Maand weg van de kinderen

Geen ervaring....maarre....

Kijk je wel een beetj uit?

Alleen wandelen in Spanje...ik moet meteen aan die verdwaalde moeder denken die 18 dagen in haar uppie bij dat riviertje zat te wachten een paar maanden terug.....

Ingrid

Wat een leuke kans!

En natuurlijk ga je je kinderen missen, dat hoort toch ook? Lekker veel bellen, foto's meenemen e.d. Je kinderen gaan jou natuurlijk ook missen. Veel plezier hoor!

Ligt aan

Het gezelschap en de omgeving. Ik zit wel eens een aantal dagen op een hotelkamer, nou, dan voel ik mij zeer Remi. Zijn er meer mensen om me heen en heb ik wat te doen, dan valt dat wel weer enorm mee Toen ze jonger waren, liet ik ook altijd dingen voor hèn achter. Ik heb heel wat banden met ingesproken voorleesboekjes volgekletst, boekjes, afteldingen - enzovoort.

Tirza

Doen

ik zou ze zeker heel erg missen maar dit lijkt mij zo'n ervaring die je gewoon moet gaan doen ! Ja gaaf, een maand door Spanje in je eentje !

oh ja ik zou het zeker doen als ik zoiets dergelijke leuk zou vinden. Ik zou zelf best een maand ergens in een 3e wereld land willen helpen, maar volgens mij loop ik dan iedereen in de weg ;-( Als iemand tips heeft trouwens over helpen in een arm land dan hou ik mij aanbevolen.

Leuk

Wat leuk al die reacties!

Ik ga van Pamplona naar Santiago de Compostela lopen en daar doe je ongeveer een maand over. In mijn omgeving is men redelijk verbaasd dat ik een maand wegga van de kinderen, vandaar dat ik even een objectieve kijk wilde hebben. Ik lees hier alleen maar positieve reacties. Fijn om te lezen, bedankt!

En ja IngridT, ik zal zeker voorzichtig zijn (op de camino de santiago zijn altijd medewandelaars en iedereen let een beetje op elkaar, dus ik ga er niet vanuit te verdwalen zoals die Nederlandse vrouw in Zuid-Spanje).

Groeten!

Lang

Ik vind het wel lang. Maar dat is puur persoonlijk hoor, ik heb er geen ervaring mee. Een vakantie van 8 dagen zonder man en kinderen is mijn maximum tot nog toe. Dus een maand lijkt mij lang.

Wauw!

Santiago de Compostela, dat is een stille wens van me..! Groot gelijk dat je die kans pakt! Je kinderen overleven het wel en je bent echt geen ontaarde moeder als je ze goed verzorgd achterlaat!
Ik ga "slechts" een weekje weg en ben van plan ter plekke een (foto)blog te maken, met name voor mijn kinderen. Is dat geen idee om te doen? Ik weet dat er heel wat Camino-blogs bestaan (ik lees ze gráág!) dus die mogelijkheid is er (als je dat wil). Als je een Android-telefoon hebt kan je een appje voor Wordpress installeren waar je makkelijk mee kan updaten. Maar er zijn vast nog wel meer manieren.

Buen Camino!

Aanvulling

Ik ga die ene week niet naar SdG, voor de duidelijkheid. De enige manier waarop ik die kan afleggen is per auto (een mogelijkheid die ik overigens niet uitsluit in de toekomst ).

Twee weken

he loopster,
Wat een mooi plan. Ik ben af en toe weg voor mijn werk. Onlangs was ik een week naar een tropisch land en toen heb ik er een week voor mezelf aangeplakt. Ik heb er enorme energie van gekregen en er totaal geen moeite mee gehad. Mijn dochter was in prima handen bij manlief. Zij had er wel moeite mee. Maar de mooie kalender die ik vooraf gemaakt had deed het wel goed. En later wilde ze nog wel een paar keer dat ik uitlegde waarom ik die extra week zo graag wilde. En dat heb ik geduldig gedaan natuurlijk.Ik zou het zo weer doen hoor. Ik denk dat een maand best lang is, maar de intense ervaring vergeet je nooit meer.

Leuk!

Wat een mooi plan, ik ben jaloers! En naar Santiago ben je nooit alleen, zeker op het Spaanse deel zijn natuurlijk best veel wandelaars. Een vriend van ons is vorig jaar vanuit Nederland naar Santiago gelopen, gaaf hoor.
Alweer jaren geleden (onze oudste was 2) is manlief een maand weggeweest. Klimmen in Bolivia. In die tussentijd ben ik twee weken met een vriendin op vakantie gegaan (haar man zat ook in Bolivia, dus we vonden dat wij samen de bloemetjes buiten konden zetten). Zoon was bij opa en oma. Natuurlijk was het voor ons beiden best even slikken om zoon zo'n tijd niet te zien, maar het was heerlijk!

Vriendin ook (niet lopen, wel alleen weg)

Een vriendin van mij is ook vaak weg voor haar werk. En als het zo uitkomt plakt ze daar ook wel eens tijd aanvast voor haarzelf. Zo zit ze regelmatig een weekje in New York!!
Mijn partner gaat de laatste jaren ook regelmatig alleen of met een vriend op vakantie. Laatst drie weken naar Shanghai geweest. Nu ik nog

Zou

niks voor mij zijn. Persoonlijk zou ik wachten tot de kinderen groter zijn als je dit graag wilt. Nee, ik voel die behoefte zelf helemaal niet en een maand lijkt me veel te lang. Ik zou mijn kinderen vreselijk missen en andersom ook.

Heerlijk

het lijkt me heerlijk! Ik ben wel eens een weekend alleen weg, of een paar dagen voor mijn werk. Een droom van mij is om nog eens de End-to-end in Groot Brittannie te fietsen (van Land's End tot John O'Groats), als dat op deze manier te realiseren is zou ik het ook doen. En natuurlijk de kinderen wel erg missen, maar ja dat moet dan maar. Heel veel plezier!

Meerdere malen

..meegemaakt, maar dan als kind.

Het staat of valt met de moeder-vervanging, zo is mijn ervaring. En de reden waarom moeder weggaat, en de verdere omstandigheden (of alles honkiedorie is in de familie verder).

Er zijn dus keren geweest dat ik het heel moeilijk en naar vond als kind (vervelende huishoudster, moeilijke tijd op school, ziekte/dood in de naaste familie). Ook keren dat het prima ging, en dat ik echt kon zien hoe goed het voor mijn moeder geweest was.

Ik zou als ik jou was niet alleen zorgen dat alles goed geregeld is voor de periode die je er niet bent. Het moet nog net iets beter dan goed geregeld zijn, zodat je kinderen zich echt gewild, gezien en gehoord voelen. Dat klinkt wat zwaar, ik bedoel het niet vervelend. Nogmaals, er zijn ook keren geweest dat het voor ons kinderen prima was. Maar ik hoop dat mijn advies praktisch genoeg voor je is zodat je weet wat ik bedoel.

Rodebeuk

Maakt het daarvoor nog uit hoe je vader is? Ik zou er denk ik niet zo gauw op komen dat er iets extra's geregeld moet worden behalve een weekendje opa en oma ofzo.

Aanvulling

Daarmee bedoel ik overigens wel het geval dat ik voor mijn plezier op reis zou gaan zoals draadstartster, in geval van nare familieomstandigheden zou ik er wellicht meer over nadenken.

Tja

Zelf zou ik het niet kunnen, terwijl het alleen wandelen me echt heerlijk lijkt. Spruitje is pas vier, enig kind, en vindt het nog best spannend op school, dat speelt ook mee. Verder heb ik er totaal geen moeite mee hem met mijn man achter te laten, hoor.

Toen ik een tiener was, ben ik weleens vier weken "alleen" thuis geweest (mijn zus, die toen al studeerde, kwam dan een paar dagen per week koken en ook regelmatig slapen). Mijn moeder ging dan op reis (alleenstaande ouder). Dat ging eigenlijk heel goed - ik had school, sport, vrienden.

Zes jaar vind ik nog wel wat jong, maar het scheelt denk ik enorm dat er broertjes/zusjes zijn, en dat pappa thuis is. Als de situatie bij ons zo zou zijn, zou ik die kans misschien ook wel grijpen.

Heb je een iPhone? Met de iPhone 4 kun je ook skypen! (met de 3G ook, maar als je naar je kinderen kijkt, zien zij je benen of de omgeving, omdat er maar 1 camera op zit). Maar skype voelt veel dichterbij dan bellen, dus dat zou ik proberen te regelen (elke dag na etenstijd ofzo). Wel duur, roaming in het buitenland, maar ik neem aan dat veel plekken op die route ook wel gratis/betaalbaar wifi zullen hebben.

Veel plezier!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Asa

Ja, dat zal zeker uitmaken. En met een moderne vader heb je dan iemand die wel aan zorgen gewend is, plus het bonus-effect van 1 kapitein op het schip, wat vaak voor rust zorgt.
Dus het is geen wet van meden en perzen.

Tja

Ik zou wel willen, en ik denk eigenlijk dat ik de kinderen niet eens zo heel erg zou missen. Nou ja, wel een beetje, maar ik heb vermoedelijk meer lol van een maand alleen weg (Ring of Kerry dan, denk ik, of iets anders noordelijks...) dan leed van een maand geen kinderen.

Maar ja. Mijn kinderen zouden mij erg missen, dat weet ik wel (nu zijn ze bijna 6 en 2,5, dus jonger dan die van jou. Maar de oudste is een enorm moederskindje). En het is om praktische redenen ook geen haalbare kaart om de zorg een maand lang op de nek van mijn partner te schuiven. Maar ik zit eigenlijk lichtgroen van jaloezie achter mijn toetsenbord

Groeten,

Temet

Enthousiasme

Mooi om al dat enthousiasme te lezen, maar ik had - als ik terugdenk hoe ik toen was- het op die leeftijd niet gekund en niet gewild, ook al hebben ze een lieve toegewijde vader.
Vier weken lijkt me veel te lang, maar ja, zo'n wandeltocht kun je niet eventjes inkorten en anders is het effect ook weg.

Iedereen is anders, jullie hebben het allemaal goed afgewogen. Ik wens je een prachtige tocht.

Lang

Persoonlijk zou ik dit nooit doen, vier weken vrijwillig bij mijn kinderen vandaan. Zeker niet als ik in mijn eentje ging wandelen. Maar als je dit graag wil en het kan dan is het natuurlijk mooi.

Wat me wel opvalt is dat je man een maand vrij neemt om voor de kinderen te zorgen! Wat verwacht hij allemaal te moeten gaan doen in die maand?

Leuk voor je

Of je dit doet of niet hangt natuurlijk heel erg van de omstandigheden af, maar als het gezin lekker in het vel steekt, je man de zorg op zijn manier ook prima aankan en je kinderen niet ziek van heimwee worden, zou ik het er lekker van nemen. De kinderen zijn groot genoeg om te begrijpen dat het leuk is wat je doet en de belofte van een paar souvenirs maakt het nog acceptabeler.
Ik vraag me net als Roosje wel af waarom je man vier weken volledig vrij zou nemen, afgezien van dat dat natuurlijk gewoon lekker is. Als dit zijn vakantie ook gelijk is moet hij het doen natuurlijk, maar misschien is het ook leuk om samen nog wat vrije dagen te hebben. Als hij elke dag 4 uur zou werken houdt hij toch nog wat verlof over. Het is maar een voorstel

Leuk al die reacties

Fijn al die berichtjes!

Even een reactie van mij:

Man is freelancer en kan dus zijn eigen tijd indelen. Hij neemt een maand vrij omdat hij dat leuk vindt. Eindelijk kan hij eens doen wat hij wil met de kinders, anders zit ik er altijd tussen
verder heb ik helaas geen iPhone ivm skype maar wie weet koop ik die nog wel.
De meeste reactie zijn: ga ervoor! Slechts een paar geven aan het zelf niet te doen vanwege de kinderen. Ik ben nog steeds bang dat ik de kinderen heel erg ga missen. IK heb het vandaag met ze erover gehad, maar ze waren niet erg onder de indruk, sterker ze juichten erover dat papa op ze ging passen een hele tijd, leueueuek! En of ik niet wilde vergeten en kadootje mee te nemen uit Spanje. Daar sta je dan als toegewijde moeder, niemand zal me missen, snik en ik mis hen nu al! Maar ach, een mens vreest het meest voor het lijden dat hij vreest...

Leuk!

Ik ben 3 weken naar het buitenland geweest toen dochter 5 maanden was, ook omdat ik dat zelf wilde. Zij heeft er niets van meegekregen, ze was gewoon lekker thuis met papa of met oma. Man had toen de helft van die 3 weken vrij, na die 3 weken gingen we zelf ook nog weg.

Ik heb dochter wel gemist en zag haar af en toe via de webcam van msn. In het begin viel het nog mee, naarmate de weken vorderde was ik wel blij dat het bijna voorbij was.Toen ik pas een lang weekend weg ging, werd ik zo het huis uitgebonjoerd, ja dag mam!! Papa is thuis het is wel goed hoor!! En dat is het ook!! (maar het doet wel pijn aan je moederhart!!)

Hoera, mama gaat weg

En dan is het mannenweek!!!! Tja, doet het pijn aan mijn moederhart? Welnee. Alleen maar fijn dat de jongens het met paps ook zo goed hebben, toch?
Ben elk jaar wel een weekje weg, nooit langer, dus dat zal misschien ook wel uitmaken.
Wat voor mij heel erg verschil uitmaakt is: werk (en dus bezig zijn, en dus geen tijd hebben je kinderen te missen), of een strandvakantie (en de hele dag niks doen, luieren, winkelen etc, dan ga ik ze dus enorm missen).
Loopster, heel veel plezier!

Jong

Je jongste is nog wel een beetje jong, ik geloof niet dat ik het zelf bij die leeftijd al aangedurfd had voor 4 weken. Noodgedwongen moest ik het bij mijn jongste op die leeftijd wel doen, maar dan voor een week, en alhoewel ze heel erg aan papa gehecht is (bij haar geboorte was papa thuis en ik was kostwinner), makkelijk vond ze het niet.

Wij zitten nu in een bijna-zo situatie. Ik ben met dochter 4 weken bij papa en zoon weg i.v.m. wat medische toestanden. Zoon is 12, vind het wel stoer en spannend 4 weken lang een mannenhuis, maar belt me toch elke avond voor hij slapen gaat.

Maar op zich, die wandeling, ik zou zo meewillen!

Verschil afwezigheid voor werk of voor de lol?

Ik kan wel inkomen wat je voelt: ik zou zelf ook graag een mooie reis ondernemen, maar ik weet van mezelf dat ik de kinderen na een paar dagen al mis. Mijn man is militair en die is wel vaker langere tijd (5-6 maanden) van huis geweest, maar dat is werk, en dan toch misschien wat anders. Ik heb ook vriendinnen die militair zijn en dus ook wel vaker van huis geweest zijn. Ze vonden dat niet altijd even leuk, maar het hoort erbij.
Ik denk dat je moet afwegen hoe graag jij het wilt; die kinderen zullen zich wel aanpassen aan de situatie, en er denk ik minder moeite mee hebben.
Het valt me trouwens wel op dat de mannen die ik ken er op het oog minder moeite mee hebben langere tijd afwezig te zijn dan de vrouwen. Alle emancipatie ten spijt.

Ella

"Het valt me trouwens wel op dat de mannen die ik ken er op het oog minder moeite mee hebben langere tijd afwezig te zijn dan de vrouwen. Alle emancipatie ten spijt."

Het zou kunnen dat het echt zo is, maar het kan ook heel goed zijn dat van mannen minder verwacht wordt dat ze zeggen dat ze hun kinderen zo missen.

Ik zei het hierboven al en ik meen het serieus. Ik ben dol op mijn bloedjes, maar ik meen vrij zeker te weten dat als ik vier weken ergens mag gaan wandelen zonder hen, ik het geweldig naar mijn zin zal hebben en ze amper zal missen. Veel minder dan zij mij missen. Ik heb geen reden aan te nemen dat ik een unieke persoonlijkheid ben, dus dit geldt vast voor veel meer vrouwen.

Een tijdje geleden was ik een lang weekend weg met vriendinnen. Vraagt een van die vriendinnen of ik mijn kinderen niet enorm mis. Nou nee. Ik kan eindelijk weer eens laat naar bed en uitslapen, ik kan gewone grote-mensengesprekken voeren zonder om de haverklap te worden onderbroken, en ik hoef alleen mezelf maar aan- en uit te kleden en naar bed te brengen. Dat is een waar genot, en dan kan ik best een paar dagen zonder hun vrolijke gekakel en hun armpjes om mijn nek. Dat komt namelijk wel weer als ik thuis ben.

Maar als vrouw word je nou eenmaal geacht niet zonder je kinderen te kunnen. Dus zullen veel vrouwen desgevraagd verklaren dat ze hun kinderen vreselijk missen, terwijl het vermoedelijk bij veel dames enorm meevalt

Groeten,

Temet