Langdurige zorg

Economisch nut

Het heeft te maken met minachting voor de zorg, de bedrijfstak bij uitstek waar vrouwen werken. Het lukt ons blijkbaar niet om over het voetlicht te krijgen hoe, ook economisch, belangrijk wij zijn.
De onderlinge afhankelijkheid wordt steeds groter en dan zou je toch steeds meer voor jezelf garant moeten staan? Dat kan niet zonder de gemeenschap.
En met kille bureaucratie. Er moet bezuinigd worden.
Jette Kleinsma vind ik helemaal erg. Mensen alvast hun verdiende pensioen laten uitgeven als ze in de bijstand zitten voordat ze met pensioen gaan.
Je eigen broek ophouden terwijl je kansen er niet zijn of minimaal zijn.

Ik ben nog steeds op zoek naar Van Kooten en de Bie met hun 'vrije jongen' die als hij ziek is wel even de benen omhoog doet in een leunstoel bij zijn oude moeder.
De directeur die de gediplomeerde nachtdienst vervangt door een verpleeghulp want: iedereen kan een dokter bellen.

Onderwaardering van de zorg.

Inderdaad, zoals in het draadje van de kraamzorg moeten we individueel gaan onderhandelen over beloning voor onze inzet in de zorg. Kun je je voorstellen wat dat gaat betekenen.
Ik denk dat de vakbond moet herleven. Maar ja, ik ben natuurlijk van gisteren en nog steeds lid.

deze link zie ik net langskomen

http://www.joop.nl/politiek/detail/artikel/28591_staatssecretaris_van_rijn_financiele_offers_horen_bij_mantelzorg/

Gisteren zag ik dit (m.b.t. mantelzorg voor je kinderen): http://www.trouw.nl/tr/nl/4516/Gezondheid/article/detail/3747342/2014/09/13/Zorgkind-is-vaak-meer-dan-ouders-kunnen-verdragen.dhtml#.VBVFVS4kfbA.facebook

En vorige week dit: http://www.nu.nl/economie/3875881/grote-inkomensval-dreigt-mantelzorgers.html

Ik word hier helemaal akelig van. Ken al mantelzorgers die inmiddels in de bijstand zijn gekomen of dreigen te komen vanwege de zorg voor hun naaste. En dat levert nog meer stress op, financieel, maar ook vanwege de druk om weer werk te vinden, terwijl die mensen echt aan hun eindje zitten.
Daarbij gaan alleenstaande ouders die door de mantelzorg in de bijstand zijn gekomen over een tijdje alleenstaandenbijstand krijgen, rond de 700 euro (plus je toeslagen, die ook steeds minder worden).

Ik zie dit van heel dichtbij gebeuren.

Verder heb je nog de dreigende mantelzorgkorting bij bejaarden.

En dan durft deze man te zeggen, dat je mantelzorgen kiest (!) uit liefde, en dat het geen kwestie van geld is. Kiezen? Terwijl zieken, gehandicapten en ouderen steeds meer worden gepushed beroep te doen op mantelzorg en allerlei vormen van zorg steeds verder worden uitgekleed? Waarin 2015 als een zwarte wolk, waar zelfs de betrokkenen nog niet eens precies weten hoe het moet gaan gebeuren (maar wel steeds meer thuiszorgmedewerkers op straat komen te staan, dat is al een feit), boven hun hooft hangt?

Die man zou wegens een totaal gebrek aan kennis van wat er werkelijk speelt ogenblikkelijk uit zijn taak moeten worden gehaald!

Kaaskopje

Echt álle betrokken partijen houden hun hart vast voor de komende veranderingen. De voorstanders hebben gesmeekt of het uitgesteld kon worden, maar nee.

Overigens wil ik benadrukken dat het niet alleen om ouderenzorg gaat. Ik zit in kringen die juist te maken hebben met zorg voor kinderen, en dat varieert van autisten (jeweetwel, van de etiketjes die zo royaal zouden worden uitgedeeld, maar die bij niemand mogen logeren als de ouders even rust nodig hebben) tot meervoudig gehandicapte kinderen die 24-uurszorg nodig hebben.

Ik heb laatst in een reactie gelezen dat de personen die nu het beleid maken over een paar jaar uit de politiek gaan en een leuke baan zullen krijgen bij, bijvoorbeeld, een zorgverzekeraar. Ik doe niet aan doemdenken, maar er zit wel wat in.
En dan staat het wel zo leuk op je cv dat je je doel (zorg hervormen, bezuinigen) hebt bereikt.
Dat je opvolger geconfronteerd wordt met een enorme puinhoop en ook nog eens een boel leed van zieken/gehandicapten/ouderen die in de knel komen en mantelzorgers die zorg en werk niet meer kunnen combineren (ondanks veel waarschuwingen vooraf), dat is dan hun probleem niet meer.

Ik had gehoopt dat er meer gezond verstand zou zijn en dat dit soort opmerkingen overdreven stemmingmakerij zijn. Maar zo langzamerhand begin ik er toch ook in te geloven. Want waaróm worden al die maatregelen er zo doorheen gedramd?

Ik las ook dat die mevrouw Schippers heel makkelijk over de tienduizenden ontslagen in de zorg stapte: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2672/Wetenschap-Gezondheid/article/detail/3746953/2014/09/13/Schippers-De-zorg-is-geen-werkgelegenheidsproject.dhtml
"Er werken 1,3 miljoen mensen in de zorg. Bij de ontslagen in de thuiszorg gaat het om een heel klein percentage daarvan."

Je zal maar één van die tienduizenden zijn. O.a. de alleenstaande moeders die, om uit de bijstand te komen en te blijven, elke week voor een minimumloon je huis (nu nog wel) komen poetsen als je dat zelf niet meer kunt.

Misschien sla ik nu door, maar ik heb zelf met diverse bezuinigingen en veranderingen te maken en we worden er echt niet beter van. En om mij heen zie ik echt schrijnende bedreigingen. Zorgverleners die geweldig werk verrichten maar waarschijnlijk ontslagen worden, terwijl ze wéten dat hun cliënt het niet zal redden. Geweldige natuurtalenten die voor een relatief klein bedrag als ZZP-er vanuit het PGB prachtig werk verrichten en moeten worden vervangen door mensen van gecontracteerde instellingen die het driedubbele (!) vragen en vaak ook minder flexibel en persoonlijk zijn (omdat ze gebonden zijn aan die instelling).

Ik voorspel toegenomen werkloosheid, ik voorspel mensen die de stress niet meer aankunnen (dat zie ik nu al gebeuren bij mantelzorgers en bij mensen die iets psychisch hebben), ik voorspel een enorme chaos vanwege het trekkingsrecht dat in razendsnel tempo geregeld moet worden, ik voorspel dat veel mensen tussen wal en schip zullen vallen (uit de wajong, maar kansloos voor werk omdat je niet goed kunt leren door je stoornis, of een werkgever liever iemand uit de honderden sollicitanten kiest die recht van lijf en leden is).

Ik denk liever positief, ik denk graag in mogelijkheden en niet in "ja maar", maar ik spreek ook betrokkenen in de gemeente, het zorgkantoor, het svb en de zorg, en er is er geen één die zegt: "Geen probleem, komt goed."

We denken dus hetzelfde

Mijn dochter heeft een baan in de zorg. Ze is dit jaar aangenomen voor de opleiding zorgende. Ze heeft daarmee ontzettend geboft, omdat tegelijkertijd tijdelijke krachten, wat ze zelf ook was, ontslagen werden. Ze is hiermee als het goed gaat 3 jaar onder de pannen, maar ja dan...?

Ketenzorg... ik zie het vanuit mijn werk. Er is zoveel onduidelijkheid over. Mensen weten niet eens dat ze onder ketenzorg vallen. Van Rijn zei, als ik het mij goed herinner, wel dat zorg nieuwe stijl daar verandering in moet brengen, maar ik heb daar niet zoveel vertrouwen in. Om even bij mijn schoonvader te blijven, hij heeft nu eten van tafeltje dek je, een huishoudelijke hulp 1 keer in de week.... en dat is het. Hij kan met wat moeite nog wel zelf boodschappen doen. Laten bezorgen is niet praktisch, omdat albert.nl niet onder de 70 euro levert. (Dat is voor mij met een gezin al een reden waarom ik het niet doe.) Dan moet zo'n man dus hulp krijgen van een vrijwilliger. Daar wil de regering heen. Vrijwilligers (liefst de familie natuurlijk), die dat soort klusjes kunnen verzorgen. Maar hoe mooi het ook is dat er vrijwilligers bestaan... de trend volgend die nu gaande is, zullen er steeds minder vrijwilligers komen die vrijwilligen omdat ze geen werk hebben. En dat terwijl er zo'n mooie oplossing was: het bejaardentehuis. Vanaf dat het verzorgingstehuis ging heten, ging het naar mijn gevoel de verkeerde kant op. De leeftijd wordt steeds verder omhoog geschroefd en pas als de verwachting is dat je het niet lang meer maakt is er plaats. Oude mensen die bij elkaar onder een dak wonen hoeven wat mij betreft niet voor 100 procent van hulp afhankelijk te zijn. Gewoon een gemeenschap onder een dak, waar gewoon (sociale woon-)huur betaald moet worden voor het appartement (2 kamers) met gemeenschappelijke ruimtes, waar spreekuur gehouden kan worden door zorgverleners en waar de plaatselijke supermarkt boodschappen aflevert. Is dat nou echt zoveel duurder dan wanneer die hulp aan huis gegeven moet worden?

aanpassing

De leeftijd wordt steeds verder omhoog geschroefd en pas als de verwachting is dat je het niet lang meer maakt óf als je alzheimer hebt, is er plaats.

ja maar

Het lastige is dat mensen zelf ook niet naar het verzorgingshuis willen. Mensen blijven liever thuis wonen.
Zelfs als ze daar verpieteren.
Dus ergens kan ik wel begrijpen dat het dan een 'noodvoorziening' wordt. Daar hebben we het zelf naar gemaakt.

Kaaskopje

" Laten bezorgen is niet praktisch, omdat albert.nl niet onder de 70 euro levert. "

Waar ik woon in Amsterdam is nog een Spar. Echt zo'n ouderwetse kleine buurtsuper (het ruikt er zelfs naar vroeger) Ik was verbaasd dat die nog bestond en niet was gesneuveld in het geweld van Ap, Aldi en Lidl. Maar sinds kort weet ik hoe het kan: ze bezorgen. Er wonen vrij veel ouderen in dat deel van de stad. Toevallig ook een oud-collega van mijn vader met wie hij nog altijd contact heeft en die wist te melden dat dit buurtsupertje dus nog gewoon ouderwets bezorgt. Misschien is er ook nog zo'n buurtsuper in de buurt van je schoonvader waarmee afspraken te maken zijn dat ze voor een paar euro extra ook de kleinere bestellingen wel willen komen brengen?

Je schoonvader zou anders ook eens kunnen kijken of er niet een aardige puber in de buurt woont die boodschappen voor m wil doen voor een extra zakcentje. Al is het maar eens per week voor de zware dingen.

Ik heb overigens die hele Van Rijn niet gezien. En dat 'kiezen uit liefde en het gaat niet om het geld' - tuurlijk. Da's al sinds jaar een dag de manier waarop met name vrouwen de rotklussen in de maag gesplitst krijgen. "Je krijgt er zoveel voor terug" zeggen ze dan. Inderdaad, stress en rugpijn. En bewonderende blikken van de omgeving. Nou, daar knapt een mens van op.

Groeten,

Temet

Temet

Ja, precies. Ik gebruik mijn schoonvader nu een beetje om een voorbeeld te hebben, maar hoe aardig ik hem ook vind, daar heb ik niet veel aan bij wat er in steeds grotere mate van ons verwacht wordt door de overheid. De overheid wil blijkbaar niet inzien dat we niet terugkunnen naar de tijd van buurtjes, dorpse gemeenschappen en families die allemaal bij elkaar om de hoek woonden. En daar een surrogaat voor zoeken vind ik erg onrealistisch in een maatschappij waarin burgers niet minder maar meer uren moeten werken om alles te kunnen hetalen. Een stel wat samen 72 uur werkt, kan daar niet zomaar 8 uur van inleveren. En dan heb ik het nog niet over hoe ouders van jonge kinderen dan hun tijd moeten verdelen.

AnneJ

Naar een verzorgingstehuis anno nu zou ik ook liever nog niet willen als ik me nog voort kan bewegen. Maar ik kan me voorstellen dat ik best naar een tehuis zou willen verhuizen waar ik zelfstandig kan wonen, maar wel met ondersteuning van huishoudelijke hulp en een maaltijdservice, en voor wie dat nogid heeft pedicures die in het gebouw klanten kunnen behandelen en waar gelegenheid is om elkaar in gemeenschappelijke ruimtes op te zoeken. Het idee dat je niet alleen hoeft te zijn als je met je ziel onder je arm loopt, lijkt mij al heel fijn. Is dat nou echt zoveel duurder dan mensen thuis te laten wonen en alle zorg en warme belangstelling daar te moeten leveren?

Is dat zo?

AnneJ schrijft: ja maar
Het lastige is dat mensen zelf ook niet naar het verzorgingshuis willen. Mensen blijven liever thuis wonen.

Is dat zo?
Als ik mezelf eens als voorbeeld neem. Heel weinig sociale contacten. Als mijn kinderen het huis uit zijn, nog minder. Nu ik nog relatief jong en gezond ben kan ik nog dingen ondernemen maar uiteraard wordt dat met de jaren minder.
Ik zou dolgraag ergens wonen waar ik tzt de nodige verzorging kan krijgen en vooral waar ik in de buurt van andere mensen zit zodat ik nog eens zo nu en dan iemand spreek.
Sterker nog, ik ben een beetje aan het rondkijken of zoiets in mijn omgeving bestaat. Nu woon ik in een groot huis vanwege mijn kinderen. Ik kan me goed voorstellen dat ik, als de kinderen op eigen benen staan, verhuis naar een appartement waar ik tot mijn dood kan blijven wonen. Zolang ik nog goed te pas ben kan ik de oudere bewoners helpen en als ik dingen niet meer kan zouden de jongere bewoners mij kunnen helpen. Niet helemaal een verzorgingshuis maar die zijn er tegen die tijd ook niet meer.
Bovenstaand is persoonlijk maar ik denk zo maar dat het voor meer alleenstaande mensen geldt. Niet iedereen heeft veel familie, vrienden of kennissen die ze voor allerlei zaken kunnen inschakelen.

Heel verschillend

Ik heb inderdaad van alle kanten gezien hoe sommige oude en zieke mensen met alle geweld thuis wilden blijven wonen tot hun dood (schoonmoeder, tante) maar ook anderen die zodra ze het nodig vonden een mooi plekje in een 'verzorgingsflat' vonden en daar nog in het bestuur gingen ook (schoonvader, direct na schoonmoeders overlijden). Maar 'verzorgingshuizen' bestaan nauwelijks meer. Hier in het dorp nog wel, maar er is veel leegstand. Enerzijds omdat de 'gezonde ouderen' (nog) niet willen en degenen die wél willen nog niet slecht genoeg zijn om een indicatie te krijgen... Hier ook veel families die nog grotendeels in het dorp wonen en dus veel mantelzorg kunnen verzorgen (dagelijks een kwartier is toch veel makkelijker als je 2 straten verderop woont).
Mijn ouders naderen de 80 en zijn gelukkig nog gezond, maar hebben intussen besloten om hun grote huis (2 verdiepingen) zo te verbouwen dat het senior-proof is. Dus de badkamer wordt aangepast (inloopdouche) en er is geinformeerd naar trapliften. De 3 kinderen wonen allemaal op een uur reizen, en hebben allemaal dubbele banen en (jonge) kinderen. Maar ze wonen daar al bijna 30 jaar en kennen iedereen, en het is een hele fijne buurt, en verkopen is ook zo moeilijk... Dat hebben ze echt serieus overwogen, maar toch deze keus gemaakt. Een goede keus denk ik, en goed voorbereid. Maar niet iedereen heeft die keus, en soms wordt je voor het blok gezet door snel aftakelende gezondheid.

Mantelzorg

Al enkele jaren ben ik meerdere dagen per week bezig met zorg voor mijn ouders. Boodschappen, financien, doktersbezoek, regeldingen etc. Met mijn eigen huishouden en werk erbij is het net te doen. Maar nu is schoonvader ook in de lappenmand beland. In gesprekken met instanties komt nu steeds ter sprake dat er van ons (directe familie) de nodige hulp wordt verwacht. De was, boodschappen, financien, etc. Maar hoe gaan we dat doen? Tja, dat is dan wel uw zorg. Het is, nu al, heel moeilijk om extra hulp te regelen. De instanties zijn al voorzichtig met toezeggingen en indicaties. Hoe we dit nu allemaal moeten gaan organiseren?

Nou Elinde...

dan lever je toch gewoon een werkdag in? (zeg ik sarcastisch) Dit bedoel ik nou. We gaan er blijkbaar naar toe dat je verwijtende blikken krijgt toegeworpen als je niet meteen spontaan opspringt met 'nou dan zeg ik mijn baan toch op?!'

Nog niet oud

Ik denk dat er best belangstelling is voor een woonvorm waar jij het over hebt. Zoiets bedoel ik ook.

Ik ben er nu nog niet echt aan toe om te verhuizen naar een vorm van seniorenhuisvesting, maar de tijd komt er wel aan om daar serieus over na te denken. We hebben ons vorig jaar weer in laten schrijven voor huisvesting zodat we over een aantal jaar wel weg kunnen als we willen. En dan zou ik best naar iets willen wat inspeelt op dat mensen wel zelfstandig wonen, maar gezamenlijk toegang hebben tot zorg en gezelschap. Wat ik iets anders vind dan 'gezelligheid'. Ik moet namelijk niet denken aan de typisch gezellige middagjes met bingo en een plaatselijke artiest.

Kaaskopje

Onderschat de bingo niet
Toen ik 2 jaar geleden in deze buurt kwam kende ik hier niemand. Omdat ik sociaal gezien ook niet zo handig ben vond ik het ook erg lastig om contact te maken. Een oudere buurvrouw kwam op een gegeven moment vragen of ik eens mee ging naar de bingo die regelmatig georganiseerd werd in het buurthuis. Nou vind ik bingo niks en ben ik ook veel te jong voor zoiets (vind ik) maar goed, als je gevraagd wordt is dat natuurlijk wel een goede start in de buurt.
En nu, na 2 jaar heb ik een leuk contact opgebouwd met die buurvrouw en zeggen mensen die ik bij de bingo gezien heb gedag tegen me. Dus ik denk dat het niet uitmaakt wat je doet, als je maar ergens aan mee doet. Desnoods iets wat niet zo leuk is. Ondertussen vind ik bingo wel leuker trouwens, zeker omdat ik al een paar keer wat gewonnen heb.

Herkenbaar Elinde

waarom komt u niet dagelijks even bij uw moeder op bezoek?
Echt vlak nadat ik uitgelegd heb alleenstaand ouder te zijn van een relatief jong kind en op 1,5 uur rijden (buiten de spits) afstand te wonen.
Ze luisteren ook niet.

Daarbij heb ik dan niet alleen de zorg over mijn moeder, maar krijg die ook over mijn vader, en dat in mijn eentje, want mijn zus is was gehandicapt, inmiddels overleden, anders had ik de zorg over haar, want gehandicapt, er ook nog bij gekregen. Ik heb mijn ouders, (en mij zelf ook) wel eens horen verzuchten dat het met de huidige zorgstatus maar goed is dat ze nu al overleden is. Dat is toch belachelijk!!

Nog niet zo oud

Daar heb je wel een punt. Toen ik zo'n 22 jaar was, heb ik in de flat waar ik woonde (jongeren) twee keer een feest georganiseerd met als doel flatbewoners leren kennen. Als ik dat niet gedaan had, had ik twee jaar later mijn man niet leren kennen vrees ik Via via een vriendin die ik door dat feest heb leren kennen. Dus toch maar naar de Bingo vanwege de sociale contacten, haha.

ook herkenbaar Elinde en AMK

Vooral dat geheel niet luisteren. En dat licht (of zwaar) verwijtende, dat je dat niet voor je ouder overhebt. Alleen, het is niet een ouder. Het is een ouder hier plus een schoonouder daar, allebei tegelijk ernstig ziek en ver weg. Plus een drukke baan (die ik echt niet op kan zeggen), een eigen huishouden en gezin met een moeilijk puberende autistische zoon. En stel je voor zeg, dan wilde ik ook nog zomaar een keer een weekendje voor mezelf. Hoe egoïstisch.
Er wordt toch nog vrij klakkeloos in de zorg aangenomen dat een dochter niet werkt en dus altijd zorg kan verlenen aan ouders. Ze belden mij ook voortdurend tijdens werktijden en klaagden dan dat ik zo slecht te bereiken was. Bij mijn broers of man deden ze dat nooit.

Terwijl ik in een belangrijke fase van een groot project zat, heeft het verpleeghuis het bestaan me 5 keer op een dag te bellen over onbenulligheden. Of ik maar even wou komen. Ongelooflijk. En het rare is: die mensen die dat doen werken zelf toch ook? Dan zouden ze dat toch moeten begrijpen. Hoewel... als ik zag hoe net toeging in dat verpleeghuis kan het best zijn dat ze elke dag urenlang privé zaten te wauwelen. Op de afdeling zag je vrijwel nooit iemand.

Evanlyn

Tsja, maar als je ouder in een verpleeghuis is dan is de zorg er iig toch al. De zorg is nu juist dat die zorg er niet meer altijd is.
Iets zit er ook wel in, wij schoven ook wel heel veel af op professionele zorg. Ik werk met mensen waarvan familie nauwelijks betrokken is. Toch zijn de verwachtingen van familie leden vaak enorm hoog. Ze verwachten bijv ook dat we problemen zoals eenzaamheid kunnen oplossen. Afgezien van feit dat we dat absoluut niet (meer) kunnen bieden is het ook een beetje krom vind ik. Maar dat is de norm geworden waar we naar toe zijn gegroeid; normaal intermenselijk verkeer vervangen door zorgverleners. We kunnen niets meer zelf. Helaas lijkt het nu de andere, extreme kant op te gaan.

eenzaamheid

Ik vind inderdaad wel dat ik de aangewezen persoon ben om de eenzaamheid van moeder /vader op te lossen. Maar als ik me constant met allerlei andere lieden en praktische zaken moet bezighouden, kom ik aan mijn ouders zelf niet meer toe. Nog afgezien van het feit dat de zorg ver onder de maat was. Achteraf bezien hadden we haar beter zelf kunnen verzorgen. Niet "professioneel", maar wel liefdevol. Maar als ik dat opperde, werd er meteen geroepen dat dat absoluut niet kon. En dan durf je niet, en we hadden er ook het geld niet voor (technische hulpmiddelen, achterwacht).

Man en vrouw en achter de feiten aanlopen

Er wordt toch nog vrij klakkeloos in de zorg aangenomen dat een dochter niet werkt en dus altijd zorg kan verlenen aan ouders. ===

In Buitenhof werd dan nog wel geprutteld dat man en vrouw die zorg kan doen, maar dat moet dan nog wel van stal gehaald worden als 'ja dat kan tenslotte ook nog'. Het is nog niet vanzelfsprekend.

Ik blijf het gevoel houden dat de overheid niet mee is gegroeid, ondanks dat ze zelf toch ook ouders moeten hebben en dus ook praktijkervaring, met het gegeven dat ouders en kinderen niet meer bij elkaar in de buurt hoeven te wonen en de werkgever van de kinderen niet elke week lastig gevallen kan worden met 'ja sorry... mijn schoonvader... ik moet erheen.' Ik heb een collega met een kind die extra zorg nodig had dit jaar. Dan belde school met 'het is weer gebeurd, wil je komen?' Op de werkvloer is daar best begrip voor, maar wel meteen met de gedachte "als dit zo blijft wordt haar contract nooit verlengd natuurlijk." En zo is het. Als een werkgever het gevoel heeft niet op je te kunnen vertrouwen qua normale aanwezigheid dan ben je niet langer de investering waard. Ik hegrijp dat ze eventueel toewillen naar dat zorg voor ouderen in de cao's wordt opgenomen, maar hoe zien ze dat voor zich? Zorg voor ouderen is niet iets wat zich binnen een jaar op laat lossen, dat is blijvend tot de ouder overlijdt. Bovendien is niet elke werknemer beschermd door een regel in een cao, want niet elke werknemer kan op een cao terugvallen.

Dat familie de eerst aangewezen personen zijn die zich om de eenzaamheid van de ouder(s) moet bekommeren is waar, maar ik vind dat er wel meegedacht kan worden door de overheid hoe dat dan georganiseerd moet worden in een maatschappij waarin iedereen die kan werken ook daadwerkelijk werkt. Je moet als stel toch een behoorlijk goed inkomen hebben om een stap terug te doen omdat de inzet niet 100% kan zijn.

Er zijn en worden nu verzorgingstehuizen gesloten omdat die vorm van zorg in mindere mate gegeven kan en zal worden, maar die tehuizen kunnen toch een andere functie krijgen? Weinig zorg, maar wel gezelschap.

Cijfertjes

Als de kinderen moeten zorgen voor de ouderen, dan praten we over mensen die tot hun 67ste moeten werken en pas 'vrij' komen als ze 68 jaar zijn.

Tsjor

nou niet helemaal eens

eenzaamheid kun je als familie echt niet oplossen. Zeker niet als de persoon in kwestie zelf helemaal niets doet om de schaarse contacten die er zijn te onderhouden. Uitspraak van een zorgverlener van mijn moeder. Eerst het wilde idee opperen dat ze maar bij mij in de buurt moest gaan wonen om vervolgens te concluderen dat dat niets oplost want ik ben gewoon weinig thuis en beschikbaar om te zorgen.

ook al heb je wel tijd en woon je in de buurt

dan kan het nog best veel gevraagd zijn om bv vijfmaal in de week even bij je moeder langs te gaan voor een x-tal jaren. je weet nooit hoelang het zal gaan duren - een groot verschil met kinderen grootbrengen!

AMK

Nee oplossen in de zin van dat iemand echt niet meer eenzaam is, dat kun je nooit van kinderen vragen, maar van familie mag je het eerder verwachten dan van een vreemde. Maar dat ook familie hierin niet altijd een rol kan spelen weet ik uit mijn eigen situatie. Ik heb geen contact meer met mijn ouders. Zij wonen een paar duizend kilometer verderop en ik vermoed dat ze behoorlijk eenzaam dood zullen gaan. Ik vind dat ontzettend triest, maar hier is geen oplossing meer voor. Mijn kinderen hebben ze in het voorjaar nog geschreven dat ze nog erg graag een keer contact willen voor het te laat is, maar geen reactie.

Mijn schoonvader wil niet verhuizen, hebben we onlangs begrepen. Dat heeft consequenties. Ik vind het echt jammer. Ik mag hem graag, maar ik kan niet elke dag even aanwaaien, zelfs niet elke week. Dat soort bezoeken moeten ook niet te lang duren, hebben we ook gemerkt. Na een half uurtje/ drie kwartier is de gespreksstof op. Als je bij elkaar in de buurt woont is zo'n half uurtje prima. Als je ervoor met de trein moet doe je dat niet zomaar.

Ik vind dat de overheid geen rekening houdt met dit soort scenario's.

investeren in relaties - en verder

met je buren, in een vereniging, met vrijwilligerswerk. En vooral ook met mensen die wat jonger zijn!

Verder zullen er meer wooncomplexen wonen waar ouderen een woning huren/kopen, en daarnaast zorg inkopen voor zover ze dat nodig hebben. In zo'n wooncomplex kunnen ook voorzieningen een plek krijgen, zoals een restaurant, recreatieruimte, de kapper, de pedicure - zodat ze daar drempelloos heen kunnen met rollator/rolstoel. Maar al die ruimten in dat gebouw moeten wel op een of andere wijze bekostigd worden, dat wordt een hele klus.