Kritiek van je (volwassen) kind
Nav een ander topic hier vraag ik me af: hebben jullie wel eens kritiek op je opvoeding gekregen van jullie (bijna) volwassen kind? En zo ja, hoe vond je dat? Herkende je het of totaal niet? Kwam het keihard binnen of kon je het makkelijk van je afzetten? Werd je er boos van? Heb je er iets mee gedaan?
Persoonlijke context: ik heb zelf erg geworsteld met de relatie met mijn moeder en lang geleden ook wel eens iets aangekaart, maar dat liep op niets uit. Nu heb ik zelf een kind en vraag ik me wel eens af welke fouten ik onbewust maak en hoe ik me zelf zou voelen en gedragen als ik die onverwachts terug zou krijgen.
Op het sterfbed van mijn man hebben mijn man zoon en ik nog hele mooie en diepe gesprekken gehad in het ziekenhuis. Onze zoon heeft ons bedankt voor de goede opvoeding en fijne jeugd die hij gehad heeft. Een mooier compliment kun je niet krijgen. Ik heb nog steeds een hele diepe band met mijn zoon.
ReneVerbeek schreef op 19-10-2023 om 10:54:
Er zijn maar weinig mensen die een cursus opvoeding gedaan hebben, we kijken terug naar onze eigen opvoeding waar we dingen in veranderen die we zelf niet oke vonden.
We proberen het er het beste van te maken maar maken weer nieuwe fouten, maar opvoeden is ook niet echt makkelijk zeker als je kinderen verschillende karakters hebben.
Boos worden op mijn kinderen doe ik sowieso nooit en het antwoord dat ik zou geven is “Joh straks mag je misschien je eigen kinderen opvoeden dus doe het anders”.
En vaak denken ze als ze zelf volwassen zijn er weer anders over dan als ze jong zijn.
En zelfs dan blijft dat onderhevig aan discussie, immers is er niet 1 manier van opvoeden die als heilige graal geld.
Ouder worden is het moeilijkste beroep ter wereld die je mag uitvoeren zonder diploma. Dat een ieder daarin soms een fout maakt, lijkt me redelijk evident. Hoe je met die fout omgaat is des te belangrijker. Fouten maken is menselijk. Mijn ouders zijn twee hele liefhebbende ouders die alles voor een ander over hebben en als ik dan zie wat voor een vreselijk narcistisch stuk verdriet mijn zus geworden is, dan vraag ik me altijd of in hoeverre opvoeding nu invloed heeft op hoe iemand wordt. We hebben immers dezelfde opvoeding gehad.
Zeker nu kids wat ouder worden, proberen we gewoon veel te praten en te bespreken. En uit leggen waarom we tot een keuze komen en daarin ook de kids laten vertellen hoe ze iets ervaren. Onder het mom: alles is bespreekbaar. Ook fouten die wij maken.
Bij zowel mij als bij mijn partner is er redelijk wat fout gelopen bij de opvoeding. Voor mij heeft dat als gevolg dat ik geen contact meer heb met mijn moeder en mijn vader eens om de zoveel maanden zie. Mijn partner heeft wel een goed contact met haar ouders sinds ze zelf een kind heeft.
Ik blijf ergens vasthouden aan het geloof dat alle ouders op hun manier hun best trachten te doen, maar dat je als ouder niet anders kunt dan fouten maken en falen.
Samen doen we ons best voor onze stiefzoon, waarbij we regelmatig reflecteren aan wat er in onze jeugd is misgegaan en hoe we dit beter kunnen aanpakken. Zeker de eerste jaren zorgde dit ervoor dat we haast dagelijks aan het overleggen waren over de opvoeding. Omdat wij hier met drie personen rondlopen die allemaal autisme hebben, hebben wij maandelijks ook een begeleider die aan huis komt en waarmee we van alles bespreken, dus dat is wel een extra steun. Stiefzoon is 11, ass en odd, dus niet zo eenvoudig (hou mijn hart al vast voor de pubertijd), maar daar hij aangeeft eigenlijk liever hier te zijn dan bij zijn vader, denk ik dat we het toch niet zo slecht doen.
Envelop schreef op 19-10-2023 om 14:05:
Tijdens het diner begon ze inderdaad over vroeger. Dat ze zoveel spijt had van haar aanpak en dat ze nooit samen een kind hadden moeten verwekken. Het was aardig bedoeld vanuit haar maar ik voelde me eerder slechter dan beter daarna, wie zegt er nou tegen z'n kind dat die er nooit had moeten zijn...
Ik 'lees' deze boodschap heel anders. Namelijk niet hoe jij het opvat: ' dat je er nooit had moeten zijn'. Jij maakt het persoonlijk en betrekt het op jezelf.
Maar je moeder zegt, dat zij en haar man nooit samen aan kinderen moesten beginnen. Niet vanwege jou, maar vanwege hun mismatch, hun slechte relatie.
Heb jij je moeder wel eens de kans gegeven dat recht te zetten? Dat jij het gevoel had dat ze zei, dat jij er nooit had moeten zijn? Geef je moeder en jezelf die kans en laat haar zichzelf wat beter verwoorden.
Natuurlijk kan het verleden niet veranderd worden en ik ga er wel vanuit dat ouders het opvoeden met de beste intenties doen. Maar soms blijkt jaren later, dat je het eigenlijk beter anders had kunnen aanpakken.
Dan is het best fijn om van je ouders te horen; als ik nu zo terugkijk, dan begrijp ik dat dit niet leuk was/had ik dit anders moeten doen. Ik deed het toen met de beste intenties, maar ik vind het wel vervelend dat het jou zo gekwetst heeft/onzeker heeft gemaakt/whatever heeft gemaakt. Dat is absoluut niet mijn bedoeling geweest, als ik toen wist wat ik nu wist, had ik natuurlijk een andere keuze gemaakt.
Dus de erkenning dat iets toch niet leuk/aardig/handig was, is fijn. Ik merk dat ouders dat vaak niet kunnen, die komen niet verder dan: ik deed toch mijn best enz.
BritgetJones007 schreef op 19-10-2023 om 14:48:
[..]
Ik 'lees' deze boodschap heel anders. Namelijk niet hoe jij het opvat: ' dat je er nooit had moeten zijn'. Jij maakt het persoonlijk en betrekt het op jezelf.
Maar je moeder zegt, dat zij en haar man nooit samen aan kinderen moesten beginnen. Niet vanwege jou, maar vanwege hun mismatch, hun slechte relatie.
Heb jij je moeder wel eens de kans gegeven dat recht te zetten? Dat jij het gevoel had dat ze zei, dat jij er nooit had moeten zijn? Geef je moeder en jezelf die kans en laat haar zichzelf wat beter verwoorden.
Het is zeker niet alleen vanwege hun mismatch, die er ook zeker was, maar ook wegens andere omstandigheden die te persoonlijk zijn om hier verder toe te lichten.
Met mijn ouders heb ik nooit kunnen praten. We hebben nu een modus waarin we oké met elkaar omgaan en ze doen het leuk als opa en oma. We zien ze ongeveer iedere 6 weken en voor mij is het echt oké zo. Ik ben niet boos op ze en zie ook echt hoe zwaar ze het hebben gehad. Maar de behoefte om het met ze er over te hebben die heb ik niet. Ik heb tijdens het "gesprek" met mijn moeder ook aangegeven dat het is zoals het is en dat ik weet dat zij het ook zwaar hadden. Ik heb er verder niets van gezegd dat zij aangaf dat ze mij nooit hadden moeten verwekken.
Nu ik zelf ouder ben kan ik me gewoon niet indenken dat je kan zeggen tegen je kind dat je die nooit had moeten verwekken. Ik begrijp waar het vandaan komt maar kan het me toch niet voorstellen. Wellicht wel als ik nu hele foute keuzes zou maken en een zeer deprisief leven zou leiden/lijden maar dat is niet het geval. Het gaf mij geen goed gevoel dit zo te horen.
Soms zeg je uit de beste bedoelingen dingen die toch heel anders bij een kind binnenkomen. Zo had ik laatst een gesprek met mijn dochter (25), waarin ze vertelde dat mijn motto 'als je je best doet, is dat genoeg' in haar hoofd altijd verdraaide naar 'is dat echt je best?' Ik wilde het kind meegeven dat als ze oprecht haar best deed, ze het heel goed deed, wat de resultaten ook waren. En dat ik dan supertrots op haar was. Zij heeft zich altijd afgevraagd of ze niet nog beter kon dan ze deed. Ik heb dat nooit geweten. Ik zag wel dat ze ambitieus was, op het streberige af en tegelijk ook faalangstig. Vandaar dus mijn 'je best is goed genoeg'. Gelukkig neemt ze het me niet kwalijk, maar ik heb toch gezegd dat ik het naar vind dat ze zich zo heeft gevoeld en dat als ik het had geweten, ik het anders had gedaan. Dat vond ze fijn om te horen. Ze zei in dat gesprek gelukkig ook dat ze zich altijd gewenst heeft gevoeld en gesteund.
Ik heb me heel bewust voorgenomen om het anders en vooral veel beter te doen dan mijn moeder. Maar achteraf denk ik, had ik 't maar gewoon gezellig gemaakt. Als je 't zo graag goed wil doen, is het best pijnlijk als blijkt dat 't niet het gewenste resultaat heeft opgeleverd. En, de kinderen hebben ook hun eigen karakters. Met de een kan ik lezen en schrijven, met de ander is het zoeken naar overeenkomsten.
Ja, kritiek, maar gelukkig ook pluimen dat we het beter deden dan sommige andere ouders in de ogen van onze kinderen.
Herinneringen zijn gekleurd. Kritiek over dat ik nooooooooit op tijd op het schoolplein stond om ze af te halen, terwijl ik me herinner dat ik meestal een eeuwigheid op mijn kinderen stond te wachten op dat plein. Maar die paar keer dat ik echt te laat was, hakt diep in op het geheugen.
En verder hoe je zelf in een situatie staat, waardoor je het één en ander verkeerd inschat. Zoals toen een heel prille relatie van mijn dochter stuk liep en ze wekenlang helemaal over haar toeren was, nog langer dan de relatie had geduurd. Ze was dan ook op een veronachtzaamde manier gedumpt. Ik was gewoon kwaad op die jongen die ik nog nooit gezien had, dus probeerde de insteek dat hij dat niet waard was, niks van aantrekken etc, maar dat t bleek helemaal fout te vallen bij dochter. Heb ik later wel mijn excuses voor aangeboden.
Wat een mooi maar ook verschrikkelijk moeilijk onderwerp is dit! Voor (jong)volwassen kinderen is het waarschijnlijk nodig om kritiek op hun ouders te hebben - als onderdeel van een levenslang losmaakproces. Omgekeerd is voor ouders de kritiek van hun kinderen de moeilijkste kritiek om te krijgen. Het doet pijn dat degenen van wie jij het meeste houdt, niet alles goed vinden aan jou/je opvoeding/hun eigen jeugd.
Kritiek op de ouders is denk ik van alle tijden. Tegelijk bedacht ik laatst dat het merendeel van de Nederlandse jongvolwassenen zich de ogen uit hun kop moeten schamen als ze zeuren over hun jeugd. De meesten hebben het financieel goed gehad, een liefdevol thuis gehad, normen en waarden geleerd, een opleiding naar eigen keuze kunnen volgen en een partner gevonden die (grotendeels) geaccepteerd wordt ongeacht geslacht, geloof, huidskleur, sociale klasse. Moet je dan 'zeuren' dat je moeder je iets minder vaak knuffelde dan je achteraf wilde, of dat je vader er teveel bovenop zat dat je je huiswerk maakte?
Ik weet echt wel dat het zo niet werkt en dat kritiek op pa en ma erbij hoort, maar het is soms ook wel een beetje prinsjes/prinsesjesgedrag.
Mijn man, zwagers en schoonzussen hadden enorm veel kritiek op hun ouders en op de jeugd die ze hadden. De slechte relatie bracht in beide ouders het slechtste boven waarvan de kinderen de dupe waren. Verder kwamen de ouders uit een tijd waarin je niet over gevoelens praatte, je de kerk gehoorzaamde en waarin nette kleren en goede schoolresultaten belangrijker waren dan persoonlijke ontwikkeling en praten over gevoelens.
Zolang ik in de familie ben, heb ik veel harde kritiek op de ouders gehoord. Maar opmerkelijk genoeg was er ook een heel hechte, warme band tussen de ouders en hun nazaten. De kritiek bleef maar er kon geen feestdag voorbij gaan of ze kropen allemaal bij elkaar. Al dan niet met irritaties en ruzies tot gevolg. De emotionele pieken en dalen waren hoog, dat paste bij deze mensen. En naast kritiek hadden ze ook veel bewondering voor hun ouders.
Zelf kom ik uit een weinig aan de hand gezin. (Ook wel wat kritiek op de ouders, maar veel minder). Maar het valt wel op dat de onderlinge band een stuk minder hecht is dan in mijn schoonfamilie. Waarschijnlijk ook omdat we zulke nuchtere mensen zijn. Daardoor is de kritiek op mijn ouders veel milder. Maar de band ook. Nu ze allebei overleden zijn vind ik dat wel jammer, vooral richting mijn moeder. Had ik haar maar wat meer laten merken dat ik haar waardeerde!
Dymo schreef op 19-10-2023 om 16:42:
Soms zeg je uit de beste bedoelingen dingen die toch heel anders bij een kind binnenkomen. Zo had ik laatst een gesprek met mijn dochter (25), waarin ze vertelde dat mijn motto 'als je je best doet, is dat genoeg' in haar hoofd altijd verdraaide naar 'is dat echt je best?' Ik wilde het kind meegeven dat als ze oprecht haar best deed, ze het heel goed deed, wat de resultaten ook waren. En dat ik dan supertrots op haar was. Zij heeft zich altijd afgevraagd of ze niet nog beter kon dan ze deed. Ik heb dat nooit geweten. Ik zag wel dat ze ambitieus was, op het streberige af en tegelijk ook faalangstig. Vandaar dus mijn 'je best is goed genoeg'. Gelukkig neemt ze het me niet kwalijk, maar ik heb toch gezegd dat ik het naar vind dat ze zich zo heeft gevoeld en dat als ik het had geweten, ik het anders had gedaan. Dat vond ze fijn om te horen. Ze zei in dat gesprek gelukkig ook dat ze zich altijd gewenst heeft gevoeld en gesteund.
Deze is herkenbaar voor mijzelf en ben ik ook tegenaan gelopen. Want wanneer is je best echt je allerbeste?? Je best doen klinkt zo makkelijk maar het is eigenlijk álles geven, de overtreffende trap van gewoon goed. En je kan altijd nog wel een beetje meer geven. Maar ik realiseer me dat dit in mijzelf zit en mn ouders dat niet zo letterlijk bedoelden.
Mijn vader heeft wel fouten gemaakt die objectief niet oke zijn dus geen sprake van verkeerde interpretatie of prinsessengedrag. Alleen het scheelt dat hij dat zelf ook weet. Ik heb niet het gesprek hoeven starten om hem die feedback te geven, dat heeft hij zelf gedaan omdat hij heel veel spijt heeft en wenst dat hij het anders had aangepakt. Alhoewel... dat was wel naar aanleiding van dat ik het er een keer met mijn moeder over had gehad. Toen is hij er later over begonnen tegen mij zelf. Maar ik wil er niet teveel over praten met hem want het doet nog steeds pijn terwijl hij dat juist wel wilde. Maar ik heb zoiets van laat het verder maar gewoon. Geen oude wonden meer openrijten. Het is wat het is. Toen was toen en nu is nu. Ik heb hem wel vergeven en we hebben een goede band. Hij geeft me ook veel complimenten hoe ik het zelf met mijn kind aanpak (tegenovergestelde van hoe hij het deed).
Na dit topic had ik het er net met mijn man over. Wij hebben allebei echt een goede jeugd gehad en geen enkele opmerking over onze ouders. Maar zou dat ook zo zijn dat wij enorm nuchter zijn, makkelijk en niet zoveel nadenken en als er iets is we het zo snel weer vergeten zijn.
ik weet niet wat mensen steeds bedoelen met fouten maken. Volgens mij is opvoeden geen exact vak en maakt een ouder keuzes vanuit zijn beste intenties en wilt hij zijn kind graag liefdevol tot volwassenen begeleiden. Mijn ouders hebben geen fouten gemaakt, ze hebben dingen achteraf misschien niet handig aangepakt maar ze konden met de beste intenties toen niet anders. Achteraf is het allemaal makkelijk praten met de wijsheid van nu. Mijn loyaliteit is hoog.
Ik ben zelf nu moeder en heb nu een diepere dimensie van liefde leren kennen nu ik zelf een kind heb. Ik begrijp mijn ouders nu veel beter en de band met hen is ook veel beter. Ik heb twee zussen die mijn ouders niet willen zien en helaas ook geen kinderen willen dus die zullen nooit tot dat niveau van liefde en begrip komen. Dat vind ik jammer voor alle partijen en een groot gemis. De in mijn ogen werkelijke essentie van het bestaan ontgaat hen.
