meeleven normaal?

nee

Ik vind dat zeker niet iets dat hoort bij het moederschap. Dat je meeleeft met je kind is namelijk echt wat anders dan het gevoel helemaal overnemen. Daar heeft je kind namelijk niets aan, je trekt het dan veel te veel naar jezelf toe.
Dus het lijkt mij niet zo gezond om zo ver te gaan in 'meeleven' en ik zou proberen om daar iets aan te doen, eventueel m.b.v.een therapeut.

Hoort er niet bij.

Natuurlijk raakt alles jezelf ook, als je kind ziek is of verdriet heeft. Maar bij jou klinkt het erg extreem. Lijkt me voor een kind ook niet fijn. Het legt alleen maar meer druk op de schouders van een kind.

Het is tijd om de navelstreng door te knippen, misschien heb je daar inderdaad wat hulp bij nodig?
Je bedoeling zal goed zijn, maar het lijkt me verstikkend werken.

Het lijkt mij

behoorlijk ongezond. Dit is in ieder geval niet normaal.

Merken je kinderen het ook?

Misschien eens een keer met een psycholoog hierover praten?

inderdaad

Ik heb ook een zorgenkind, dat klopt. Sommige dingen lijken allemaal heftiger dan normaal, omdat hij wat extreem reageert, maar ik heb ook wel het idee dat het bij mij ligt voor een deel. Met anderen heb ik het helemaal niet zo sterk, ik werk ook inde zorg en daar kan ik het prima scheiden. Dus ik weet het niet.
Mijn zoon merkt het vgl. Mij niet zo, Mark. Ik leg mijn eigen gevoel dan juist weer bij anderen neer, of deal er zelf gewoon mee. Maar vgl. Mij is het precies zo ingesteld dat ik kan doen voor hem wat nodig is, maar het mij gewoon veel energie kost.

Ik kan ook in zijn algemeenheid wel emoties overnemen van anderen. Met name wie het meest aanstaat. Maar ik kan dit ook een halt toeroepen als ik het merk: puur door tegen mezelf te zeggen dit is het gevoel van die persoon, met jouw gaat het goed, ga daar naar terug. Dat lukt me dan. Misschien moet ik me er meer van bewust zijn als het mijn zoon betreft; dat ik me bewuster moet wapenen op het moment dat er iets niet goed gaat met hem.

Ligt er helemaal aan.....

...ben je met de mate waarin jij meeleeft en jezelf dingen aantrekt nog in staat je kind steun en troost te bieden? Of moet je zelf gesteund en getroost worden?

Als het doorslaat naar dat laatste, dan is dat natuurlijk echt niet goed.

Ik ben zelf opgegroeid met een moeder die een enorm drama maakte van alles wat mij gebeurde. Ook de gewone dingen. Al denk ik dat het haar meer om de aandacht te doen was/is, dan zoals ik van jou begrijp, omdat je oprecht zoveel last hebt van wat je kind overkomt.

Hoe dan ook, het gevolg was (en nog) dat als er met mij iets aan de hand was/is, ZIJ het grote slachtoffer is de aandacht volledig naar zich toe weet te trekken, doordat zij alles zo groot maakt(e) mijn privacy altijd volledig te grabbel gooide en, ja echt waar, de omgeving mij zelfs gaat verwijten dat mijn moeder het toch maar moeilijk heeft met alles waar ik in verzeild raak. En ik, ik moe(s)t dan maar zien hoe ik het red(de). Steun was en is er in ieder geval niet.

Je klinkt sterk.

Je ziet het zelf en dat je grenzen moet trekken in je gevoelens, je zoon staat zo dichtbij, je kent hem door en door. Ik vind het knap hoe je hier over nadenkt, nog knapper als het je lukt om je iets te wapenen.

Met een klein beetje afstand kan je nog steeds de begripvolle, liefdevolle moeder zijn, maar kost het je veel minder energie.

Emine.

Ga je dan naarmate je volwassen, ouder wordt steeds meer afstand nemen van je moeder? Dingen verzwijgen juist omdat je geen zin hebt in haar drama queen gedrag?

Daar zou ik bang voor zijn als moeder, ze verstikt je?

ja precies,

Ik kan wel die steun of hulp bieden die mijn zoon nodig heeft, maar het kost mij zoveel! En ik denk dat hij het ook niet merkt, maar mijn man wel. Die kent me ook al lange dan vandaag en is ook in staat om mij te helpen relativeren. Maar zonder dat is het heel lastig.

Reacties

Wil40: op je vraag hoe ik nu met mijn moeder omga. Nemen zoals ze is en mijn eigen leven leiden. Weten dat je uit die hoek geen steun moet verwachten en daar dus idd ook niets neerleggen. Het heeft geen zin. Maakt het alleen maar nog moeilijker. Mijn moeder is iemand die heeeeel veel aandacht nodig heeft. Prima, maar niet van mij. Ik woon aan de andere kant van het land dan zij. Niet bewust ofzo, dat is gewoon zo gelopen. Maar het is wel heerlijk. Net als dat het heerlijk is dat telefoons tegenwoordig nummermelders hebben. En ze weet dat ik geen onbekende nummers opneem

Okie Dokie: je geeft dus eigenlijk aan dat je je zaken wel aantrekt maar op zo een manier dat vooral jij er last van hebt, je zoon niet. Nu lijkt me dat ten eerste voor jou heel zwaar maar je bent geen machine he. Fijn dat je een man hebt die je helpt te relativeren. Je houdt gewoon van je kind en dat je je zaken aantrekt siert je. Doen we denk ik (hoop ik) allemaal over onze kinderen. Toch moet je denk ik proberen om dingen meer in perspectief te plaatsen. Over dat liefdesverdriet bv. Je weet heel goed dat het heus wel weer goed komt en dat hij over een tijdje weer een andere leuke meid treft. Ik raad je dus aan om bij dit soort dingen te gaan denken: hoe erg is het en komt dit nog goed? Als je dat op een rijtje hebt, is je eigen last wat minder zwaar, maar kun je wel de troostende moeder zijn.

Nee

Nee, ik herken dit niet echt. Gelukkig maar want met 8 kinderen zou ik me anders nooit meer een moment rustig voelen. Als er echt iets ernstigs aan de hand is dan is het natuurlijk anders maar over het algemeen ben ik daar redelijk nuchter mee. iets als een verkering die uit gaat bijvoorbeeld zie ik als sneu maar ook een beetje er bij horen. Natuurlijk troost ik ze en ben lief voor ze maar ik ben er zelf niet heel erg ondersteboven van als ik eerlijk ben. Het is natuurlijk wel anders als er echt iets serieus is (ernstige ziekte bijvoorbeeld), dan kan ik me ook erg naar voelen.

gestel

Wellicht heeft het ook met je 'gestel' te maken. De 1 heeft nou eenmaal sneller lichamelijke klachten door stress en/of emoties. Ik zelf vind het verschrikkelijk als mijn kind echt verdrietig is. En dan bedoel ik niet omdat een iets kapot gaat of een knuffel kwijt, maar dan bedoel ik écht verdriet. Dan vind ik héél erg. Maar..... mijn 'gestel' wordt niet zo heel er beïnvloed door emoties e.d. Ik krijg geen buikpijn, hoofdpijn, of wordt misselijk. Maar ik voel wel heel erg met kind mee en wordt daar ook erg verdrietig van. Dit probeer ik niet te laten blijken, maar probeer juist positief, opbeurend en oplossend (zover mogelijk) te reageren.
Kortom, ik herken het gevoel, maar niet de lichamelijke klachten.

ja maar

Liefdesverdriet kan bij een zorgenkind gewoon harder binnenkomen. Ik leef met nadh kind ook gewoon mee, maar trek het me emotioneel allemaal minder aan, betrek het niet op mezelf en kan heel goed relativeren. (Behalve idd bij echt groot verdriet denk ik, maar bij dit kind nog niet meegemaakt)

Bij mijn zorgenkind ligt het gewoon helemaal anders. Moet wel zeggen dat ook dit kind goede periodes heeft meegemaakt, en dat ik toen makkelijker afstand nam. Nu gaat het niet echt goed met kind. Het is ook helemaal niet handig nu, de navelstreng door te knippen, kind heeft me ook gewoon nodig nu, dus die afstand (die normaal gesproken mooi langsaam groter wordt) is minder gewenst. En dat overmatige meevoelen is daar dan gewoon een gevolg van. (In combinatie met mijn gevoeligheid dan)
Zo kijk ik er iig tegen aan.

Overigens heb ik daar zelf ook vooral last van, kind zeker niet. (Indirect misschien wel natuurlijk, dus ik doe er wel wat mee, probeer toch afstand te nemen etc) maar ben zeker niet iemand die aandacht naar me toe trekt, integendeel.

emine en wil

Ik heb ook zo'n moeder, ze leeft af en toe gewoon 'namens' ons. Lijkt het mij zelfs kwalijk te nemen als ik problemen heb, want dan zit zij er zo mee! Hoevaak ik haar ook heb verteld dat ik mijn eigen problemen wel oplos en als ik haar hulp of zorg nodig heb, ik het haar vraag, ze kan het niet laten!
Gevolg is inderdaad dat mijn man en ik bepaalde dingen niet meer bespreken met haar of waar zij bij is. Het merendeel deel ik nog steeds met haar, maar dan op luchtige toon ofzo. Ik ga haar niet meer deelgenoot maken van mijn zorgen of problemen. Ze klaagt dan zelfs over slapeloze nachten enzo. Dus ja, ik sluit haar gedeeltelijk buiten. Maar dat doe ik dus ook om haar te beschermen. Ze kan er niet mee overweg, blijkbaar...

Meeleven of meelijden

Ik ben nogal nuchter en verbaas mezelf dan ook wel eens over het fenomeen dat ik soms ook last heb van licht ongemak van het een of ander als mijn kinderen niet lekker ergens van zijn. Heel raar is dat. Maar dat neemt geen extreme vormen aan. Beetje pijn in mijn buik of zo. Gelukkig heb ik nooit griep of zo als de rest van het gezin wel vlak ligt. Zo diep gaat dat meeleven/lijden nu ook weer niet dus)

Ook herken ik wel het intens meeleven met de verdrietjes van een kind. De eerste verkering van mijn dochter heb ik wel als iets bijzonders ervaren. Maar het heeft mij ook geleerd dat verkering op jonge leeftijd iets is wat ook zo weer over kan gaan. Dat diepe meeleven heb ik dus bij de tweede al achter mij gelaten.

Voor zover punten waarvan ik kan zeggen dat ik het in zekere mate herken. Als ouder, misschien moeder nog iets sterker dan vader... ik weet het niet, ben je uiteráárd betrokken bij het wel en wee van je kind, maar het moet niet zo zijn dat ouder er meer last van heeft dan kind, of net zoveel. Er moet ruimte zijn voor het kind.

In 2012 was mijn dochter plotseling ernstig ziek en door de gevolgen heb ik haar een flinke tijd verpleegd. Een enorme wond over haar buik moest verzorgd worden. Ik heb die tijd als enorm fijn ervaren. Niet omdat ze die wond had natuurlijk, maar we waren hechter dan daarvoor merkbaar was. Laatst kreeg ik zomaar uit het niets een enorm lief gedicht van haar toegestuurd. Ik schrijf dat nog steeds toe aan hoe het was in 2012. Ze snapt het, dat vind ik ontroerend.

Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik denk echt dat je een weg moet vinden naar 'meer afstand'. Het probleem van je kind is niet jouw probleem, cru gezegd. Als dat niet lukt zou ik echt eens met de huisarts gaan praten over de mogelijkheid om hulp te krijgen. Meeleven is prima, maar meelijden is niet goed voor jou, maar ook niet voor je kind.

het is blijkbaar

Niet heel goed uit te leggen want ik heb het probleem wel zelf gepost maar heb toch het idee dat professionele hulp hierbij niet nodig is. Het is niet zo dat ik enorm slecht )functioneer daardoor, het is wel te doen, maar een lastig probleem als het eens in de zoveel tijd aan de orde komt. Ik moet zeg maar bewuster meer afstand nemen, heb het af en toe nodig er dan oor te praten en dan gaat het weer. Maar het is gewoon intensief, opvoeden in zijn algemeenheid vind ik intensief al heb ik maar een kind. Dat wordt denk ik ook getekend door het feit dat het een zorgenkind is.
Wat kaaskopje schrijft herken ik ook erg dat je doordat je extra zorgen moet, je een extra intensieve band krijgt...Wat ook weer iets minder kan worden door andere dingen. Omdat het kind in beslag wordt genomen door andere zaken bijv.

Overigens is inmiddels de verkering allang weer aan..... IK HEB ze samen nog geholpen (op verzoek voordat ik te horen krijg dat ik mij er niet mee moet bemoeien) met het uitpraten maar het is nu weer goed. Er moesten even enkele bakens gezet worden. Leuk want ik vind zijn vriend een hele leuke jongen!

Niet meer doen

Ik was bij de eerste verkering ook een praatpaal voor beiden. Mag altijd natuurlijk, maar het was ook wel een beetje apart. Ik laat me niet snel meer in die rol doen komen. Het kind is degene die met de verkering om moet gaan, niet ik. Ja... uiteindelijk wel natuurlijk, maar ik volg mijn kind hierin. Die heeft alle steun nodig als het zover is en moet niet het gevoel krijgen dat de ouder in een soort loyaliteits'crisis' raakt door relatieproblemen.

Herkenning

Ja ik heb dat ook. Nu vooral bij de jongste (geen zorgenkind). Hij had net een bloedneus en ik proefde ijzer in mijn mond. Heeft hij buikgriep dan voel ik me misselijk.
Vroeger had ik dat ook bij de oudste maar dat is veel minder geworden- zij gaat meer haar eigen weg en is zich aan het losmaken, en nu voel ik haar ongemakken veel minder sterk.
Niemand heeft daar verder last van behalve ikzelf, ik vertel het ook aan niemand. Het is eigenlijk niet relevant, en het is ook nooit zo erg dat ik niet meer kan functioneren ofzo. Gewoon een handig hulpmiddel om voor ze te kunnen zorgen, wat ik ook nodig heb omdat ik een moeder had die niet kon/kan zorgen, zodat ik wat dat betreft geen goed voorbeeld had. Zo ben ik het in elk geval gaan zien..

Ja hoor

Ik denk toch dat het bij het ouderschap hoort dat je meedeint op de emoties. Het zal per persoon verschillen maar hier ook wat overontwikkelde spiegelneuronen. Maar emoties zijn een signaal, belangrijk om te zien dat het niet om jou gaat en het is een vraag naar jou ouderschap. Heb je iets te bieden, moet je juist terughoudend zijn of ingrijpen.
Vandaag kwam zoon geirriteerd en geagiteerd uit zijn tentamens. Met een kort bericht dat hij niets van mij wilde en snel weer weg zou zijn.
Tja, dan vlamt wel even de ongerustheid op, maar inmiddels 18 jaar laat ik het toch met een wat vage onrust aan hem over, hij weet de weg, het is zijn uitdaging, hij heeft er zelf tijd voor nodig, gaan we nog meemaken.
Vanavond maar even een sms-je gestuurd of hij nog leeft en dat er een warme hap wacht op hem thuis.
Even later komt hij lachend binnen. Misschien wel een tentamen verprutst, de stress komt al een paar dagen zijn oren uit, maar dan maar voor de herkansing gaan, rustig doorgaan, hij weet het wel.
En verder een leuke middag gehad met klasgenoten.
En toch, even gedacht: als hij maar geen domme dingen doet zoals zich bezuipen of erger. Maar goed, daar ben je moeder voor.
Mijn dag is weer goed. Het wordt een mooi paasweekend. Emoties horen erbij.

Er naar toe groeien

Wanneer je kind van jongs af aan je aandacht nodig heeft, ontstaat er een menselijke alarmsensor die door de jaren heen van stand 1 naar 5 gaat. Een groeiproces.
Wanneer een kind laat zien steeds meer zelf zijn boontjes te kunnen doppen, gaat die sensor met stapjes terug naar stand 2. Stand 0 zal het nooit worden in deze maatschappij.

Je gevoelens ervoor afsluiten, gaat ( denk ik) niet lukken, maar sta wel open voor de successen.