Loslaten, zoooooo moeilijk!

Moederkloekje

Wat naar he?
Ik herken het een beetje, ben ook altijd wel bang dat er iets met mijn 2 (jongere) kinderen gebeurt.
Ik heb zelf veel gehad aan EMDR bij een psychotherapeut, aangezien ik een 'trauma" dat ik mijn toen 2 jarige ben kwijtgeraakt, niet goed had verwerkt. Met EMDR kun je het versneld alsnog gaan verwerken.
Daarnaast volg ik nu een Mindfulness cursus en ook dat is erg fijn.
Wens je sterkte,
gr Nora

Moederkloekje

Ik kan me helemaal vinden in jouw gevoel. Ik heb dat ook met mijn 11-jarige dochter. Maar ja, je moet ze wel loslaten een keer. Hier is de regel dat ze altijd zegt waar ze naartoe gaat en met wie en als de plannen tussentijds veranderen dat ze dan even belt. Ook hebben we afgesproken dat ze belt als ze ergens aankomt of als ze ergens vertrekt. Dan weet ik dat ze veilig is aangekomen of hoelang ze onderweg zal zijn voor ze thuis is. Sowieso heeft ze altijd haar telefoon bij zich.

Moederkloekje

Dat zijn twee verschrikkelijke verhalen.

Toch denk ik aan de ene kant dat het goed is om te beseffen dat de kans dat jouw dochters iets soortgelijks meemaken best wel klein is. Het feit dat jij twee nare ervaringen hebt opgedaan (staat er een beetje stom, maar weet zou gauw niet hoe dit netter te omschrijven) wil nog niet zeggen dat dit iedereen overkomt. Zou het kunnen dat jij hierdoor een beetje een vertekend beeld van de wereld hebt?

Aan de andere kant begrijp ik je overigens echt heel goed. Mijn dochter van 9 mag van mij met moeite in het nabij gelegen parkje spelen en dan krijgt ze een hele trits goeie raad van mij mee en stimuleer ik ook altijd heel erg dat ze een vriendje of vriendinnetje meevraagt. Maar verder dan dat mag ze echt niet. Dus niet alleen op de fiets naar de winkel, niet alleen op de fiets naar school, etc.
Mijn 12 jarige zoon mag dat allemaal wel, maar die heb ik heel lang bij me gehouden. Het is dat hij volgend jaar een flink stuk moet fietsen als hij naar de middelbare school gaat. En het is dat het me vaak ook wel goed uitkomt als ie op de fiets gaat (anders blijf je aan het rijden).

Is het iets om je aan de ene kant goed te realiseren dat het naar alle waarschijnlijkheid allemaal wel goed zal gaan en aan de andere kantte proberen om samen met je man tot een compromis te komen over wat jullie wel verantwoord vinden. Als hij te makkelijk is, en jij te moeilijk doet is de gulden middenweg misschien wel juist een mooi uitgangspunt.

Verder is het denk ik ook heel belangrijk om aan de weerbaarheid van je dochters te werken. Uiteindelijk denk ik dat kinderen vanaf een bepaalde leeftijd moeten weten dat niet iedereen even aardig is op deze wereld en kun je ze ook een beetje op weg helpen door strikte afspraken te maken over wat wel en wat niet mag en kan. Zo heb ik met mijn dochter afgesproken dat ze nooit met iemand meemag, uitgezonderd een 5-tal specifiek benoemde personen. Of het echt gaat helpen op het moment dat het nodig is, weet ik ook niet maar het stelt mij in ieder geval wel een beetje gerust.

Tja, weinig over te zeggen

Ben het eens met Rosase: hoe groot is de kans dat jouw dochters ook zulke nare ervaringen zullen krijgen? Aan de andere kant begrijp ik heel goed dat je door je eigen ervaringen extra bezorgd bent. Zo ben ik zelf al bij voorbaat redelijk relaxed over toekomstige puberuitspattingen van mijn dochter omdat ik zelf nogal gewaagde dingen deed in mijn jeugd (rondhangen met randfiguren, makkelijke seks, experimenteren met drugs) en ik toch redelijk goed terecht ben gekomen. Zou misschien anders zijn geweest als ik zou zijn verkracht of een junk was geworden met afkickdrama´s.

Emdr

Kan heel goed helpen.. Mijn zoon heeft EMDR gehad en heel veel baad bij gehad
Maar je angst is goed te begrijpen.. Ik heb het zelf ook wel moeilijk met dit soort loslaten.. Niet zo sterk als jij het hebt maar ik vind het wel heel moeilijk ook..
Ook doordat ik toen ik 10 jaar was een vergelijkbare ervaring heb gehad (wilde eerst op schrijven wat maar dat is te heftig voor jou draadje)
Je angst is niet die van een "gewone" bezorgde moeder en gaat verder dan dat, maar om je dochters vrijheid te laten ervaren moet jij wat doen met je angsten.. En idd hoe vaak gebeurt het.. Maar ja je zou net degene zijn die het overkomt.. En dat raak ik dan maar niet kwijt..
Sterkte

En het went ook

Het is voor iedere ouder 'moeilijk' dat loslaten, voor jouw nóg moeilijker. Maar het went wel!
Vooral met oudste heb ik het gehad, ze wilde ook graag alleen had er ook de leeftijd voor en ik wist ook wel, dat ze binnenkort ook alleen naar v.o. moest.
Maar dat is zo'n chaoot en ongeorganiseerd en snel afgeleid kind. Die zag ik al 10 keer verongelukken en verdwalen. Die had ook moeite met op 'tijd' komen, want draalt bij sportclub of blijft nog even kijken en helemaal niet denkend dat wij op haar wachtend komt ze gerust een uurtje later thuis.
In de eerste periode wanneer ze later kwam (of later in mijn idee...wat b.v. verklaarbaar is door iets langer doorgaan bij sport of een wegopbreking zodat ze om moet fietsen etc.) zat ik maar in de buurt van het raam met gespitste oren (dan zou ik haar horen mocht ik d'r niet zien) en in mijn hoofd speelden al allerlei scenarios wat ik moest doen áls....(schrijf het maar niet op, zo breng ik mensen alleen maar op ideeën) En tegen de tijd dat ik al bijna in mijn hoofd met de vreselijkste dingen bezig was kwam ze er fluitend aan...Bleef nog even op het plein hier staan kletsen met een kleuterbuurmeisje (nog's 3 minuten dus, maar nu ben ik gerustgesteld) en dan hoorde ik de deur en de klap van d'r tas.
Dat nam in de loop van de tijd wel af....Ze verdwaalde daadwerkelijk een keer (fietste al in andere woonplaats waarbij ze het hele buitengebeid had doorstoken) maar wist toch door mensen om hulp te vragen naar huis te komen. We hadden het niet eens gemerkt want ze ging veel eerder weg bij een vriendinnetje (waar ze voor het eerst zelf heen was) dan wij dachten dus was ze alsnog op tijd thuis (wel doodop van al die kilometers). Het is dus dat ze het later zelf vertelde dat we dat weten.Ook botste ze inderdaad 2 keer met een auto. Door haar eigen geslinger dat wel. Gelukkig geen grote verwondigen en het maakte haar sindsdien stukken voorzichter en netter in het fietsen, ze had nu ervaren dat ook met een relatief lichte botsing je nog érg pijnlijke armen en benen kan oplopen door de vaart van de auto's.
Ik denk ook dat het misschien goed is voor jezelf dat je met 1 kind begint met loslaten. 2 tegelijk zou ik werkelijk niet gekund hebben. Begin met de oudste en houd jezelf voor dat die het volgend jaar (of het jaar erop) óók elke dag moet doen en de ervaring ook gewoon nodig heeft om zeker 's morgens zo vroeg met een grote tas op weg te gaan. Maak afspraken met de sportclub of vriendinnetjes waar ze naar op weg gaat. Dat ze je béllen als ze niet komt. Dan ben je daar in ieder geval zeker in(dat ze goed is aangekomen) en weten die ook dat ze alleen onderweg is(dan kun je een 15 minuten na aankomsttijd in ieder geval opgelucht ademhalen als ze niet bellen). En op de tijd dat ze ong. retour komt probeer je wat afleiding voor jezelf te zoeken, ga eten maken, zet de radio aan, zing een lied en laat de doemscenario's in je hoofd zo min mogelijk toe.
En écht het went. Na een tijdje zul je merken dat je steeds meer vertrouwen krijgt in je kind en steeds meer de realiteit (het gebeurd relatief niet zó vaak) weer gaat zien.
groeten albana

Anders

Moederkloekje, als je even terugdenkt, hoe reageerde jouw ouders op de dingen die je meegemaakt hebt? Hebben zij je daarna aan andere regels gebonden als het gaat over alleen naar buiten gaan? Hebben ze gedaan wat jij zou willen dat ze doen? Zou je achteraf willen dat ze anders ermee omgegaan zijn?
Of een andere insteek: hoe ben je daarna zelf mee omgegaan? Ben je thuis gebleven? Heb je jezelf beperkt? Heb je bepaalde zekerheden ingebouwd die wellicht voor je kinderen herhaalbaar zijn, bijvoorbeeld: niet alleen fietsen?
Ik ben zelf niet zo angstig aangelegd, alhoewel ik de gevaren van het leven goed genoeg ken. Als er een ramp gebeurt vind ik het vroeg genoeg om er dan ook op te reageren. Ik ga het onheil niet naar voren halen, maar vertrouw erop dat ik goed genoeg zal reageren als er iets gebeurt. Het bespaart je een leven vol angsten om dingen die misschien wel en misschien niet gebeuren. Ik denk niet dat je van jezelf moet vragen dat je ervoor zorgt dat je kinderen hun jeugd zullen doorbrengen zonder dat ze ook maar iets te weten komen over kwaad en ellende. Ik denk dat je erop moet vertrouwen dat je goed genoeg zult reageren als ze die confrontatie, op wat voor manier dan ook, zullen tegenkomen. Heb vertrouwen in jezelf. Mocht het ooit nodig zijn, dan weet je wat je kunt doen voor je kinderen.

Tsjor

Zonder trauma

Ik ben eigenlijk net zo angstig, en ik heb niet eens zelf iets meegemaakt. Maar ik wordt vooral angstig van al die berichten in de krant. Niet alleen de kinderlokkers, maar ook de angst van groepen jongens die met z'n allen een knul helemaal in elkaar slaan, niet alleen bij pubers, maar wat dacht je van het verhaal van Jelte.
Die van mij zijn nog jong, bijna 8 en bijna 4, en ik zie al op tegen dat loslaten....
Terwijl ik zelf zo'n onbezorgde jeugd heb gehad van buitenspelen... De wijk door met je fiets, dat doet de oudste van mij nog niet eens, maar eigenlijk wil ie zelf nog niet, dus ik kan t nog ff uitstellen.
Maar ook ik zie t als probleem en wil mijn angst niet aan hen overbrengen.
Ik ben hier dus echt een vreselijke overbezorgde moeder, wat misschien ongezond is, voor jou is het uiteraard veel logischer....

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Reactie..

Lieve allemaal

Bedankt voor alle reakties tot dusver, doet me goed te lezen !

Nog even over mijzelf: na die aanranding (op mijn 16e) reageerden mijn ouders heel laconiek. Er is eigenlijk nooit iets mee gedaan en het werd min of meer "weggestopt".. (bij mij thuis ging men zo om met "moeilijke" emoties, die bestonden domweg niet !).
Toen ik op mijn 19e uit huis ging ben ik alsnog in therapie gegaan. Was een hele goeie therapie en ik heb heel wat van me afgepraat/afgehuild, heb er zeker veel aan gehad.

Desondanks ben ik angstig gebleven (deels ook door mijn eigen natuur) en deels wellicht door alle gebeurtenissen.
Ook ik ben tot op heden zenuwachtig als ik bijv. in het donker moet fietsen, alleen thuis zijn vind ik 's avonds ook niet zo prettig en ja, ik ben dus ook zo'n muts die altijd wordt geraakt door nare berichten over kinderen die verdwijnen, worden mishandeld enz enz...
En dat betrek ik dus heel erg op mijn eigen kinderen, ik word letterlijk misselijk als ik bedenk dat mijn eigen dochters zouden worden meegelokt oid..

Een eerste goeie zet is denk ik inderdaad: mijn dochters weerbaarder maken !!! Die vind ik heel sterk, zeker mijn jongste dochter is heel lief en beinvloedbaar..

Ik ga er werk van maken, mobieltje is ook een sterk plan... Wat ik met mezelf aan moet weet ik nog niet zo goed. Ik dacht alles van vroeger een redelijke plek te hebben gegeven, maar als ik aan mijn meiden denk voel ik me toch heel erg angstig. Kan het bijna niet opbrengen om er relaxed mee om te gaan....

Werk aan de winkel dus !!!

liefs Moederkloekje