moederschap - ieder doet het goed op haar eigen manier

Hoi Tonny

Je komt niet zomaar met deze tekst. Ik heb tussen de regels door af en toe het gevoel dat het je moeite kost om tevreden te zijn over je eigen situatie. Dat het allemaal wat anders verloopt dan je had gehoopt. Wil je er wat over kwijt?

Mijn oudste dochter heeft nu een relatie met een jongeman die nog niet zolang een eigen huis heeft en wat me af en toe wel zorgen baart is dat schoonmoeder maar op een straatlengte van zoon woont en zich met zijn huishouding bemoeit. In de weinige gesprekken die ik met hem heb gehad tot nu toe beklaagde hij zich daar zelfs al over. Hij had naar zijn gevoel ontzettend zijn best gedaan om het huis netjes te maken, komt zijn moeder binnen en vind het nou niet bepaald opgeruimd. Ik hoop niet dat ze met diezelfde blik mijn dochter gaat corrigeren. Laat het ze lekker zelf uitzoeken samen...

Ik kan vanalles opnoemen over mijn schoonmoeder, zaken waarover we ons verbaasd, geërgerd en vrolijk gemaakt hebben. Maar een ding moet ik haar meegeven, ze heeft zich nooit bemoeid met onze stijl van opvoeden. Op een ding na dan... het geloof. Hoe ouder ze werd, hoe schandelijker ze het vond dat we ze niet de kerk ingesleept hebben.

naar beste eer en geweten

Volgens mij doet het gros van de moeders het naar beste eer en geweten. Je doet wat je kan en wat je goed lijkt, en ik denk dat als je dat met volle overtuiging hebt gedaan, dat je dan ook wat zekerder in je schoenen kan staan als je geconfronteerd wordt met een andere moeder, die het anders doet, wat misschien voor je kinderen op dat moment aantrekkelijker lijkt.

Ik merk zelf bij mijn puber dat hij nu ook kijkt bij anderen thuis hoe die met elkaar omgaan, wat de ouders doen, wat mag, wat niet mag. Wij praten veel en ik hoop zo ook de verbinding met hem te houden. Maar ik weet ook dat hij graag bij anderen is, een stukje zelfstandigheid zoekt ( laatste werkweek met school had hij ons echt niet gemist, en hij vond het wel lekker om een weekje zelf alles te regelen. Ik zie hem echt over een jaar of vier op kamers gaan, en dan ben ik hem kwijt. Dat klinkt weemoediger dan ik bedoel, het is ook hoe het hoort te gaan. Maar het moederhart vindt dat niet altijd fijn!

dat idee

had ik ook, wat Kaaskopje had; dat er een onzekerheid of teleurstelling is. Die kan ook zeker terecht zijn, want het leven als moeder is gewoon keihard en niet iedereen vindt dat leuk.

Ik heb keiharde, meestal onterechte commentaren van mijn eigen kinderen gehad. Andere moeders waren meestal beter, liever, spontaner, gastvrijer, aardiger, warmer, grappiger, ondernemender enz.
Ik kon elk commentaar weerleggen, maar dat staat ook weer zo flauw, dus eindigt zoiets dat je het eens bent het oneens te zijn. (ik was het dan eenser dan dochter Maar leuk is dat niet.

Straks krijg je/men (waarschijnlijk) de leeftijd waarop ze met partners komen. Die tijd is er hier al, maar de partners nog niet. Ik kan me voorstellen dat schoonmoeder of afgebrand wordt later, of de hemel ingeprezen. Ik hoop op een gezonde relatie met een schoonmoeder. Ik draag met liefde een stukje ontevreê van mijn dochters aan schoonmoeders over, zo ben ik dan ook wel weer.
Ik weet niet welke kant mijn kinderen op zullen trekken, dat hangt natuurlijk helemaal van de geweldigheid van die schoonfamilie af.

Punt is dat ik waarschijnlijk door mijn goeie gedrag tot in den treure kerst moet vieren met hun vader, van wie ik gescheiden ben. Met maar 2 dagen kerst en straks 3 adressen te verdelen wordt dat wat moeilijk. Tenzij dochters gewoon op vakantie gaan met kerst, dan kan ik met een pizza op de bank, want ik geef geen bal om kerst. Bij deze een oproep aan schoonmoeders: neem ze mee op vakantie, geef moeders ook eens rust.

Tonny, ik snap je serieuze relaas.
Ook in mijn familie (ouderlijk huis) is wel het een en ander aan de knikker. Als jij naar rechts denkt te gaan en je ideeen over (schoon)moederschap/omaschap naar je goedheid en liefde, je visie op het leven te kunnen uitvoeren, gaat het leven met je kinderen naar links. Je bent vast goed genoeg de brulaapjes op te vangen en doodmoe te zijn als de ouders uitgerust terugkomen, want die hadden natuurlijk qualitytime nodig en dat gaat voor oma's tijd.
Ga mee op de flow, accepteer hoe ouders tegenwoordig zijn (meer volgens de regels van nu dan van toen) en maak van je plaats aan de zijlijn de beste zijlijnplaats.
En leef vooral je eigen leven ipv te wachten op een prominenter plek in het leven van je kinderen. (niet dat dat zo zou zijn, maar bij wijze van en algemeen)

Oordeel

Ja, jammer dat er soms openlijk of verborgen oordelen in zitten die eigenlijk weinig om het lijf hebben. Want linksom of rechtsom is wel oke en over de kinderen zelf gaat het dan ook niet.
Van de vrienden en vriendinnen van mijn kinderen merk ik nog niet zoveel, als er commentaar is wordt het meestal direct gegeven, maar we zullen zien.
Ik moet ook denken aan mijn eigen moeder die een moeilijke onbegrepen relatie met haar schoonmoeder had. En haar uiterste best heeft gedaan om juist een goede relatie te onderhouden met haar schoondochters. En hoeveel pijn het deed dat er een bij zat die haar afwees, soms openlijk, soms achteraf.
Ik had ook weleens een opvoedingsdingetje met mijn moeder dat nergens over ging, maar de emoties hoog deed oplopen. Gelukkig kon mijn vader dan heel goed tussen ons in staan en een gesprekje houden waardoor het weer goed was.
En verder is het toch maar loslaten want waar gaat het eigenlijk over. Er zijn verschillen, soms hele ridicule, die door iedereen blijkbaar ook gekoesterd worden dus daar kun je moeilijk 'vol' ingaan.
Als het goed is herinnerd het je ook aan je eigen relaties met je ouders en relativeert en verzacht dat de relatie met je (schoon)kinderen en kleinkinderen.

Ander gezin

Het is soms best moeilijk inderdaad als je intensief met een ander gezin te maken krijgt. Twee van mijn kinderen zijn inmiddels getrouwd en dus heb ik met twee schoonfamilies te maken. Dat is soms inderdaad weer even wennen. Ook voor de jongelui zelf. Met de schoonfamilie van mijn dochter heb ik heel weinig contact. Zij wonen in een heel ander land. De laatste keer dat ik ze heb gezien was op de doop van mijn kleinzoon. Daarvoor heb ik ze precies twee keer gezien (op de bruiloft en ter kennismaking). Het zijn hele aardige en lieve mensen verder maar ze wonen ver weg. Mijn dochter vindt hun ook aardig en lief maar ze vindt het vaak ook heel erg wennen. Ik weet dat zij en haar man het soms moeilijk vinden om een balans te vinden tussen de tijd die je doorbrengt met beide families. Het is ook lastig.
De schoonfamilie van mijn zoon woont hier vlakbij en daar heb ik noodgedwongen veel mee te maken. Dat zullen nooit mijn beste vrienden worden verder, al zie ik ze heel vaak. Vaker dan ik zou willen. Maar dat hoort erbij. Mijn zoon heeft overigens nergens last van want die trekt zich nergens wat van aan. Mooie houding al komt hij daar alleen mee weg omdat anderen hem daar mee weg laten komen.
Zij doen dingen anders dan ik zou doen. Niet perse slechter maar gewoon anders en dat is soms inderdaad wel (wat/veel) wegslikken en maar niet al te veel zeggen.Gelukkig al ervaring opgedaan met mijn eigen schoonfamilie. Was dat ook nog ergens goed voor

Als mijn kinderen kameraden hebben met families waar ik niet zo close mee ben is dat allemaal niet zo'n punt. Je hoeft niet met die mensen om te gaan. Maar schoonfamilie (of het nou je eigen schoonfamilie is of die van je kinderen) is een ander verhaal. Daar kunnen bepaalde verwachtingen meespelen waaraan je moet voldoen. Heel vervelend.

Commentaar op de opvoeding is altijd een gevoelig punt. Niet voor mijn eigen schoonfamilie overigens. Die hebben nooit een enkel probleem met commentaar leveren waarop dan ook. Ik probeer me wat meer in te houden. Tegelijk is open communicatie ook belangrijk en tegen je eigen kinderen kun je best wat zeggen. Zij zeggen tenslotte ook genoeg terug. Maar ik denk wel dat het handig is om dat te doseren en ze het vooral zelf uit te laten zoeken. Maar ik kan me voorstellen dat als het om hele wezenlijke dingen gaat dat moeilijk is. Mijn kleinkinderen zijn babies/peuters. Daar spelen geen hele grootse dingen en beslissingen als wel of geen borstvoeding/speen/in eigen bedje slapen of zo dat zijn geen dingen waar ik me mee zou bemoeien. Dat zijn namelijk zulke relatief onbelangrijke dingen op de lange termijn. Ik kan me wel voorstellen dat als het om hele wezenlijke kwesties gaat je het heel moeilijk vind om niks te zeggen.

En als je er vlak boven op zit natuurlijk sowieso. Mijn schoondochter en kleindochter hebben de eerste 20 maanden bij ons ingewoond dus dan zie je ook echt alles en dan is het inderdaad heel moeilijk om niks te zeggen over kleine dingen als wel of niet te warm aangekleed. Dingen die verder helemaal niet zo relevant zijn maar als je er de hele dag bij zit dan is het heel moeilijk om niks te zeggen. Je bent dan toch een soort mede opvoeder. Nu wonen ze op zichzelf maar wel vlak in de buurt dus we zien ze wel heel vaak. Maar het is makkelijker om niks te zeggen als ze hun eigen huis hebben waar ze hun eigen gang kunnen gaan. Hoewel ze dan weer komen klagen over elkaar. Dat is ook lastig om daar een weg in te vinden. Mijn schoondochter heeft meestal gelijk maar ja mijn zoon is net tefal, daar glijdt alles van af. Bovendien vind hij dan weer dat ik altijd partij voor hem moet kiezen want hij is mijn zoon. Ik heb helemaal geen zin om hun conflicten op te lossen maar je wordt toch wel in die positie gedwongen.

Echter zeker omdat ik kinderen heb die elkaar altijd wijzen op wat ze verkeerd doen en wat ze anders moeten doen en die zich bijzonder graag met elkaars leven bemoeien probeer ik me wat in te houden. Vaak is wat ik wil zeggen al door iemand anders gezegd en voegt het ook niks meer toe. Maar geduld is wel nodig Heel veel veel geduld

poetische tekst

van die profeet Kahlil Gibran.

'Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van ‘s levens hunkering naar zichzelf. Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hun je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel, want hun ziel toeft in het huis van morgen, dat je niet 
bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.

Je mag proberen hun gelijk te worden, maar tracht niet hen aan je gelijk te maken. Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.'

Best diepzinnig en raadselachtig. Ik weet niet goed wat voor iemand de auteur van deze vaak geciteerde poëtische teksten was, of hij zelf kinderen had en hoe het hem verging in relatie tot hen.

Maar waar is het wel: het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.'

hoe het gaat

twee zonen en twee dochters - allemaal met partner, alle vier hebben ze dus schoonouders.

Ik merk dat ik probeer met allevier de moeders (vaders ook hoor) vriendschappelijk om te gaan, een bepaalde band op te bouwen. Dat lukt heel aardig trouwens.

Bij de dochter die wat moeite heeft met haar schoonmoeder, probeer ik haar aardige kanten uit te lichten, hoewel ik haar ongemak best snap.
De dochter van wie de schoonmoeder nog steeds graag wil komen schoonmaken zoals ze eerder bij de alleenwonende zoon gewend was, moedig ik aan nog maar even zo te laten, als het in goed overleg gebeurt. Ze werken allebei fulltime dus waarom niet. En ja, zo netjes als schoonmoeder gaat dochter nooit worden. Jammer dan.
Bij de zonen zijn schoonvaders stevig in trek, mede doordat zij klussers zijn, en hun eigen vader niet. Dat vind ik lastig, maar ja, daar heb ik zelf ook aan moeten wennen als dochter van een klussende vader. Hun vader zelf zit er niet mee - met dat niet-klussen bedoel ik.

Twee van de schoonfamilies verwachten elke zondag het gezin lekker thuis - en daaraan geven ze gehoor, mede door de geografische ligging. Hier gaan heel wat zater/zondagen kinderloos voorbij. Ik wil er niet over zeuren, maar jammer vind ik het wel dat ik mijn kinderen vrij weinig zie. Maar een slachtofferige moeder, alsjeblieft zeg, nee dat wil ik niet!! Nou ja, hier dan even. Bij jullie

Mijn eigen schoonmoeder woonde heel ver weg, het lag daardoor voor de hand dat ik met mijn eigen moeder meer contact had. (schoon)vaders leefden niet meer.

Oh ja, bemoeien met huishouden/opvoeding, dat probeer ik te voorkomen. Maar jullie herkennen vast dat kinderen ook als je niets zegt of doet aan de non verbale signalen zien wat je zou willen doen of zeggen (mijn moeder was daar heel goed in...)

Syl

'Ga mee op de flow, accepteer hoe ouders tegenwoordig zijn (meer volgens de regels van nu dan van toen) en maak van je plaats aan de zijlijn de beste zijlijnplaats.
En leef vooral je eigen leven ipv te wachten op een prominenter plek in het leven van je kinderen. (niet dat dat zo zou zijn, maar bij wijze van en algemeen)'

Dankjewel voor je betoog. Helemaal waar!!!

Hoe irritant vonden wij het toen we jonger worden zelf, als onze (schoon)ouders verhaalden van wat zijn in hun tijd al dan niet gewoon vonden.
De beste zijlijnplaats, hahaha. Je hebt gelijk.

En toch, en toch, het gevoel van 'je hebt je tijd gehad' kan pijnlijn schuren. Het is niet anders.

Uiteraard!

Jazeker kan dat schuren, dat deden de opmerkingen van mijn kinderen al en ik denk dat we ons dat zacht uitdrukken.

Ik heb geen energie om te wedijveren met schoonmoeders, maar ik weet zeker dat dat gevoelige snaren kunnen zijn.
Of dat er zo'n draak van een schoonmoeder over de baby buigt en net iets te hard zegt: het was gezellig gisteren he, toen je een dagje extra kwam!, en jij weet van niets of bent niet gevraagd terwijl je thuis was.
Ik hoop dat ik het tegen die tijd bij gedachtes kan laten en een beschermengel mij de mond zal snoeren.
Nu op afstand kan ik zeggen: maak van je plaats de beste, maar je weet het...de beste stuurlui staan aan wal. Ik ga vast oefenen.