Lastig om samen op een lijn te zitten
hallo iedereen,
Ik weet niet goed of dit de juiste plek is om dit te plaatsen en of de titel wel echt onze problemen beschrijft, maar ik ga mijn best doen om het niet te negatief te verwoorden.
Mijn vriendin en ik zijn trotse ouders van onze 10 maanden oude dochter. Ze is een ontzettend lief meisje, barstensvol energie en in mijn ogen slim en snel lerend. Nu is ze sinds 2 maanden steeds meer gaan huilen en jammeren, maar alleen maar bij mijn vriendin. En dit zorgt nogal voor flink wat spanning in onze relatie. Waardoor onze onderlinge communicatie verslechterd is. We beginnen elkaar steeds meer te verwijten en zijn snel geïrriteerd door wat te ander zegt. Ook zitten we steeds meer niet op een lijn. Mijn vriendin vind dat ik me niet genoeg bezig houd met de ontwikkeling en ik vind op mijn beurt dat zij zich er teveel mee bezig houd. Ik zal ons een beetje beschrijven zodat jullie misschien wat beter inzicht krijgen hoe het er bij ons thuis aan toe gaat.
Ik ben sinds mijn 18e internationaal vrachtwagenchauffeur en ben inderdaad niet veel thuis. Wel ben ik ieder weekend thuis en de laatste tijd ook nog wel vaker een avond of 2 doordeweeks. Nu werk ik gemiddeld een 12 a 13 uur per dag en dat is nog wel eens vermoeiend. En als ik moe ben ben ik niet super gezellig(dat geef ik ook gewoon toe) toch probeer ik dan zoveel mogelijk tijd met mijn dochter door te brengen en mijn vriendin te ondersteunen. Ik ben misschien wel een beetje ouderwets qua opvoeding, in de zin van dat niet zo hou van die nieuwe, meer alternatieve opvoedings ideeën. Wel probeer ik verschillende dingen om haar makkelijker in slaap te krijgen of haar iets nieuws te leren. Iedere zaterdag is papa dag, mijn vriendin werkt dan, en dan doen we samen de boodschappen en klussen we wat. Ik neem mijn dochter overal mee naartoe, de vrachtwagen poetsen(de eerste keer dat ze zelf rechtop bleef zitten was achter het stuur)
Mijn vriendin werkt 3 dagen in de week, woensdag, donderdag en zaterdag. Woensdag en donderdag passen respectievelijk mijn moeder een dag en mijn vader een dag op(haar ouders wonen in Italië) onze dochter is bij mijn moeder en vader precies hetzelfde als bij mij. Heel rustig, vrolijk, speels. Ze jammert een beetje als ze moet slapen, maar slaapt bij ons alle 3 gewoon goed(in bed leggen en meteen weglopen werkt het beste anders blijft ze steeds omdraaien en willen spelen terwijl ze zo moe is)
Mijn vriendin kan absoluut niet tegen het huilen, een kik en onze dochter word meteen opgepakt. Nu heeft onze dochter dat al door en word slapen een groot probleem, mijn vriendin stopt haar in bed en onze dochter word hysterisch, waardoor mijn vriendin haar weer oppakt. Hierdoor zijn de avonden dat ik niet thuis ben heel vermoeiend voor haar. 3 tot 4 keer word onze dochter weer uit bed gepakt en getroost. Mijn vriendin haar oplossing om haar rustig te krijgen is haar voor de tv zetten(ook een discussie punt van ons)ipv haar rustig te krijgen en haar weer in bed te leggen. Hierdoor duurt het soms uren voordat onze dochter echt in slaap valt van pure vermoeidheid
Nu accepteert mijn vriendin ook absoluut geen kritiek, dus als ik haar voorstel om haar ff te laten huilen word ik meteen uitgemaakt voor harteloos, "hoe kan ik in godsnaam onze dochter negeren als ze zo overstuur is" krijg ik dan te horen. Het huilen doet mij ook geen plezier maar ik ik word er ook niet gek van. Ik kan makkelijk met haar rondlopen en haar kalmeren terwijl ze in mijn oren schreeuwt. Is ze rustig dan probeer ik haar opnieuw te laten slapen(verschil is dat het bij mij max een uurtje duurt dat ze vast slaapt ipv de uren voor de tv)
Mijn vriendin is ondertussen van mening dat het probleem niet is dat onze dochter haar "manipuleert" maar dat het baby bed te klein is. Nu wil ze een groter bed voor onze dochter, eentje die compleet op de grond ligt met een hekje er omheen. Want ze is van mening dat het in het hoekje kruipen van onze dochter tijdens het slapen niet om geborgenheid gaat maar om gebrek aan ruimte.
Nog een ruzie punt is het veels te lang uistalepn van mijn vriendin op haar vrije dagen, het word iedere dag later. Toevallig vandaag was het dieptepunt. 13h werd ze eens wakker. Via de maxi cosi app had ik al om 9 uur een melding gekregen dat onze dochter wakker was. Die is uiteindelijk na flink wat huilen ook weer in slaap gevallen. Ik bel dan eindelijk haar gsm om haar wakker te krijgen maar die staat op stil (anders word de kleine te vroeg wakker, is het excuus) als ik er iets van zeg ontkent ze alles en word ze boos omdat ik haar dan zogenaamd een slechte moeder noem. Kritiek is echt verboden, kan ze niet tegen en word meteen omgedraaid naar alles wat ik fout doe. Ik ben ook zeker niet perfect. Ik zou best wat meer in het huishouden mogen doen.
Het uitslapen gebeurt nu ook meer op de dagen dat ze wel werkt. Ondertussen komen mijn vader en moeder onze dochter ophalen ipv dat mijn vriendin haar brengt. Anders komt ze te laat op haar werk, heeft geen tijd om haar hond uit te laten en krijgt onze dochter pas laat haar eerste eten. Mijn ouders zeggen tegen haar er niks van, maar tegen mij natuurlijk wel. Het hangt ook samen met het slechte slapen van onze dochter als mijn vriendin er alleen voor staat savonds
Nu zijn er meer kleine dingen waar we over kibbelen maar dit zijn de voornaamste.
Maar eerlijk is eerlijk, ze is en blijft een fantastische moeder in mijn ogen. Als het goed gaat dan gaat het ook heel goed en straal ik als ik naar ze samen kijk.
Maar nu komt het belangrijkste punt van dit beetje onsamenhangend verhaal(ik ben zo slecht in mijn gedachten op een rij zetten en gevoelens uiten)
De laaste tijd heb ik een knagend gevoel dat hoe meer ik ergens iets van zeg hoe meer het haar boos maakt, en andersom ook natuurlijk. Maar ik weet van mijn eigen dat het nooit een reden zou zijn om uit elkaar te gaan, maar mij grooste angst in nu dat het voor haar wel een reden zou kunnen zijn, om uit elkaar te gaan. Scheiding en relatiebreuk en komen vaak voor, dat weet ik ook. Alleen in ons geval kan ik garanderen dat het betekent dat mijn vriendin mij dochter dan meteen meeneemt naar Italië, naar haar ouders. Laatst zei ze dit ineens toen we ruzie hadden en dit schokte me enorm
Ze werkt niet genoeg dagen om alleenstaand alles te kunnen betalen, en ik kan door mij werk ook niet alleen een dochter opvoeden.
Nu ben ik zelf ook niet zeker of ik echt advies zoek of misschien ff mijn ei kwijt moest. Maar het allemaal ff typen zorgt wel voor een beetje perspectief
Wat is het probleem precies . Jij bent het weekend thuis en dan is er ruzie ?
Het kan heel lastig zijn dat een kind rond deze leeftijd eenkennig wordt en de voorkeur geeft aan een van de verzorgers. Dit kan een reden zijn voor meer huilen en jammeren. Ze begint ook door te krijgen dat je daarmee iets bereiken kan...
Meestal is de voorkeur trouwens voor de gene die het meest zorgt maar dat hoeft dus niet. Dat kan het best een beetje pijnlijk maken voor je vriendin.
Maar het is goed om te beseffen dat het een normaal verschijnsel is in de ontwikkeling!
Hou er dus rekening mee dat het voor je vriendin emotioneel lastig te verteren is en praat daar over. Verder is het ook belangrijk om samen goede afspraken te maken over hoe je met dingen omgaat. Nu valt het nog mee, maar rond deze tijd gaat het echte opvoeden wel beginnen en moet je zorgen dat je niet tegen elkaar uit te spelen bent.
Maak bijv. de afspraak dat jullie elkaar nooit zullen afvallen als het om jullie dochter gaat. Is de een met haar bezig, ga dan niet je ermee bemoeien of aanmerkingen geven of zoiets. Als ze iets niet mag van de een; zorg dan ook dat je het daar samen over eens bent. Ben je dat niet: hou dan je mond tot je elkaar spreekt zonder dochter erbij.
Hoe kun je te veel met de ontwikkeling van een 10 maanden oude baby bezighouden, leg eens uit? Wat doet zij verkeerd volgens jou?
Ff voor de duidelijkheid, ik drukte te vroeg op opslaan, en had nog niet mijn hele verhaal gedaan. Het bericht is nu aangepast, hopelijk is het nu wat duidelijker. Ook had ik niet zo snel al reacties verwacht
Roos55 schreef op 18-03-2024 om 21:44:
Wat is het probleem precies . Jij bent het weekend thuis en dan is er ruzie ?
Ik typ dit op mijn telefoon en drukte perongeluk op opslaan waardoor het bericht geplaatst werd voordat het af was. Misschien is het nu wat duidelijker
ik vind dat je flink oordeelt over je vriendin die er toch echt grotendeels alleen voor staat. Je lijkt je slecht in haar te kunnen of willen verplaatsen. En dat is niet helpend.
Je kunt nog zo gelijk hebben, op deze manier ga je je gelijk niet halen. Probeer eens wat opener in gesprek te gaan met haar. Vraag wat ze nodig heeft. Je vrouw klinkt overbelast. En dan kom jij thuis en dan ga je haar nog even vertellen wat ze allemaal verkeerd doet en dat het vooral aan haar ligt. Dat is echt niet leuk.
Als je op één lijn wil komen, wil ik je aanraden open het gesprek aan te gaan. Dat je merkt dat jullie allebei moe zijn. Of ze ook last heeft van de verschillende ideeen die jullie hebben. Wat zou haar helpen om zich beter/fitter te voelen en hoe kun jij daarbij helpen? En dan niet meteen in de “nee kan niet” modus, maar in oplossingen proberen te denken.
In een fijne relatie probeer je iemand die het even niet meer trekt om hoog te houden, bij te staan. Niet te veroordelen en vertellen wat ze allemaal verkeerd doen en dat het hun eigen schuld is.
Index224 schreef op 18-03-2024 om 22:04:
Hoe kun je te veel met de ontwikkeling van een 10 maanden oude baby bezighouden, leg eens uit? Wat doet zij verkeerd volgens jou?
Teveel is misschien niet de juiste verwoording. Als voorbeeld: onze dochter leerde vrij snel dat met ronddraaien op haar rug en omrollen dat ze zich zo kon voortbewegen op het speelkleed. En dit gaat nu over in langzaamaan tijgeren. Ik leg dan wat speelgoed wat verder van haar af en zo gaat ze er dan naartoe. Nu doet ze ondertussen haar knieën optrekken en schuift ze op haar borst vooruit.
Mijn vriendin kocht met 4 maanden zo een loopding waar ze in kan zitten, maar ze kwam nog niet aan de grond, nu onze dochter dus "zelfstandig" door de woonkamer beweegt, komt mijn vriendin iedere dag met een andere manier van haar aan het bewegen krijgen, de ene keer is het de armen onder de borst plaatsen, dan is het de knieën opduwen, dan is het rechtop zitten en zo vooruit schuiven. Ik merk dat onze dochter het een beetje verwarrend vind allemaal. En de laatste week word ze boos en overstuur als iets probeert met haar qua kruipen of bewegen. Misschien zie ik het verkeerd, het voornaamste is dat we ons meteen aangevallen voelen als de ander wat zegt.
Pfoe, wat moet ze veel 
Heb je het al geprobeerd met een 'dankjewel dat ik zoveel vrijheid heb in mijn werktijden' ?
Je zou ook van baan kunnen wisselen en haar wat kunnen ontlasten?
Ze klinkt namelijk overbelast en dat snap ik wel, want ik lees dus geen "vrije dag"
Nieuwsgierig vraagje, waarom een app aan hebben als de moeder thuis is?
Hoe weet je wanneer ze wakker wordt? (of melden partners dit doorgaans aan elkaar, kan)
Ik vermoed dat een hoop kan helpen als je wat meer inziet wat ze allemaal doet in en om het huis en dat wat meer uitspreekt in plaats van kritiek
Een man die zoveel van huis is en die zoveel commentaar heeft op de opvoeding zou aan mij echt een verkeerde hebben.
Je bent er amper, wees blij dat ze jouw taak ook op zich neemt.
Ik kan me voorstellen dat ze erg moe is en zich daarom verslaapt. En dat ze haar ouders mist in deze fase van haar leven.
Probeer haar niet te bekritiseren. Een baby kan echt doodvermoeiend zijn en helemaal als je niet op 1 lijn ligt met elkaar over bepaalde zaken.
ik denk dat je een ‘normale’ baan moet nemen eerlijk gezegd. Dit is voor haar ook niet te doen.
Ik denk dat je vriendin niet gelukkig is . Luister je wel echt naar haar ? Wat zegt zij ?
Doemijdieglazenbol schreef op 18-03-2024 om 22:20:
ik vind dat je flink oordeelt over je vriendin die er toch echt grotendeels alleen voor staat. Je lijkt je slecht in haar te kunnen of willen verplaatsen. En dat is niet helpend.
Je kunt nog zo gelijk hebben, op deze manier ga je je gelijk niet halen. Probeer eens wat opener in gesprek te gaan met haar. Vraag wat ze nodig heeft. Je vrouw klinkt overbelast. En dan kom jij thuis en dan ga je haar nog even vertellen wat ze allemaal verkeerd doet en dat het vooral aan haar ligt. Dat is echt niet leuk.
Als je op één lijn wil komen, wil ik je aanraden open het gesprek aan te gaan. Dat je merkt dat jullie allebei moe zijn. Of ze ook last heeft van de verschillende ideeen die jullie hebben. Wat zou haar helpen om zich beter/fitter te voelen en hoe kun jij daarbij helpen? En dan niet meteen in de “nee kan niet” modus, maar in oplossingen proberen te denken.
In een fijne relatie probeer je iemand die het even niet meer trekt om hoog te houden, bij te staan. Niet te veroordelen en vertellen wat ze allemaal verkeerd doen en dat het hun eigen schuld is.
Oh nee, zo bedoelde ik het allemaal niet. Ik probeer hier geen zieltjes te winnen of mijn gelijk te halen. Ik wilde alleen beschrijven wat er op dit moment thuis speelt. Als het overkomt alsof ik thuis kom en haar overal de schuld van geef of zeg dat ze alles verkeerd doet dan heb ik zelf de plank helemaal misgeslagen in mijn verwoording.
Ik heb heel veel respect voor hoe mijn vriendin het inderdaad voornamelijk in haar eentje doet. Het was niet mijn intentie om haar in een kwaad daglicht te stellen.
Als ik de kritiek beschrijf bedoel ik absoluut niet dat ik van alles wat ze doet zeg dat het fout is. Niemand houdt van kritiek krijgen, en voor de duidelijkheid, zelfs voordat we ouders werden is kritiek altijd een puntje geweest. Ze kan er slecht tegen. En ik ook. Iets kleins als laat je schoenen niet slingeren willen we allebei niet horen en schieten we meteen in de verdediging. Dat maakt open een gesprek aangaan ook lastiger, hoe kunnen we dat beter aanpakken?
Ik bedoelde eigenlijk dat we hier samen aan moeten werken vooral omdat we nu samen een dochter hebben.
Heeft je vriendin ook mamadagen?
En ga op die zogenaamde papadag je huis poetsen in plaats van je vrachtwagen.
Je hoeft helemaal niet op één lijn te zitten.
Het kan juist heel fijn zijn om beiden andere kanten te benadrukken en andere sterktes te hebben.
Jij hebt wellicht een kalmerende werking op je dochter. En bij je partner kan dochter wellicht weer meer emoties en frustraties laten zien. Omdat daar meer ruimte voor is, of omdat ze bekender en dus veiliger voelt.
Dat laatste, emoties durven uiten en kwijt kunnen, is ook belangrijk! Dat jij het framet als manipulatie zegt meer over jou(w) (onzekerheid) dan over het gedrag zelf.
Jullie klinken beiden onzeker. Nu kun je met haar onzekerheid niet veel maar wel met de jouwe.( En daarmee beïnvloed je haar wrs ook in positieve zin!)
En heb oog voor elkaar, ook als partners.
