terug moet gaan bedanken ofzo...
Bijv ik geef mijn schoonouders een bloemetje mee voor een ziek familielid, die mij dan vervolgens weer een kaart sturen om te bedanken...wel lief maar wat mij betreft volstrekt onnodig. Ik geef dat bloemetje niet om er iets voor terug te krijgen.
Andersom ben ik vast heel vaak vergeten te bedanken.
Terwijl ik meestal leuke dingen krijg en ook als het niet leuk is ben ik er blij mee.
Maar soms is het druk en schieten dingen erdoor. Als het echt 'moet' is voor mij het plezier er ook wel wat af...
Ook de kinderen heb ik vast niet altijd laten bedanken, vaak wel maar niet altijd.
Of ik zelf altijd bedankt word zou ik écht niet weten. Vaak vergeet ik zo weer dat ik iets gegeven heb...
Snif
Dat jullie zo'n blind vertrouwen in me hebben dat jullie ongezien mijn creaties liken, ontroert me enorm.
Limi, jij krijgt zeker die geconstipeerde baby (hij kijkt zo moeilijk) te zien bij Garnstudio? Dat truitje heb ik als basismodel gebruikt. Op de onderste helft heb ik een gele band met blauwe tulpen ingebreid.
Voor zoontje van BFF van dochter heb ik ook (ongevraagd) iets gemaakt. Die mailde nog een fotootje van baby met mijn opgedrongen gift. Vond ik toch wel heel erg leuk. Nooit verwacht ook dat zo'n rebelse, onverschillige puber nog zo'n attente, keurige jonge vrouw zou worden.
niet netjes
het zou netter zijn als die jongen naderhand even bedankt had voor het kadootje. Maar als hij er steeds niet bij is als jullie sinterklaas vieren lijkt me dat hij er helemaal geen behoefte aan heeft. Ik zou de volgende keer gewoon geen kadootje meer voor hem kopen.
Herkenning
Onlangs zag ik tijdens een tripje winkelcentrum met minimeisje tijdens mijn oppasdag leuke Sint knutselboeken voor de grotere kleinkinderen. Thuis ingepakt, postzegels erop, gedichtje erbij, kaartje erbij, in de bus.
En dan hoor ik niks. Geen papje, niks via FB of zo, of een ouderwets telefoontje.
Als ik eind van die week de vader van de kindertjes aan de lijn heb als hij me belt over iets anders, informeer ik terzijde naar de sintboeken. Oh ja, die waren aangekomen, leuk - en ze verwachtten ook een ander pakje voor een van de kinderen die een beloning had verdiend, dus extra leuk dat er nu voor iedereen iets was.
Tja als ik er niet naar gevraagd had ik er niets van gehoord.
Ik denk dat het leven gewoon te vol en te rommelig met van alles en nog wat is. Communicatie gaat vluchtig. Het is niet meer zoals vroeger, toen mijn moeder me met een briefkaart ( wie weet nog wat dat is--) en een pen aan de eettafel zette om netjes tante T te bedanken voor het verjaarscadeautje dat ze had gestuurd.
Ga er maar gewoon van uit dat iemand aan wie je een aardigheidje stuurt, dat waardeert. Of je nou een bedankje krijgt of niet. Schrale troost misschien, maar ja. Het is zaliger te geven dan te ontvangen. Of zo ?
Tonny
Je zegt 'toen mijn moeder me met briefkaart.. ', maar je zegt niet toen ík mijn kinderen met briefkaart.. enz.. Begrijp ik hieruit dat jij hier ook makkelijker, of 'lakser' mee omging? Ik wel namelijk. Mijn moeder is dan ook gestopt met cadeautjes sturen aan de kleinkinderen, omdat ze nooit een bedankje kregen. Hoe dan ook erg weinig van de kinderen hoorden via de post. Pas als ze weer wat meer interesse van de kleinkinderen merkten, zouden ze weer wat sturen. Toen begreep mijn jongste de hint, eerst keurig een briefje sturen, dan krijg ik wat. Bleken mijn ouders te denken dat ik dochter daartoe aangezet had, tja... wat wil je nou? Einde oefening dus.
Nou
Dat kan dan wel zo zijn, dat het de tijd is en dat we lakser worden, maar in de grotemensenwereld werkt dat toch anders. Ik doe de hele dag niks anders dan collega's en zakenrelaties vriendelijk bedanken. Dat hoort er gewoon bij als mensen iets voor mij gedaan hebben. Soort smeermiddel zeg maar.
Ik vind toch wel dat mijn kinderen dat moeten leren. Dat ze dat niet automatisch doen, oké. En dat het even duurt voordat het inzinkt (voorbeeld Kenfan) snap ik ook wel, maar leren zullen ze het. Wat mij betreft ligt daar wel een belangrijke taak voor de ouders. En verzaken die dus.
Ginny
Ik bedank me te pletter , maar vaak als ik mensen weer zie, of in het facebook/email/whatsapp/messenger-tijdperk waarin we leven, meteen. Maar per post is nooit mijn sterkste kant geweest, ook wat aanmoedigen van de kinderen betreft niet. Dus tot het computertijdperk bleven we regelmatig in gebreke. Pikant detail in mijn geval, is dat mijn ouders mij ook nooit aangezwengeld hebben daarin. Als mijn opa een tientje stuurde voor mijn verjaardag, zaten ze mij niet achter de vodden voor een bedankje. Dat belette mijn opa niet om dat tientje te blijven sturen. Toen ze zelf in die positie kwamen, lag dat beduidend anders voor ze. Hun cadeautjes stopten daarom wel.
Bedanken
Ik heb mijn kinderen wel geleerd om te bedanken voor iets wat ze gekregen hebben, uitjes en andere kleinigheden. Met een kaartje (naar de oudere generatie), met een telefoontje (iedereen) of per sociale media (jongere generatie)
Maar ik kan niet mijn hand er voor in het vuur houden dat ze het altijd doen. Ze zullen het vast wel eens vergeten.
Ik vergeet het ook wel eens al probeer ik altijd een berichtje te sturen om te bedanken voor bezoek/cadeautjes/kaartjes. Maar soms blijft het bij een voornemen.
Tieners moet je aan dat soort dingen herinneren want de meesten doen het niet uit zichzelf.
En ongetwijfeld zijn er gelegenheden waar mijn kinderen niet hebben bedankt en ik vergeet ze er aan te herinneren.
Dat soort dingen kunnen gebeuren. Ik vind het wel zo netjes om het wel te doen en ik vind het zelf ook leuk om te horen dat iets is aangekomen en gewaardeerd werd. Maar tegelijk is het ook geen enorme zonde om het een keer te vergeten. Als iemand nooit bedankt zou ik ook ophouden met attenties sturen want dat wordt het blijkbaar niet gewaardeerd.
bedanken - Kaaskopje
Ha ja, ik denk dat ik vaker cadeautjes via de post kreeg dan mijn kinderen. Die hadden één tante die elk jaar een tientje stuurde, en ja die bedankten ze wel.
Meestal. Denk ik.
Al was dat niet per briefkaart.
Het is wat met dat bedanken!! 
Doe wel en zie niet om.
bedankt sinterklaas
Hier worden de grootouders altijd bedankt voor hun gulle gaven, of ze nou cadeaus geven of geld. Dit voorbeeld vind ik ietsje anders liggen. Het cadeau komt namelijk van Sinterklaas en is bedoeld voor een zestienjarige die misschien weinig op heeft met het geschonken cadeau of de gever ervan. Voor sintcadeautjes kun je hooguit Sinterklaas bedanken. En Sinterklaas is een onbaatzuchtig persoon die niet zal vragen om een bedankje.
en wat 'Onfatsoenlijk' betreft
dat vind ik meer iets als in je neus peuteren tijdens de maaltijd en je mes aflikken nadat je jam op je brood hebt gesmeerd.
Sowieso een wat irritant woord. Net als fatsoenlijk. En 'hardwerkende mensen'. Enzo. Zeg ik op een luie redelijk verplichtingloze woensdag middenin de week.
onfatsoenlijk?
Ik heb ook moeite mat dat woord onfatsoenlijk. En bovendien: wat wil je ermee? Dat wij allemaal beamen: tjonge jonge, wat een onfatsoenlijk kind? Dat zie je ook een beetje in de reacties terugkomen. 'mijn kind moet wel altijd dank je wel zeggen, daar zijn wij heel streng op'. En 'het ligt aan de ouders'.
Ja ja.
Natuurlijk zijn we het er allemaal over eens dat het netjes is om dank je wel te zeggen bij kadootjes. Dat zal werkelijk niemand ontkennen. En zo zijn er massa's waarden waar we het allemaal over eens zullen zijn: omkijken naar anderen, je houden aan regels, netjes omgaan met de natuur etc.. En ondertussen zijn we gewoon mensen. Mensen die niet altijd perfect zijn. Gewoon, mensen van vlees en bloed. En vooral: mensen die niet in jouw hoofd kunnen kijken. Die niet weten wat jij belangrijk vindt en welke onuitgesproken verwachtingen jij hebt.
'volgend jaar geen kado meer geven', las ik in een van de reacties. Dat snap ik dus echt niet. Was het kado dan een beloning voor zijn 'fatsoenlijke gedrag'? En verdient hij, nu hij even niet perfect-perfect was, geen kadootje meer ofzo? Maak het niet zo groot. Niemand is perfect.
