Kritiek van je (volwassen) kind
Nav een ander topic hier vraag ik me af: hebben jullie wel eens kritiek op je opvoeding gekregen van jullie (bijna) volwassen kind? En zo ja, hoe vond je dat? Herkende je het of totaal niet? Kwam het keihard binnen of kon je het makkelijk van je afzetten? Werd je er boos van? Heb je er iets mee gedaan?
Persoonlijke context: ik heb zelf erg geworsteld met de relatie met mijn moeder en lang geleden ook wel eens iets aangekaart, maar dat liep op niets uit. Nu heb ik zelf een kind en vraag ik me wel eens af welke fouten ik onbewust maak en hoe ik me zelf zou voelen en gedragen als ik die onverwachts terug zou krijgen.
Moederkareltje schreef op 20-10-2023 om 19:11:
[..]
Ja Nick, ik ben nog steeds ruimdenkend, mijn zoon mag alles doen wat god verboden heeft, maar als hij de 40 naderd toch graag settelen met vrouw en kind zodat ik ook wat rust heb en en in alle rust kan sterven.
Dus jouw kinderloze zoon hangt de dreiging van een eeuwig rondspokende moeder boven het hoofd? Dat zijn wel harde maatregelen.
Moederkareltje schreef op 20-10-2023 om 19:11:
[..]
Ja Nick, ik ben nog steeds ruimdenkend, mijn zoon mag alles doen wat god verboden heeft, maar als hij de 40 naderd toch graag settelen met vrouw en kind zodat ik ook wat rust heb en en in alle rust kan sterven.
En wat als Kareltje nou gay blijkt? Onterf je 'm, val je dan snikkend voor zijn voeten of schop je hem het huis uit?
Picunia schreef op 20-10-2023 om 23:29:
[..]
Dank je, Apiejapie, het ontroert me dat je dit zegt. Het was inderdaad niet makkelijk, maar de grootste beloning is, dat onze jongens prima mannen zijn geworden, die iets voor een ander over hebben en tegen een stootje kunnen.
Vandaag hadden we de uitvaart van mijn schoonmoeder, een geweldig mens. Er waren dus veel mensen. Toen ik zag hoe mijn jongste zich in die groep mengde en met allerlei mensen in gesprek ging, was ik verschrikkelijk trots. Dit was een jaar of drie, vier geleden ondenkbaar, door zijn ASS. Mooi dat een aantal zorgen van destijds anders zijn uitgepakt.
Gecondoleerd met het verlies van je schoonmoeder. Wat mooi dat je zelfs op zo'n emotioneel pittig moment kunt zien hoe goed je zoon zijn weg in het ingewikkelde sociale verkeer weet te vinden. Terecht dat je trots bent, want met ASS is dat allesbehalve vanzelfsprekend.
Moederkareltje schreef op 20-10-2023 om 18:15:
[..]
Ik vraag geen wereldschokkende dingen of dat hij cum laude de universiteit moet doorlopen. Asjeblieft zeg, een vrouw vinden en een kind krijgen, als je dat druk noemt.. ik noem dat een normale, gezonde ontwikkeling. Ik ben blijkbaar te niet-westers of te ouderwets voor deze woke maatschappij. En trouwens als hij crimineel wilt worden prima maar dan wel een goede met kinderen.
Ja tuurlijk, lekker voorbeeld voor die kinderen ook. En dan hebben ze een vader in de gevangenis...lekker dan. Maar hij heeft wel kinderen, dus ik kan als moeder zorgeloos sterven.
Ook als je wel hetero bent is kinderen krijgen niet voor iedereen vanzelfsprekend. Dat is verdrietig genoeg zonder dat je familie daarover oordeelt.
Het doel van mijn opvoeding is dat ik een weldenkend, zelfstandig, zelfredzaam individu aan de samenleving achterlaat dat zich niet alleen om zichzelf maar ook om anderen en het algemeen belang bekommert en zich ook netjes en sociaal aangepast gedraagt in de maatschappij. Ik zou het heel erg vinden als mijn dochter het criminele pad op gaat en mensen benadeelt om er zelf beter van te worden. Dat staat zó haaks op onze normen en waarden die we haar meegeven.
Moederkareltje schreef op 20-10-2023 om 18:15:
[..]
Ik vraag geen wereldschokkende dingen of dat hij cum laude de universiteit moet doorlopen. Asjeblieft zeg, een vrouw vinden en een kind krijgen, als je dat druk noemt.. ik noem dat een normale, gezonde ontwikkeling. Ik ben blijkbaar te niet-westers of te ouderwets voor deze woke maatschappij. En trouwens als hij crimineel wilt worden prima maar dan wel een goede met kinderen.
Ja, echt heel raar dat je voor dit soort posts wel eens geblokt wordt voor trollen…
als jullie post nu uit de context halen en hier nu gaan kopiëren en becommentariëren, even bashen, ga je gang. Ik heb alles al gezegd. Teruglezen kan ook.
'Reactie op Lotte (flink stukje terug.)
'Maar veel ouders van die generatie ( nu rond de 70 jaar) waren emotioneel onvolwassen, zoals het nu wordt genoemd. In mijn omgeving zie ik veel dat we opgroeiden bij ouders die voor de buitenwereld ogenschijnlijk heel competent en betrouwbaar functioneren, maar die beperkt zijn in hun empathische vermogens.'
Poe, dat klinkt pittig. Emotioneel onvolwassen, Ik denk dat de mensen die nu rond de 70 of wat ouder zijn, hun energie in het dagelijks leven anders (moesten) inzetten dat de mensen van nu. De samenleving zag er anders uit. Verwachtingen waren anders. '
'Het belang van de buitenwereld vooropzetten, niet zeuren maar de schouders eronder zetten mentaliteit , zeer hoge verwachtingen hebben, je luistert naar ons, want wij weten wat goed voor je is.'
Nu zijn ouders weleens wat voorzichtig met eisen stellen. Er mag enorm veel, bijna alles is goed als je je er goed bij voelt. Ja zeggen is makkelijker dan een grens trekken en nee verkopen.
'Maar vooral niet /amper in staat tot zelfreflectie en inzicht hebben in hun gevoelsleven en die van de mensen om hun heen.'
Dat klopt. Dat kreeg destijds in onderwijs en werk nauwelijks aandacht. Als ik zie wat mijn kinderen (dertigers) aan reflecties moesten schrijven - dat was in mijn tijd heel anders. Leren en werkstukken maken, af en toe een spreeknbeurt. Maar reflecteren - nauwelijks.
///
' Zo leert elke generatie weer en zo ontwikkelen we ons als mens steeds verder.'
Dat zou kunnen.
Al vrees ik dat de vele schermpjes van ouders en kinderen volop kansen tot kostbare een-op-een-aandacht opslorpen. Zonde, want verloren tijd keert nooit meer terug.
kenfan schreef op 21-10-2023 om 00:27:
[..]
En wat als Kareltje nou gay blijkt? Onterf je 'm, val je dan snikkend voor zijn voeten of schop je hem het huis uit?
Ohoh moeder van Kareltje, je hebt een heel romantisch beeld van je zoon, later met partner en kinderen.
Maar als ik goed heb opgelet is ‘Kareltje’ nog klein. En ontdek je onderweg ongetwijfeld dat elk kind een eIgen weg gaat, en dat zijn/haar levensdoel niet (!) is de wensen van mama uit te voeren.
Wilgenkatje- schreef op 21-10-2023 om 15:48:
'Reactie op Lotte (flink stukje terug.)
'Maar veel ouders van die generatie ( nu rond de 70 jaar) waren emotioneel onvolwassen, zoals het nu wordt genoemd. In mijn omgeving zie ik veel dat we opgroeiden bij ouders die voor de buitenwereld ogenschijnlijk heel competent en betrouwbaar functioneren, maar die beperkt zijn in hun empathische vermogens.'
Poe, dat klinkt pittig. Emotioneel onvolwassen, Ik denk dat de mensen die nu rond de 70 of wat ouder zijn, hun energie in het dagelijks leven anders (moesten) inzetten dan de mensen van nu. De samenleving zag er anders uit. Verwachtingen waren anders. '
'Het belang van de buitenwereld vooropzetten, niet zeuren maar de schouders eronder zetten mentaliteit , zeer hoge verwachtingen hebben, je luistert naar ons, want wij weten wat goed voor je is.'
Nu zijn ouders weleens wat voorzichtig met eisen stellen. Er mag enorm veel, bijna alles is goed als je je er goed bij voelt. Ja zeggen is makkelijker dan een grens trekken en nee verkopen.Onlangs in Italië was ik verwonderd hoe kinderen in een restaurant rustig aan tafel bleven zitteN, zonder schermpjes of kleurplaten. zomaar een voorbeeldje. Hier zeggen ouders ‘ ah joh het zijn kinderen, laat ze !
'Maar vooral niet /amper in staat tot zelfreflectie en inzicht hebben in hun gevoelsleven en die van de mensen om hun heen.'
Dat klopt. Dat kreeg destijds in onderwijs en werk nauwelijks aandacht. Als ik zie wat mijn kinderen (dertigers) aan reflecties moesten schrijven - dat was in mijn tijd heel anders. Leren en werkstukken maken, af en toe een spreeknbeurt. Maar reflecteren - nauwelijks.
///
' Zo leert elke generatie weer en zo ontwikkelen we ons als mens steeds verder.'
Dat zou kunnen. Al zijn er steeds nieuwe uitdagingen.
En de vele schermpjes van ouders en kinderen slorpen volop kansen op kostbare een-op-een-aandacht op. Zonde, want verloren tijd keert nooit meer terug.
Alias1 schreef op 20-10-2023 om 18:53:
Kritiek krijgen is bijna altijd lastig, ten minste, ik omschrijf kritiek als negatief commentaar. En als je dat dan krijgt van iemand die je zeer na aan het hart ligt, een van mijn kinderen, dan vind ik dat best lastig. De dingen die ze noemden herkende ik soms wel en daar hebben we nog wel eens over verder gepraat - waarom we een bepaalde keuze hadden gemaakt etc. Soms waren het ook dingen die ik toen geheel niet beseft had - en waar ik dan nu alsnog excuses voor heb kunnen maken.
Kritiek op dingen die je niet beseft hebt, vind ik zelf het lastigst. En kritiek op dingen waarvan ik juist dacht dat ik het goed deed. Je bent wat dat betreft zo kwetsbaar als moeder.
Er zijn veel dingen waarvan ik weet dat ik ze niet goed doe (niet perse qua opvoeding, maar qua mijn hele leven). Als ik daar kritiek van de kinderen op krijg, kan ik dat goed verdragen want dat had ik al ingecalculeerd.
Maar kritiek op zaken waar ik geen besef van had dat ze negatief werden ervaren, is echt lastig. Ik schrik er van en moet me inhouden om niet in de verdediging te schieten. Want het is geen debat-wedstrijd. In de 'opvoedboekjes' staat dat je de gevoelens van je kind moet erkennen en inderdaad sorry zeggen zoals jij doet. "Ik heb dat niet zo ervaren, maar het spijt me dat dit op jouw wel zo over is gekomen". Zoiets.
Wat ik ook heel moeilijk vind, is dat mijn kinderen als jonge tieners vaak beweerden dat ik van 1 kind meer hield. Ik ben benieuwd of dat, nu zo volwassen zijn, ooit ook nog naar boven komt. Pijnlijk zou dat zijn.
Vinden jullie trouwens dat er verschil is tussen kritiek die je kinderen geven op hun jeugd/opvoeding en kritiek van nu, op het volwassen contact? (Bij voorbeeld dat je nu teveel/ te weinig langs komt, opbelt, hulp biedt...).
Wilgenkatje- schreef op 21-10-2023 om 15:48:
'Reactie op Lotte (flink stukje terug.)
'Maar veel ouders van die generatie ( nu rond de 70 jaar) waren emotioneel onvolwassen, zoals het nu wordt genoemd. In mijn omgeving zie ik veel dat we opgroeiden bij ouders die voor de buitenwereld ogenschijnlijk heel competent en betrouwbaar functioneren, maar die beperkt zijn in hun empathische vermogens.'
Poe, dat klinkt pittig. Emotioneel onvolwassen, Ik denk dat de mensen die nu rond de 70 of wat ouder zijn, hun energie in het dagelijks leven anders (moesten) inzetten dat de mensen van nu. De samenleving zag er anders uit. Verwachtingen waren anders. '
'Het belang van de buitenwereld vooropzetten, niet zeuren maar de schouders eronder zetten mentaliteit , zeer hoge verwachtingen hebben, je luistert naar ons, want wij weten wat goed voor je is.'
Nu zijn ouders weleens wat voorzichtig met eisen stellen. Er mag enorm veel, bijna alles is goed als je je er goed bij voelt. Ja zeggen is makkelijker dan een grens trekken en nee verkopen.
'Maar vooral niet /amper in staat tot zelfreflectie en inzicht hebben in hun gevoelsleven en die van de mensen om hun heen.'
Dat klopt. Dat kreeg destijds in onderwijs en werk nauwelijks aandacht. Als ik zie wat mijn kinderen (dertigers) aan reflecties moesten schrijven - dat was in mijn tijd heel anders. Leren en werkstukken maken, af en toe een spreeknbeurt. Maar reflecteren - nauwelijks.
///
' Zo leert elke generatie weer en zo ontwikkelen we ons als mens steeds verder.'
Dat zou kunnen.
Al vrees ik dat de vele schermpjes van ouders en kinderen volop kansen tot kostbare een-op-een-aandacht opslorpen. Zonde, want verloren tijd keert nooit meer terug.
Het was ook een andere wereld en ik neem ze het ook niet kwalijk. Dit topic noemt het kritiek, dat vind ik een groot woord. Maar wel punten die je anders zou doen. Maar heb mooie gesprekken hierover gehad met mijn moeder en tante. Zij konden ook weer punten aan geven in hun opvoeding, die ze absoluut anders wilden en ook dit weer hebben gedaan.
Als ik kijk naar de nu opgroeiende kinderen zullen zij ook weer punten hebben. Denk alleen al aan die insta mamma's die hun kinderen tentoonstellen. En zo heeft elke generatie "kritiek" .
Net zoals heel veel "ouderen" "afgeven" op de jeugd. Onderstaande uitspraken hoor ik nog steeds heel veel. En kijk dan wie er geciteerd wordt en uit welk jaar. Dan zie je dat kritiek op andere generaties een cirkel is, die blijkbaar bij het leven hoort.
"Onze jeugd heeft een sterke hang naar luxe, slechte manieren, minachting voor het gezag en geen eerbied voor ouderen." - Socrates, 5e eeuw voor Christus
‘Jonge mensen denken dat ze alles weten, en zijn altijd erg zeker van hun zaak.’ -Aristoteles, 4e eeuw voor Christus
‘De jeugd voorziet nog niet wat verstandig zou kunnen zijn en verspilt zijn geld.’- Horatius, 1e eeuw voor Christus
Ja, die uitspraken die je citeert - zo zien we dat bepaalde kwesties die eeuwen door terugkeren.
Ieder kent z’n eigen tijd het best. Je echt inleven in een andere tijd, andere omstandigheden- dat is zo lastig. Ook speelt mee dat je geheugen geen harde schijf is die keurig chronologisch feiten opdelft. Herinneringen zijn fragmentarisch en gekleurd.
(Wilgenkatje/ Tjilp zijn dezelfde persoon. Als ik op m’n tablet schrijf, wordt een andere naam ingevuld dan op onze pc - sta steeds ingelogd. Ik zie soms ook wat anders als ik via Ouders.nl aan eenzelfde discussie meedoe door invullen van mailadres. Zal eens contact opnemen met de beheerders, dit is rommelig zo)
