Kritiek van je (volwassen) kind
Nav een ander topic hier vraag ik me af: hebben jullie wel eens kritiek op je opvoeding gekregen van jullie (bijna) volwassen kind? En zo ja, hoe vond je dat? Herkende je het of totaal niet? Kwam het keihard binnen of kon je het makkelijk van je afzetten? Werd je er boos van? Heb je er iets mee gedaan?
Persoonlijke context: ik heb zelf erg geworsteld met de relatie met mijn moeder en lang geleden ook wel eens iets aangekaart, maar dat liep op niets uit. Nu heb ik zelf een kind en vraag ik me wel eens af welke fouten ik onbewust maak en hoe ik me zelf zou voelen en gedragen als ik die onverwachts terug zou krijgen.
Nog even een opmerking over degene die denken dat mijn kinderen vinden dat hun jeugd verpest is omdat moeders niet op tijd op het schoolplein stond, dat is dus niet zo. Ik wist niet dat ik niet mocht posten over milde kritiek. En ik gebruikte het voorbeeld om aan te geven dat wat kinderen en ouders herinneren of ervaren hebben heel verschillend kan zijn.
We kunnen wel alvast voorstellen welke kritiek moeder Kareltje van haar volwassen kind krijgt. Als er geen hoger doel kan zijn in kinds leven dan zich voortplanten. Daarin geen keuze krijgt want dan zou het tegennatuurlijk zijn.
Auwereel schreef op 20-10-2023 om 12:24:
Nog even een opmerking over degene die denken dat mijn kinderen vinden dat hun jeugd verpest is omdat moeders niet op tijd op het schoolplein stond, dat is dus niet zo. Ik wist niet dat ik niet mocht posten over milde kritiek. En ik gebruikte het voorbeeld om aan te geven dat wat kinderen en ouders herinneren of ervaren hebben heel verschillend kan zijn.
Ik denk niet dat iemand dat dacht hoor. Ik had je iig begrepen. Geloof dat Wilmamama het uit zn verband trok om een punt te maken 😉
Meesje schreef op 20-10-2023 om 12:29:
We kunnen wel alvast voorstellen welke kritiek moeder Kareltje van haar volwassen kind krijgt. Als er geen hoger doel kan zijn in kinds leven dan zich voortplanten. Daarin geen keuze krijgt want dan zou het tegennatuurlijk zijn.
Ik zou het oprecht heel jammer vinden ja als mijn zoon geen kind wil. Dan voel ik mij toch falen in wat ik hem meegegeven heb. En krab ik mij 100 keer achter mijn oren.
Al het andere zoals carrière maken en dergelijke zijn in mijn ogen toch bijzaak en bedacht door de maatschappij om een zingeving te simuleren.
Meesje schreef op 20-10-2023 om 12:30:
[..]
Ik denk niet dat iemand dat dacht hoor. Ik had je iig begrepen. Geloof dat Wilmamama het uit zn verband trok om een punt te maken 😉
Gelukkig!
Meesje schreef op 20-10-2023 om 12:30:
[..]
Ik denk niet dat iemand dat dacht hoor. Ik had je iig begrepen. Geloof dat Wilmamama het uit zn verband trok om een punt te maken 😉
Precies
Mooi onderwerp. In een andere post las ik dat het prinsjesgedrag kan zijn, om kritiek te hebben op je ouders. Natuurlijk kan het altijd erger (mishandeling, misbruik, verslaving).
Maar ik zie in mijn omgeving dat veel van mijn leeftijdgenoten (45-50 jaar) toch hebben geworsteld. Op het oog was de jeugd mooi. Je werd verzorgt, verjaardagen werden gevierd etc
Maar veel ouders van die generatie ( nu rond de 70 jaar) waren emotioneel onvolwassen, zoals het nu wordt genoemd. In mijn omgeving zie ik veel dat we opgroeiden bij ouders die voor de buitenwereld ogenschijnlijk heel competent en betrouwbaar functioneren, maar die beperkt zijn in hun empathische vermogens.
Het belang van de buitenwereld vooropzetten, niet zeuren maar de schouders eronder zetten mentaliteit , zeer hoge verwachtingen hebben, je luistert naar ons, want wij weten wat goed voor je is. Maar vooral niet /amper in staat tot zelfreflectie en inzicht hebben in hun gevoelsleven en die van de mensen om hun heen. Dit zorgde ervoor dat ze zich niet bij jou betrokken konden voelen als kind. En dit maakt dat je als kind vaak emotioneel eenzaam en zonder een echte emotionele band opgroeit.
Ik zelf ben ook zo opgegroeid en pas de laatste jaren was mijn moeder in staat om te durven meer in haar gevoelens te kijken en die van haar kinderen. Mijn vader is helaas dat nog steeds niet in staat. Neem ik ze het kwalijk? Nee, ze zijn zo opgegroeid. En ze waren zich hier van niet bewust. Dus er zijn zeker fouten gemaakt, maar zij hebben juist weer geprobeerd de dingen die zij als fout zagen in hun opvoeding bij mij niet te laten gebeuren. Zo leert elke generatie weer en zo ontwikkelen we ons als mens steeds verder. En ik zal gerust ook mijn fouten hebben en ik hoop dat mijn kind dat ook durft kenbaar te maken. En dat ze het dan bij haar eigen kinderen weer anders zal doen.
Moederkareltje schreef op 20-10-2023 om 12:30:
[..]
Ik zou het oprecht heel jammer vinden ja als mijn zoon geen kind wil. Dan voel ik mij toch falen in wat ik hem meegegeven heb. En krab ik mij 100 keer achter mijn oren.
Al het andere zoals carrière maken en dergelijke zijn in mijn ogen toch bijzaak en bedacht door de maatschappij om een zingeving te simuleren.
Wat een druk leg je op je kind! Ik begrijp dat je het leuk zou vinden om oma te mogen worden, maar zo te lezen ligt er een diepere laag onder. Iets vinden van de leefstijl van je kind als die crimineel gedrag laat zien, vind ik begrijpelijk. Maar gevoel van falen als je kind geen kinderen wil, vind ik vrij extreem. Voor mij maakt dat natuurlijk niks uit, maar besef je wat voor druk je daarmee op je kind legt?
Lotte78 schreef op 20-10-2023 om 12:38:
Mooi onderwerp. In een andere post las ik dat het prinsjesgedrag kan zijn, om kritiek te hebben op je ouders. Natuurlijk kan het altijd erger (mishandeling, misbruik, verslaving).
Maar ik zie in mijn omgeving dat veel van mijn leeftijdgenoten (45-50 jaar) toch hebben geworsteld. Op het oog was de jeugd mooi. Je werd verzorgt, verjaardagen werden gevierd etc
Maar veel ouders van die generatie ( nu rond de 70 jaar) waren emotioneel onvolwassen, zoals het nu wordt genoemd. In mijn omgeving zie ik veel dat we opgroeiden bij ouders die voor de buitenwereld ogenschijnlijk heel competent en betrouwbaar functioneren, maar die beperkt zijn in hun empathische vermogens.
Het belang van de buitenwereld vooropzetten, niet zeuren maar de schouders eronder zetten mentaliteit , zeer hoge verwachtingen hebben, je luistert naar ons, want wij weten wat goed voor je is. Maar vooral niet /amper in staat tot zelfreflectie en inzicht hebben in hun gevoelsleven en die van de mensen om hun heen. Dit zorgde ervoor dat ze zich niet bij jou betrokken konden voelen als kind. En dit maakt dat je als kind vaak emotioneel eenzaam en zonder een echte emotionele band opgroeit.
Ik zelf ben ook zo opgegroeid en pas de laatste jaren was mijn moeder in staat om te durven meer in haar gevoelens te kijken en die van haar kinderen. Mijn vader is helaas dat nog steeds niet in staat. Neem ik ze het kwalijk? Nee, ze zijn zo opgegroeid. En ze waren zich hier van niet bewust. Dus er zijn zeker fouten gemaakt, maar zij hebben juist weer geprobeerd de dingen die zij als fout zagen in hun opvoeding bij mij niet te laten gebeuren. Zo leert elke generatie weer en zo ontwikkelen we ons als mens steeds verder. En ik zal gerust ook mijn fouten hebben en ik hoop dat mijn kind dat ook durft kenbaar te maken. En dat ze het dan bij haar eigen kinderen weer anders zal doen.
Heel herkenbaar! Mooie post. Spijker op de kop!
Lotte78 schreef op 20-10-2023 om 12:38:
Mooi onderwerp. In een andere post las ik dat het prinsjesgedrag kan zijn, om kritiek te hebben op je ouders. Natuurlijk kan het altijd erger (mishandeling, misbruik, verslaving).
Maar ik zie in mijn omgeving dat veel van mijn leeftijdgenoten (45-50 jaar) toch hebben geworsteld. Op het oog was de jeugd mooi. Je werd verzorgt, verjaardagen werden gevierd etc
Maar veel ouders van die generatie ( nu rond de 70 jaar) waren emotioneel onvolwassen, zoals het nu wordt genoemd. In mijn omgeving zie ik veel dat we opgroeiden bij ouders die voor de buitenwereld ogenschijnlijk heel competent en betrouwbaar functioneren, maar die beperkt zijn in hun empathische vermogens.
Het belang van de buitenwereld vooropzetten, niet zeuren maar de schouders eronder zetten mentaliteit , zeer hoge verwachtingen hebben, je luistert naar ons, want wij weten wat goed voor je is. Maar vooral niet /amper in staat tot zelfreflectie en inzicht hebben in hun gevoelsleven en die van de mensen om hun heen. Dit zorgde ervoor dat ze zich niet bij jou betrokken konden voelen als kind. En dit maakt dat je als kind vaak emotioneel eenzaam en zonder een echte emotionele band opgroeit.
Ik zelf ben ook zo opgegroeid en pas de laatste jaren was mijn moeder in staat om te durven meer in haar gevoelens te kijken en die van haar kinderen. Mijn vader is helaas dat nog steeds niet in staat. Neem ik ze het kwalijk? Nee, ze zijn zo opgegroeid. En ze waren zich hier van niet bewust. Dus er zijn zeker fouten gemaakt, maar zij hebben juist weer geprobeerd de dingen die zij als fout zagen in hun opvoeding bij mij niet te laten gebeuren. Zo leert elke generatie weer en zo ontwikkelen we ons als mens steeds verder. En ik zal gerust ook mijn fouten hebben en ik hoop dat mijn kind dat ook durft kenbaar te maken. En dat ze het dan bij haar eigen kinderen weer anders zal doen.
Spijker op de kop
felija schreef op 20-10-2023 om 12:02:
Op een ander forum heeft moederkareltje een perma gekregen ivm trollen.
Wat loop je nou te stoken. Als iemand mij een trol vind prima en op die site zitten in mijn ogen bekrompen mensen achter de knoppen. Tis mijn mening die ik overal verkonding. Als dat gebannen wordt jammer. Hun gemis. Ik zal het nog steeds niet achter stoelen of banken steken.
Wat verschillende smaken doet eten dacht ik zo.
Moederkareltje schreef op 20-10-2023 om 12:30:
[..]
Ik zou het oprecht heel jammer vinden ja als mijn zoon geen kind wil. Dan voel ik mij toch falen in wat ik hem meegegeven heb. En krab ik mij 100 keer achter mijn oren.
Al het andere zoals carrière maken en dergelijke zijn in mijn ogen toch bijzaak en bedacht door de maatschappij om een zingeving te simuleren.
Dan zou ik toch proberen een andere gedachte/mindset aan te nemen, want zeker dat gedeelte over falen vind ik niet heel best klinken. Waarin faal je dan voor jouw gevoel ?
Ik heb een goede jeugd gehad, en toch moet ik er niet aan denken om kinderen te hebben.
Meesje schreef op 20-10-2023 om 12:30:
[..]
Ik denk niet dat iemand dat dacht hoor. Ik had je iig begrepen. Geloof dat Wilmamama het uit zn verband trok om een punt te maken 😉
Ja, dat klopt inderdaad. Sorry Auwereel dat ik juist jouw voorbeeld daarbij gebruikte.
Wilmamaa schreef op 20-10-2023 om 13:01:
[..]
Ja, dat klopt inderdaad. Sorry Auwereel dat ik juist jouw voorbeeld daarbij gebruikte.
Goh, dit vind ik wel heel netjes
Wilmamaa schreef op 20-10-2023 om 13:01:
[..]
Ja, dat klopt inderdaad. Sorry Auwereel dat ik juist jouw voorbeeld daarbij gebruikte.
Excuses aanvaard! En soms denk ik ook wel eens stiekem, hm, dat klinkt wat verwend als mijn kinderen ergens over klagen, dus helemaal prinses/prinsvrij zal ik ze ook wel niet opgevoed hebben. Dan denk ik, ben benieuwd hoe ze daar op terugkijken als ze zelf ooit kinderen krijgen.
Veel vaker slaan mijn kinderen juist de spijker op met ouder- dan wel maatschappijkritiek, dan denk ik, zo had ik dat nog niet bezien. Heel leerzaam.
