Leven met autisme - Uta Frith

Leuke mensen ook, en goed uitgelegd.Dat "recht op het doel afgaan" is ook zo herkenbaar.

Herkenbaar ja.

In de film kwam een stuk voor dat ging over dat autisten niet snappen dat anderen niet weten wat zij bedacht hebben. Daarin herkende ik de (vermoedelijke) autist waar ik regelmatig mee te maken heb. Zij bedenkt dat een contactmoment tussen ons op de door haar bedachte manier zal verlopen en raakt kompleet van de leg als het anders loopt. Wij weten niet dat zij het anders heeft bedacht dus wij hebben geen probleem, zij wel. Ik geloof dat ik nu eindelijk snap waar dat vandaan komt.

Nou

Nou ik heb een hoop aantekeningen gemaakt en weer veel geleerd, al vond ik dat het veel uitgebreider had mogen zijn. Vooral ook leren snappen dat je veel autistische trekken kunt hebben zonder autisme te hebben, dat we allemaal op dezelfde lijn zitten, alleen niet op hetzelfde punt. Dat het je functioneren in de weg moet staan. Het overslaan van nutteloze handelingen maar het focussen op details vond ik een mooie 'tegenstelling'.
Kenmerkend vond ik ook het "niet missen" van mensen maar wel liever hebben dat ze "er zijn". Dat herken ik uit een verleden met iemand heel sterk; die zei letterlijk: ik ben gehecht aan de situatie.
Door die ene lijn snap ik dat je ook bij jezelf kenmerken van autisme kunt waarnemen zonder het te hebben en dat elk mens er wel kenmerken van heeft.
Kortom, leerzaam en het kijken waard, dank je wel.

De glijdende schaal

Wat een optimistische mevrouw is dat, Uta Frith, dat "sociale navigate" bij mensen zonder autisme vanzelf zou gaan! Ik ben niet autistisch, bij de driehoekjes kan een een heel emotioneel verhaal ophangen. Maar toen Sarah Hendricks bij die voordracht vroeg "wie is er nu angstig?" dacht ik bij mezelf: Wie van deze mensen zou zich al zorgen maken over de koffiepauze na deze voordracht? Want dat heb ik wel. Ook bereid ik me graag voor op gesprekken, die ga ik in gedachten ook alvast na hoe die zouden kunnen verlopen. Ik kom slechter uit mijn woorden als een gesprek anders verloopt dan gedacht.
Ik voel me ook het prettigst als een sociale situatie voorgeschreven is. Feestjes? Liever niet.
Maar ik kan mijn naasten verschrikkelijk missen, ik mis ze soms al bij de gedachte dat ik ze ga missen, dus dat deel is bij mij wel in orde.
Ik heb een korte sociale antenne denk ik, net als mijn man en (het is erfelijk) kinderen.

Ik had

Ik had misschien geen vinger opgestoken, maar ik ben in groepen met een lezing/voorstelling altijd bang dat ik uit het publiek wordt geplukt. Ik ga dus naar dat soort situaties altijd volledig in het zwart gekleed, maak geen oogcontact.Scheelt een hoop vreselijk voor joker staan, maar nerveus blijf ik. Ik ben gewoon niet zo'n groepsmens, zeker niet als alle ogen op mij gericht zijn en ik dan iets moet doen/zeggen.
Als spreekster zou ik nerveus zijn, maar daar zou ik beter mee om kunnen gaan. Je rol is dan duidelijker afgebakend, je weet wat je moet waarmaken en dat soort dingen. Moeten ze niet na afloop met een vraag komen waar ik het antwoord niet op weet natuurlijk

Oh echt?

Ik vraag me echt af of 'alle' 'normale' mensen eerst op dat doosje zouden tikken voordat ze het openen. Ik zou me waarschijnlijk afvragen waarom iemand dat doet en vervolgens laten zien hoe je het doosje sneller open krijgt. De driehoekjestest heb ik ook niet gehaald, maar ik vind die voor meerdere uitleg vatbaar. En heel herkenbaar het verhaal over het observeren van sociaal wenselijk gedrag. Daar heb ik als jongere/jongvolwassene erg vaak de plank misgeslagen, omdat het niet altijd de bedoeling is dat je zegt wat je denkt
Met al die dingetjes bij elkaar zou je verwachten dat ik midden in het spectrum zit, maar gedurende de jaren heb ik zoveel bijgeleerd dat ik toch redelijk normaal door het leven ga. Geen diagnose nodig dus.
En dan vraag ik me toch af of we die diagnose bij dochter niet te vroeg hebben gehaald. Ik denk van wel, ik vind haar helemaal niet zo heel erg autistisch en denk dat ze door rijping en oefening over een paar jaar ongeveer net als leeftijdgenoten functioneert. Het zal wel nooit een ongedwongen groepsmens worden maar met enkele een-op-een contacten kun je een prima sociaal leven hebben.

Katniss

Mag ik vragen waarom jullie indertijd de diagnose hebben laten stellen voor jullie dochter?

Agatha

We gingen omdat ze zelf hulp wilde en een laag zelfbeeld had. Bij de intake opperde ik dat er wellicht sprake was van ADD, maar na het gesprek was er al een vermoeden van autisme en wilden ze dat verder onderzoeken. Er wordt overigens door niemand die haar kent echt verbaasd gereageerd als ze horen van de diagnose, dus dat zal ook wel wat zeggen

Katniss

Dat was wat ik me ook afvroeg, zouden alle "normale" kinderen onmiddellijk kloppen op dat doosje, zonder te vragen of dat kloppen moet. Ik zou me daar als kind heel ongemakkelijk bij gevoeld hebben. Waarom doet die mevrouw dat, waarom klopt ze op dat doosje? Ze heeft niet zoiets gezegd als: "we moeten het bootje eerst wakker maken", want dan was ik gezellig meegegaan in het spel. Misschien had ik even naar het dekseltje gekeken om te zien of er een reden was dat je eerst moest kloppen.
Wat ik wel opvallend vond was dat het ene autistische kind gewoon het bootje uit het doosje plukt en voor het doosje neergooit, de andere klopte wel niet, maar hield, net zoals die mevrouw, het bootje omhoog. Dat is ook nergens goed voor, maar of ze doet die mevrouw na, of ze beseft dat ze even goed moet laten zien dat ze inderdaad het bootje er inderdaad heeft uitgehaald.
Ook viel het me op dat Sarah Hendricks toen ze met haar vriend hun relatie besprak beeldspraak gebruikte, "je theelepel per dag".

Autisme is niet in een rechte lijn te vangen, zoals in de aflevering een normaalverdeling werd getekend, maar meer een webdiagram waar je op onderdelen meer of minder afwijkt van het gemiddelde.

Dat viel

Dat viel mij ook tegen.
Er is geprobeerd in een klein uur vragen te stellen zonder dat op veel vragen ook daadwerkelijk een antwoord kwam.
Ik had meer willen zien, of er een lange serie van gemaakt hebben en dan veel dieper overal op ingaan.
Gewoon omdat dan veel meer duidelijk wordt en ze nu uit algemeenheden conclusies trekken waarvan ik als niet-autist bijna ga twijfelen of ik niet gewoon een standaard autist ben (bij wijze van), of een beetje of helemaal niet. Het vliegt eigenlijk alle kanten op en dat vond ik jammer. Af en toe zeiden ze: dit laat zien/bewijst dat.... En dan dacht ik: huh, hoe kom je daarbij, want zoiets zou ook bij een niet-autist voor kunnen komen. Dat soort dingen.
Maar ik heb het wel een prettige documentaire gevonden en weer wat bijgeleerd.
Ik vond haar ook wel prettig om naar te luisteren/kijken.
Wat heeft die vrouw veel winterjassen!

Astrid

Da's een wel heel autistische opmerking hoor, om op zo'n detail als winterjassen te letten!

interessant

Interessante docu inderdaad. Ik denk dat de boot in doos opdracht niet bij wat oudere kinderen werkt, ik vond zelfs die jongen met autisme wat aan de oude kant voor zo'n kinderlijke opdracht

Met de driehoekjes denk ik dat wij als kijkers er anders inzitten, we horen niet alles en zien niet alles en horen uitleg terwijl we kijken. Er werd overigens wel duidelijk gevraagd om in een verhaaltje te beschrijven wat je zag, het was dus niet de bedoeling dat je letterlijk beschreef wat je ziet. Het viel mij ook mee dat de autisten de driehoekjes wel 'menselijke' waarden gaven. Ik begreep ook niet meteen dat het tweede verhaaltje over belletje trekken ging maar dat kwam omdat ik het koppelde aan het eerste verhaaltje en ik dacht dat die rode driehoek opgesloten zat in het vierkant en dat het kleine vierkantje liet zien hoe hij er uit moest. Dat kwam ook omdat ik dacht dat de deur links zat van waar hij ging kloppen. Ik dacht dus dat hij op het 'raam' klopte om die ander naar buiten te nodigen. Toen ik zag dat het raam de deur was moet je bijstellen en toen dacht ik dat die sukkel ook niet wist dat het raam de deur was en zo achter de openstaande deur terecht kwam etc.

Ik ben vooral blij dat we allemaal op de autistische lijn zitten, de één alleen wat meer naar links, de ander wat meer naar rechts, dat maakt het allemaal een stuk duidelijker en plaatst autisten niet in een apart hokje. Volgens mij is het dus ook helemaal niet zo'n probleem om te zeggen dat iemand 'wat autistisch reageert'. Sommige mensen zien dat als een probleem en men zal zeggen dat hij of zij geen autist is maar dat hoeft dus ook niet. Je kunt wel autistisch reageren.

Ik zit nog wel met een vraag. Als je de film Rainman kent en je kent Big Bang Theory: wie van de twee (Sheldon dus uit BBT) lijkt nu het meest op een echte autist of zijn ze allebei over de top? Juist in dat stel rond de kerstboom herken ik Sheldon en bij die man van het filmpje van zijn kindertijd herken ik Rainman maar ik heb geleerd dat ze alle twee niet te vergelijken zijn met 'echte autisten'. Ik denk dat dat komt omdat elke autist anders is, net wat ze al zeiden, er zijn zoveel verschillende vormen en iedereen denkt altijd maar aan die 'vent van Rainman'.

moedermop offtopic

Ja echt he, ik weet nog een toets Nederlands waarbij de leraar voor de grap vroeg: hoe vaak sloeg de klok.
Ik had als enige de klok gehoord en de slagen geteld omdat ik opschrok van de afleiding die die klok me gaf en omdat ik dacht dat het een aanwijzing kon zijn voor een volgende vraag. Ik ben een beetje complex en gevuld met tegenstellingen