Onderzoek: jullie ambities

Gedaan

Ingevuld, het is tenminste weer eens over iets anders dan het combineren van wer en privé!

Ambities

Leuk om er ook zo eens tegenaan te kijken. En ambities voor je kind en voor jezelf moeten natuurlijk wel realistisch zijn en dat stel je steeds bij, tenminste zo denk ik erover. Dus kan ik me niet echt veel voorstellen bij ambities die een kennis niet heeft kunnen waarmaken. Ik ken geloof ik niet zoveel teleurgestelde mensen.

Precies maria r

Heel neutrale vragen komen in een 'gekleurd' perspectief. Ik vond het daarom ook een lastige enquete.

Geen onderwerp

Ik kan me uw frustratie goed voorstellen. In sommige situaties zijn ambities inderdaad minder belangrijk. Daarom hebben we eveneens vragen opgenomen over andere doelen die ouders voor hun kind kunnen hebben (zoals doelen op het gebied van vriendschappen en welzijn). In andere situaties zijn ambities juist wel weer belangrijk. We zijn juist benieuwd welke verschillen hierin bestaan tussen ouders en kinderen.

Bedankt voor uw medewerking en uw opmerking!

Vriendelijke groeten, Eddie

Eddie

Ik begrijp heel goed dat je je onderzoeksterrein moet afbakenen. Maar de vragen over andere doelen zijn niet gerelateerd aan een vraag waarom die doelen zo anders zijn. Zou er een of twee vragen bijzitten die dat belicht, dan krijg je al een uitkomst van het onderzoek met veel meer reliëf.
Zo'n vraag zou kunnen zijn: "spelen er in het leven van uw kind factoren die het verwezenlijken van ambities en dromen niet eerste prioriteit maken (Bijvoorbeeld: diagnose van bepaalde ziektes, geboortedefecten, persoonlijkheidsstoornissen)"

Om het anders te stellen

De reden waarom ik, als ouder van een transgender kind vriendschap belangrijker vind dan cijfers en ambities is een andere dan andere ouders hebben. Als mijn kind niet een 'geboorte-afwijking'zou hebben, zou ik cijfers op school en het verwezenlijken van maatschappelijke ambities wellicht veel belangrijker vinden.
Als dat niet meeweegt in het onderzoek, maakt dat de conclusie discutabel. Stel dat er uitkomt "30% van de ouders vindt vriendschap belangrijker dan cijfers". Dan vraag ik me, en ik hoop anderen met mij, toch af of dat niet net de ouders zijn waar heel andere dingen bij het kind spelen. Daardoor klopt dat 'vinden vriendschap belangrijker' namelijk niet meer als algemene stellingname. Zij zien dat die vriendschappen puur lijfsbehoud van hun kind zijn en daarom vinden ze dat belangrijker dan cijfers. Zij willen dat hun kind overleeft. Heel anders dan een situatie waar vriendschappen leuk zijn naast school. Je gaat dus appels met peren vergelijken.

Goed punt

goed punt Maria. Ook al denk ik dat het heus goed gaat komen met mijn kinderen en dat ze heus een behoorlijk diploma gaan halen ben ik momenteel al blij als ze naar school gaan uberhaupt -heb er hier weer eentje thuis- en dat het ze lukt om zich te handhaven en sociale contacten aan te gaan en nog wat energie over te houden voor de rest van de dag. bij autisme dus zeg maar.

Zeer goed punt mariar

Je beschrijft heel mooi wat ik ook ervoer bij het invullen van de enquête. Trouwens, ik vind het net als Guinevere wel mooi dat er eens níet gekeken wordt naar taakverdeling of iets dergelijks.
Maar bij het invullen had ik inderdaad de behoefte om mijn antwoorden toe te lichten terwijl daar geen ruimte voor wordt gegeven. Zo ik al ambities heb voor mijn kinderen, verschillen ze omdat mijn kinderen verschillen. Mijn ambitie is om mijn kinderen te laten opgroeien tot volwassenen die 'in balans' zijn, of in ieder geval in hun opvoeding de gereedschappen hebben gekregen om die balans te vinden en te houden.
En ja, als ik dan de antwoorden baseer op het kind dat het laatst jarig geweest is, dan kan ik dat niet los zien van het feit dat mijn kind Asperger heeft.

Erg lastig invullen

Inderdaad had ook ik vaak een antwoord willen "wegen". Sommige vragen vond ik zó niet van toepassing, dat het gewoon verkeerd voelde om een antwoord aan te klikken. Ook had ik de neiging op te schrijven: "snáppen jullie niet dat mijn kind niet míjn ambities, maar die van zichzelf als maatstaf heeft om waar te maken?" Waarom zou een kind andermans dromen moeten waarmaken?

Ook gedaan, en eens met commentaar

Ook ingevuld, direct zonder het draadje hier te lezen. Na afloop heb ik even het draadje doorgenomen, omdat het voor mij ook voelt alsof ik geen uitleg kan geven, die wel nodig is voor het juist interpreteren van mijn antwoorden.
Zo is voor mijn kind hoog scoren op Nederlands en Engels niet weggelegd ivm met dyslexie, maar dat wil niet zeggen dat ik die vakken onbelangrijk vind.
Ook verbaas ik me over de vraag over mijn kennissen, wat heeft mijn kind te maken met de gemiste ambities van mijn kennissen? Ik hoop dat hij zijn eigen ambities ontdekt en kan nastreven in zijn leven.
Maar toch, een leuk onderzoek, ondanks deze kanttekeningen. Ik ben benieuwd naar het artikel dat jullie na afloop publiceren op OO. Wanneer staat dat in de planning?

Ambities van kennissen

Ik liep vast op de vraag over ambities van kennissen. Ik weet echt niet wat de ambities van mijn kennissen zijn. Geen idee.
Het interesseert mij ook helemaal niet. Daar praat ik echt nooit met mensen over. Ik weet niet eens wat de ambities van mijn man zijn, nou ja, iets vaags als: 'gelukkig samen oud worden', denk ik.
Ik ben eigenlijk helemaal niet de juiste persoon om deze lijst in te vullen. Ik heb helemaal geen ambities geloof ik.

Ambities van kennissen

Dat heb ik gezien als mensen die een opleiding niet voltooiden, een eigen zaak niet van de grond kregen, een baan die niet gekregen werd, etc. Och, ik ken er genoeg.
Voor mij was het deel over eigen 'slagen' het meest komische. Bijna summa cum laude (doet HBO alleen niet aan) afgestudeerd, ben ik best tevreden over mijn ambities en dat soort dingen. Kan trots zijn op mezelf. Maar tevreden of gelukkig over mijn leven...nah, in het geheel niet. Dat had ik graag willen toelichten.
Toch denk ik dat al onze unieke situaties totaal niet interessant zijn voor de uitkomst van het onderzoek.

Tjonge

Ik raak helemaal in de war van dit draadje. Dit forum is niet goed voor me geloof ik.
Ik geloof echt dat ik geen ambities heb. Of zijn dingen als 'gelukkig worden', 'doen wat ik leuk vind' en 'van het leven genieten' ook ambities te noemen?
Ik las ergens op internet: 'zonder ambities geen vooruitgang,'? Betekent dit dus dat ik stil sta, niet vooruit ga? Ik geloof het wel, volgens mij sta ik ook al jaren stil. Maar is dat erg dan?

Kobalt

Helemaal mee eens en voor de kinderen heb ik eigenlijk ook alleen maar de ambitie dat ze gelukkig en mooie mensen worden. Geld, een goede carrière, etc. vind ik van ondergeschikt belang.
Ik had trouwens ook moeite met invullen. Ook ik wilde graag kunnen wegen en soms verduidelijken waar dat niet kon. Ook op de vraag of je 2 dingen kon noemen die je heel graag wilt en niet verwezenlijkt hebt kon ik niet antwoorden. Kon er met moeite 1 vinden, maar een 2e, ik zou niet weten wat ik nog te wensen heb.

Kobalt

volgens mij is vooruitgang heel betrekkelijk, het moet namelijk uit de lengte of de breedte komen. Mensen met prachtvolle carrieres die er na jaren achter komen dat veel meer met hun kinderen hadden willen doen enzo.
Volgens mij zijn dingen als \'gelukkig worden\', \'doen wat ik leuk vind\' en \'van het leven genieten\' ook ambities te noemen? de beste ambities die er zijn. Iedereen probeert het op zijn manier dus volg vooral je eigen gevoel.

Trouwens

naast dat ik had willen kunnen motiveren waarom ik voor mijn kind niet zulke hoge ambities had had ik dat inderdaad ook wel voor mijzelf willen kunnen doen. Ik kon mijn ambities niet uitvoeren door mijn ziekte. Daarom heb ik maar als ambitie 'gezond zijn' opgeschreven. Maar dat bedoelen ze natuurlijk niet.

Kobalt

Kunnen blijven wonen in het huis waar je nu woont. Je baan behouden. Je inkomen behouden. En eventueel datzelfde voor partner. Dat zijn toch ook ambities? Of zie ik dat verkeerd?
En de dingen die jij noemt ('gelukkig worden\''doen wat ik leuk vind\' en \'van het leven genieten\') zijn, wat mij betreft, tamelijk veeleisende ambities.

Geen onderwerp

Het artikel staat in de planning voor over een aantal maanden. Het analyseren van de gegevens neemt altijd veel tijd in beslag. Maar zodra de resultaten bekend zijn, zullen we zo snel mogelijk een stuk schrijven.

Eddie

Ps kobalt

Mijn opmerking: "tamelijk veeleisende ambities." is goeie Nederlands... Je snapt vast wel wat ik bedoel.

Net als kobalt

voel ik me ook altijd een beetje mistroostig bij de vraag wat mijn ambities zijn. Als ik 30 jaar terug wat serieuzer met mijn toekomst bezig was geweest had het misschien anders gelopen, maar daar kan ik niet meer naar terug. Het zij dus zo. Eigenlijk ben ik blij dat alles nu redelijk loopt. Als ik zo door kan hobbelen vind ik het al heel wat.
Voor mijn kinderen heb ik nooit andere ambities gehad dan dat ze zich prettig moeten voelen bij wat ze doen. Als mijn jongste dochter zich prettig voelt bij een baan op middelbaar niveau dan ga ik haar niet in een hoger niveau dwingen. Als mijn oudste een 10-jaren plan voor ogen heeft voor het doel wat ze wil bereiken, dan juich ik dat toe. Willen ze na school de wereld rondtrekken, dan zal ik vele tranen plengen op Schiphol, maar ik zou ze stiekem benijden. Ga vooral als het kan.
Ik heb het onderzoek niet ingevuld, ik hoor niet bij de doelgroep, maar bij ons hebben onze kennissen en familie ook geen invloed op de keuzes die onze kinderen maken. Ik denk eerder dat hun éigen vrienden wat invloed hebben. Mijn oudste heeft een grote vriendengroep. Een deel daarvan is al wat ouder. Ze kan zien wat ze met hun opleiding doen en dat stimuleert haar nóg meer.

Gedaan

Ik vrees dat ik bijzonder ambitieloos ben voor mijn dochter, aangezien ik vind dat zij iets moet gaan doen met haar ambities. Mijn ambities zijn vooral aan mijzelf om te realiseren, dus heel erg lastig invullen deze enquete.

Over dubbeltjes en kwartjes

Ambitie: zowel het verschijnsel, als het begrip is zo oud als de weg naar Rome. En altijd al is het aan de dag leggen van ambitie min of meer omstreden geweest. Actie is reactie, tenslotte. Zodra een individueel lid van een gemeenschap een bepaald doel nastreeft, loopt hij de kans dat dit streven wordt gedwarsboomd door een ander lid, meerdere andere leden, of zelfs het collectief in zijn geheel. Al helemaal, als er op de een of andere manier belangen op het spel staan, die uiteenlopen.

In mijn inmiddels lange leven als ´working class hero´ van het vrouwelijke geslacht ben ik uiteraard meer dan eens in conflict geraakt omtrent mijn ambities. Naar mijn (als altijd) onbescheiden mening is het dus wel weer eens tijd voor een lang epistel van mijn hand; nu de afdeling Ontwikkelingspsychologie van de Universiteit Utrecht onderzoek doet naar de vraag welke ambities u en ik hebben, en welke rol deze ambities spelen in uw en mijn leven, welzijn en manier van opvoeden. Breedsprakig als ik ben, heb ik in de enquête mijn ei nog niet helemaal kwijt gekund.

Laat ik maar eenvoudigweg bij het begin beginnen: mijn wording. Ik ben een kind van ouders die de economische recessie van de jaren 1930 en de Tweede Wereldoorlog aan den lijve hebben ondervonden. In de fase van naoorlogse wederopbouw hebben zij (als zovelen) vooral geambieerd alle verwoestende effecten ervan zo snel en zoveel mogelijk weer teniet te doen. Ikzelf ben, tezamen met mijn broers en zussen, het uitvloeisel van mijn moeders wens weer een heuse familie om haar heen te hebben.

Door de maatschappelijke ontwikkelingen in en vanaf de jaren 1960 is de jaren vijftig generatie, waartoe mijn ouders behoorden, de geschiedenis ingegaan als een geknechte generatie. In deze veralgemenisering stak meer dan een kern van waarheid. Menigeen die de ellende had meegemaakt van de crisisjaren en oorlog, was hier onmiskenbaar mentaal door getekend, zo niet geknakt. Op termijn bleken velen psychologische of psychiatrische hulp nodig te hebben bij het herstellen van de aangerichte/opgelopen psychische schade. Professionele hulp, die mede wegens geldgebrek in veel gevallen achterwege bleef.

Ongetwijfeld is achteraf met recht geconstateerd, dat de lonen en overige arbeidsvoorwaarden waaronder de jaren vijftig generatie werkte, wel beter hadden kunnen en moeten zijn. Het overleg tussen werkgevers, vakbonden en overheid in het kader van het Nederlandse poldermodel pakte in de jaren 1950 helaas weinig gunstig uit voor die zo hard werkende, zichzelf ten behoeve van het collectief wegcijferende generatie. Pas later, onder invloed van de economische bloei waarvoor de jaren vijftig generatie zelf de basis legde, zou hierin verbetering optreden.

En dat men zich zo massaal schijnbaar klakkeloos voegde naar de verzuilde structuur van de Nederlandse samenleving; we kunnen de reden waarom ons nu al bijna niet meer voorstellen. De ontzuiling is inmiddels zover voortgeschreden, dat het er tegenwoordig zelfs bijna niet meer toe lijkt te doen, of men nu katholiek, protestants-christelijk, socialist of liberaal is. Niks geen dwingende dogma´s meer voor ons, (post)moderne mens! Wij hebben de vrijheid om desgewenst strikt vrijblijvend van de ene naar de andere levensbeschouwing en/of politieke voorkeur over te stappen, en schromen ons er niet voor gebruik te maken van deze vrijheid.

Sinds ons leven als geheel (d.w.z. op het terrein van arbeid, voeding, gezondheidszorg, wonen, onderwijs, sociale zekerheid, communicatie en noem maar op) ingrijpend is veranderd, zijn we nogal vervreemd geraakt van de vroegere verhoudingen. Een vanzelfsprekende gang van zaken, zou ik zeggen, alsmede een kwestie van historisch besef.

Zelf behoor ik tot de zogeheten ´no future generation´; een verloren gewaande generatie waarvan de leden wegens de economische laagconjunctuur weinig tot niets van de toekomst te verwachten hadden, en waarvan naar het scheen dus ook weinig tot niets te verwachten viel. Dankzij moderne verworvenheden als de emancipatie van de arbeidersklasse en die van de vrouw, de democratisering van de samenleving in het algemeen en het onderwijs in het bijzonder en vooral ook de opgebouwde welvaart, was ik echter niet veroordeeld tot een levenshouding van ´hou je adem in en stik niet´. Ronduit deprimerende vooruitzichten ten spijt, bleek gelukkig toch ook nog ruimte te bestaan voor mijn persoonlijke ambities.

In het kielzog van de jaren zestig generatie maakte ik (en vele van mijn generatiegenoten met mij) maximaal en dankbaar gebruik van de mogelijkheden tot individuele zelfontplooiing via scholing. Ik ben dan wel, zoals ze dat vroeger zeiden, voor een dubbeltje geboren; ik had de kans/luxe om mij op te werken tot het spreekwoordelijke kwartje. Dit is uiterst bevorderlijk geweest voor mijn welzijn; zo kan ik u wel vertellen. Ik prijs me ronduit gelukkig en bevoorrecht dat ik de voornaamste doelen die ik me stelde, allemaal heb kunnen verwezenlijken.

Actie is reactie, schreef ik al; dus zonder slag of stoot is het allemaal niet gegaan. Over de pogingen mij in mijn ambities te dwarsbomen treed ik hier wijselijk niet in details.

Voor mijn kind hoop ik natuurlijk op even gezond en gelukkig bestaan. Hopelijk kan ook zij haar belangrijkste ambities realiseren en hoeft zij deze niet al te zeer aan te passen aan tijdgebonden omstandigheden. Het zal een beetje afhangen van de doelen die zij zich stelt, maar nuchter beschouwd zal het waarschijnlijk een kwestie worden/zijn van geld en de manier waarop wij met z´n allen de samenleving vormgeven.

Aanvullende opmerking

Zo lang als ik leef, heb ik niet anders meegemaakt, dan dat er werd bezuinigd op het onderwijs. Ik vind dat dit te denken en te vrezen geeft.

Bedankt

Beste ouders,

Bedankt voor jullie medewerking en jullie waardevolle opmerkingen en suggesties. Ik plaats dit bericht omdat ons onderzoek eind deze week sluit.

Heb je nog niet meegedaan? Dan kan dat tot en met vrijdag.

Hieronder tref je de link naar het onderzoek:

http://uurespondents.netq.nl/nq.cfm?q=3fcf28c4-2daf-41d2-870f-d7e7087bada2

Alvast bedankt!

Eddie Brummelman

Ik haak af

bij de teleurstellingen van mijn kennissen. Daar hou ik me niet zo mee bezig. Wel jammer, want voor de rest was het wel een interessante enquete.

Rosase (off topic)

Je schrijft dat je je niet zo bezig houdt met de teleurstellingen van jouw kennissen. Ik heb het idee dat je daar niet alleen in staat. Het is niet voor niets, dat mijn handel in artikelen met het opschrift ¨En ik dan?¨ zondermeer floreert!

Leg me geen woorden in de mond die ik niet gezegd heb.

Ik wil slechts aangeven dat ik het een beetje zinloos vind om evt. teleurstellingen van mijn kennissen te gaan beschrijven in een enquete. En dan ook nog te moeten gaan bedenken/invullen waarom ze daar zo teleurgesteld over zijn. Dat heeft niks te maken met "en ik dan" maar met de vraagstelling. De gedachte: als je dat zo graag wil weten moet je dat mijn kennissen zelf vragen, speelde nogal sterk op; het voelde een beetje als uit de school klappen. Ondanks dat ik me wel een voorstelling kan maken van het hoe en het waarom van deze vraagstelling, stoort het me blijkbaar dusdanig dat ik geen zin meer in heb om hier vrijwillig wat van mijn schaarse tijd aan te besteden.

En wat is dit? Verkapte reclame?

Haha ... die onderzoeken

Ingevuld.
Ik zou de analyse over mezelf wel willen zien. Vast wel tegenstrijdigheden . Moeilijk al die keuzes. Ik miste de vraag: twijfelt u wel eens?....

En wat zegt hoeveel jaar je een opleiding hebt gevolgd als je niet weet of je er lang over gedaan hebt door te blijven zitten of welke opleiding (alleen middelbare school + vervolgopleiding, of ook allerlei opleidingen naast je werk - die heb ik er maar niet bijgeteld, ik vond 12 jaar (o foutje, het was 13) eigenlijk wel genoeg ...).

Enquetes maken blijft moeilijk.
Na de diverse hier op OO gezien te hebben en de reakties erop van de diverse bezoekers vraag ik me steeds weer af: laten de enqueteurs de vragenlijsten wel genoeg testen voor ze het op OO zetten als wij aldoor met allerlei op- en aanmerkingen komen?