Omgang met kinderen van andere ouders

Mijn huis, mijn regels!

Als kinderen hier komen spelen horen ze mijn regels te volgen, hetzelfde dus als mijn eigen kinderen. En zooo streng zijn die niet hoor al denken de kinderen daar soms anders over...
Ik heb er soms moeite mee als mijn kinderen ergens spelen waar ik weet dat er niet bepaald opgelet wordt, en ze een stuk vrijer worden gelaten... bijvoorbeeld een vriendje waar de hele dag de tv aan staat, of die snoep mag pakken zonder dat te vragen. Dan komen ze bozig thuis omdat ze hier niet onbeperkt mogen snoepen... maar goed vriendje komt ook nog steeds geregeld en graag hier spelen dus blijkbaar doe ik ook iets goed
Als ze ergens anders spelen horen ze naar de regels van DIE ouders te luisteren, dat leer ik ze ook (en hoop dan maar dat ze dat doen).
Zo op straat of in de winkel bijvoorbeeld vind ik het weer moeilijker. Wanneer spreek je een kind aan op zijn gedrag en wanneer niet? want je kent maar zelden de hele situatie, je ziet altijd een momentopname, zoals een brullend kind in de supermarkt, daar zal ik niet snel iets van zeggen. Kinderen die duidelijk kattekwaad uithalen spreek ik wel eens aan met een streng "mag jij dat wel???" en aan een schuldige of betrapte blik blijkt dan vaak van niet ))
Een kind van 7 op internet vind ik trouwens nog steeds iets raars. Mijn kinderen (7 en 9) weten wel wat internet is, kijken wel eens met mij mee naar grappige filmpjes, hyves of google earth of zo, maar ik laat ze er echt nog niet zelf of alleen mee aan de slag, die tijd komt nog wel.
groetjes, Tess

Tess

met die laatste opmerking ben je denk ik echt een uitzondering. Kinderen zitten vaak veel vroeger op internet. Volgens mij is daar ook niets mis mee, integendeel, maar ontbreekt het vaak aan toezicht. Want dat is wel degelijk nodig.

Chocobo

Ik vind het helemaal niet fijn als anderen tips geven, behalve als ik er om vraag. Dat jij dat meisje aansprak op dat spel dat zij speelt, vind ik niet kunnen. Als je denkt dat het een slecht spel is en je weet dat de ouder in kwestie niet goed weet wat het is kun je evt de ouder aanspreken. Weet de ouder wel waar het spel omgaat, dan bemoei je je er niet mee, niet jouw pakkie an.

Mijn huis

Hier in mijn huis gelden mijn regels, en de kinderen moeten ook doen wat ik zeg als ze elders aan mijn zorg zijn toevertrouwd.
VOor zover ik het niet eens ben met opmerkingen of de levensstijl van de kinderen waar ik regelmatig mee te maken heb: ik vertel de kinderen dan gewoon hoe wij dat doen en hoe ik er tegen aan kijk. Wellicht leren ze er dan iets van. Dus ik leg dan ook uit waarom ik een bepaald spelletje niet geschikt vind voor kinderen (in het algemeen).
Richting de ouders: opmerkingen maken over de opvoeding ligt heel gevoelig. Ik weet nog hoe nijdig ik werd toen ik opmerkingen kreeg over oudste zoons drukke gedrag (bleek later ADHD te hebben).
Dan spreek ik het liefste in algemeenheden. "Goh, heb je dat ook gezien op t.v.? Wat een handige manier he, om die situatie aan te pakken, daar had ik nooit aan gedacht!".

Maar..

dat opvoeders liever geen kritiek krijgen en er gevoelig op reageren is logisch. Het hangt van jou af of je daarin mee wil gaan.
Tenslotte kun je als feedback gever ook de wil hebben te geven: ook willen ze het niet horen. Het kan namelijk evengoed erg goed zijn, vaak wordt er aangevallen gereageerd maar komt de boodschap even goed wel aan, als krijg je geen dankbare reactie.
Als we als mensen helemaal niets meer durven te zeggen, wordt de iki maatschappij alleen maar erger.
De kunst is om het zo te brengen dat het aankomt. Beetje tact kan geen kwaad.
Tja het kan best zijn dat je iemand voor de schenen schopt met een opmerking en dat het dan blijkt om een kind te gaan die adhd heeft of zoiets. Maar ook dan: kritiek kan geen kwaad. Bedenk wel hoe je het een beetje open zonder oordelen kan zeggen.
Het geet iemand anders ook de kans om iets te vertellen waardoor je in een leuk gesprekje komt...

Of je nu

je eigen grenzen als argument aangeeft of je stelt dat er bepaalde algemene regels zijn: je geeft waarden en normen aan en dat is wat opvoeden is!o.a.

Biologisch bepaald

Over de vraag waarom opvoeden zo gevoelig ligt...
Ik heb mij wel eens laten vertellen dat er niets is dat bij alle mensen zo hard binnenkomt, als kritiek op hoe je voor je kinderen zorgt. Dat zou alles te maken te hebben met voortplanting en het in stand houden van de soort enzo (even kort door de bocht).
Ik vond dat toen wel een heldere verklaring en ook iets om rekening mee te houden. Als kinderen gezond zijn en er geen grote problemen zijn in de opvoeding, dan kunnen ouders vaak wel wat kritische vragen, of "feedback" verdragen, mits op de juiste manier geformuleerd. Maar anders zullen mensen dit soort opmerkingen altijd vertalen naar kritiek op hun meest wezenlijke taak in het leven. Kritiek op hoe je je werk uitvoert, op je uiterlijk, kritiek op hoe je met je ouders of vrienden omgaat, of hoe je je geld besteed, is veel beter te verdragen dat kritiek op hoe je je kinderen opvoedt. Die leidt instinctief tot verzet. Groeten, Maw.

Biologisch?

Biologisch of niet? ik weet wel dat niets mij zo hard kan raken als kritiek op mijn kinderen en opvoeding... zeker omdat ze anders zijn (2x met autisme), en onze opvoeding dus ook wat anders is.
Tess

De manier waarop.......

Ik vind het heel normaal dat kidneren zich in ons huis aan onze regels houden. iets wat mijn kinderen niet mogen,dat mogen andere kinderen ook niet.
Buitens huis bemoei ik me niet met andere kinderen,wat mijn waarden en normen zijn hoeven nog niet de waarden en normen van een ander te zijn.Alleen als mijn kinderen er de dupe van worden,bv uitschelden of slaan.
Als ik zie dat een kind zich kan bezeren of in gevaar komt en ik zie geen ouder in de buurt grijp ik ook in.
Verder kan ik ook heel erg gevoelig reageren op kritiek op mijn opvoeding.Maar dan is het meer de mannier waarop.
Bv.een opmerking als,"joh,mag jouw dochter dat???vind je ze daar niet te jong voor?"Daar reageer ik heel anders op dan 'Nou,dat zou die van mij nog niet mogen ,hoor!!!!!!"
Snap je,bij de eerste opmerking krijg ik de ruimte om het uit te leggen en hoe ik tot het besluit dat dochter het mag kom,bij de tweede voel ik me aangevallen op mijn manier van opvoeden.
Ik denk dat daar het zere punt ligt,iedereen heeft andere kinderen en gaat anders met zijn kinderen om.Vaak reageren mensen,dat hun regels de juiste zijn en verdedigen hun regels,terwijl dat voor een ander kind juist een hele foute regel kan zijn.
Maar anders hoeft nog niet fout te zijn,en je moet altijd in oog houden dat ieder kind anders is,een ander karakter heeft en je niet jouw kind en jouw regels moet gaan vergelijken met die van een ander.

Ik zou bv ook niet tegen dat meisje gezegd hebben dat het niet de bedoeling is dat ze geld uitgeeft aan Habbo.Dat is niet aan mij.Maar wel bv een gesprekje aangaan en zeggen dat ik het zonde zou vinden van m'n geld.