Omgaan met kritiek op je kinderen
Hoe werkt dat nu bij jullie?
Ik vind het zo moeilijk.
Net ook weer, er was kijkles bij zwemmen en de tweeling waren erg trots op wat ze konden. Ze zitten er al een jaar op en het gaat maar matigjes, maar goed, ik zie toch wel vooruitgang.
En dan aan het einde van de les komt de badmeester naar ons toe met de boodschap dat het niet zo lukte, het duurt te lang, kunnen ze niet op priveles (kassa!)?
En dan heb ik heel veel moeite om dit te verwerken. Als ik niet uitkijk ga ik allemaal irrationele gedachten denken, die varieren van: 'Het ligt aan ons, we gaan veel te weinig met ze zwemmen', 'Zullen ze een motorische stoornis hebben?, 'Dan moeten ze maar van zwemles af.', 'Die badmeester wil alleen maar die dure priveles verkopen.' Etc. Ik voel ook zeer de neiging om boos te worden op degene die de kritiek geeft. Of om boos en ontevreden te worden op mijn kinderen. Terwijl ze echt wel hun best doen, op hun manier.
Gek word van mezelf. Alleen maar vanwege zwemles?!?!
Herkent iemand dit? Wie weet er een goede manier om hier mee om te gaan?
Je eigen kinderen
dat is de gevoeligste plek van je bestaan. Tot in lengte van dagen, wen er maar aan.
Zelf mag je als ouder -opbouwende- kritiek hebben, maar als een ander die (vooral onvoorbereid) tegenover je uit, tja, da's een ander verhaal, zoals je merkt.
Zet die gevoelens van jezelf op een rijtje, houd ze bij je kinderen uit de buurt en slaap er een nachtje over.
Praat erover met hun vader. Met een goeie vriendin.
En wie weet kun je dan iets vruchtbaars doen met de woorden van de zwemdocent.
Leuk
"Terwijl ze echt wel hun best doen, op hun manier."
Dit zegt alles. Ze bakken er waarschijnlijk weinig van, maar als ouder zie je alles van je kind net iets zonniger dan anderen. Net zoals je ook als ouder de enige bent die mag klagen over wat een monsters het af en toe zijn ('maar het is wel mijn monster'), terwijl een ander dat niet moet wagen.
Volgens
mij gaat het niet perse om de kritiek op je kinderen, het kan ook wat anders zijn. Het gaat erom hoe jij die kritiek ontvangt waar het ook over gaat. Waarom voel je je zo aangevallen? Wat doet het bij jouw dat je dit kwets. Meer bij jezelf nagaan waarom je de boodschap op deze manier ontvangt.
Ken je het GGGG model:
Gebeurtenis
Hierbij stelt de cliënt zichzelf de vraag welke gebeurtenis of uitlokkende situatie vooraf ging aan het emotionele probleem.
Gedachte
Welke gedachten volgden op de gebeurtenis? Er wordt onderzocht of de cliënt de gebeurtenis juist heeft geïnterpreteerd, en welke inadequate, irrationele denkbeelden dit tot gevolg heeft gehad.
Gevoel
In deze fase brengt de cliënt zijn of haar gevoelens en emoties ten aanzien van de gebeurtenis en gedachten in kaart.
Gedrag
In de laatste fase evalueert de cliënt het gedrag wat hij of zij liet zien ter aanleiding van de gebeurtenis, de gedachten en gevoelens die de gebeurtenis opriep. Wat was de reactie van de cliënt en hoe zou de cliënt graag anders willen reageren?
Heb je hier wat aan. Maak jezelf bewust waarom je deze boodschap zo ontvangt.
De woorden van tonny
"Zet die gevoelens van jezelf op een rijtje, houd ze bij je kinderen uit de buurt en slaap er een nachtje over".
Die gevoelens van mezelf weghouden bij mijn kind, ik doe mijn best. Ik vind het net zoals Mama 5 best lastig om die kritiek niet door te sluizen naar mijn kind. Maar Tonny heeft gelijk, ontvang de kritiek, denk erover na en weerspiegel het niet naar je kind. Ik denk dat (bijna) iedere moeder de gevoelens van Mama 5 wel herkent.
Dit is nog niets
Dit soort kritiek vind ik nog niets. Kritiek op het karakter van je kinderen is veel moeilijker te verwerken want indirect heeft die ander kritiek op jouw opvoeding.
Ruimte maken en loslaten
Dat zinnetje van Tonny, daar zit volgens mij ook de oplossing in.
Ik weet, dat dit allemaal mede/vooral veroorzaakt wordt door mijn eigen onzekerheid. Maar dan blijft het lastig om rationeel te blijven.
Ik vind mijn kinderen bijzonder en ik zou graag willen, dat anderen, met name volwassenen die hun dingen moeten leren, ook zouden zien dat ze bijzonder zijn. Jammer genoeg is dat niet altijd zo. Die arme zwemleraar, je moet er niet aan denken dat hij al die kinderen, 'bijzonder' moet vinden. Dan is die man binnen een maand overspannen.
Ik ken de andere kant ook wel. Ouders die iedere dag in het leven van hun kind op de camera moeten vastleggen. Die bij alles betrokken willen zijn. Ik had het er pas nog met mijn tienjarige over. Zij heeft een vriendinnetje, waarvan de moeder zich iedere keer ermee bemoeit, als ze daar speelt. Die gaat 'mee spelen'. Dat moet je echt niet willen.
Ik heb het met al mijn kinderen wel tot op zekere hoogte, maar ik bedenk me nu ook, dat het om mijn jongsten gaat. Zij zijn nu vijf en op de leeftijd dat ze 'een eigen leven' krijgen. Ik moet ze geloof ik toch meer los gaan laten, ook al zijn het mijn 'kleintjes'. Dat voegt denk ik toch een extra dimensie toe aan die onzekerheid.
Juliea
Je hebt gelijk hoor, maar daarom snap ik van mezelf niet zo goed, dat ik het me zo aantrek. Juist omdat er rationeel gezien helemaal niet zoveel aan de hand is.
Ik vind overigens dat 'kritiek op iemands karakter' niet zou mogen. Ik bedoel, daar kun je toch niets mee?
Kritiek zou volgens mij altijd om waarneembaar gedrag moeten gaan.
Waarneembaar gedrag?
Natuurlijk gaat het dan om waarneembaar gedrag:
Waarom is jouw kind zo druk?
Waarom slaat jouw kind zo vaak?
Waarom kan jouw kind zich niet goed concentreren?
Waarom begrijpt jouw kind niet wat mijn kind wil?
Dat is toch iets heel anders en komt veel harder aan want je kunt er zo weinig mee en indirect vragen ze dus aan jou wanneer je je kind eens gaat opvoeden.
Gek genoeg
Juliea,
Gek genoeg kan ik die vragen veel beter hebben. Maar dat komt doordat ik een zoon heb, die nogal ernstige gedragsproblemen heeft gehad. Ik ben de schaamte die dat met zich meebrengt, allang voorbij. Weet dat dit niet aan mijn opvoeding ligt en kan dat heel goed pareren.
Maar ik begrijp wat je bedoelt hoor. Hier ook weleens op gesprekken geweest op school, waarbij er alleen maar kritiek over dat lieve joch werd geuit. Hij zei zelf altijd: 'Ik doe altijd alles fout.' Nou, daar was die juf het hartsgrondig mee eens. Bah.
Realistisch blijven
Natuurlijk zijn mijn kinderen mijn 'alles', maar ik ben wel realistisch in hun mindere kanten. Ik raakte dus niet in een dip als terecht werd opgemerkt dat mijn dochter niet goed in rekenen was, of zwemles niet vlot oppakte, e.d.. Dat overkomt je gewoon.
Wisselt
Het ligt er een beetje aan wie het zegt en hoe het gezegd wordt.
Of het een buitenstaander is of bijvoorbeeld haar juf.
Als haar juf me vertelt dat ze problemen op school heeft met bepaalde vakken dan raakt me dat niet. Het is gewoon een feit.
Toen diezelfde juf me vertelde dat de reden dat dochter geen vriendinnen heeft komt omdat ze er zelf te weinig aan doet raakte me dat al meer.
Ook heeft iemand van haar sportclub wel eens gezegd je dochter is wel een beetje verwent he!
Omdat ze niet alles durft en soms een beetje erg meuterig kan doen.
Maar dat heeft hele andere oorzaken dan verwent zijn. Toen was ik toch echt flink beledigt.
Nadenken
Ik wordt er wel steeds makkelijker in. Je kijkt eerst wie het zegt, dan ga je na of de geuite kritiek klopt en of het zinvol is om er iets mee te doen. Het lukt steeds beter om er toch wat meer neutraal mee om te gaan. En verder kan het ook een band scheppen met je kind, de verzuchting dat dit de leeftijd is dat iedereen altijd maar weer de gelegenheid kan grijpen om iets opvoedkundigs te zeggen tegen jou of je kind. Dat komt omdat iedereen graag wil dat het goed gaat met kinderen en dat ze goed opgroeien en dat dit het moment is, maar het is wel een hele opgaaf om dat ook altijd maar te verwerken. En dan je kinderen aangeven hoe ze met kritiek om kunnen gaan. Gewoon even luisteren, horen wie het zegt enzovoort. Uiteindelijk ga je er zelf over en kinderen kunnen dat leren.
Bij kritiek ook iets positiefs zeggen
Zo zou het eigenlijk moeten vind ik.
De zwemleraar had kunnen zeggen dat hij wel zag dat ze heel erg hun best deden en daarna de opbouwende kritiek geven.
Mensen die zomaar wat aan te merken hebben op het karakter of gedrag van je kind wat hen toevallig niet aanstaat, moeten leren hun mond te houden.
Helaas heb ik ook veel commentaar op mijn kinderen gekregen, gegeven door mensen die niet de moeite namen verder te kijken.
Heb het nog niet
Ik word niet echt snel geraakt door opmerkingen van anderen over mijn kinderen, omdat ik wel zo arrogant ben te denken dat ik ze beter ken dan wie dan ook, en zij alleen maar een bepaalde hoek zien.
Mijn zoon maakt er op het moment een potje van bij zwemles. Gaat voor de 3e keer stage 3 doen (we wonen in engeland). Terwijl hij op z'n 2e al zonder bandjes kon zwemmen. Hij concentreert zich gewoon voor geen meter. Maar hij vindt het wel leuk en steekt hier en daar nog wel eens wat op. Ik vind dat voldoende. Als de badjuf dat niet zou vinden, dan zou ik op zoek gaan naar een ander zwembad om mijn geld te lozen 
Ik zou dus voor mezelf even onder woorden brengen wat je precies verwacht van je kinderen, en dan kun je dat de volgende keer antwoorden. En als je van slag raakt door kritiek, kun je toch altijd zeggen dat het je overvalt, en dat je er over na moet denken. Dat vind ik altijd het handigste, dan flap ik er tenminste geen onzin uit!
