Onderzoek naar wat ouders willen

Onderzoekskeuze

Persoonlijk had ik er meer in gezien als je onderzoek ging doen naar de schade die jeugdgezondheidszorg kan aanrichten. Daar is wel een niche denk ik.
Verder denk ik dat je Foucault maar eens moet (her)lezen over de toename van onvrijheid bij de toename van regulering.
En ik snap je idee om ouders zelf meer meetmomenten te geven met hun kinderen, en er zijn vast ouders die dat ook leuk vinden. Maar ik ga er vanuit dat veel in de ontwikkeling van kinderen gewoon natuurlijke variatie is en dat je ouders en kinderen nodeloos onzeker maakt door een teveel aan meetmomenten.
En ik ben benieuwd naar de discussie waar je het over hebt tussen huisartsen, kinderartsen en jeugdartsen en de onderlinge afbakening en overlap van hun vakgebied. Zou leuk zijn als je daar wat over zou vertellen.
Verder wil ik je graag verwijzen naar de ouderorganisaties Balans en de NVA, en organisaties voor HB-kinderen. Die kunnen je mogelijk duidelijk maken waar ouders met bijzondere kinderen je hulp zouden kunnen gebruiken. Dat hele Passend Onderwijs is op dit moment een groot maatschappelijk probleem. Als je iets voor ouders zou kunnen betekenen is het in elk geval als wegwijzer in het doolhof van binnen- en buitenschoolse voorzieningen als er met een kind iets is.
En verder zou ik nooit het effect onderschatten van de ogentest en de gehoortest. Met al die sociaalemotionele belevingsverhalen zou dat makkelijk kunnen ondersneeuwen. En verder zou het wel zo netjes zijn als er meer aandacht komt voor de vrijwilligheid van JGZ kontakten. Blijkbaar is de sector zelf zo overtuigd van het nut en bovendien van het feit dat ouders en kinderen daar blijkbaar niet makkelijk van te overtuigen zijn dat de presentatie hier te wensen over laat.
Op de ouderavond van de school van mijn kinderen stelde de verpleegkundige van de JGZ zich zelf voor, in het rijtje van de andere wel binnenschoolse medewerkers, met de melding dat ze het 2e schooljaar alle kinderen zou zien. Ik wou niet meteen vervelend doen en heb mijn kind dus maar achteraf afgemeld bij de school, maar ik had wel de neiging om er iets van te zeggen waar de andere ouders bij waren.
Ja, echt blij van zo'n voorziening word ik niet. Maar nogmaals, mogelijk behoor ik niet tot je doelgroep, maar ik had het heel erg gewaardeerd als de schoolarts mij wel fatsoenlijk had kunnen onderwijzen over het wespennest dat de jeugdhulpverlening is. En wat er dan wel mogelijk zou zijn en waar de belangentegenstellingen liggen.

Annej

Hoi AnneJ,

Uit je reactie denk ik op te maken dat je de weblog hebt doorgelezen. Leuk! Dank voor die moeite, en ik zou zeggen: blijf volgen en (daar of hier) reageren.

De bijwerkingen (of schade) van de JGZ was een van mijn opties, maar niet degene waar de hoogleraar het meeste brood in zag. Bovendien is het ook een onderzoek wat onder deze bredere noemer op termijn wel aan de orde kan komen, dus wie weet. Ik wil immers onderzoek doen naar waarom mensen niet komen, en als daar bijvoorbeeld negatieve ervaringen als een van de redenen uitkomt, zullen we dat verder moeten uitzoeken, toch?

Een van de zaken die redelijk snel z'n weg naar de praktijk kunnen vinden, (maar het stukje heette niet voor niets iets met 'valkuil'), is JGZ op maat, of met een flitsender term 'personalized public healthcare'. Dus de ouders die zich wat afvragen, kan ik dan wat bieden. Het liefst om hen zekerheid te bieden, in plaats van onzekerheid aanpraten. Als onzekerheid op z'n plaats is zou ik liever kiezen voor een volgend contact of een verwijzing naar een specialist (als we het even over het voorbeeld groei hebben). Personalized healthcare betekent ook dat ik hier geen paadjes kan uitstippelen. Het hangt af van ieder kind, ouder, wijk, school, betrokken hulpverleners, noem maar op.
Balans, HB-organisaties, NVA, ik ken de organisaties. Ik ken ongetwijfeld niet alle mogelijkheden, en ook hier verschillen de praktijken per regio, persoon, en casuïstiek. Ik noteer het wel als aandachtsgebied om ook uit te (laten) pluizen, dank.

Wat bedoel je met 'het niet onderschatten van de ogentest en gehoortest'?

Je zorgen over de visie van de sector (overtuigd van eigen nut, inleving in hoe de ander dat beleefd) zet ik dus graag om in onderzoeksvragen. De mensen die ik tref in mijn werk zijn stuk voor stuk mensen met hart voor de zaak, en toch zie ik dingen misgaan. Ook in mijn eigen praktijk! Ik zit in hetzelfde wespennest, zogezegd.
Misgaan is in de Publieke Gezondheidszorg onder andere het dalen van het bereik. De houding van de JGZ-er is een van de determinanten die moet worden onderzocht als je dit proces onderzoekt. Het beleid om mensen actief te laten kiezen voor hulp en hulpverlener is een andere factor. Die ik niet tegen wil houden, in tegendeel, maar die wel effect heeft waar 'de sector' niet op voorbereid was. Denk ik.

De zorg, jeugdzorg, jeugdgezondheidszorg, ggz, zijn allemaal groepen mensen die 'in het belang van het kind' heel hard werken. Alleen bij dat belang van het kind hebben ze meestal niet hetzelfde voor ogen. En vergeten velen eerst de visie van ouders hierop te vragen en van daaruit te werken. Dit kan weer allerlei verklaringen hebben, maar gericht op de toekomst zou het vooral zinvol zijn hier in de opleiding goed aandacht aan te besteden. En hoe vreemd dat ook klinkt, dat vergt volgens míj echt een omslag.
Ik kan hierover eeuwige discussies voeren, maar ik ga liever uitzoeken hoe het zit om zo wat aan te kunnen dragen in die discussie en een verandering logisch te laten volgen daarop.
Een onverbeterlijke idealist, nog steeds dat meisje bij het kapelletje (...where the heart is).
Groet,
tot forums of op wordpress.com,
jeugdarts GGD

Houding

Professionele houding lijkt me ook een belangrijke. De realisering dat ouders in principe de meest constante factor zijn in een kinderleven, jij bent een moment en je kunt die ouderlijke zorg niet overnemen. Bovendien zijn er vast wel instellingen en pleeggezinnen maar of je daar blij van moet worden, allemaal kunstmatig. Dat zou toch tot een zekere nederigheid moeten dwingen en de realisatie dat je een kind het meeste helpt door de ouder goed in zijn haar rol te zetten en daar ouder en kind bij te helpen met wat je geleerd hebt.
Net als responsief ouderschap is de relatie met hulpverlening het meest gediend met responsieve hulpverlening. En je de belangen van ouder en kind niet toeeigenen. Dus met de vraag waar je het ouderschap kunt steunen help je een kind. En dan heb je natuurlijk met veel verschillende soorten ouders te maken, net als ouders ook kinderen hebben die niet allemaal hetzelfde zijn. Dat vraagt een inlevingsvermogen dat niet iedereen van nature heeft, maar je kunt het wel leren denk ik. Toch ook wel een beetje idealistisch denk ik.
Bij mijn kinderen heb ik gezien hoe belangrijk goed zicht kan zijn voor de ontwikkeling van een kind. Ook oogarts en opticien konden kind moeilijk van een passende bril voorzien. Pas vorig jaar is het in een oogkliniek gelukt en we moeten er weer achteraan. Het zien van onrealistische beelden die soms wat al te fantasierijk aandeden is bij mijn dochter dan ook afgenomen, evenals het bijdroeg aan afname van haar angsten.
En ik ken meer ouders die ervaarden wat een bril of gehoorapparaat veranderde in het leven van hun kind en in de ontwikkelingsmogelijkheden daarbij. Zoals er meer basiszaken zijn die bijdragen aan het welbevinden van een kind. Een kind dat suikerziekte ontwikkelt kan onbegrijpelijk gedrag hebben dat duidelijk wordt als je dat test. Bij alle mensen, maar zeker bij kinderen en ouderen, zijn lichaam en geest een geheel en beinvloeden elkaar.
En de gezondheid van mensen heeft een grote sprong gemaakt met de aanleg van riolering.
Idealisme is een valkuil en kan leiden tot fanatisme.
Het staat of valt met wat je ouders en kinderen nu werkelijk te bieden hebt. En natuurlijk is het onderzoeken van zaken die een maatschappelijke trend aangeven ook van belang, maar daar leen ik me niet meer voor. Verprutst. Misschien wordt het tijd om de onderzoeksmethode, grootschalig onderzoek onder alle kinderen, nu maar eens te veranderen. Het contactmoment met de openbare gezondheidszorg zou ermee gediend zijn als de focus voorlopig weer eens uit zou gaan naar meetmomenten en zonodig informeren, voorlichting en verwijzen en niet naar onderzoek, naar kindermishandeling bijvoorbeeld.

Miriam lavell

Hallo Miriam,

Ik ben op zoek naar hoe het werk, de mogelijkheden en het nut, van jeugdgezondheidszorg-medewerkers (artsen, verpleegkundigen, assistenten, logopedisten, psychologen, pedagogisch medewerkers, noem maar op) beter kan aansluiten bij wat ouders van hen verwachten.
Soms zal dat meer werk betekenen, soms zal overbodigheid blijken.
Sommige ouders weten Ouders Online te vinden, en de groeicurves die jij hier toont, sommige ouders willen juist vaker in contact zijn met JGZ, omdat ze willen dat je meedenkt. Dat verschilt uiteraard per ouder. Hoe kun je nu ons werk zo inrichten dat dat allemaal kan, dat zou ik willen weten. Maar dat is al een verdere vervolgvraag op 'wat willen ouders', 'wat willen jongeren', en 'wat willen en kunnen jeugdgezondheidszorgmedewerkers'.

Groet,
jeugdarts GGD

Annej

Hallo AnneJ,

Volgens mij behoren wij niet tot elkaars doelgroep (of juist wel), het lijkt erop dat we het aardig eens zijn. Zowel over het houdingsaspect, als over de belangrijkheid van gehoor, visus, en andere zintuiglijke/ontwikkelingsaspecten. Dat is een van de redenen dat kinderen die in aanmerking komen voor het speciaal onderwijs, vaker worden uitgenodigd dan kinderen op het basisonderwijs. De vraag is natuurlijk hoe dit moet worden bedacht en uitgevoerd in het licht van Passend Onderwijs, oftewel: als deze kinderen nog meer dan nu al het geval is, op een reguliere school zitten, maar wel meer aandacht zouden verdienen.
Daar speelt dan ook bij mee, dat sommige van deze kinderen al zo uitgebreid bij andere artsen en deskundologen in beeld zijn, dat het zoeken is naar welke stukjes nog niet in beeld zijn. Terwijl zo'n stukje (het zal het gehoor maar zijn, ik noem maar wat) een wereld van verschil kan zijn. Echter, in de beleving van sommige ouders of collega's, ben je dan de zoveelste in de rij, en is het gehoor niet zo belangrijk als de acuut spelende zaken. Tot het kind met buisjes of met een gehoorapparaat een totaal ander kind wordt.

Groet,
jeugdarts GGD

Jeugdarts

Ik geloof niet dat je van de GGD bent want de GGD doet geen onderzoek via een anonieme arts.

Liora

Liora

Hallo Liora,

Goed punt.
Ik noem mij hier op het forum jeugdarts GGD, omdat ik mij eerder ook zo noemde. Op mijn weblog (jeugdartsinonderzoek.wordpress.com) kun je mijn echte naam gewoon vinden. Ik werk bij een GGD, maar het onderzoek dat ik opzet, is niet per se aan die/de GGD gekoppeld, het gaat over de hele JGZ (0-19, of misschien -9 maanden tot 23 jaar, dat kader moet nog gesteld worden. of niet.). Bovendien is het ondrezoek nog in de opzet-fase, dus is er nog geen organisatie die zich aan mijn idee heeft gekoppeld.
Ik weet ook nog niet of ik dat wil, want ik kan me zo voorstellen dat dat invloed heeft op de respons, de insteek, de reacties en ook op de manier van kijken door de onderzoekers. Ik zou het liefst vanuit een onderzoeksschool Publieke Gezondheid/Public Health werken.
Groet,
jeugdarts GGD

Jeugdarts

Maar voor zoiets als gehoor heb je toch ook de huisarts!! Ik vind het echt heel aanmatigend, je laatste alinea. Het gehoor komt bij geen enkele ouder op het tweede plan, het zou iets zijn wat er ook nog eens bij komt. Maar daar heb je niet weer een arts voor nodig, dat kan de huisarts ook checken. Waar je dan waarschijnlijk toch al vaak komt als je kind veel medische issues heeft.

Als je mijn kind was

Mijn zoon studeert geneeskunde. Hij zit inmiddels in zijn coschappen. Over een jaar of wat zit hij in jouw positie:klaar, gespecialiseerd en misschien ook eager iets te gaan onderzoeken.
Uit de eerdere draad die je was gestart, had ik niet begrepen dat dat je positie was. Had ik dat geweten, dan had ik toen wel gezegd wat ik nu in mijn kromme tenen voel: meisje, stop hiermee (ik ben een moeder, dan krijg je dat). Tegen de tijd dat je door hebt hoe het allemaal werkt, heb je spijt van je naieve optimisme. Tenminste, als je tussen de dokters wilt blijven.
Je belangstelling gaat uit naar dat wat mijn vak is: volksmennerij. Reclame. Je wil zo dolgraag doen wat regel 1 van marketing voorschrijft (hoewel veel aanbieders dat vergeten zijn): Een product aanbieden dat voldoet aan de behoefte van de klant.
Ik vind het een schoon principe, maar met jeugdgezondheidszorg heeft het niets te maken.
JGZ is namelijk geen vrije markt. Er ligt een zware verplichting op gemeentes om het te hebben en via gezette kanalen aan te bieden. Ouders kunnen helemaal niet kiezen. En dat alles in het algemeen belang waardoor er nu al (wettelijk) omstandigheden zijn die tot gedwongen isolatie en behandelplicht kunnen leiden.
Die komen gelukkig zelden voor, maar iets als vaccinatieplicht is zomaar ingevoerd in dat belang (in Belgie bestaat dat al).
Voor zover de keuze van ouders vrij lijkt, wordt dat toch echt beperkt door het algemeen belang dat onder omstandigheden (bijvoorbeeld een dalende dekkingsgraad van vaccinatie) per dag tot een plicht kan worden uitgeroepen.
Dat is je kader.
In dat kader je vlinderend afvragen wat de mensen nou leuk en fijn (ha gezellig) of aantrekkelijk zouden vinden aan het aanbod, geeft er vooral blijk van dat je dat kader niet ziet.
Daarmee ben je een vrolijke uitzondering op de dominant heersende opvattingen binnen JGZ. In het algemeen zijn de signalen naar ouders nu al veel dwingender dan het wettelijk kader voorschrijft. Er wordt al gedaan alsof het een onontkoombare plicht is, alsof ouders die niet verschijnen verdachten zijn, alsof scholen zonder toestemming het GGD dossier kunnen vullen of lezen zonder zelfs maar ruggespraak met de ouders.
Alsof er een dwangrelatie bestaat met de GGD waardoor van dossiers geen inzage gegeven wordt en ouders hun wettelijke recht tot wijziging of verwijdering van het dossier bij JGZ niet hebben.
De dominante opvatting is een simplistische:"Wij moeten het voor alle kinderen, dus alle kinderen moeten het voor ons".
Wat ik zou willen, waar ik van droom, is dat jouw zonnige kijk op het geheel de dominante zou zijn. Een fleurig vertrouwen in de individuele mens dat verstandige keuzes maakt als er een passend aanbod ligt.
Maar zo werkt het niet. En dat ligt niet aan die individuele mens, maar aan het feit dat de meeste mensen eenmaal in de positie van aanbieder, dat vertrouwen in de individuele mens niet hebben.
Daarom doen telecomaanbieders, banken, verzekeraars, winkelmanagers of vliegmaatschappijen, ook zo vervelend tegen hun klanten.
Dat dat mensbeeld dominant is, heeft wel een voordeel voor een organisatie als JGZ (of zelfs de overheid in het algemeen). Ook onder afnemers is die opvatting dominant. Ze werken zelf bij verzekeraars, banken of de overheid, dus kennen het klappen van de zweep. De meeste ouders vatten een GGD oproep op als een verplichting. Bovendien: de meeste mensen willen het niet voor het zeggen hebben of moeten kiezen.
Dat betekent niet dat je alles maar kunt maken. Er zijn wel degelijk omslagpunten en open zenuwen. HPV vaccinatie is zo'n voorbeeld.
Een onderzoek naar mogelijke omslagpunten in positieve of negatieve zin, kan best interessant zijn. Maar ik zie dat niet in het verlengde liggen van geneeskunde. Misschien wel in het verlengde van een dubbelstudie geneeskunde en sociologie.
Maar dan nog: het is het type onderzoek waarvan de uitkomst geen betekenis heeft als deze indruist tegen de dominante opvatting in de beroepsgroep. En die beroepsgroep bestaat binnen JGZ niet vooral uit artsen. Het zijn bestuurders met taken en doelen en beleidsplannen die voor de uitvoering vooral afhankelijk zijn van (beleids)medewerkers op administratief niveau.
De arts binnen het netwerk is de excuustruus om aan het geheel een medisch en objectief tintje te geven.
"Hoe kun je nu ons werk zo inrichten dat dat allemaal kan, dat zou ik willen weten."
Dat kan niet. De dominante partijen willen niet. De rol van de jeugdarts is binnen dit spel te klein en is bovendien nadrukkelijk bedoeld als objectiveringspunt binnen de in beleidskaders omschreven doelen en juist niet om te doen wat ouders het liefste zouden willen.
Groet,
Miriam Lavell

Dokter worden

Eigenlijk ben ik het eens met Miriam. Wordt een goede dokter, een huisarts, kinderarts of kinderpsychiater, maar laat de jgz liggen. Daar wordt je niet gelukkig van.

Fiorucci

Hallo Fiorucci,

Mijn laatste alinea is er gewoon een uit de praktijk. Er zijn best wat ouders die afbellen omdat hun kind al 'bij de arts in het ziekenhuis komt', en dat blijkt dan de kinderarts te zijn vanwege een vraag over groei, en die kijkt dan echt niet naar het gehoor. Maar ook, juist, bij complexere problemen die met ontwikkeling of psychiatrie te maken hebben, wordt niet standaard binnen dat kader nagegaan hoe het met de zintuigen, de groei, wat dan ook gaat. Misschien ook wel omdat artsen onderling er vanuit gaan dat mensen bij de JGZ zijn geweest, dus dat het gecheckt is. Dat is niet kloppend, maar het gebeurt. Ik zie het gebeuren.
Huisartsen hebben lang niet altijd een audiometer, en ook zij gaan er vanuit dat dat bij ons kan. Dus bij vragen over het gehoor verwijzen ze ofwel naar KNO (bij vermoeden van een medisch probleem dat behandeling behoeft) ofwel naar ons (als er wel een vermoeden van doofheid op dat moment bestaat maar nog niet duidelijk is of een verwijzing naar KNO nuttig is, of meer aan spraakproblematiek gewerkt moet worden). Ik noem het enkel als voorbeeld.
Ik kan het mij ook wel eens voorstellen, dat mensen zo druk zijn met tig onderzoeken voor hun kind, dat dit nu effe niet erbij kan. Als ik mensen dan weet te bereiken, bied ik meestal aan om een half jaar later opnieuw uit te nodigen, en dat wordt dan ook gewaardeerd. Maar in eerste instantie hebben mensen dan gewoon afgebeld, of zijn niet verschenen op de uitnodiging.

Groet, jeugdarts GGD

Miriam lavell

Hoi Miriam,

Wat leuk dat je zoon geneeskunde studeert. Het is een prachtig vak
Grappig dat je de link met marktgerichtheid aanhaalt, want ik heb me ook al afgevraagd waar mijn onderzoek anders gaat zijn dan simpel (?) marktonderzoek van een produkt. Toch gaat dat stukje slechts een onderdeel, een van de beginstukjes zijn. Als ik echt vrij ga dromen, dan gaat mijn zonnige blik op het vak ook uitstralen (nu word ik wel heel wazig van taal). Dan komt er invloed in het opleidingsgedeelte, dan komt er een houdingsverandering bij (een deel van) de JGZ-ers. Ik wil niet enkel jeugdartsen onderzoeken, de hele branche, de impact ervan. En die branche gaat ook nog veranderen de komende periode.
Je hebt gelijk dat het geen puur geneeskundige studie zal zijn. Ik zal misschien ook wel cultuuronderzoekers, sociologen, filosofen, gezondheidswetenschappers raadplegen of begeleiden. Dat maakt het niet minder een studie vanúít de geneeskunde, vanuit de zorg. Preventieve gezondheidszorg is toch al lastig te vatten komend vanuit de reguliere curatie-gerichte opleiding. Dit onderzoek gaat misschien voor een aantal van mijn collega's nog een stapje verder de vaagheid in.
En toch is het een wezenlijk onderdeel.
Er zijn overigens ook in de curatie onderzoeken en bewegingen die zich met ogenschijnlijk bijzaken bezighouden. Compassion4care, empowered patients, personalized healthcare, allemaal engelse termen. Met name in Amsterdam (zag ik vanochtend nog op het journaal een stukje over het nieuwe kankercentrum dat meer aan een huiskamer doet denken) en Nijmegen (REshape-academy).
Ook grappig je opmerking 'dat kan niet'. Op mijn weblog heb ik in het begin al direct een categorie aangemaakt (maar daar nog niet in geschreven) die 'het kan wel!' heet. Ook een die 'kan het niet?' heet, overigens.
Groet,
jeugdarts GGD

Annej

We zullen zien

Gezamenlijk belang

Misschien een andere insteek. Het is een gezamenlijk belang van de samenleving als geheel als wel van ouders en kinderen dat er passende hulpverlening is en deskundige interventies. Niemand wordt blij van uithuisgeplaatste kinderen of machteloze ZATteams. De vraag wat ouders en kinderen nodig hebben centraal stellen kan de kwaliteit van de hulpverlening misschien verbeteren. Ik kan mijn kinderen ook wel wegzetten als botte hufters maar dat gaat mij niet helpen. Net zomin als het de samenleving helpt om ouders weg te zetten als mishandelende dommeriken.

Omslag

Dat dat een omslag in het denken vraagt van de gemiddelde hulpverlener is een feit. Lees het draadje in relaties over de echtgenoot met ' licht autisme'. Altijd weer die spraakverwarring of je nu met iemand te maken hebt met onvermogen of met onwil. Nee, wat is er voor nodig, wat heeft iemand nodig, wat zou hier een creatieve oplossing kunnen zijn.
En ja, soms zal het onvermogen van een ouder of een kind te groot zijn maar je moet je ook afvragen of het onvermogen van de hulpverlening om hun kunstje te doen niet te groot is. En daar is winst te halen.

Gehoor en zicht

Zelf heb ik ook weleens een afspraak bij de GGZ afgezegd omdat ik weer een nieuwe afspraak moest maken vanwege ziekte van de hulpverlener. Terecht werd mij gevraagd of gehoor en zicht van dochter onlangs getest waren. En als hulpverlener zou ik zo neutraal mogelijk aan de ouder aangeven dat gehoor en zicht kunnen bijdragen aan beter functioneren van een kind. Een kind dat beter ziet zal zich minder sprookjes in zijn/haar hoofd halen en is minder onhandig. Een kind dat beter hoort zal adekwater reageren op vragen en op wat er in de omgeving gebeurt. Kinderen laten niet altijd spontaan merken dat het daar bij hen aan mankeert omdat ze er aan gewend zijn dat het zo is als het is. Met het advies om dat dan mee te nemen naar de behandelaars en anders naar de huisarts. Wil niet zeggen dat je dat allemaal zelf moet doen, maar voorlichting aan ouders kan daarin een taak zijn. Meestal krijg je het om je oren dat je niet komt en dat zou handiger kunnen.

Kritiek

Wat blijf je leuk reageren op al die kritische reacties hier!
Ik heb niet je hele blog doorgenomen, maar wellicht interessant: http://www.cjg.groningen.nl/beijum
Dit is het CJG waar ik heen ga tegenwoordig. Ik liep voorheen in Amsterdam, dat bevestigde alle negatieve dingen die ik ooit vernomen had. Deze in Groningen, die is echt heel bijzonder. Het zijn zeer bekwame, zeer goed luisterende en kijkende mensen. Echt hart voor de mensen die er komen. Heel veel ruimte voor je eigen keuze. Voor ouders die minder sociale contacten hebben hebben ze een breed aanbod. Ik ging er af en toe langs om mijn baby te voeden als ik onderweg was van a naar b, dan kreeg ik van drie mensen een kopje thee aangeboden. Als het fruit tijd was werden er druiven neer gezet voor mijn dochter. Toen we net hier gingen wonen, kwamen ze bij ons thuis, maar niet bemoeizuchtig maar betrokken. Wellicht leuk om eens een kijkje te nemen. Ze hebben een heel aantrekkelijke huiskamer, met een heerlijke bank om op te voeden en heel veel leuk houten en gezellig speelgoed voor de kinderen.
Ik begrijp dat het heel bijzonder is, maar toch het vermelden waard.
Groetjes lunamaya