Kritiek op opvoeding en familiebezoek
Dag,
Ik ben een mama van twee kindjes ( 8 maand en 2 jaar).
Mijn man is zelfstandige, en we wonen op een oude boerderij ( nog veel renovatiewerk ) en hebben weidedieren met een groot stuk tuin.
Mijn man fietst ook graag en heeft een stresserende job, dus nood aan eens uitslapen en sporten/ dieren verzorgen.
Zijn familie:
We wonen op 1,5 u rijden van schoonfamilie, we zijn de enigen. De hele schoonfamilie woont op paar minuten van elkaar, tot in dezelfde straat. En bezoeken elkaar onderling zeker wekelijks.
Mijn familie: is 30-1u rijden. Mijn zus en schoonbroer hebben ook een bedrijf, schoolgaande kinderen, hun hele weekend zit vol met hobby's. Die zien we 2-3x per jaar in een weekend. Mijn moeder zie ik alleen tijdens de week (om de 3 weken, komt zelf naar mij).
Sinds we kinderen hebben, verwacht mijn schoonfamilie veel meer contact. We zijn echter al 3 jaar aan het verbouwen, mijn man is vaak pas érg laat thuis in de week en ziet onze kinderen nauwelijks. Hij wil echt carrière maken en is al paar jaar helemaal overspannen; omdat hij zijn kinderen amper ziet, doodmoe is en élk weekend of aan het verbouwen is, de dieren hun kot aan het kuisen is of hele dag op familiebezoek bij zijn ouders zit.
Hij heeft niets van tijd voor zichzelf, en pas sinds de oudste 2 jaar is. Zijn we eens naar een speeltuin kunnen samen gaan, pas recent hebben we in het weekend gezinstijd omdat de grootste verbouwingen achter de rug zijn en ik op tafel heb geklopt dat ons kinderen niet alleen met mama mogen opgroeien.
Sindsdien zitten mijn man en ik op 1 lijn. Hij is erg klassiek opgevoed en wat zijn (groot)ouders willen is wet, ze spreken ook niet over gevoelens in zijn familie, daar is iedereen heel ongemakkelijk bij volgens hem.
Mijn familie is anders, iedereen spendeert met zijn eigen gezin tijd in het weekend en we zien elkaar sporadisch, we zijn ook érg open over onze gevoelens.
1) eerste probleem: schoonfamilie wilt soms 2-3x maand dat wij op bezoek gaan. Wij moeten altijd naar daar, ze vinden het allemaal te ver om naar ons te komen.
Maar met ons kleine kinderen, zijn we de hele dag bezig met hun spullen voor te bereiden, uren in de auto heen en terug, hebben ze afwisselende dutjes. Het is gewoon een heel gedoe. En het werk in huis blijft liggen en wij kunnen amper eens met 4 ontspannen. Mijn familie zien we nooit, die beseffen hoeveel mijn schoonfamilie bezoek eist (ja, een feestje missen is not-done) en legt zich er met tegenzin bij neer.
Manlief beseft ook dat dit niet meer kan. Dus hebben we voor het eerst een feestje geweigerd. Een ontbijt met de hele familie voor zijn grootouders (hun 60ste verjaardag die ondertussen al 3x zal gevierd zijn dit jaar, echt waar), we zien zijn grootouders het weekend nadien met sinterklaas trouwens.
Mijn man heeft respectvol uitgelegd dat hij het helemaal niet meer trekt en een veeleisende job heeft, huis en gezin dat hij voor moet zorgen.
De hele familie (was groupschat) heeft daar zeer onbegripvol op gereageerd, en sindsdien zijn wij het zwarte schaap. Vooral ik lijk in de rol gekomen van manipulatieve vrouw die met familietradities rommelt.
2) onze kindjes zijn al een paar keer bij mijn schoonouders gaan logeren (bv. Voor een trouwfeest of toen ik ziek was). Ze hebben er hun eigen kamer en worden serieus in de watten gelegd van oma en opa, er is een goede band. Ik ben het niet altijd eens met mijn schoonouders, maar het zijn erg lieve mensen en goed grootouders. Hun dochter/mijn schoonzus is meter van ons jongste, en heeft een job met kinderen, ze heeft er zelf nog geen. Ze heeft zeker goede kanten, maar is erg uitgesproken over opvoeding en heeft af en toe kritiek op mijn oudste (2 jaar). Ze was recent kwaad bv. Omdat hij gesmost had op haar en zei voor heel de tafel dat hij in de strafhoek hoort.
Ze is niet gekomen naar zijn verjaardagsfeestje omdat ze kwaad is dat ik onze baby niet uit logeren wil geven bij hun, ze vindt dat ze als meter veel te weinig betrokken is.
Ze wil met de kleinste meer dingen doen en dat hij blijft slapen. Ze vindt dat ik onze kinderen niet genoeg loslaat en ze geen band kan opbouwen.
Maar ze wil nooit tot bij ons komen omdat het te ver is, en ze begrijpt niet dat ik onze kinderen uit logeren wil geven: ik wil ze niet missen, geen behoefte aan, en door de afstand moeten ze direct een paar dagen logeren.
= Mijn man gaat binnenkort praten met zijn zus, zijn andere zus zal er bij zijn. Als van kleinsaf is het altijd zij twee tegen hem geweest. Hij is erg gefrustreerd.
Zijn familie is dus érg hecht met elkaar en heeft duidelijke familieverwachtingen, waar aan voldaan moet worden. Toen ik probeerde te spreken met hun (verschillende aparte gesprekken) dan klappen ze allemaal dicht.
En nu ben ik dus die vervelende schoonzus/familielid geworden. En mijn man is erg gefrustreerd en telleurgesteld in hun.
Volgend weekend gaat mijn man een moeilijk gesprek hebben met zijn zussen (zonder mij). En zien we de hele familie op een feestje. Er is erg veel spanning momenteel.
Hoe gedraag ik mij best ? Er over praten met mij gaat niet, ze apprecieren het duidelijk niet. En mijn man krijgt heel makkelijk een schuldgevoel en is erg conflictvermijdend, hij heeft er helemaal geen zin in.
Groeten
wat een gedoe
Zo jammer als een deel van de familie zo veeleisend is.
Over opvoeden kan je duidelijk zijn. Het is jullie kind. Je schoonzus mag als zij dat nodig vindt best iets tegen jullie over hem zeggen maar ze mag hem in jullie aanwezigheid niet in een strafhoek zetten. Kinderen van 2 jaar morsen nou eenmaal wel eens iets.
Dat slapen van de baby. Tja, dat vonden wij ook nooit zo'n goed plan. En waarom alleen de baby en niet allebei? Waarschijnlijk omdat het gaat om de meter. Het is jammer dat jullie daaraan begonnen zijn. Ik begrijp dat dat traditie is maar het uitzoeken van meters en peters kan best voor problemen zorgen als iemand daadwerkelijk meter wil zijn (als in extra belangrijk voor één kind).
Bezoekjes aan de schoonfamilie. Ik zou nooit mijn schoonfamilie voortrekken op mijn eigen familie. Jouw ouders hebben net zoveel recht om jullie te zien. Het wordt tijd dat je echt je mening uitspreekt naar je man. Hij zal dit moeten regelen. Ja, ze zullen boos worden op jou maar je man moet duidelijk maken dat dit ook zijn mening is. Jullie gaan eens in de zoveel tijd op bezoek bij opa en oma. De ene keer naar die van je man en de andere keer naar jouw familie. Wil de rest van de familie jullie vaker zien dat zijn ze van harte welkom bij jullie thuis. Ik hoop dat je man inziet dat het geen gesprek hoeft te zijn met zijn zussen. Het is meer een mededeling. Zoals het nu gaat is het teveel voor jullie. Jullie kunnen elk weekend 1,5 uur per enkele reis met 2 kleintjes gaan rijden voor een bezoekje. Hij heeft zelf ook nog een schoonfamilie die jullie graag ziet. Dus laat hem mededelen wat hij wil acceptabel vindt. Dan moeten ze het daarmee doen.
En al die verzonnen uitjes en feestjes prima maar jullie komen met echte verjaardagen, echte trouwdagen. Feestdagen verdelen jullie netjes naar wens (van jullie, jouw familie en schoonfamilie). En dat betekent dat jullie soms ook nee zeggen.
Ik vind trouwens wel dat je ook wat moet doen aan die verbouwing. Hoe lang gaat dit nog duren? Je man kan wel èn carrière willen maken èn zelf willen verbouwen maar hij heeft ook nog een gezin. Wat uitbesteed kan worden, zou ik maar eens gaan uitbesteden. Als je man echt elke dag veel te moe is en in het weekend of aan het klussen is of veel te moe is om tijd te besteden aan zijn gezin dan wordt het tijd voor maatregelen. Dus of minder werken of minder klussen. Dan nu maar wat minder carrière dat komt dan later wel. Of de boel laten verbouwen. het lijkt mij duidelijk dat èn, èn, èn voor jullie teveel is.
Dag
Dag,
Erg bedankt voor de tijd te nemen om te reageren.
Mijn schoonfamilie vindt alles reden tot feest:
De verjaardag van mijn schoonouders en zussen (in familie vieren we geen verjaardagen van volwassenen, Pasen, kermis (nog voor er kinderen waren), noem maar op. Ik spreek dus niet over klassieke feestdagen. En als cadeau wordt dan nog vaak door zijn zussen/neef en nicht beslist: een familie-uitstap, dus het wordt soms dubbel gevierd.
Mijn man vindt dat al lang veel te veel, maar hij cijfert zich altijd weg ( ook naar zijn collega's zakenpartner soms, is zijn karakter). Hij houdt niet van conflicten en je kan hem makkelijk een schuldgevoel aanpraten.
We zouden graag meer uitbesteden aan verbouwingen, nu is het broodnodige bijna af en binnen 6-8 jaar de serieuze. Máar hij is ook heel handig en wil alles zelf doen, en bovendien moeten we van zijn inkomen alleen leven. Tot kleinste naar school gaat ben ik thuisblijfmoeder.
Dus zijn familie is ook tijdens de week welkom, maar ze willen dat wij tot bij hun komen. Is ook de kritiek van zijn zus en soms grootouders: we gaan niet bij iedereen thuis, we kunnen maar ook op 1 dag alleen bij zijn ouders gaan.
In mijn familie is meter/peterschap louter een mooie titel. In zijn familie dus niet, en het was dus helemaal not-done om dus geen Peter of meter te kiezen of iemand uit de vriendenkring.
In elk geval. Wij zijn nu het buitenbeentje, zussen, neef en nicht doen altijd aan alles mee. Eentje had recent nog maar een keizersnede en 5 dagen later zaten ze al op de koffie bij de grootouders, en ze geven 4 babyborrels voor alle familieleden.
Dus het is een érg feestvierende klassieke familie, die niet over gevoelens praat. En je hoort aan alles mee te doen.
Mijn man heeft al meermaals gepraat met zijn moeder, en nu ook eens met de rest in die chat.
Maar dan krijg je alleen onbegrip of stilte, of duidelijke afkeuring.
Hij zal het idd gewoon moeten meedelen.
Maar de sociale druk is enorm. Wij zijn nu de enige die niet met de grootouders gaan eten (ze wouden op restaurant gaan ontbijten= cadeau van de kleinkinderen voor hun 60j huwelijk, dit is niet haalbaar met onze kleine kinderen op die afstand, en oudste heeft zwemles). Dat lijken ze allemaal niet te snappen. En we gaan het weekend nadien al s middags met de grootouders op restaurant = cadeau van mijn schoonouders voor hun 60 jaar huwelijk. En onze mening wordt zelfs niet gevraagd over die uitstapjes als cadeau, manlief mag gewoon als trouwe (klein)zoon opdraven met zijn gezin, omdat iemand dat een leuk idee vindt
Ik weet gewoon niet meer hoe ik mij moet gedragen. Ik mag duidelijk mijn mond niet open doen, dan zie ik ergernis en klappen ze toe.
Maar ondertussen kan ik ze niet meer ruiken of zien.
Dus volgend familiefeest dan maar netjes mijn gezicht strak houden en alles aan mijn man overlaten ? Is dat het best? Dat hij altijd alleen nog hierover spreekt met zijn moeder/zussen. Vooral zussen zijn vrij dominant. En schoonmoeder is een lieve maar weet ook wel wat te zeggen tegen haar zoon...
Ze gaan zeer duidelijk zijn dat hij zijn familie telleurstelt en hij kan daar duidelijk niet mee om..
Niet gaan
Is niet gaan dan niet een optie. Mijn man komt ook uit een grote familie. Niet zo klef als die van jou maar ik ga lang niet altijd mee.
Hij gaat alleen naar familiedagen etc. Wij hebben nou eenmaal ook onze eigen dingen. Onze kinderen hebben ook hun dingen in het weekend. Gelukkig is het bij hem in de familie juist heel losjes allemaal.
zo hebben wij binnenkort een etentje voor de verjaardag van mijn man. Ik heb mijn schoonzus al laten weten dat het natuurlijk geen probleem is als mijn neven geen zin hebben. Ze laat het nog weten of ze niet komen. Ik vind het niet raar als pubers op een gegeven moment geen zin hebben om nog mee te gaan naar een verjaardag van een oom.
Bij jou ligt dat anders in de familie maar dat is echt het probleem van je man.
Bovendien moet er ook sprake zijn van wederkerigheid. Jullie willen natuurlijk best langskomen maar ze kunnen ook af en toe bij jullie langskomen. je man moet zijn grenzen beter aangeven. En dat heeft weinig met gevoelens te maken hoor. Wij zijn ook niet zo van die gevoelens besprekende mensen. Zowel mijn schoonfamilie als mijn eigen familie niet maar dat betekent niet dat je niet een prima contact met elkaar kan hebben. Ik heb best een leuke schoonfamilie. Soms is mijn schoonmoeder iets te veeleisend maar daar zegt mijn man dan gerust wat van.
Ik kan je wel aanraden om te gaan werken. Juist omdat je altijd thuis bent, denkt zijn familie dat je tijd genoeg hebt om altijd langs te komen. Ook hebben jullie dan wat meer ruimte om toch dingen uit te besteden voor de verbouwing.
Nog 6 tot 8 jaar. Dan is jullie oudste 10 jaar voordat alles klaar is. Dat kan toch niet?
eens met mijn voorgangers hier
is het niet mogelijk om niet te gaan? Zeker voor je man lijkt me rust / kunnen uitrusten in het weekend van groot belang, dus ik zou proberen daarin een modus te vinden.
Waar ik vooral even over viel, was dat die verbouwing nog 6 tot 8 jaar zou duren. Dat kan dus niet, want dan begint voor de onderdelen die je het eerst hebt aangepakt, het eerste groot onderhoud alweer. Dit is dus een gebed/werk zonder einde, dit huis.
Is het inderdaad niet mogelijk om zelf ook te gaan werken, waardoor er budget ontstaat om een deel van het werk uit te besteden?
Dag
Dag,
Het is niet zo dat we in een ruïne wonen hoor 
Onze keuken, badkamer, slaapkamers en zo zijn gerenoveerd zodat alles netjes en veilig is.
Maar ooit moet er een bijgebouw gedaan worden, nieuwe keuken, nieuwe badkamer enz naar onze smaak. Het is hier zeker ondertussen leefbaar.
Het is ook een bewuste keuze dat ik tijdelijk thuisblijfmoeder ben, waar we allebei achter staan. Ik bracht het vooral aan: omdat mijn schoonouders overdag de mogelijkheid (landbouwbedrijf, en zussen werken in shiften, soms thuis in de week) ook de kans hebben om eens in de week ons kinderen te bezoeken, doordat ze thuis bij mij zijn (mijn moeder doet dat wel, en moet ook een uur in de auto enkele rit). Dat willen ze niet doen door de afstand, dat maakt dat wij telkens in het weekend moeten gaan.
Mijn schoonmoeder en haar moeder organiseren telkens de feestjes bij hun thuis, en aangezien de hele (grote) familie bij elkaar woont, wil niemand bij ons komen. Zo zit het dus.
Aangezien die feestjes georganiseerd worden door/voor mijn schoonmoeder/overgrootouders, wordt er wel verwacht dat ons kinderen = (achter)kleinkinderen aanwezig zijn.
Mijn man beseft dat dit niet vol te houden is voor zijn mentaal welzijn en dit spanning in ons gezin veroorzaakt, sinds ik op mijn strepen sta kunnen we eindelijk eens met ons kinderen gaan zwemmen/naar een speeltuin.
Maar nu wil zijn zussen een gesprek met hem, duidelijk om hun ongenoegen te uiten. Schoonmama is er ook niet blij, eigenlijk heel de familie dat we nu af en toe nee zeggen.
Mijn man is het wel eens met mij, maar is ook kwaad en gefrustreerd op zijn familie (en op mij merk ik) omdat we aan twee kanten trekken aan hem.
Ik weet mij komende zondag geen houding aan te nemen, ik leef al 3 jaar (sinds ik zwanger was, en de verbouwingen volop waren) in ergernis omwille van zijn veeleisende familie ....
Zij noemen het eens gezellig samen zijn, en iedereen heeft een druk leven. Maar wij kunnen het niet meer aan, en daar worden we nu voor afgestraft/ roddels/ scheef bekeken.
Elaria
Kun je niet een smoes bedenken? Bijv dat de dokter heeft gezegd dat hij in het weekend rustig aan moet doen en niet moet gaan reizen?
Dan kan hij altijd zeggen dat de familie bij jullie thuis welkom is maar die komen waarschijnlijk toch niet.
Als ze naar de verschijnselen vragen dan heeft hij last van duizeligheid, tintelingen en al dat soort vage verschijnselen die ook echt kunnen optreden bij overspannenheid.
jullie maken eigen keuzes
Familiebezoek is niet het grootste probleem, de totale overbelasting van je man wel. Kunnen in elk geval die hobbydieren de deur niet uit?
Ja kwetsbaar
Hopelijk lukt het je man om hier duidelijk in te zijn dat hij met zijn gezin het aantal familiemomenten beperkt om het leefbaar te houden. Dat zal in het begin vast wel op verzet en gezeur stuiten, maar hopelijk went men er aan.
Vooral als je niet gaat marchanderen of toegeven.
Het besluit wel of niet mee te doen wordt door jullie zelf genomen. En spreekt niet vanzelf.
Je houdt rekening met hoogtepunten, je prioriteert, maar je gezin komt op de eerste plaats. En daar ben je geen verantwoording over schuldig.
Hier past vriendelijke maar besliste duidelijkheid.
Gesprek
Ik zou liever het gesprek aan gaan met de ouders. Die kunnen je mogelijk steunen in de duidelijkheid. En het is vooral belangrijk dat zij het weten. Misschien is het ze al lang duidelijk maar ze kunnen niet tussen zoon en dochters inkomen.
Die zussen zou ik toch erg kort houden. Jammer dat er al een gesprek beloofd is. Het is namelijk geen gespreksonderwerp, het is een mededeling.
Dag
Bedankt voor de tips,
Maar een smoes verzinnen of liegen zal mijn man nooit doen tegen zijn familie.
Onze beestjes weg doen, onze kinderen zien ze doodgraag. En t was onze droom om een oude boerderij met dieren te hebben. Vooral de ezels vragen veel werk, maar zijn vooral van mijn man grote lievelingen, die zou hij nóoit weg doen.
Hij wil ook rustige weekends hier thuis. Dat is het probleem niet. Maar hij is erg klassiek en hierarisch opgevoed en kan niet om met de telleurstelling van zijn familie.
Duidelijk en beslist spreken zal inderdaad nodig zijn. Hij zal het doen.
Maar ik zelf weet niet hoe ik mij nog moet gedragen, ik heb zelfs tot tranen toe oprecht eerlijk geweest tegen hun. En ik kreeg telkens alleen maar stille, afkeurende blikken (o.a. waarom ik onze baby niet bij iedereen zomaar uit logeren wil)
Ik voel mij erg ongemakkelijk nu bij schoonfamilie en kwaad. Ik zal maar een pokerface moeten opzetten, maar het ligt niet in mijn aard. Mijn familie zijn praters en hebben amper verwachtingen van elkaar.
Dus ik zwijg best over dit onderwerp ? Laat mijn man telkens praten ? En trek een mooie smoel ?
Of wat zouden jullie doen ?
Dag
Annej.
Er is al meermaals een gesprek geweest met mijn schoonouders: zéér zacht en verbloemd aangekaart door mijn man. Die beseffen nog geen reactie hoeveel stress dit al veroorzaakt heeft, in ons relatie en voor elk apart. Mijn man spreekt dus maar érg voorzichtig. Niet kordaat genoeg. Want het speelt zich al 2-3 jaar af en sinds ik mij eens goed kwaad heb gemaakt heb op hem, trekt hij al wat duidelijker grenzen maar nog niet duidelijk genoeg voor hun.
Het staat hun duidelijk niet aan.
Schoonouders ook niet, die knikken eens stil: man voelt zich slecht: volgende feestjes worden weer volop gepland en manlief kan weigeren.maar voelt zich schuldig om een feestje af te zeggen voor zijn (groot)ouders en loopt gespannen rond.
En jij
Kun jij niet doordeweeks af en toe een dagje naar je schoonouders toe? Jij bent dan toch ook gewoon thuis?
Dag
Dag,
Mijn oudste gaat binnen paar maanden naar school. En ook , ík wil niet meer contact. Het is bovendien geen cadeau zo lang met 2 kleine kinderen in de auto, je zit dan ook nog eens met de spits , ze wonen vlakbij een grote stad met standaard fille in de week. ook het hele huishouden is mijn taak. De hele rompslomp is het mij niet waard voor mensen die geen rekening houden met ons, en negatief gereageerd hebben ons. Ze blijven wel de familie van mijn man en kinderen, en ze zijn dus welkom in ons huis, ookal kan ik ze zelf niet meer hebben.
Kritiek
Het kan zijn dat je nog niet zo gewend bent aan kritiek op je opvoedvaardigheden. Dat viel mij zo op dat jan en alleman allemaal een mening heeft over wat jij met je kinderen doet en wat die kinderen doen. Alsof je ineens een soort publiek bezit bent. En alsof je ineens van een competente volwassene getransformeerd was in een incompetente nitwit.
Zeker van mensen die zelf geen kinderen hebben. Dat kan er zeer ongenuanceerd en bot aan toegaan.
En dan kan het ook nog zijn dat je zelf door de geboorte van je kinderen je wat meer kwetsbaar en sneller emotioneel geraakt kan voelen. Omdat ik werkte en ook een nogal grote familie heb, kreeg ik dat al snel over me heen.
Ook dan, vriendelijk glimlachen en het van je afschudden is de boodschap. Jij weet wat een energie het allemaal kost en wat er nodig en goed is voor jou en de kinderen. Dit soort botte kritiek slaat over het algemeen de plank mis. In de loop van de tijd merk je vanzelf aan welke mensen je echt wat hebt als het om overleg over de opvoeding gaat. En die zijn over het algemeen wat minder stellig omdat ze weten dat het allemaal niet zo om harde wetenschap gaat en dat opvoeden een creatief leerproces is waar je in groeit maar het gaat niet zonder missers of net even onjuiste inschattingen of soms is het ook gewoon prima wat je doet maar commentaar is er toch.
Het is nodig om wat eelt op je ziel te kweken. Je kunt best eens nadenken of de kritiek hout snijdt maar jij beslist of dat zo is. Daar gaat een ander niet over.
Ik wens je heel veel sterkte. En geniet van je gezin! Het klinkt wel heel gezellig zo op zo'n boerderij met een paar kleintjes.
Dag
Wij gaan trouwens standaard 1x weekend per maand bij schoonouders+ zijn grootouders op bezoek.
Van 11-18u ongeveer.
Maar zij geven dus dikwijls meerdere feestjes per maand.
En daar is je aanwezigheid op verwacht
Gewoon je man laten gaan
Jij en de kinderen gaan af en toe eens, maar de helft van de uitjes zou ik lekker door hemzelf laten opknappen.
O ja, vervoer
Ik heb juist mijn auto weggedaan in de tijd dat de kinderen klein waren. Dat gedoe in een auto met kleintjes leek me niets. Je kunt er niet goed bij als er iets is en ik had moeite om mijn hoofd bij het rijden te houden. Ik ging wel graag met het openbaar vervoer naar mijn werk, kleintjes naar de opvang, maar dan kon ik ze wat in hun mond stoppen of even iets voorlezen onderweg of even een lief gesprekje houden.
Ik krijg ook al pijn in mijn buik bij het idee. Ja, sommigen moeten het vanwege hun werk of zo, maar toch niet vrijwillig als het niet absoluut noodzakelijk is?
We hebben ook wel langere reizen ondernomen zo, maar toch niet 2 tot 3 keer in de maand. Misschien een paar keer per jaar of zo.
legitiem
Hij zal toch duidelijk moeten uitleggen dat hij ook tijd met zijn gezin moet doorbrengen, dat hij een baan heeft met veel stress en de weekenden nodig heeft om bij te komen. Dat hij dus niet elk weekend beschikbaar is. Het is geen onwil, het is niet dat hij zijn familie niet wil zien, maar hij heeft nu een heel ander leven dan vroeger. Een keer in de maand van 11-18 vind ik heel mooi. Dan 1 x per maand naar jouw ouders (of komen die ook wel eens bij jullie? ben even vergeten wat je hierover schreef), daarnaast is er vast ook wel meer familie of vrienden die jullie doordeweeks niet zien?
Ik vind het heel legitiem om tijd voor elkaar als gezin te maken en de nodige rust te pakken. Je man zou zich niet moeten schamen en moeten denken aan zijn eigen gezondheid. Als dat verkeerd wordt opgevat is dat jammer maar helaas.
oja
en mijn baby wilde ik ook nooit laten logeren. Vervelend dat dit verkeerd wordt opgevat maar ik zou het ook niet willen. Pas vanaf peuterleeftijd.
Man moet keuzes maken
De sleutel ligt bij je man. Hij moet een keuze maken: wil hij het leven van zijn ouders leiden, of wil hij zijn eigen leven leiden?
In het laatste geval, zal hij toch moeten leren "nee" tegen zijn ouders te zeggen. Grenzen aan te geven. En meer tijd voor zijn gezin moeten vrijmaken.
De tropenjaren met jonge kinderen zijn geen jaren om keihard carrière te maken. Het is thuis al veel te zwaar. Dat is ook iets om een serieus gesprek over te hebben. Als hij in een burn-out raakt, is hij zomaar 1 of 2 jaar "out", dan kan hij helemaal niets doen. En dan?
vervelend hoor
Ik vind het heel vervelend voor jullie. Ze zeggen dat ze niet naar jullie toe willen komen omdat het zo ver is, en dan snappen ze niet dat het andersom voor jullie ook ver is? Misschien dat volgende keer eens bespreken, gewoon zeggen, ja voor jullie is het ver om bij ons te komen, maar andersom is het voor ons toch ook ver?
En ik denk toch dat je man resoluter moet bespreken, we komen één keer per maand en bij de gewone verjaardagen, andere feestjes alleen als het echt een trouwerij o.i.d. betreft, geen gewone lunches. Misschien kunnen jullie samen een tekstje opstellen die heel vriendelijk maar wel heel duidelijk is, en deze in die groeps-app plaatsen? (via het account van je man, omdat anders jij de schuld weer krijgt) (krijg je misschien toch wel, maar daar moet je boven staan)
En ik liet mijn baby ook bij niemand logeren, had ik helemaal geen behoefte aan, dat hoef je niet eens uit te leggen aan iemand en zou ik dus ook gewoon niet doen.
Ik denk dat je je niet zoveel moet aantrekken van die familie hoor, ze wonen toch ver weg, dus dat scheelt in dit geval al weer. Spreek er eens over met je vriendinnen en zorg dat ze je mentaal steunen, dat je ook daar zo nu en dan even stoom kunt afblazen en wat bevestiging krijgt dat het echt niet aan jullie ligt.
Quote:
De tropenjaren met jonge kinderen zijn geen jaren om keihard carrière te maken. Het is thuis al veel te zwaar. Dat is ook iets om een serieus gesprek over te hebben. Als hij in een burn-out raakt, is hij zomaar 1 of 2 jaar "out", dan kan hij helemaal niets doen. En dan?
Zij is thuisblijfmoeder, dus dan valt het echt wel mee. Als thuis alles is geregeld dan kun je natuurlijk makkelijk ft werken. Zo druk is het op die manier niet.
structuur
ik denk dat het rust en ruimte kan geven als jij en je man de agenda trekken en vrije tijd inplannen. Die tijd zal vast wel ingevuld worden door 'dingen' maar die tijd die gepland staat 'mag' dan nergens anders aan besteed worden dan aan iets voor jullie zelf. Daar zijn julllie al naar op weg, maar het zou misschien handig zijn voor je man als er gewoon een duidelijk schema ligt.
Feestdagen komen eraan, vakanties e.d. Gewoon een schema op de muur met bijv. 1 keer per maand een bezoek van je man aan familie - met één of twee van de kinderen mee. Elke derde keer ga jij ook mee bijvoorbeeld. Dan kun je meteen even kijken wanneer de bijzondere verjaardagen zijn, zodat je die meeneemt in de overwegingen. Het klinkt wat zakelijk maar het geeft je man hopelijk het idee dat hij eerlijk kan zeggen dat hij echt elke maand komt en dan wordt het misschien zelfs nog wel gezellig.
gr Angela
Onbegrip
Zelf heb ik ook een grote familie. En we gingen ook vaak met de hele familie op vakantie toen mijn ouders nog leefden. Mijn zus kon daar niet zo goed tegen. Dus die is daarmee gestopt om vanzelfsprekend mee te gaan. Het is later nog wel eens voorgekomen als het haar goed uitkwam. En een broer met 1 kind liet zijn baby zeker nergens logeren. Ik denk dat die al met al hooguit 1 keer bij opa en oma heeft gelogeerd toen mijn dochter er ook een keer was. Mijn dochter logeerde daar heel vaak, want twee meisjes samen, daar ben ik mijn broer nog zeer dankbaar voor, ze ging zelfs mee op vakantie, maar zijn dochter heeft nog nooit bij mij gelogeerd. En inderdaad, mijn ouders kwamen bij ons langs, ook als dat lang reizen betekende, een tijdje wel elke week vanwege de kinderen.
Je houdt het als familie langer vol als je elkaar niet zo in de houdgreep neemt. Maar rekening houdt met elkaar. En een beetje begrip toont en belangstelling.
Maar het kan zeker nodig zijn om je grenzen te trekken. Gewoon, vriendelijk en beslist.
Waarom gaat je man
niet minder werken trouwens? Want het klinkt alsof hij zijn kinderen echt nooit ziet. Dat is toch geen doen? Gewoon 32 tot 40 uur werken is wel genoeg, zeker als jij ook zou gaan werken. Het is allemaal eigen keuze hè?
Waarom werk jij niet?
Ondernemen Lanza
De man is eigen ondernemer, dat kan hard werken betekenen, om het bedrijf goed op gang te helpen. Dat is geen negen tot vijf baan. Keuzes betekent je opties zien en daar gebruik van maken. Deze keuzes hebben TS en haar man gemaakt.
Dat wil niet zeggen dat ze er op vooruit zouden gaan als beiden in loondienst of whatever gaan werken. Dat is nog maar helemaal de vraag. Ze wonen bijvoorbeeld in landelijk gebied, daar liggen de geschikte banen niet voor het oprapen of kennen lange reistijden, en dat wil je ook niet met een paar kleine kinderen dat je in de file staat en de opvang niet meer haalt. Afgezien nog van de opvang die ook echt geld kost en voorhanden moet zijn. Zij kiezen voor dat paradijsje en ik lees nergens dat ze het financieel niet redden of dat ze het financieel, met behoud van paradijs, beter zouden redden als beiden elders in loondienst werken.
En daar zoeken ze samen de balans in, TS heeft al aangegeven bij haar man dat ze wil dat hij meer tijd bij de kinderen doorbrengt. Dat is onderdeel van het probleem dat hij nu voelt aan beide kanten getrokken te worden.
De beste optie is hier toch minder feesttijd in de grotere familie doorbrengen omdat je eigen gezin meer tijd en rust nodig heeft en man meer rust en tijd met zijn kinderen in zijn weekend.
Lanza
Quote" De tropenjaren met jonge kinderen zijn geen jaren om keihard carrière te maken. Het is thuis al veel te zwaar. Dat is ook iets om een serieus gesprek over te hebben. Als hij in een burn-out raakt, is hij zomaar 1 of 2 jaar "out", dan kan hij helemaal niets doen. En dan?"
"Zij is thuisblijfmoeder, dus dan valt het echt wel mee. Als thuis alles is geregeld dan kun je natuurlijk makkelijk ft werken. Zo druk is het op die manier niet."
Hij heeft een eigen zaak. Als hij out is, komt er geen geld meer binnen. Best een probleempje, zeker als het 2 jaar duurt.
Mee eens dat hij minder zou moeten werken. Hij ziet zijn kinderen op deze manier niet opgroeien. Deze bijzondere jaren komen nooit meer terug!
Ach ja,
Mijn vader was naar de wederopbouw. Jaren van zelf aktes halen op de avondschool, les geven op de avondschool, werk voor de kerk. Dat heeft een goede relatie met mijn vader gelukkig nooit in de weg gestaan. En als mijn moeder een week weg was met haar vrijwilligerswerk dan draaide mijn vader ook in zijn eentje het gezin met opgroeiende kinderen. Ideaal was het niet en echt wel een grote opgaaf voor mijn moeder.
Die was wel eens jaloers toen mijn vader meer tijd bleek door te brengen met zijn kleinkinderen dan ooit met ons toen we zo klein waren.
Elke keuze heeft nou eenmaal consequenties, en het maken van andere keuzes heeft weer andere consequenties. Die je niet altijd kunt voorzien. Je gaat er samen voor als je een gezin hebt.
Quote:
De man is eigen ondernemer, dat kan hard werken betekenen, om het bedrijf goed op gang te helpen. Dat is geen negen tot vijf baan. Keuzes betekent je opties zien en daar gebruik van maken. Deze keuzes hebben TS en haar man gemaakt.
Maar hij heeft nog een belangrijke keuze gemaakt in zijn leven, namelijk het krijgen van kinderen en die vergen nu eenmaal ook tijd en aandacht, dat weet je als je eraan begint. Hij vindt het zelf ook erg jammer dat hij alles van het opgroeien van zijn kinderen mist. De oplossing ligt voor de hand: minder werken.
Nee Lanza
Als je een ding verandert gaat de rest schuiven. En die keuze hebben ze niet gemaakt. Mag je zelf weten, je hoeft toch niet allemaal dezelfde keuze te maken? En even switchen omdat het achteraf toch lastig blijkt is ook al geen sinecure. Ja, even snel zeggen tegen iemand dat het toch je eigen keuze is, dat is snel gebeurt. Maar betekent niets.
Nu minder gaan werken met een eigen bedrijf kan ze naar de financiele ondergang brengen. Makkelijker gezegd dan gedaan dus.
Blijkbaar hebben TS en haar man besloten dat ze de taken verdelen zolang de kinderen klein zijn. Dan is het wel erg makkelijk om te zeggen: had maar wat anders gekozen, kies dan wat anders, als het om dit soort leefarrangementen gaat.
En nogmaals, elke keuze heeft ook weer eigen consequenties die je niet altijd vooraf kunt overzien. Zelfs niet als je aan de kant staat te roepen.
