Omslag in de relatie met je kinderen

Mechanisme

Ik weet nog niet of ik het een mooi mechanisme vindt. Het beangstigt me ook wel. Mijn schoonouders zijn ver in de 80 en ik merk dat we zoveel voor ze moeten doen, gewoon in simpele dingen regelen. Ergens achteraan bellen bijvoorbeeld dat kunnen ze niet meer. Ondanks dat ze niet dement zijn ofzo, gaan de verstandelijke vermogens wel achteruit en zit er niks anders voor ze op, dan ons maar te vertrouwen en het uit handen te geven. Dat heeft ook met de automatisering te maken natuurlijk. Dat gaat gewoon niet meer. Hoe dat met een digid zit etc, dat snappen ze niet.

Onze kinderen zijn jong volwassen, ze studeren. Dus de verhouding is nog wel zo dat de verzorgende rol nog het meest bij ons ligt. Maar als ik er niet uitkom met mijn I-phone oid dan ligt de verleiding op de loer om het even aan dochter te vragen in plaats van het zelf uit te zoeken. Ik merk ook dat ze dingen sneller overzien soms. We hebben de afgelopen jaren verre reizen gemaakt en als we dan het vliegveld opkomen en op het bord kijken bij welke balie we moeten zijn, dan ben ik de juiste vlucht nog aan het zoeken, terwijl zij al bij de balie staan. Verder merk je fysiek soms dat ze mij nu helpen ipv wij hun. Dat geldt uiteraard meer voor zoon dan voor dochter. Dat is nou eenmaal een boomlange vent van over de 1.90, hem vragen om iets te pakken is sneller dan een krukje pakken. Ook iets zwaars tillen doet hij zo even, terwijl je daar vroeger een modus voor moest zoeken om het toch zelf te doen. En als ik val op de ski-piste staan er opeens 2 jongelui naast me met die me weer overeind trekken.

Je ziet dus wel dat de rollen langzaan verschuiven, maar ik vind het geen prettig idee dat het blijkbaar ooit zover komt dat je niet meer in staat bent de regie over je eigen leven te houden. Maar misschien is dat voor mijn generatie minder. Mijn schoonouders zijn van de generatie dat de man alle administratieve zaken deed. Mijn schoonmoeder had geen idee hoe ze een rekening moest betalen of wat voor verzekeringen ze hadden. Schoonvader ging sneller achteruit dan zij en is ook een stukje ouder, waardoor zij opeens moest gaan doen wat ze nooit gedaan had. Dat kost gewoon heel veel moeite.Een schoonzus van haar is al 25 jaar weduwe, was in de 50 toen ze dat werd. Sindsdien doet haar zoon alle bankzaken, heeft zich er blijkbaar nooit in willen verdiepen, ervan overtuigd dat ze dat als vrouw niet kon. Blijkbaar zat/zit die generatie vrouwen er minder mee.

Zit er ook middenin

2018 was voor ons een moeilijk jaar met vanaf 1 januari een ernstig zieke jongst die veel hulp nodig had. In het begin vooral fysiek, alle activiteiten dagelijks leven zoals persoonlijke verzorging en aankleden daar had hij hulp bij nodig. Later in het jaar werd dat steeds meer hulp bij schoolse zaken zoals planning, aanvragen leerlingenvervoer, oeverloos overleg met het zorgteam, discussie met leerkrachten over in te halen toetsen, en ga zo maar door.
Hij is er gelukkig goed uitgekomen maar moet nu wel leren dealen met NAH (niet aangeboren hersenletsel)

Vooral in de eerste periode hebben we heel veel hulp gekregen van mijn ouders en mijn zussen. Beide kinderen hebben dat gezien en ervaren hoe fijn dat is als je hulp krijgt van mensen die dicht bij je staan, mensen die je al kent en die je dus al vertrouwt.

Enkele weken geleden heeft mijn moeder een ongeluk gehad waardoor ze nu veel zorg nodig heeft. Mijn vader kan nog veel opvangen maar ondersteuning van de kinderen is wel gewenst. Door het ziekenhuis was aangeraden om de eerste tijd voor wassen en aankleden thuiszorg te regelen. De bovenarm breuk is vrij gecompliceerd en die verpleegkundigen zijn daar toch handiger in dan mijn vader en voor ons als kinderen is het wassen van je moeder best intiem, iets wat we liever niet doen.

Sommige dingen komen wel op ons als dochters neer. Er moest wat kleding komen die makkelijk aan en uit te trekken is, vesten en blouses zijn nu handiger dan truien en Tshirts. Dus ik ben de stad in geweest om op de gok wat te kopen.
Mijn vader kan wel wat koken maar vooral de lekkere dingen die niet zo gezond zijn dus 2 tot 3 dagen in de week kook ik gezonde Hollandse pot voor ze.

Mijn pubers van 16 en 13 zien nu weer hoe fijn het is als er vertrouwde hulp is. Het goede voorbeeld doet ook goed volgen. Toen ik afgelopen dinsdag thuiskwam van de tandarts, na een pijnlijke behandeling, was jongste al thuis en ging de onhandige slungel een kopje thee voor me maken en een warme kruik. Zijn favoriete dingen om zich wat beter te voelen als hij eens gammel thuiskomt met de taxi.

Met dat vertrouwen zit het bij ons binnen de drie generaties wel goed, ik kan ze nu ook zo naar oma sturen om oma bij te staan als opa er even niet is.

Het jaar 2018 heeft beide kinderen in rap tempo door de puberteit geloodst. Het waren al geen mega puberende pubers maar nu helemaal niet meer. Ze zijn heel zorgzaam naar elkaar. Oudste heeft geen zorgtaken voor jongste maar neemt die soms wel op zich in situaties waar wij als ouders er niet zijn op een heel volwassen manier.

Als ouders zijn wij daar heel trots op.

Zorgen voor elkaar is kostbaar

En iets wat kostbaar is, kan je heel wat kosten. Tijdelijke zorg is voor mijn gevoel anders dan de zorg voor een hoogbejaard familielid die steeds verder terug gaat in gezondheid en mogelijkheden. Vertrouwen is het belangrijkste, elkaar willen begrijpen, goed luisteren. Maar als familie ver weg woont, kun me niet veel voor elkaar doen.

Toen 27 jaar geleden na een spoedkeizersnede ons te vroeg geboren (vierde) kindje geboren werd en ik ziek bleef, bestond er nog gezinshulp de op indicatie kon worden aangevraagd. Dat was erg fijn in ons jonge gezin, we hadden geen oma of tante in de buurt die wat kon bijspringen. Een aantal weken is die hulp geweest, was geweldig voor de andere kinderen. Natuurlijk probeerde mijn man meer thuis te zijn maar die moest toch ook werken.
Hoe gaat dat tegenwoordig als een moeder uitvalt?

Komt het ooit zover

Deze keer werden er over mijn hoofd heen beslissingen genomen, zonder dat ik daarbij aan het stuur stond. Het voelde, misschien omdat het niet anders kon, merkwaardig vertrouwd.

Ik vroeg me altijd al af, of als ik oud zou zijn, ik mijn kinderen voor me zou laten zorgen of dat ik alles zou doen om te voorkomen dat het zover zou komen. Ik was ervan overtuigd dat ik het niet zover zou laten komen en nu denk ik, dat het net als bij heel veel dingen in het leven is, het overkomt je, je hebt er veel minder over te zeggen dan je denkt. En als je dan toch dingen uit handen moet geven, dan is het wel in goede handen.

Het is het verliezen van een stukje grip op dingen, waardoor je, met weerstand, dingen los moet laten. Ik ben bang dat ik later een lastig en eigenwijs oud mens zal zijn.

Geen gezinshulp meer

Toevallig zitten wij, of eigenlijk een van onze kinderen en zijn vrouw, nu net in zo’n situatie maar echt geen gezinshulp meer. Wij als familie springen zoveel mogelijk bij.
Verder heeft onze zoon gelukkig vijf dagen bevallingsverlof, en neemt daarna een paar weken vakantie op. Wij en de andere opa en oma passen beiden twee dagen op de peuter. Mogelijk kan zoon na zijn vakantie nog een week zorgverlof krijgen. Daarna zien we wel weer verder.

De regie uit handen geven

Soms is dat gewoon nodig. Vorig jaar met een kind kritiek in het ziekenhuis rende ik rond als een kip zonder kop, kon de situatie niet meer overzien.
Zo fijn dat mijn ouders en zus toen spijjers met koppen zijn gaan slaan.
Ik kon er helemaal zijn voor jongste en voor oudste en mijn huishouden werd alles geregeld.
Nu voor mijn moeder nemen zus en ik ook dingen uit handen, moeder aanvaart dat zonder verzet. Ze heeft om haar heen al genoeg voorbeelden gehad van ouderen die wel in verzet gingen, geen hulp wilden aanvaarden en als hulp dan onvermijdelijk was de zaken precies gedaan wilden hebben zoals ze het zelf deden en dat kan niet.
Als ik nu langs fiets en een klusje doe wat mijn vader echt niet kan, de roezenblouse van moeder strijken. Dan doe ik echt alleen die blouse. De theedoeken vouw ik op en gaan zo in de kast. Als ze toch gestreken moeten eorden kan mijn vader zich dat eigen maken als hij dat wil. Die blouse is daar wat te kostbaar en op dit moment onmisbaar voor.

Het vervult mij in hoofdzaak met warme gevoelens

We hebben in 2012 het nodige meegemaakt en in dat jaar merkte ik ook al dat mijn dochters er voor ons zijn als de nood aan de man komt en dat vond ik zo bijzonder. Zij hebben zelf ook ervaren hoe het is om totaal afhankelijk te moeten zijn van zorg van ons. De automatische piloot was er even af, zeg maar. Op dat soort momenten blijkt hoe warm de band met de kinderen is. Ik was me daar heel erg van bewust. Kijk... het is er! Ook daarna nog heb ik gemerkt dat we niet bang hoeven te zijn dat we ooit aan ons lot overgelaten zullen worden, ze voelen zelf ook die band. Hebben we in het dagelijkse leven misschien wat kleine irritaties als 'kan dat niet anders?', durf ik te zeggen dat ze er voor ons zullen zijn als dat nodig is. Dat geeft mij een heel erg rijk gevoel. Je zou kunnen stellen dat het vanzelfsprekend is, maar voor mij ligt dat anders.

Wat betreft mijzelf in de rol van kind, heb ik jarenlang de aanwezigheid van mijn ouders moeten missen, ook tijdens de puberteit kun je stellen dat er wel wat rammelde, maar ik zag dat vooral achteraf. We gingen zo met elkaar om dat het gezellig genoemd kan worden, maar er was ook een kant die echt niet normaal was. Als het gewoon zo doorgekabbeld was, had het niet op de ellende uit hoeven lopen zoals dat wel gegaan is. Het resultaat was uiteindelijk dat we geen contact meer hadden. Je went aan het ontbreken van je ouders, maar soms miste ik het zeker wel. Gewoon eens kunnen bellen, hoe doe je dit, of hoe zat dat? Of vragen over de familie op medisch gebied. Het soort contact wat wij wel met onze kinderen hebben. Sinds een maand is het contact weer opgepakt en merk ik hoe fijn het is om weer bij elkaar betrokken te zijn. Maar ik merk ook dat de omslag gemaakt is. Ik praat anders tegen mijn ouders, ik ben niet bang meer voor wat ze ervan zullen vinden, ik ben me er van bewust dat zij nu behoefte hebben aan mijn stem waarmee ik eventueel gerust kan stellen of meeleven. Ik krijg nu de kans om meer mezelf te zijn en in die rol een ander volwassen (eindelijk!) contact te hebben met ze. Kritiek gaat het ene oor in en het andere weer uit. Zo snoefde mijn vader over mijn politieke voorkeur. We hebben er smakelijk samen om gelachen. Hij ook in de wetenschap dat ik me daar niet anders door zal opstellen. Ik heb nu vooral nog het gevoel van 'eindelijk!', weer 'normaal!', maar ook 'gelukkig!', ook al betekent dit dat ik me ook meer zorgen maak over hoe het met ze gaat. Maar ook dat is eigenlijk vooral 'normaal'.

Hoe gaat dat grapje ook alweer..

'Wees lief voor je kinderen. Zij bepalen later naar welk bejaardenhuis je gaat.'

Of...

zij moeten voor je zorgen als jij het niet meer kunt. Alleen is dat geen grapje.

Lief/dankbaar vs boos/alles niet goed

Mijn man mantelt makkelijker voor mijn dan voor zijn ouders. Dat is echt ingegeven door lief zijn voor je kinderen en alles negatief bekijken en boos zijn.
In mijn kerngezin is over en weer helpen vanzelfsprekend tijdens moeilijke situaties en er wordt wel altijd dankjewel gezegd als het klusje klaar is.
Bij schoonouders is het (vooral in de ogen van schoonmoeder) nooit goed. Als we spontaan een klusje aanpakken om pa te ontlasten moeten we aan tafel komen koffie drinken dat is veel gezelliger en pa kan straks zelf wel die handgreep van het keukenkastje vastzetten. Als we alleen "gezellig" koffie drinken is het een lange klaagzang over het ouder en minder mobiel worden. Via via hoor je dan later terug dat je nooit wat doet van de klusjes die ze zelf niet meer kan.

Inderdaad Paasei, lief zijn voor je kinderen scheelt een hoop. Voor lieve ouders is het zorgen veel lichter het is minder beladen waardoor je het graag doet. Voor de boze ouder is het zorgen een heilig moeten, nooit een oprecht woord van waardering maakt het een verplichting, iets dat nu eenmaal verwacht wordt van kinderen.
We kijken uit naar een hogere zorgindicatie die opname mogelijk maakt. Dan kan op bezoek gaan wel gezellig zijn. Dat is al eens gebleken bij tijdelijke opname voor revalidatie na operatie. De wederzijdse verwachtingen liggen dan anders waardoor de sfeer meer ontspannen is.

Lief

Hier zijn geen ouders of schoonouders meer om voor te zorgen. Ik kan me daarom alleen nog maar zorgen maken over mezelf; ik heb een handicap en ik kan er al van uit gaan dat ik in de toekomst steeds meer afhankelijk wordt van hulp van anderen. Daar hoef ik niet eens eerst heel oud voor te worden. Dat is een soort schrikbeeld, dat mijn (volwassen) kinderen zo lang met mij 'opgescheept' gaan zitten. Als kan ik hopelijk mijn zorg zo regelen dat ik hen niet al te veel nodig heb, het zal toch zo zijn dat ze 'moeder' moeten komen halen of brengen of klusjes moeten doen. Nu kan ik nog veel samen met mijn partner oplossen, maar ik moet er niet aan denken dat ik alleen achter blijf.. partner is een stuk ouder dan ik dus die kans is relatief groot.

Dus heb ik mij voorgenomen dat ik het voorbeeld van mijn moeder volg. Die werd relatief jong weduwe en begon ook relatief jong te kwakkelen. Ze luisterde naar ons, mijn brussen en mij, en schreef zich in in een verzorgingshuis in de buurt van een van ons. Moet een erg moeilijke beslissing voor haar zijn geweest, maar ze boog mee. Gelukkig maar, want ze heeft in dat huis nog een aantal heel leuke jaren gehad. Met steun van ons, maar ook met veel contact met haar huisgenoten. Ze was een vrolijk mens waar iedereen graag bij was, zowel wij haar kinderen als haar huisgenoten en de helpenden. Dan is 'zorgen voor' geen opgave. En dat hebben wij dan ook met liefde gedaan, ook intensief, tot haar overlijden.

Ik wil ook zo'n lief mens zijn, waar mensen graag bij zijn. Ik ga luisteren naar mijn kinderen en ik verhuis indien nodig. Ik hoop dat ze gaan denken 'laten we die mevrouw Evenie maar even ophalen, die is zo leuk om erbij te hebben!' zodat ik niet vereenzaam. Ik hoop dat ik lijk op mijn moeder.

ik kon het niet

Zorgen voor mijn moeder en heb het dus ook niet gedaan.

Alison

Alison, je schrijft dat je voor gek wordt verklaard omdat je voor je vader zorgt. Ik ken natuurlijk jouw situatie helemaal niet, maar waarom is dat zo gek? Deze vraag is niet oordelend bedoeld hoor, gewoon nieuwsgierigheid. Mijn ouders en schoonouders zijn inmiddels overleden, maar ik vond het niet gek dat wij mantelzorg verleenden, en onze kinderen ook niet.

Bij ons en Clowntje

Clowntje, mijn inschatting is, dat vader niet zo aardig met die hulp omgaat, maar dat weet ik niet natuurlijk .

Mijn schoonouders zijn inmiddels een paar jaar overleden. Ik vond het een beetje vervelend dat wij niet de mantelzorg-rol op ons namen. Ik voelde me daar min of meer bezwaard over. Aan mijn woordkeus zie je denk ik dat ik er ook niet echt wakker van lag, maar goed voelde het ook niet voor mij. Mijn schoonzus ging elke dinsdag naar schoonvader toe toen hij alleen was achtergebleven en regelde zijn zaken. Mijn man vond het niet nodig om dat ook te doen en daar heb ik me bij aangepast. Maar dat kwam ook voort uit dat we elke keer met de trein moesten. Schoonzus werd daar door schoonvader voor gecompenseerd. Ik wilde dat niet óók vragen. Van haar was het gewoon heel erg begrijpelijk.

Met mijn eigen ouders ligt het dus weer anders. Ik vind het echt moeilijk om aan te zien hoe het gaat en er niet te kunnen zijn. Geen contact hebben was een stuk 'makkelijker' in dat opzicht. Wat niet weet wat niet deert, zo ging dat toch. Ik maakte me wel zorgen, maar die zorgen gingen om iets op afstand. Nu hoor ik het en heb ik het gezien.

Verwachtingen van "anderen"

Zus en ik zorgen nu voor moeder en vader na het ongeluk van moeder. Een gedeelte van de zorg is uitbesteed aan professionals. Op advies van de artsen is er thuiszorg voor wassen en aankleden. De huishoudelijke hulp die ouders al hadden 1 x per 2 weken om wat grotere klussen te doen (het lappen van de ramen buiten, ook eens alle tegels in de badkamer meenemen, de bovenste planken en bovenop de keukenkastjes schoonmaken) komt nu iedere week ook voor de gewone dingen als stoffen en zuigen en het sanitair bijhouden.

Sommig bezoek dat bij mijn moeder komt vindt het maar raar dat ouders dat zo geregeld hebben. Die hebben de verwachting dat de dochters dat ook wel kunnen doen, "daar heb je toch kinderen voor."

Ik persoonlijk ben juist blij dat zij het op deze manier geregeld hebben. Ik ben mijn draai aan het vinden met een zorgintensief kind, iets dat heel veel geregel is en veel tijd en aandacht vraagt.
Ik doe wat ik kan, met plezier, voor ons is dit een oplossing die werkt. Het verbaast mij zeer dat generatiegenoten van mijn ouders zo denken. Alsof mijn moeder nu onrechtmatig gebruik maakt van thuiszorg. De huishoudelijke hulp is gewoon zelf ingehuurd en dat betalen ze ook zelf dus daar is niks onrechtmatigs aan, het kost alleen geld. (Die dus van onze erfenis afgaat 😜) Ik vind dat geen probleem, ouders ook niet dus op dat vlak voel ik mij niet schuldig, dat gedeelte van de thuiszorg is wel iets waarvan ik het idee heb dat ik mij schuldig zou moeten voelen volgens die generatiegenoten van mijn ouders. Weet ook niet zo goed hoe te reageren als ik erbij ben als zoiets gezegd wordt.

ach ja Kopzorg

Dat is ons ook wel verweten hoor, dat wij huishoudelijke hulp inhuurden voor mijn ouders. Dat konden wij als dochters toch ook wel doen! Nou nee, dat wilden we niet. We hadden al genoeg zorg om onze ouders en wij wilden ook wel eens gewoon als dochter op bezoek komen en niet alleen als mantelzorgers.
In het verzorgingstehuis had mijn moeder veel problemen met gewassen worden, omdat ze daar erg bang voor was. Daar werd ook op aangestuurd dat wij dit zouden gaan doen. Dit hebben wij ook geweigerd, omdat wij niet wilden dat moeder (dement) bang zou worden als een van ons op bezoek kwam.

Kopzorg

Ongelooflijk zeg, waar bemoeien die mensen zich mee? Het is geregeld, punt. Het idee van thuiszorg en verpleeghuizen was nu juist dat ook dochters een leven en een carrière kunnen hebben (en dus belasting betalen voor de thuiszorg) en niet alleen zonen. Trouwens, van zonen verwacht dit soort mensen doorgaans helemaal niks, of ze nou werken, een zorgintensief kind hebben, of alleen maar biertjes drinken.

Nog afgezien daarvan zouden zowel mijn ouders als ik zelf het erg ongemakkelijk hebben gevonden als ik ze had moeten wassen. Fijn dat dit nu professioneel kan, zeker als iemand niet meer zo stevig op de benen staat.

Van deze generatie bejaarden zou je dat soort ideeën trouwens helemaal niet meer verwachten, ze zijn wel wat ouderwets.

Zonen

Van zonen hebben mijn ouders weinig te verwachten om de simpele reden dat die er niet zijn. Wel schoonzoons maar die hebben eigen ouders on voor te mantelen.
Ouders hebben 3 dochters waarvan 2 in de buurt en 1 op 2 uur enkele reis met de auto. Wij doen het dus met zijn tweetjes.
Mijn zorgintensievekind was ern gewone normale puber en is vorig jaar ernstig ziek geweest en nu nog steeds herstellende. Wij zijn als gezin zoekende naar de juiste balans in alles, noeten nog veel regelen en veel uren steken in revalidatie.
Ik ben al blij als mijn eigen huishouden niet versloft, laat staan dat ik er samen met 1 zus nog ern huishouden bij krijg.
Ben echt blij dat ouders dat zelf geregeld hebben. Persoonlijke verzorging als wassen en aankleden doet de thuiszorg dat is wel basic en voor nu voldoende. Akls er binnenkort een uitvaart zou zijn kijken wij als kinderen wel of er iets extra nodig is (anti-pluis spul voor de krullen van moeder of een getinte dagcreme en lippenstift) zodat ze er wel bij is als zichzelf.

clowntje

Dat komt doordat de kinderen teveel hebben meegekregen van zijn zeer moeilijk en opvliegend karakter. Ze komen er ook niet. Er zit een heel verhaal aan vast van drankmisbruik en mishandeling in mijn jeugd. Dat laatste hebben de kinderen natuurlijk niet gezien maar de gevolgen wel en ook zijn gedrag. De laatste jaren is hij veranderd. Rustiger maar mijn inwendige alarminstallatie staat nog steeds scherp afgesteld, klaar om er van door te gaan. Maar alle kleinkinderen blijven weg op eentje na die voor nu geen keus heeft.

Deze generatie

Tamara, aan welke leeftijd moet ik denken bij "deze generatie"?

arts in opleiding

Ik ben in het gelukkige "bezit" van een dochter die bijna klaar is met haar studie geneeskunde. Nu mijn ouders kwakkelen en mijn moeder steeds meer drama gaat maken (en ik niet weet waarover ik me zorgen moet maken en waarover niet) is zij degene die oma geruststelt als het niet nodig is om een arts te bezoeken en richting huisarts dirigeert als het niet vanzelf over gaat. Op mijn opmerking 'tegen die tijd geef je mij maar een spuitje' kreeg ik de geruststelling dat ze liever voor me zorgt dan dat ze naar de gevangenis gaat voor onrechtmatige euthanasie

Alison

Dat wist ik niet, maar dan begrijp ik de reactie. Sterkte met deze situatie!

dochter

Nou, da's in elk geval prettig om alvast te weten!