Mijn verhaal: alleenstaande (fulltime) papa

Hallo,

In het 'kort' mijn verhaal, mocht het je interesseren mag je het zeker lezen.

Ik ben 31 jaar, woon in België en heb een relatie van 8 jaar waarvan 5 jaar getrouwd te zijn achter de rug, uit dat huwelijk heb ik 1 dochter die op het moment van de feiten net 4 jaar was. Al bij al was het een normaal huwelijk al kon het achteraf gezien van langs beide kanten op vele vlakken wel beter, de ervaring ontbrak en moest ik het opnieuw doen zou ik sowieso vele dingen wel anders doen.

Op een dag is mijn ex-vrouw vertrokken naar het buitenland, ze was niet meer gelukkig om het met haar woorden te zeggen, ze is er ingetrokken bij haar nieuwe vriend, iemand die ze kende van vroeger.

Onze dochter heeft ze bij mij gelaten, ze heeft dit nooit met veel woorden gezegd dat dit haar bedoeling was maar de dag toen ze vertrok voelde ik meteen dat er geen moeite meer werd gedaan van langs haar kant. Ik moest onze dochter naar haar brengen in het weekend en na het weekend ook terug ophalen want zei had altijd wel een excuses klaar om dit zelf niet te moeten doen.

In het begin deed ik dit ook, niet voor haar maar voor onze dochter omdat ik haar dit verdriet wou besparen. Na een 4 a 5 weekends heb ik dit voor bekeken gehouden, de dankbaarheid was altijd ver zoek en het gevoel werd er alleen maar slechter bij. Dit was ook meteen de laatste keer dat onze dochter haar nog heeft gezien of gehoord, dit is nu intussen een 2 tal jaar geleden. Ik heb haar in die 2 jaar maar 1x gehoord via een smsje, dat ze spijt had van wat er gebeurd was maar ik ben er niet op in gegaan.

Ze heeft toen niet alleen het contact met onze dochter verbroken maar ook met heel wat vrienden van haar en zelfs met een groot deel van haar familie. Ik heb mij nooit gestoord aan het feit dat ik mijn dochter alleen moet opvoeden, in het begin was het natuurlijk aanpassen naar planning toe maar ik ben er al bij al snel in geslaagd de klik te maken en verder te gaan al heb ik er wel opofferingen voor moeten maken.

Ik werkte toen in de ICT sector maar dit was niet langer haalbaar omdat ik daar zowat 24 op 24 en 7 op 7 mee bezig was. Toen zag ik in de opvang van mijn dochter dat ze een parttime kinderbegeleider zochten, zonder ervaring of diploma in die sector heb ik ze er toch van kunnen overtuigen om mij voor deze job aan te werven.

Mijn ex vrouw heeft haar adres nooit gewijzigd zodat ze eigenlijk niet 'vertrokken' is naar het buitenland maar 'gevlucht', dit omdat ze op deze manier geen financiële verantwoordelijkheid moest opnemen voor onze dochter en ook omdat er wat vrienden en familie nog geld moesten van haar.

Zoals je al kon lezen zijn we nu een 2 jaar verder, ik heb het aanvaard maar begrijpen doet ik het nog steeds niet, ik denk ook niet dat ik het ooit wel zal begrijpen. Welke uitleg is een aanvaardbaar om uw eigen kind in de steek te laten. In de tijd dat ze er wel was voor onze dochter was ze er ook elke dag, daar kan ik geen slecht woord over vertellen maar plots was het 'over'.

Mijn dochter is te jong om alles te begrijpen maar heeft het er natuurlijk moeilijk mee. Voor haar verjaardag binnenkort heeft ze bijvoorbeeld een nieuwe mama gevraagd, zo een dingen doen wel pijn natuurlijk. Ik praat voldoende met haar en ben eerlijk in wat er is gebeurd zodat ze het op een dag wel zal begrijpen, wat ze hier dan mee doet zal haar keuze zijn.

Ikzelf mis zeker geen nieuwe relatie, wat ik wel af en toe mis is vriendschap, iemand om mee te praten die dit allemaal een beetje begrijpt, iemand om samen mee daguitstapjes te maken naar de kust of een pretpark want als ik er samen wandel met mijn dochter dan is het zeker wel gezellig en leuk maar de gesprekken missen een tikkeltje volwassenheid.

Mochten er mensen zijn die zich hier in herkennen dan hoor ik het graag, voor mezelf het verhaal af en toe eens van mij afschrijven helpt mij en dan ga ik weer verder.