Omgaan met woede/ frustratie zoon (11 jaar)
Ik ben alleenstaand moeder van een 11 jarige jongen die geen contact meer heeft (amper gehad ook) met zijn vader.
Hij is m’n allerliefste, maar ik vind het alleenstaand ouderschap ook zwaar en regelmatig ronduit moeilijk.
Waar ik nu tegenaanloop is zijn manier van zichzelf uiten als hij boos is. Schreeuwen, gooien, stampen, schelden. Superintens. Hij is dyslectisch en school kost hem veel. Als hij een opdracht moet maken en t lukt niet gelijk, ontploft hij.
Maar hij ontploft ook als hij tegen een grens van mij aanloopt (bedtijd, niet mogen avondeten voor de tv, schermtijd). Hij wil zijn eigen regels bepalen en ik doe veel in overleg, maar er zijn grenzen.
Eigenlijk leidt alles tot een discussie. Ik probeer m’n battles te kiezen, maar t is soms niet te doen.
ondertussen heeft hij ook veel liefde en bevestiging nodig en probeer ik hem dat ook te geven.
zijn concentratie is niet aanwezig. Hij is mega creatief, maar heeft niet het zitvlees wat hoort bij het onderwijssysteem. En hij wil niet falen/ doet iets liever niet ipv het fout doen. Ook liegt hij steeds vaker/ begint hij dingen stiekem te doen.
ik denk dat de pubertijd/ hormonen meespelen, zaken omtrent de hechting, eigenwaarde, ook ivm moeilijk kunnen leren.
Professionele hulp staan we voor op de wachtlijst, maar dat duurt nog.
voor nu zoek ik naar mensen die iets herkennen en willen delen wat bij hen wel en niet werkte. ik zoek vooral naar tips mbt emotie regulatie.
En ben ook geïnteresseerd in hoe jullie jezelf ondersteunen op momenten dat jullie het moeilijk hebben.
Het zou mij niet verbazen wanneer er meer wordt vastgesteld dan alleen dyslexie. Ik zou proberen om juist duidelijkheid en structuur te bieden. Dus liefst met een weekplanning op een bord waar op ook de opstaan, bedtijd, school, hobby, ...ed op staat en alleen in het weekend een uurtje later naar bed. Dat onderhandelen en ruimte bieden werkt niet bij alle kinderen. Sommige kinderen hebben juist behoeft aan structuur.
Ik ben momenteel een boek aan het lezen over sensitiviteit, hoogsensitief en dezelfde vorm maar met andere uitingen: hoogstimulatief. Als karaktereigenschap, niet als stempel of diagnose.
Ik vind het bijzonder leerzaam.
Eenvoudig geschreven, niet zo dik.
Het hoogstimulatieve kind door Gerarda van der Veen.
Misschien kun je daar iets mee vwb een andere benadering in de tijd tot je geholpen wordt. Sterkte
Herkenbaar! Onze jongste zoon is ook dyslectisch en had het superzwaar op school. Thuis was het heel erg gefrustreerd en heel boos. Wij hebben hem breed laten testen en de uitslag was dat hij extreem onzeker was. Op school liep hij al jaren op zijn tenen en nog lukte het niet. Hij heeft PMT (psychisch motorische therapie) gehad en dit heeft hem enorm geholpen om zijn boosheid te verminderen. Inmiddels zit hij op de middelbare school op zijn eigen niveau (Basis) en is hij een stuk rustiger geworden. Hier merkt hij ineens dat hij op school ook goede punten kan halen.
Hier geen dyslexie/ school die te moeilijk was, maar aan de andere kant van het spectrum, te makkelijk. En ongelofelijke faalangst, onzekerheid, angst het fout te doen, moeite om met frustratie om te gaan (omdat hij nooit iets moeilijks tegen kwam). Hij heeft tussen 9 en 11 ook vreselijke boze buien gehad, voortkomend uit angst. Inderdaad wat jij ook schrijft, liever iets niet doen dan het risico lopen iets fout te doen. een kind wat heel erg - ook nu nog, bijna 13, komt nu langzaam in de puberteit - graag discussieert, de regie heeft.
wat bij ons hielp/ helpt:
- duidelijkheid en voorspelbaarheid geven, consequent zijn. Dat kan met een vast weekrooster, maar hoeft niet. Wel aankondigen wat er gebeurt als het even kan (kan niet altijd).
- pick your battles: maak keuzes waar je echt een issue van maakt, en wees daar waar mogelijk ook consequent in (schept weer duidelijkheid). Maar dat schrijf je zelf al, dat is soms heel moeilijk. Ik ging ook regelmatig de mist in. Kind zat en zit niet in mijn comfortzone, ik moet echt nadenken soms wat te doen. En soms - als ik moe ben - sla ik de plank mis en word ik boos, dan wordt het erger. Ik kan hem beter laten afkoelen over het algemeen of hem benoemen (grens) dat hij x tijd heeft om y te doen.
- geef kind schakeltijd, benoem wat je ziet (dat hij boos is, gefrustreerd). Ik ben in de begin tijd (maar kind was nog wat jonger toen) regelmatig met kind op het grote bed gaan liggen. Gewoon vasthouden en zeggen: we snappen elkaar even niet, ik zie dat je boos bent, gefrustreerd. Vervolgens kalmeerde hij langzaam en daarna kon hij met hulp (want gevoel uiten is en blijft lastig) verwoorden wat mis ging. Kon hij wel accepteren, min of meer, maar dat doet niet elk kind (meer)
-veel tussentijds benoemen wat ik leuk aan hem vind
- uit school - op eigen verzoek - schakeltijd geven, dus niet eerst praten over hoe het op school was, daar was bij het eten wel weer ruimte voor, maar niet direct uit school.
- ik heb moeten leren dat kind kennelijk veel gevoeliger is dan ik altijd dacht of aannam
Maar lastig blijft, het zeker als er meerdere dingen spelen. Er is geen pasklare oplossing. Je zult moeten vertrouwen dat je het goede doet, naar jezelf moeten kijken of het anders kan en moeten vertrouwen dat de relatie en band tussen jullie belangrijk is, zowel voor hem als voor jou. Dat hielp mij in elk geval. Alle tips willen natuurlijk niet zeggen dat het bij jou en jouw kind werkt, dus kijk wat je er uit kunt halen als waardevol voor jullie en pas dat toe
en je vraagt nog naar jezelf ondersteunen: hier hielp erkennen dat ik kind soms echt niet snapte. Daardoor kwam er ruimte. Af en toe luchten bij een vriendin of partner. In ons geval ook lezen/ verdiepen in wat er bij hem speelde, dat zorgde voor begrip, waardoor ik ook beter naar mezelf kon kijken. En soms heel hard herhalen: tis een fase tis een fase tis een fase (en heel hard hopen dat het dat dan ook is...).
Sterkte,
Liefs, Tess
dank je ❤️
Dank jullie!
Heel fijn om alle reacties te lezen en jullie ideeën en ervaringen te mogen ontvangen
Ik lees veel dingen die ik herken bij onze zoon.
Hij is getest maar er kwam geen diagnose uit.
Er zitten trekjes van adhd en autisme maar dat is het niet
Wat viva amber schrijft, hebben wij.
Zo'n bord met duidelijke regels van wat er op de dag gebeuren moet en met tijden.
Dat maakt het voor hem overzichtelijk en we kunnen hem erop terug verwijzen
En ik zou het dan ook strikt aanhouden
Heel veel tijd door moeten brengen met iets waar je niet goed kunt meekomen en wat je niet leuk vindt, ik kan begrijpen dat dat frustratie met zich meebrengt. Hij is elf, dus je kunt best al een gesprek met hem voeren over wat hij fijn zou vinden qua benadering en waar hij behoefte aan heeft. Dat is natuurlijk niet heel de dag gamen en onbeperkt snoep eten, maar bijvoorbeeld wel een weekplanner, kleine beloningen bij iets wat goed gaat, samen iets maken of doen bijvoorbeeld wat hij leuk vindt.
Begrip hebben als het allemaal even niet lukt, maar de grenzen die er zijn wel handhaven.
Er zijn al veel tips die ik ook zou geven genoemd. Ik zoek soms ook nog maar herken wel wat zaken in je verhaal.
Mijn zoon is vastgelopen op school. Waarschijnlijk is hij ook dyslectisch maar daar zijn we nog niet. Hij is 9, wel hulp gehad en nog steeds. Misschien is IPG iets voor jou. Dan kunnen ze je helpen met picto s en een planbord maken.
Mijn zoon heeft ook te maken met een verkeerde hechting, adhd, ass. Krijgt ook medicatie.
Vader is nu tijdje uit beeld maar de geschiedenis tussen ouders heeft ongetwijfeld een rol in wat hij zoal meemaakt en ervaart.
Een voorbeeldje: voor de vakantie was zijn vaste juf er niet. Hij zit nu sinds begin dit schooljaar maar twee uur op school per dag, hij werd toen voor het eerst boos. Had te maken met iets dat ze mochten doen maar ze kwamen er samen niet uit (hij en een andere leerling) dus de vreemde juf zei ok gaan we dat niet doen. Dat schakelen ging dus mis. Eerst een worst en vervolgens nee. Hij werd boos en dit was de eerste keer op deze school. Hij wordt nu meestal verdrietig. En niet meer schreeuwen gooien etc.
Gelukkig is hij weer bijgedraaid en terug de klas in gekomen. De vorige school stuurde hem steeds naar huis.
Daar is zijn zelfvertrouwen van beschadigd. En hij is nu heel onzeker en vraagt steeds om bevestiging. Overduidelijk wil hij in de ogen van anderen alles goed doen en als dat niet lukt of niet goed gaat, baalt hij van zichzelf. Onderschat dat niet. Vaker zeggen wat wel goed gaat is hij heel gevoelig voor en helpt.
Voorspelbaarheid (planbord) en duidelijkheid (wie komt je halen of steeds aangeven om zo laat ga je dat doen) zijn echt zo preventief om te voorkomen dat kind niet wist of kan verwachten dat het zo gaat. Met naar bed gaan zeg ik na het eten zo laat douchen en zo laat slapen. En ik hou de tijd bij en steeds zeggen nog tien minuten en nu nog 5 minuten doet echt wonderen.
En gevoelens mogen er zijn, je mag boos zijn of verdrietig of juist blij. Het gedrag loskoppelen van het gevoel. Ja je mag boos zijn of teleur gesteld. Maar agressie of schreeuwen of die scheldwoorden dat mag niet. Dan luister ik niet naar je. Dan ga je even tot rust komen en daarna praten we het uit. Want ja tuurlijk, wij worden ook wel eens boos en verheffen onze stem. En wij zijn ook wel eens teleurgesteld. Maar als mama die meneer gaat uitschelden gaat hij niet opeens wel naar mij luisteren maar wordt hij ook boos. Zo leg ik dat dan uit. En dat is meestal heel verhelderend.
Ik hoop dat je gauw aan de beurt bent. Dyslexie kan soms ook met autisme of adhd te maken hebben. Druk zijn in je hoofd helpt natuurlijk ook niet om je te concentreren.
Soms ben je als alleenstaande moeder ook helemaal op en moe. In dat geval lukken dingen minder goed, en moet je de eisen aan jezelf en je kind soms bijstellen. En welke regelmaat je wel behoudt en wat je even niet vraagt.
Ga samen even zitten en geef hem de bevestiging dat hij er mag zijn. En toegeven dat je zelf ook even geen puf hebt is geen doodzonde. Je doet alles alleen.
Dus kijk op die moeilijke momenten naar wat wel lukt en wat ook even losgelaten kan worden.
Bij veel gedrag valt de appel niet ver van de boom. Ik doe liever ook iets goed ipv niet. Maar als je moe bent kun je misschien beter de keuken een dag niet dweilen, ik noem maar iets stoms.
Ook dat creatieve herken ik. Daar gaat dan ook alles wel goed of met minder frustratie. Dan maar een puinhoop maar wel iets leuks gedaan.
En ja mama is nu ook even bezig/moe etc dus ga die discussie dan niet aan. Maar een later moment kun je dingen ook nog uitleggen, als hij en jij beide rustig zijn. Dan komen boodschappen veel beter aan dan in het heetst van de strijd.
