Ondertussen in Irak
https://www.npo.nl/live?channel=NED2
Nu op NPO2: in Movies that Matter. Sinan Can gaat met (groot)vader Hussein naar Irak om de plaatsen te bezoeken waar hij zijn zoon is kwijtgeraakt en waar zijn dochter met twee in Irak geboren kleinkinderen in een Koerdisch kamp zit.
De kampcommandant onderhandelt met de landen waar de ISstrijders vandaan komen om hun burgers op te halen en de Koerden niet met dit probleem te laten zitten.
Alles is in puin geschoten en mensen leven tussen de brokstukken waar de resten van de oorlog nog blijven. Je zou wensen dat er opbouwhulp geboden wordt, maar het is nog steeds een desolate toestand waar mogendheden als Rusland, Turkije, Assad, Amerika, nog niet klaar zijn met oorlogvoeren.
Ontroerend om te zien hoe Hussein, vader en grootvader, toegewijd is aan zijn kinderen en kleinkinderen en wat een drama dat is om de helft van je familie naar zo'n oorlogstafereel te zien vertrekken.
Jeugdjournaal over de zoektocht van Hussein
https://jeugdjournaal.nl/artikel/2224331-zorgen-over-nederlandse-kinderen-uit-is-gebied.html
In het bericht fragmenten uit de docu en commentaar over de Nederlandse kinderen die daar geboren zijn.
Dramatisch, schandalig
Ik vind het dramatisch dat de Nederlandse overheid nauwelijks iets doet voor de kinderen. In tegenstelling tot andere landen. Zeker als er familie is, grootouders of andere familieleden, die de kinderen heel graag hier willen opvangen.
Ouders zijn verantwoordelijk, ja, maar ouders kunnen ook menen, in al hun verantwoordelijkheid, dat het voor een kind beter is om (tijdelijk) bij opa en oma te gaan wonen. Of zelfs tijdelijk in een pleeggezin, zoals ik heb gedaan in verband met een specifieke opleiding voor een van mijn kinderen. Dat is niet tegen hun verantwoordelijkheid, maar juist een uitvloeisel en ultieme bevestiging van hun verantwoordelijkheid.
De Nederlandse overheid gaat veel verder en bepaalt hoe ouders die verantwoordelijkheid moeten invullen.
Bovendien kan ik me voorstellen, dat het kwaad bloed zal zetten als kinderen later gaan vragen: waarom wonen wij in een kamp? En ouders moeten zeggen: omdat Nederland niet wil dat we daar wonen. Ja, zo krijg je mensen wel boos.
En dan zijn er nog de landen die nu de kastanjes uit het vuur moeten halen en moeten zorgen dat mensen in de kampen eten etc. krijgen.
We kunnen niet alle wereldproblemen oplossen, maar als we zelfs niet in staat zijn om dit hele kleine aandeeltje te verzorgen, dat ook nog eens op ons bordje ligt, dan vind ik dat een blamage voor de Nederlandse overheid.
Ik schaam me diep.
Tsjor
Tsjor
"Bovendien kan ik me voorstellen, dat het kwaad bloed zal zetten als kinderen later gaan vragen: waarom wonen wij in een kamp? En ouders moeten zeggen: omdat Nederland niet wil dat we daar wonen. Ja, zo krijg je mensen wel boos."
Dat de kinderen en hun ouders in de kampen boos zijn zal de NL overheid vermoedelijk een complete rotzorg zijn. Ik denk dat men er stilletjes op hoopt dat die mensen, als ze al niet in die kampen overlijden, toch in elk geval nooit meer terugkomen. Probleem opgelost. Alleen als grote aantallen stemgerechtigden hier in Nederland zich luidruchtig boos maken verandert er misschien iets. Als die stemgerechtigden zich tenminste bevinden in de achterban van de partijen die de macht hebben, anders maakt het nog geen bal uit.
De NL overheid geeft overigens wel vaker de indruk zich niet heel erg te bekommeren om de belangen van haar burgers die in verre landen in nood verkeren.
Groeten,
Temet
Voorbarig
Het feit dat de MIVD de Nederlanders in de kampen bezocht heeft kan ook betekenen dat de mogelijkheid om ze naar Nederland te halen juist wel open ligt. De Koerden hebben alleen geen onderhandelingspositie want in feite zijn zij niet de regering in dat land en dan heb je diplomatiek gezien een moeizame relatie met Nederland.
In Erbil is een Nederlandse vertegenwoordiging. Op afspraak. Wie weet is men juist bezig om met respect voor alle diplomatieke verhoudingen de mogelijkheden te onderzoeken.
Ik hoop het maar.
Deze film kan hopelijk bijdragen aan een groter draagvlak om ze naar Nederland te halen.
Optimistisch
Ja, wie weet, speelt er op de achtergrond toch nog iets positiefs.
Tsjor
Frankrijk geeft het goede voorbeeld
"De twee kinderen van Abdelhakim Labriak
Twee jaar lang wist hij niet waar ze waren. Soms kreeg hij van de familie van zijn ex-vrouw alleen een foto of een video te zien van de meisjes, die 4 en 6 jaar oud waren toen ze werden meegenomen. "Mijn dochter heeft me later wel eens verteld dat er tien meter naast ze een huis ontplofte na een bombardement."
In 2016 keerde zijn ex-vrouw terug: haar partner die meevocht met IS, was overleden. "Ik was naar het vliegveld gegaan en had lolly's voor ze meegenomen." Zijn ex werd na aankomst meteen gearresteerd. Hij kreeg zijn dochters toegewezen. "Toen ik ze weer zag, vertelde ik ze hoeveel ik van ze hield en hoeveel ik ze gemist had."
"Frankrijk heeft een actief beleid voor zogenoemde jihadkinderen. In sommige gevallen worden ze door de Franse autoriteiten, samen met het Rode Kruis, opgespoord en gerepatrieerd. Als complete gezinnen terugkeren, worden de ouders meestal meteen opgesloten en gaan de kinderen naar gastgezinnen."
Ja, of grootouders
Ik hoop dat zoiets ook in Nederland kan, en dat dan ook familie, zoals grootouders in beeld zijn. Als een ouder vindt dat het voor het kind het beste is als het kind bij grootouders of familie verblijft (tijdelijk, of voor enkele jaren), dan is dat toch een vorm van goed ouderschap? zoals ik nog steeds denk dat ik een goede ouder was toen ik mijn kind naar een gastgezin liet gaan voor zijn opleiding.
Tsjor
