Koken (van woede)
Hoi,
Soms kook ik van woede. Letterlijk en figuurlijk. Mijn man is hartstikke leuk met de kinderen maar kan niet koken. Nog geen gebakken ei. Hij zorgt 2 dagen voor de kinderen als ik werk tot laat. Koken lukt hem alleen niet.
Hoe doen jullie dat? Kookt diegene die de kinderen heeft of kookt 1 van jullie altijd?
Iemand ervaring met een kookcursus?
Peiling
Wie kookt?
Dan neemt hij toch een kant en klaar maaltijd? Wat maakt dat nou uit, mijn moeder had een hekel aan koken dus dat was ook geen feest bij ons thuis. En mijn vader was blind
Een kookcursus is toch niet meteen nodig. Je kunt hem toch gewoon een paar simpele gerechten aanleren?
Niet kunnen koken bestaat niet, hij wil niet koken of het boeit hem niet. Geen ervaring met kookcursus, maar is een verspakket misschien een optie, een stappenplan volgen inclusief ingrediënten wil hij misschien wel eens proberen?
Ik kook hier, mijn man heeft er ook geen interesse in.
Pot groente, gebakken ei, gekruide krieltjes in de koekenpan of airfryer.
Zoiets lukt zelfs een kind, dus dat moet hij kunnen leren.
Ik zou hier overigens niet van gaan "koken door woede." Een leuke vader zijn is veel belangrijker. Maar ik vermoed dat dit een leuke zinspeling was?
Lang geleden had ik ook zo'n partner. De kinderen zijn inmiddels groot genoeg om zelf wat te maken en dat gaat best goed. Ik had en heb altijd veel dingen in de vriezer. Doosjes met 2 gehaktballen, een begin van pastasaus, diepvriesspinazie. Daar kon hij altijd wat mee. Wat zou er tegen zijn als hij 3 gerechten kan koken en dat een beetje afwisselend op tafel zet. Nu de winter nadert is stamppot boerenkool prima te eten en makkelijk te maken.
Restjes opwarmen in de magnetron lukt ook niet ??
Hij wil niet koken, lijkt het wel.
Het is gewoon een kwestie van doen.
Als hij niet wil koken dan is het aan hem om op een andere manier aan avondeten te komen (magnetronmaaltijd, restjes opwarmen, eten afhalen/bestellen, brood eten etc.).
Als mama kookt is het lekker als papa kookt vullen we onze maag riepen de pubers hier altijd. Papa heeft ook weleens iets gehaald/ laten bezorgen om geen 3 uur bezig te zijn voor hij iets eetbaars op tafel zou kunnen zetten.
Geen van de opties. Wij koken op vaste dagen en dat is niet noodzakelijkerwijs ‘wie de kinderen heeft’ want de bso heeft kind ook en heel onhandig heb ik nu een vrije dag als we bso hebben én man kookdag heeft. Maar ja, ik heb ‘s avonds dan wel weer de hele avond cursus.
Man kan veel beter (naar smaak van kind) koken dan ik, doet het ook graag. Voor mij is koken een van die taken die ik óók nog moet doen, dus ik sta het als een klusje af te werken. Wat dat betreft zou het beter zijn als man altijd kookt, maar ja, hij komt vaak laat thuis, dus dat is ook niet heel handig.
Dat is aan je man, hoe hij dat probleem gaat oplossen. Daar moet je je alleen mee bemoeien als zijn oplossing een onredelijke aanslag op het huishoudbudget pleegt.
Ga je man vooral niet bemoederen; daarmee geef je het verkeerde voorbeeld aan de kinderen. Leer je kinderen koken als ze daar aan toe zijn, maar ga niet je man leren koken als hij daar niet om gevraagd heeft, zeker niet als jij er zelf zo emotioneel in staat.
Niet kunnen koken bestaat echt niet. Hier leren de kinderen koken vanaf dat ze 12 zijn, in het begin met uitgebreid stappenplan en heel simpele maaltijden. Ze kunnen al snel een paar simpele maaltijden maken.
Dus volgens mij is de vraag: hoe wil hij het hebben op de dagen dat hij voor de kinderen zorgt: wil hij kant en klaar maaltijden (ook niet erg 2x/week), of wil hij leren koken?
De optie dat jij vooruit kookt kan natuurlijk ook, maar zo te lezen zit jij daar niet op te wachten. Dan is dat dus geen optie meer
Als hij wil leren koken is de vraag van wie. Als van jou spanning oplevert, dan met een eenvoudig kookboek. Er zijn van die kookboeken: koken met maximaal 5 ingrediënten. Of een kookboek voor studenten.
Volgens mij gaat het dus om het gesprek hierover. En dat jij de oplossing accepteert die hij kiest, waarbij jij geen onderdeel van de oplossing hoeft te zijn.
Als ik tot laat werk (2 dagen per week) kookt mijn man. Als hij mazzel heeft hebben we nog een Hello Fresh maaltijd (we hebben er 3 tot 5 per week). En anders moet hij het zelf regelen. Ik laat dat echt los. Al eet ik een tosti, zal mij een worst wezen.
Als het hem echt niet lukt om te koken (en hij wil er blijkbaar niet in investeren), heb je 2 opties. Of je kookt zelf, of je laat het aan hem en accepteert dat je 2 dagen per week heel simpel eet of afhaal/kant en klaar (wat hij dus zelf regelt). Het is een volwassen vent dus hij kan echt wel iets. Maar dan moet jij het ook echt loslaten en niet alsnog allemaal aanwijzingen geven of commentaar.
Het wordt vaak verwacht van vrouwen dat ze koken thuis, merendeel leert het zichzelf dan ook door het gewoon (vaak) te doen. Mannen zien dan geen noodzaak want vrouw doet het toch. Gevolg man gaat minder koken en áls hij kookt gaat het snijden traag brandt het eten aan. Toch niet zo'n succes dus vervolgens gaat vrouw maar weer koken en man leert vervolgens niets.
Hoe zou het zijn als hij alleen zou wonen? En of hij dan binnen no time leert koken. Al zijn het de meest simpele basisrecepten.
Koken is een basisvaardigheden wat elke volwassene in meer of mindere mate zou moeten kunnen. Mijn vriend wilde lang niet koken want hij vond koken niet leuk. Dat kan wel zo zijn, maar je moet toch eten en koken hoort daar gewoon bij. Of je nu man of vrouw bent.
Dat staat los van kinderen wat mij betreft.
Degene die thuis is rond de tijd dat er gegeten wordt, kookt. Man kookt als hij thuis is, ik als ik er ben. Als we er allebei zijn is het afhankelijk van wie er zin of tijd heeft. In de praktijk is het bij ons zo'n beetje 50/50
