Leeg nest syndroom?

Yes!

En dan heb ik nog drie thuiswonende kinders, er woont er pas eentje op kamers. De tweede gaat denk ik deze zomer. De jongste twee zijn jongens die misschien nog wel jaaaren thuis blijven wonen, maar toch heb ik al een prematuur lege nest syndroom.

Mijn kinderen hebben me nauwelijks meer nodig. Da's mooi, want mijn idee van een geslaagde opvoeding is jezelf overbodig maken. En het is normaal en gezond dat ze zich op anderen richten. Maar ik mis het contact, ze zijn of buiten de deur of op hun kamer achter een scherm. En ik wil knuffelen maar dat wil er nog maar eentje.

Eigenlijk wil ik gewoon een nieuwe baby. Maar da' s dan weer heel erg midlifecrisis, waar ik ongetwijfeld ook in zit. En de overgang. Het helpt ook niet echt dat mijn vrienden later kinderen hebben gekregen, hun oudsten zijn zo oud als mijn jongsten. En dat ik veel met begin dertigers om ga die nog aan een gezin gaan beginnen. Nou ja, het is niet anders.\

skik

Genieten

Ik voel em ook aankomen en daarom geniet ik er nog maar even extra van dat beide kinderen nog thuis wonen, zelfs in de examenstresstijd.

Ik ben bang dat als ze de deur uit zijn, wat ik overigens prima zou vinden en ik heb toch ook wel een beetje de angst dat het een of beiden niet gaat lukken om op zichzelf te gaan, dat het hier bij mij dan wel een beetje inzakt.

Niet meer iedere dag warm eten, maar vaker een kop (zelfgemaakte) soep uit de vriezer met een boterham met rauwkost oid.

Maar misschien dat ik dan eindelijk weer eens met een eetgroep begin met een paar heerlijk extroverte mensen. Die kouwe drukte kan ik nu met die kinderen er niet bij hebben. Met allemaal lekkere dingen, vis en bonen bijvoorbeeld, die nu niet op het menu komen. En die ik nu maar in de marge meesmokkel voor mijzelf. En meer vegetarisch en vegan.

Dat inderdaad

@skik en boss
Ik heb mezelf inderdaad overbodig gemaakt ☺. Ze doen het prima, hebben hun eigen vrienden om mee te praten als er iets is. En ik ben ook ineens (?) te oud voor van alles. Gaaf naar de politieacademie zit er niet meer in, zeg maar. Maar mezelf nog meer in het vrijwilligerswerk storten, spreekt me ook niet aan.

@Anne, zouden er ook groepen voor introverte mensen zijn? Mijn agenda was altijd gevuld met van alles voor de kinderen, die wordt steeds leger ...

Simo

Oh wat herkenbaar! Ik ben ook introvert en naast mijn werk beperken mijn afspraken zich ook grotendeels tot dingen voor mijn zoon. Misschien kunnen we alvast een clubje oprichten: Help de introvert de deur uit.

pleegouder

Een familielid van mij is pleegouder geworden. Ik denk ook ter voorkoming van dit syndroom, maar als je de ruimte, tijd en liefde hebt vind ik dit wel fantastisch.

nee

Nu wonen beide kinderen nog thuis, maar eerlijk gezegd vind ik dat oudste (net 20) wel op kamers zou mogen gaan. Ik heb een baan, vrijwilligerswerk, vrienden en partner, ik denk dat ik mijn tijd wel kan vullen. Wat overigens wel scheelt is dat mijn kinderen de afgelopen 9 jaar al twee tot drie dagen per week niet bij mij wonen.

Dymo

Wat fijn om te lezen! Zo kan het dus ook. Ik ben meer zoals Simo, ik zie de komende jaren met angst en beven tegemoet. Mijn dochter was de afgelopen 18 jaar de grond onder mijn bestaan. Om het maar even pathetisch te zeggen. Maar zo dramatisch voelt het dus soms ook! Wat een onzin, zeg ik dan tegen mezelf, terwijl ondertussen de tranen achter mijn ogen prikken. Zucht.

geen last

van het lege nest syndroom hier. Maar, afgelopen weekend mijn verjaardag gevierd met veel mensen en mijn eerst uitgevlogene kon daar niet bij zijn. Ik snap waarom zij ervoor moest kiezen om niet te komen, maar het voelt niet fijn. Mijn mooiste verjaardagscadeau zou zijn als zij op mijn verjaardag, ergens deze week, toch op de stoep zou staan. Maar gezien de afstand (fysiek) tussen ons, is die kans erg klein.

Dymo

'Klopt, ik zit niet zielig thuis te wachten tot iemand aandacht aan me besteedt.'

Dat is niet wat ik bedoel, denk ik. Ik vind mezelf niet zielig. En ik zit ook niet te wachten op iemand die me bezig houdt. Mijn werk en mijn vrijwilligerswerk slokken best wat tijd op, en ik volg ook nog een studie. Het is meer dat ik een soort 'hoger doel' mis. Of misschien zelfs dat niet, maar meer de zekerheid dat er altijd iemand was die je 'nodig' had. Zoals Lou beschrijft, dat haar (zijn?) dochter de grond onder haar bestaan was. Die vanzelfsprekende basis (of, om in de dramatische/pathetische stand van Lou te blijven, dat bestaansrecht) is weg.
Ik 'was' iets, namelijk moeder. En dat betekent voor mij blijkbaar toch meer dan werknemer, vrijwilligster, student, zus of buurvrouw.

Ik denk het niet

Mijn oudste is nu voor een half jaar uit huis. Ik mis haar vooral omdat ze 7000 km verderop zit, maar ik merk wel dat het allemaal heel wat gemoedelijker gaat hier in huis. Oudste is nogal een dominante dame, en jongste komt meer tot haar recht zonder zus die de lakens uitdeelt Ik vermoed niet dat ik tzt in een zwart gat zal vallen, ik vermaak me wel. Ja, mijn taak zit erop en biologisch is mijn nut voorbij, maar zo gaat dat.

Simo

Ja dat:
"Ik 'was' iets, namelijk moeder."
Zo voel ik dat ook. Dat is wie ik ben, nog steeds natuurlijk, maar straks dus niet meer waar ik dagelijks mee bezig ben, als ze hier niet meer woont (ik weet niet wanneer dat gaat gebeuren, ze is bijna 18 en gaat studeren). Mijn dochter is enig kind overigens, dus het gaat dan ook meteen van alles naar niets hier en ja, dat kan me af en toe ineens enorm aanvliegen. Terwijl ik ook wel het gevoel ken dat je "klaar met zorgen" bent. Het kan me vreselijk irriteren als dochter iets vraagt waar ik haar gevoelsmatig te groot voor vind. Ik wil mijn eigen leven leiden! Denk ik dan. Maar wat ik daar dan praktisch mee ga doen, met dat eigen leven? Geen flauw idee. Wat komt er zoal in de plaats van het zorgen voor een kind? Extra veel werk? Vrijwilligerswerk? Of juist extra vrije tijd, op vakantie in juni en september, dat soort dingen? Alsof je met pensioen gaat, zoiets?

Nu het beste van twee werelden

De kinderen die nog thuis wonen hebben weinig verzorging meer nodig. Eten koken, wassen, meer is het eigenlijk niet. Wel gezelligheid van regelmatig samen eten en wat kletsen. Verder kan ik gaan en staan waar ik wil en heb een vol leven met leuke activiteiten en mensen. Maar als ze straks weg zijn komt er niks nieuws meer bij, gaat er alleen maar wat af. Niet dat ik in de zorgzamen mij enorm geïdentificeerd heb met het moederschap, maar je komt op een punt in je leven dat er weinig spannende nieuwe dingen gaan komen. Soms word ik daar wat weemoedig van.

skik

Precies Lou

Mijn gevoel flipt heen en weer tussen 'ik kan niet wachten tot ik mijn handen vrij heb' en 'hellup!!!'.
Heerlijk, geen zorgen meer, maar wie ben ik dan nog?

Het doet me een beetje denken aan mijn studententijd: elke zaterdag op de bank tv kijken met je vaste vriend was prima/normaal/geaccepteerd, elke zaterdag op de bank tv kijken als vrijgezel was ... zielig?
Zoiets. Maar dan anders 😊

Biologisch nut

Iemand zei het hierboven; je hebt geen biologisch nut meer. Niet meer vruchtbaar en het al geproduceerd nageslacht heeft je niet meer nodig. Nu mag je voor jezelf leven en lekker egoistisch zijn.. het is niet voor niks dat oestrogeen, het 'zorg-hormoon', afneemt in de overgang!

Oudste is al een paar jaar zelfstandig (relatie, eigen huis). Jongste studeert sinds dit jaar en heeft een kamer in studiestad gevonden. Eerst nog elk weekend trouw naar huis, maar dat werd rap minder. Dat was ff wennen.. weer plotseling met zn twee. Maar dat comfortabel ritme went snel. Vind het maar wat druk als het hele stel langs komt (want met jongste komt de verkering en de vrienden over de vloer). Als iedereen weer weg is, kijken we elkaar opgelucht aan..
Het is heerlijk als ze komen en zalig als ze weer gaan!

Leeg versus vol nest syndroom

In de tijd dat mijn dochter een kamer zocht kon het me wel eens aanvliegen. Dan dacht ik, als ze straks op kamers zit, zal ik nooit meer dat rustige, prettige, veilige gevoel hebben dat ik nu heb wanneer iedereen thuis is. Alle kuikens onder moeders vleugels, zeg maar.
In praktijk viel dat reuze mee. Waarschijnlijk omdat dochter ook in de buurt woont en we regelmatig app contact hebben.
Zoon zat al zo vaak als een kluizenaar op z'n kamer dat die nou ook niet het gevoel gaf dat-ie thuis woonde. Totdat hij ziek werd, toen zat hij weer regelmatig beneden in de huiskamer en moest hij bemoederd worden. Hij was plots erg ziek en ook nu ik erop terug kijk, ook heel vlot weer beter (en dat blijft zo hoop ik!). Het was wel even wennen dat hij beter is, ik niet meer hoef te moederen, maar ook dat went snel.
Weer gezellig met mijn man aan de zwier, avondje uit, samen een eind fietsen en je geen zorgen hoeven te maken over je kinderen, heerlijk.

Totdat ik zo'n nieuwbericht hoor van Julie van 23 uit Belgie, de leeftijd van mijn dochter. Verstandelijk weet ik dat ik me erger zorgen moet maken als mijn kinderen op de fiets stappen en een kruispunt oversteken, maar gevoelsmatig maak ik me wel zorgen, wie komen ze zoal tegen in hun leven.
En dan het beroemde gevaarlijke keukentrapje, die je vaker tegenkomt dan een moordenaar, maar even dodelijk kan zijn: toen ik wist dat mijn dochter een toer moest uithalen met het ophangen van de luxaflex in haar kamer, gaf ik haar de opdracht even appen als de luxaflex hing....

Nou, dat biologisch nut...

Wordt als je op schoolpleinen kijkt ook ondervonden door velen na de fysiek vruchtbare periode. Vruchtbaar leven gaat door. Volop nieuwe mogelijkheden. Bouwen met Lego, verven, verhalen vertellen, oude foto’s kijken, rommelen in de tuin, beestjes zoeken, frunniken met lapjes, spelen met het oude poppenhuis, met de sleutelhangers, de vergeten Barbies en treinen.

aandacht

Ik bedoelde niet dat ik vond dat jullie wel thuis zaten tot er iemand aandacht aan jullie zou besteden hoor! Het was meer naar mijn dochter toe. De vanzelfsprekendheid dat moeders altijd voor haar klaar staat hield wat mij betreft ook wel een beetje op toen zij niet meer thuis woonde. Natuurlijk sta ik voor haar klaar, maar niet meer voor de wissewasjes die ze nu zelf kan oplossen. En dat doet ze ook, dingen als bellen naar instanties schoof ze vroeger graag af, maar doet ze nu gewoon zelf.
Ik ben al jaren gescheiden en heb een leuke vriendenkring. Ik vermaak me uitstekend. Het zorg-hormoon was hier al een tijdje uitgewerkt. Ik heb het ook nooit zo gevoeld dat ik vooral moeder was. Ik heb een eigen zaak waar ik druk mee ben en ik doe er nog een heleboel dingen naast.
Wel heb ik, net als MoederMop, soms van die oprispingen van bezorgdheid. Ik zag laatst de musical Soldaat van Oranje en ik kon het alleen maar projecteren op mijn eigen dochter en haar vriendje. Zelfde leeftijd als de personages, ook student (vriendje promovendus), smoorverliefd, hun hele leven voor zich, een groep vrienden van allerlei nationaliteiten en religies... stel je voor dat een enge leider ineens een oorlog ontketent? Vriendje zou door zijn promotieonderzoek ogenblikkelijk van grote waarde worden voor Defensie (die hebben nu al interesse). Dochter werkt naar een medische specialisatie toe die haar ook heel inzetbaar maakt in een oorlog. Laat het alsjeblieft niet gebeuren, denk ik dan. Ze zijn zo lief, zo gelukkig, maak het niet kapot.

Pfff nog even uitstellen

Ik heb tweelingdochters. Ze gaan beiden in onze eigen stad aan verschillende opleidingen studeren. Dat betekent dat ze voorlopig nog minstens 4 / 5 jaar thuis blijven wonen (op kamers in hun eigen stad vinden ze onzin). Dus ik heb nog even uitstel. Wanneer ze straks samen tegelijkertijd uitvliegen zal ik er zeker moeite mee hebben. Het is idd nog zo gezellig als gezin, ze gaan zelfs nog mee op vakantie. Ben benieuwd hoe lang dat nog duurt.....

Fijn

Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben!
Er zullen inderdaad vast nieuwe dingen voor in de plaats komen, zoals bij Dymo en Alkes. Misschien moet ik eerst dat idee loslaten dat die nieuwe dingen wel nuttig moeten zijn, of een doel moeten hebben ☺

Leeg..

Hier ging jongste vorig jaar op kamers. Hij had het gelijk helemaal geweldig in de studentenstad. Zijn broer was al drie jaar eerder vertrokken. En ik?
Mijn baan halveerde. Dat kwam heel, heel rot uit. Ineens nog meer leegte om in te staren. De zomer was moeilijk. Niet alleen vanwege het vertrek van de jongens maar ook door het bewustzijn dat de generatie boven ons erg kwetsbaar wordt. Ik vrees nog meer afscheid in de nabije toekomst. Geen kerst meer met drie generaties, zo jammer. Hoewel ik al lang geleden definitief afscheid heb moeten nemen van mijn vader en zus verzet iets in mij zich tegen nieuw afscheid. Heel blij ben ik als mijn kinderen er weer zijn en mijn (schoon) ouders toch nog kans zien om anderhalf uur naar onze verjaardag te reizen. Dus het lege nestsyndroom bestaat maar het is meer dan alleen het uitvliegen van kinderen. Het is afscheid nemen en een nieuwe balans vinden op allerlei fronten.

Help de introvert de deur uit.

Ik heb de gouden tip op OOL opgedaan, de We are public kaart. Voor 17 euro naar theatervoorstellingen die niet uitverkocht zijn. En in mijn regio zijn dat er veel, want het aanbod overtreft de vraag. Elk dorp heeft zijn eigen schouwburg en alleen cabaret en Guus Meeuwis trekken volle zalen.Misschien dat het in de Ranstad minder goed werkt, maar hier is tot nog toe voor viersterrengerecenseerde voorstellingen gewoon nog plek, We hebben een streng (door mij ) gemodereerde appgroep met 6 mensen, en wie ergens heen wil doet een voorstel. Voor mij een prima vrijblijvende manier om een leuke avond te hebben, zonder dat ik vervolgens aan andere sociale verplichtingen vast zit.

Ik heb weer een boemerangzoon in huis. Een legenester die diep in de put zit, mag hem zo een weekje lenen. Heilzaam effect gegarandeerd.

Guus!!

Ah je noemt t G woord. Guus! Mn oude buurman, smelt...daar wil ik nog wel n keer heen. (hij is echt heel klein haha, ik leg mn kin zo op z’n kruin hihi)

Kenfan

Bedankt voor de tip, die ga ik uitzoeken.

Boomerang

Dat hebben wij ook gehad; oudste kwam na paar jaar studeren en op kamers weer een tijdje terug thuis wonen, in afwachting van een baan. Heel gezellig, maar niet makkelijk.. hij was de automatische kinderrol echt ontgroeit.. en twee hanen in een kippenhok, geloof me, daar word je niet blij van!

Verder kan ik me vinden in wat Jutta zegt; het is meer dan kinderen de deur uit. Het is afscheid nemen (van opvoeden, van ouders die overlijden) en opnieuw beginnen, met je nieuwe levensfase. Een generatie opgeschoven. Met dat gevoel heb ik ook wel eens moeite.

we are public (ot)

Ook in de randstad (in ieder geval regio 070) is er een goed aanbod. Weliswaar vaker relatief onbekende toneel of dansgezelschappen, maar je kunt als je wilt elke week iets leuks gaan doen. (ik ga trouwens ook gewoon alleen)