net je moeder!
Er zijn van die dingen die je écht graag anders wilt doen dan je moeder het ooit deed. En toch komt de dag waarop je ontdekt - he, ik doe net zo als zij deed.
Wat moet je daar nou mee? Accepteren, tegen strijden? Hoe doen jullie dat?
Vaak toch accepteren.
Ik merk dat ik het steeds vaker gewoon accepteer omdat het strijden ertegen zinloos blijkt. Nu had ik een fijne jeugd en een lieve moeder, dat scheelt. Weinig negatiefs wat ik liever anders zou willen doen. Ik denk eerlijk gezegd dat ze een betere en liefdevollere moeder was dan dat ik zelf ben.
je moeder
Misschien wil je ons onthullen waar je het over hebt Dirksmama? Ik herken dat wel maar dat zijn gelukkig geen schokkende zaken, meer weemoedig glimlachgevallen.
Ik vond bijvoorbeeld het gedoe met suiker bij mijn ouders altijd zonde van mijn tijd. Suiker stond in een porceleinen suikerpotje op het theeblad. Dat was natuurlijk snel leeg. Dan vulde je het suikerpotje aan uit een voorraadbusje uit een keukenkast. Dat was ook snel leeg. Dan haalde je een pak suiker uit de voorraadkast in de gang waarmee je de voorraadbus aanvulde waarmee je weer het suikerpotje aan kon vullen. Pfffffff wat een gedoe! Ik heb jaren zo'n strak georganiseerd huishouden moet volhouden dat ik me echt wel even kon ergeren aan het gedoe als ik daar was. Maar inmiddels heb ik zelf een suikerpotje op een theeblad, een voorraadbus en een voorraad suiker in de la onder het gasstel. Wel allemaal bij elkaar in de buurt maar toch.......
Huh?
Hoe bedoel ue AnneJ?
Dirksmama
Nou, dat je ons verteld wat je zo graag heel anders had gedaan dan je moeder maar dat je tot de ontdekking kwam dat je het net zo doet. Maar ook, wat maakt dat het zo'n indruk maakt op je dat je je afvraagt wat je daar nou mee moet? Zoiets? Een voorbeeld?
AnneJ
Je bedoelt tonny, die is het draadje gestart.... Niet Dirksmama.
bewust of onbewust
Er zijn toch een heleboel dingen die ik heel bewust heel anders doe.
Ook zou het geen bezwaar zijn als ik hetzelfde deed qua gedrag en beslissingen als mijn moeder, ik had een prima jeugd.
Wij gingen altijd naar de oppas, of er kwam een oppas bij ons thuis. Ik kan me eigenlijk amper herinneren dat mijn moeder thuis was...Ja na werk en in de vakanties 
Maar mijn moeder 'genoot' niet zo van ons toen we klein/jonger waren. Omdat ze gewoonweg teveel niet meekreeg van ons. Dat heb ik 'bewust' anders gedaan. Wij zijn allebei minder gaan werken. En ik werk onregelmatig dus was vaak er niet als man er was. Er was dus meer een 'ouder' thuis. Mijn kinderen hadden 2 dagen ongeveer per week een oppas of waren op de cresche. Dat was bewust. En zo zijn er wel meer dingen die ik bewust 'anders' doe. Ook omdat ik zelf gewoon 'anders' ben. Ik ben mijn moeder niet toch?
Maar er zijn ook dingen die ik onbewust wel doe, terwijl ik me zo had voorgenomen dat niet te doen. Tegen de kinderen onzinredenen opnoemen omdat ik b.v. geïrriteerd of moe ben en geen zin heb in een discussie erover. Zo van : "Nee, je mag niet weg" en dat ze dan vragen waarom niet? En ik antwoord: "Daarom niet, omdat ik het zeg!". Of niet écht luisteren als ik iets anders doe (lezen!!! b.v.) , maar met een half oor luisteren en eigenlijk niet eens meekrijgen wat ze vertellen. En ze verbeteren als ze onschuldige taalfouten praten in huis/tuin en keuken taal. "Dat kostte duur joh.." zegt kind en ik kom dan met : "Nee dat kost veel of is duur".
Bloedirritant vond ik dat als kind/puber. En nu doe ik het zelf ook.
Maar ach, ik moet toch iets doen om ze ooit het huis uit te jagen en tegen me op te zetten zodat ze zich tijden hun puberteit tegen mij af kunnen zetten?
Dus zo erg vind ik het helemaal niet.
groeten albana
Moeders
Sommige dingen van mijn moeder begrijp ik nu beter. Dus ik herken de valkuilen en spring daar vervolgens zelf met open ogen in.
Maar wat vroeger (toen ik 15, 16 was) nog een rotopmerking kon zijn van een broer of zus - "je lijkt je moeder wel" - heeft nu niets beledigends meer. Ja, soms lijk ik mijn moeder wel, en dat zijn niet altijd de leukste trekjes (soms ook wel), maar het is wat het is. Ik ben me er bewust van, ga er als het lukt ook met zelfspot mee om, en toom me in waar nodig.
Je hebt vast ook gewaardeerde eigenschappen van je moeder, die je voor vanzelfsprekend aanneemt?
Eigenschappen
Jammer dat je eigenlijk het vaakst te horen krijgt, je lijkt je moeder wel/ vader wel, wanneer het een negatieve eigenschap betreft.
Ik lijk op beide, zowel negatieve als positieve eigenschappen herken ik in mijzelf.
De herkenning geeft je wel de kans om er mee aan het werk te gaan en om er zonodig iets aan te veranderen of ze te accepteren.
Je bent tenslotte je eigenschappen niet, je hebt ze.
Als kind heb ik wel eens gevraagd aan mijn moeder, ben ik echt wel een kind van jullie, ik ben zo anders.
Nu ik de vijftig ruim ben gepasserd is er echt geen twijfel meer
Ja hoor
Mijn moeder/ouders deden ook wel dingen waar ik als puber en jongvolwassene stellig van wist dat ik dat later nooit zou doen. Voor een deel klopt dat, sommige dingen doe ik essentieel anders, maar ik zie ook dingen die ik toch wel overgenomen heb. En waarom? Verstand komt met de jaren en achteraf bezien was het niet zo slecht hoe ze het deden.
Erger
Ik doe volgens mij niet veel zoals mijn moeder. Erger is dat ik op haar ga lijken. Mijn wangen beginnen op dezelfde manier te hangen, evenals mijn oogleden, en ook mijn figuur vult op. In plaats van brede schouders, taille, heupen, worden we een soort vierkantje ;-(
Waarom wil je dat weten AnneJ?
Ik snap niet wat ik in dit draadje doe?
trots
Ik lijk precies op mijn moeder en daar ben ik trots op. Ze is (was) mijn grote voorbeeld. Overigens vond zij juist dat ik alles veel beter deed dan zij en was zij erg trots op mij!
Ik let er op
In veel dingen zou ik graag net als mijn moeder zijn. Zij is enorm lief en geduldig en staat altijd open voor anderen. Ik ben helaas gezegend met een wat sjagrijniger karakter.
Hetgeen wat mij altijd het meest heeft gestoord aan mijn moeder is dat ze zomaar mijn kamer binnen kon lopen, zonder te kloppen. Met was of zo. Ook neusde ze gewoon wel eens in mijn kamer rond, als ik er niet was. Privacy is, mede dankzij haar, altijd een heel belangrijk punt in de opvoeding van mijn eigen kinderen geweest.
kritische blik
Jullie hebben gelijk, bij 'net als je moeder' wordt vaak aan minder leuke eigenschappen gedacht. Raar eigenlijk. Maar ik heb dat ook...
Ook als ik niks zeg, zien mensen hoe ik ergens tegenaan kijk. Dat heeft mijn moeder ook - zelfs op foto's waar ze terzijde op staat zie ik dat door de jaren heen terug. Ik zou liever wat neutraler uit mijn ogen kijken. Tja, hoe doe je dat.
Mijn moeder was altijd heel precies, hoe je dingen in huis doet. Tafel dekken, was opvouwen, bij verjaarsvisite pas aan je gebakje beginnen als íedereen iets heeft, dat soort dingen. Ze sprong altijd uit haar vel als wij als kind iets morsten of zo. Ik probeer daar nadrukkelijk makkelijker mee om te gaan, dat gaat me goed af. Al was ik laatst toch wel wat teleurgesteld toen kleine visite een fotoboek had besmeurd terwijl ik in de keuken bezig was. Maar ja. Bedrijfsongevalletje. Nog een keer printen dan maar, en voortaan íets meer doen zoals mijn moeder
En wat precies-zijn betreft zou ik ook van haar kunnen leren, ze heeft met heel veel geduld ontzettend veel mooie kledingstukken genaaid. Altijd heel zorgzaam ook - al vind je dat als kind bemoeizuchtig.
Dank voor de positieve bril!
Dirksmama
Ik bedoelde Tonny dus. Door mekaar gehaald.
Tonny
Ik denk dat dat voor mij heel erg klopt. Als kind vond ik de zorgzaamheid van mijn moeder soms teveel bemoeizucht. Ik herken dat wel in mijzelf en probeer dat met mijn kinderen wel in acht te nemen maar het is een typisch moederlijke valkuil.
Graag!
Mijn moeder was en is geweldig. Graag zou ik het net zo doen als zij.
Enige is misschien dat zij nu een druk sociaal leven heeft en dat wij als volwassen kinderen wat "aandacht te kort komen", dat zou ik wellicht iets anders doen. Maar zij geniet van alles wat het leven te bieden heeft en in de vakanties kunnen de kleinkinderen altijd terecht!
Ja graag!
Ik zou ook graag meer op mijn moeder lijken, die toleranter en socialer is dan ik. Daarin herken ik N@nny.
Ik weet nog goed dat een vage kennis eens zei dat ik zo op mijn moeder lijk. Ze schrok er zelf van en zei meteen dat ze het positief bedoelde!
Ik moest lachen en zei dat ik het ook zeker positief opvatte.
Alleen mijn man kan me wel eens op de kast krijgen: je kookt net zo slecht als je moeder! Nou ja! (Grappend hoor, hij is geen bullebak).
sommige dingen wel
Maar sommige dingen, als ik hetzelfde zou doen als mijn moeder, dan ging ik morgen het huis uit en zou ik niet terugkeren voor een paar jaar therapie. (mijn moeder was een borderliner, en ik leef met de angst dat ik zonder het te merken net zo word).
Ik moet er echt diep over nadenken
en ik weet echt niet te noemen waarin ik op mijn moeder lijk. Mijn moeder was wel een goede moeder, maar toen ik wat ouder was, realiseerde ik mij dat ze best afstandelijk was. Toenadering moest van mij uit gaan. Ik lag bij het tv kijken wel eens tegen haar aan, maar ze heeft nooit haar arm om me heengeslagen bij zo'n ligsessie. Achteraf gezien snap ik dat niet. Toen had ik er geen last van, omdat ik het normaal vond hoe ze met mij omging. Maar zeker toen ik zelf kinderen had gekregen, drong tot me door dat het anders kon. Ik hoop dat mijn dochters later een ander beeld van mij hebben.
"De perfecte moeder"
Als je zelf moeder wordt en je kind groeit op besef je steeds meer dat je eigen moeder het "helemaal zo slecht nog niet deed". Als puber wens je je moeder wel eens naar de maan, ik denk dat mijn zoon dat ook regelmatig doet. Dus ik heb steeds meer begrip voor de soms wat minder leuke kanten en opmerkingen van mijn moeder in mijn jeugd. Mijn zoon denkt hopelijk later ook, als hij zelf vader is, dat ik
"het eigenlijk helemaal nog niet zo slecht deed".
Nu mijn zoon een puber is kunnen we ook zo gezellig samen praten over dit soort dingen. Wat vind je van mij als moeder, doe ik het een beetje goed? Het antwoord kan verrassend zijn. Welk cijfer geef je mij voor het moederschap? Moet je niet net vragen als de dingen die dag even botsen
Alleen uiterlijk
Ik lijk het meeste op mijn moeder qua uiterlijk. Innerlijk zijn we totaal verschillend, daarin lijk ik meer op mijn vader. Dus als men zegt: "Je bent net je moeder.", gaat het over mijn buitenkant en niet over karakter of handelen. Mijn moeder is een moeilijke vrouw. Voor haarzelf, maar ook en vooral voor anderen. Ik ben meer easygoing. Spontaan is ze niet en ik juist wel. Ik maak heel makkelijk contact en zij is heel gesloten.
Net als bij Kaaskopje deed mijn moeder niet aan knuffelen. Ik herinner mij nog goed mijn allereerste ludeveduh. Ik zocht troost bij mijn moeder en ik ervaarde haar twee armen op mijn schouders als boomstammetjes, er werd geen omhelzing van gemaakt. Alsof ze het eigenlijk maar eng vond zulk contact. Nooit meer troost gezocht bij haar. Het is gewoon geen aanhankelijk tiep. Ik ben een enorme knuffelkont daarentegen. Vooral naar mijn kinderen toe. Hoewel ze daar nu al puberend niet zo goed tegen kunnen. Maar dat komt wel weer.
Ook is mijn moeder heel erg van afspreken, val nooit zo maar bij haar naar binnen. Daar kan ze niet tegen, dat vindt ze niet leuk. Tenzij ik echt zelf ergens naar toe moet, laat ik makkelijk van alles los (wat ik van plan was te doen of aan het doen ben) en maak het gezellig met koffie of thee. Als ik genoeg in huis heb, blijft men lekker eten.
