Kinderen krijgen, maar er niet voor zorgen

Aan sommige

omstandigheden als ziekte en overlijden kun je niks doen, maar willens en wetens een kind krijgen terwijl je van tevoren al weet dat je er vrijwel nooit zal zijn? Ja, daar vind ik iets van.

Ik ken ook een moeder die weg is gegaan bij haar gezin en nu aan de andere kant van de wereld zit. Daar zijn veel mensen nogal uitgesproken over, maar als zij een man was geweest dan was het allemaal prima geweest. Ik vind het niet zo prima, niet van haar, maar ook niet van al die vaders die hun kinderen bijna nooit zien.

Aanwezige vader

Dat boorplatform is een verkeerd voorbeeld.
Die vaders zijn niet jarenlang weg, integendeel. Ik kom van de kust, ik had twee meisjes op school van wie de vaders op een boorplatform werkten. Die waren drie weken op zee en waren dan een volle week thuis, regelmatig zelfs twee weken achter elkaar. Eens per maand of anderhalve maand een of twee weken fulltime bij de kinderen, dat noem ik juist een heel aanwezige vader. Welke vaders hebben die luxe? Niet veel. Beide dames hebben nu ook een prima, liefdevolle relatie met hun vader.

moeder

'maar willens en wetens een kind krijgen terwijl je van tevoren al weet dat je er vrijwel nooit zal zijn? Ja, daar vind ik iets van.
Er zijn ook mensen die willens en wetens kinderen krijgen, terwijl zij van tevoren al weten, dat ze daarna niet meer gaan werken. Kun je nagaan. willens en wetens kinderen krijgen, zonder dat je ook maar één cent gaat verdienen om voor die kinderen te zorgen.
Vreemd dat niemand zich daar druk over maakt.

Tsjor

En wat heb je daar nou aan?

Ok dan is dat je mening Lanza. Mensen moeten niet aan kinderen beginnen als ze niet van plan zijn om er (zelf) tenminste (ook) x uur per (?) voor te zorgen. Vul maar in.
En wat ga je dan met die mening doen?

Ik vind het vooral belangrijk dat er goed voor de kinderen gezorgd wordt.
Verder maken mensen hun eigen afwegingen, waar ik soms ook het mijne over denk
Maar ik hecht meer waarde aan ieders persoonlijke vrijheid dan aan mijn mening daarover.

Jongens, serieus?

Gaan we nou toch weer met zijn allen de 'discussie' aan? Hou nou toch op....

Lanza, ik vind dat je enge en verontrustende ideeën hebt over wat wel en niet 'kan'. Wat is je volgende draadje? Hoe hoog je IQ moet zijn voor je aan kinderen mag beginnen? Mogen mensen met een fysieke handicap wel aan kinderen beginnen? Kun je wel de zorg bieden waar een kind recht op heeft als je een beperking hebt? Erfelijke aandoeningen? Wanneer vind jij dat de overheid over mag gaan tot gedwongen abortus of sterilisatie? Ga je een politieke partij beginnen of zo?

Zou je dat voor

jezelf als moeder acceptabel vinden, Niki? Steeds 3 weken weg en dan 1 week thuis?

En wat is "zorgen voor"?

Okee, laten we er van uitgaan dat de zorg tussen de toekomende ouders goed verdeeld is. Papa en mama hebben afspraken gemaakt wie wanneer voor de kinderen zorgt. Er gaat er geeneen wekenlang weg naar een booreiland, en er gaat er ook geen dood.

En dan? Hoe meet je dan of de inhoud van die zorg wel goed geregeld is? Dat mama niet de hele dag voor de tv ligt te bingewatchen tijdens haar "zorgdag" en vader zijn spruit in het golfkarretje parkeert bij het uitje met zijn vrienden en er vervolgens niet meer naar omkijkt?

Tja, het blijft toch een getob, dat ouderschap. Zelfs als je denkt dat je het goed geregeld hebt.

Ik vind er ook wat van, dat mama de hele dag op een forum als dit zit.

De zorg voor kinderen

betekent dat je de meeste dagen gewoon met je kinderen in een huis woont en er voor hen bent. Natuurlijk ga je aan het werk, want er moet ook geld binnenkomen, maar je zorgt ervoor dat je kinderen elke ochtend gekleed en gevoed zijn, dat je ze ergens onderbrengt als je gaat werken en zo niet dat je er voor ze zorgt over de dag. Dat je ze in bad stopt, liedjes met ze zingt, ze troost als ze vallen of ergens verdrietig over zijn, dat je er bent wanneer ze eng hebben gedroomd. Dat hun kleding weer schoon wordt, dat ze naar de tandarts gaan en naar de dokter als ze vaak buikpijn hebben. Dat je hun vriendjes kent en regelt dat ze naar feestjes kunnen en dan een cadeautje mee hebben.

Dat soort dingen. Het hoort er gewoon bij. En volgens mij weten de meeste ouders dat hier echt wel. Maar kennelijk gelden er voor sommige ouders andere regels?

regels

Welke regels? Waar staan die? Volgens mij bepaal je dat als ouders zelf. Hoe je e.e.a. verdeeld. En dat kan ook best betekenen dan 1 van de ouders soms een poos weg is, en de andere ouder dat dan opvangt. Zolang je het daar samen maar over eens bent.

Wat de hele rest van de wereld daar dan van vindt, lijkt mij niet zo belangrijk.

Niki.

Het voorbeeld maakt eigenlijk niet uit....zie #68

Als het moet

#68
Als dat nodig is om brood op de plank te krijgen, als ik het acceptabel werk vind en als mijn partner het ermee eens is: ja hoor.
Mijn ex en ik werkten allebei 4 dagen (32 uur) toen de kinderen klein waren, dat heeft mijn voorkeur, maar soms valt er niet zoveel te kiezen. Niet iedereen heeft die luxe.

Daar verschillen we dan fundamenteel

van mening over. Gelukkig denkt mijn man er net zo over als ik. Wij zijn allebei wel een paar keer per jaar op zakenreis, maar daar zit wel een limiet op.

Jaren of maandenlang weggaan zouden we niet willen nu we kinderen hebben. We zouden onze kinderen te veel missen en we vinden beiden voor de thuisblijver de belasting te hoog, aangezien die ook gewoon een baan heeft.

Wat nodig is

om brood op de plank te krijgen is nogal relatief. Je hóeft niet voor een dergelijke baan te kiezen. Genoeg andere banen die beter te combineren zijn met kinderen. Als je allebei werkt hoef je niet zo belachelijk veel uren te maken. Een uur of 60 samen is echt voldoende om rond te komen.

Jaren- of maandenlang.

Ja, dat is teveel, je hebt gelijk. Regels en limieten moeten er zijn. De perfecte verdeling in zorg voor de kinderen is wel de basis.
Paar weekjes weg is oké, maar meer niet, strakke grenzen. Eens hoor.

Maar lieve schat

Als er een van een set ouders een niet zo doorsnee baan heeft dan is het vanaf de start toch al anders? Dan richt je je leven toch anders in?
Toen wij net onze oudste kregen verplaatste de werkgever van mijn man de werkplek. Ineens geen 30 minuten maar 90 minuten reistijd.

Daar vind je een oplossing voor, zonder meteen je huis te koop te zetten. En ja dan ziet vader zijn kind doordeweeks even wat weinig. Dat is niet anders.
Een baan in internationaal transport of op een booreiland zijn ook dingen die je al weet als je aan kinderen begint, dus stem je alles daar op af.

Nogmaals

Als je op een boorplatform werkt, ben je niet maanden- of jarenlang van huis. Dat is een misvatting van jou.
Op de grote vaart heb je dat wel, dat zou ik zelf ook te moeilijk vinden met kinderen thuis. Maar er zijn mensen die het doen, dus het kan.

Waarom moet alles

afgestemd worden op die baan dan? Zou andersom niet veel logischer zijn?

Sommige werkzaamheden ziin niet te combineren met betrokken ouderschap. Een lange reistijd die ervoor zorgt dat je je kinderen zowel s ochtends als s avonds niet ziet, zou reden kunnen zijn om (op termijn) van baan te wisselen.

Wat zou jij doen als je ineens 3 uur reistijd had? Zou je ja zeggen als je werkgever morgen zegt dat je per direct wordt uitgezonden naar Argentinië?

Lanza

Ik heb nooit gezegd dat alles voor het werk moet wijken.

Uitzenden, dat is al gebeurd. Niet Argentinië, wel een ander land dat ik niet zag zitten. Ik heb gezegd dat ik graag een andere functie wilde. Dat kon gelukkig, ze wilden mij graag houden. Toen kon ik naar een land dat ik wel zag zitten. Thuis overlegd, man wilde het ook, peuter onder de arm genomen, een maand later waren we weg.

Je man

had zelf geen baan? Voor mij/ ons zou het een duidelijk en helder nee zijn op dit moment. Oudste zit hier op school, heeft vriendjes en onze familie is belangrijk voor ons. Ik wil ook mantelzorg kunnen blijven doen voor een familielid en mijn vrienden zijn belangrijk voor me.

Werk is niet het belangrijkste van alles. Bij lange na niet.

Dus

Als je ergens zelf niet voor zou kiezen (bijvoorbeeld een tijd naar het buitenland) dan is het meteen ook volkomen fout en onbegrijpelijk als een ander dat wel zou willen?

Wat een angstig benepen blik laat je hier zien.

Nee hoor

dat kan prima, maar het is wel een groot verschil of je kinderen en man dan meekunnen, of dat je in je eentje bijvoorbeeld een jaar weggaat en de rest kan het uitzoeken.

Het eerste kan ik me goed voorstellen dat je dit overweegt, het tweede niet.

Baan opgezegd

Jawel, mijn man had een baan zoals ik in #75 al schreef, maar hij heeft die opgezegd. Hij is een paar jaar huisman geworden. Dat had ik in een ander draadje ook al gezegd, maar je hebt nogal wat moeite met begrijpend lezen en/of een heel kort geheugen, heb ik gemerkt.

Het is toch wel bijzonder dat andere hoogopgeleide mensen weloverwogen tot andere besluiten dan jij kunnen komen, en daar zelfs gelukkig mee kunnen zijn, vind je niet? Ex-man werkt nu alweer jaren volop hoor, interessante baan aan de uni. Een goede opleiding biedt gelukkig meer keuzemogelijkheden, maar niet iedereen heeft die luxe., zoals ik eerder al schreef. Hij staat nog steeds achter zijn keuze van destijds.

Kaaskopje

"In situaties waar vaders zich totaal niet om hun kind bekommeren, is er meestal gelukkig nog wel een moeder die ongetwijfeld liefdevol zo goed mogelijk met de situatie omgaat."

Ho, ho, dat waren wel die moeders die eerst die vaders hadden uitgekozen om zich mee voort te planten. Dus de kans is groot dat daar een meer dan gemiddeld aantal steekjes aan los zit.

Jullie

gingen als gezin samen, dat is nogal een verschil met al die vaders die in hun eentje het gezin verlaten. Jij hebt in het buitenland ook gewoon voor je kind gezorgd, neem ik aan.

Pennestreek

"Gaan we nou toch weer met zijn allen de 'discussie' aan? Hou nou toch op...."

Blijkbaar voorziet ze in een behoefte, want het draadje gaat alweer hard richting 100.

Lanza.

"Voor mij/ ons zou het een duidelijk en helder nee zijn op dit moment. Oudste zit hier op school, heeft vriendjes en onze familie is belangrijk voor ons. Ik wil ook mantelzorg kunnen blijven doen voor een familielid en mijn vrienden zijn belangrijk voor me." #83

"dat kan prima, maar het is wel een groot verschil of je kinderen en man dan meekunnen, of dat je in je eentje bijvoorbeeld een jaar weggaat en de rest kan het uitzoeken.
Het eerste kan ik me goed voorstellen dat je dit overweegt, het tweede niet." #85

Je nee is dus toch niet helemaal duidelijk en helder? Als je als gezin naar het buitenland kunt vertrekken zijn school, vriendjes, familie, mantelzorg en vrienden minder een issue?

Maar ook

Als je daardoor je baan zou verliezen, niet meegaan naar een andere stad of land als je werk verhuist, dan moet je het natuurlijk wel doen. Want teren op de gemeenschap is toch niet nodig? Of nee, er zijn zoveel andere banen, dan gaat je gezin voor en dan 'neem' je gewoon een andere baan, in de buurt.

Zelf ken ik inderdaad ook mensen die zich, als gezin, voor een tijd hebben laten uitzenden naar verre buitenlanden. Inderdaad, dan komt de partner in de meeste gevallen tijdelijk zonder baan te zitten. Maar ze vinden de inkomsten en de ervaringen dan belangrijker. En soms komt het juist op een goed moment. Ik ken iemand, met kleine kinderen, van wie de baan werd weggereorganiseerd, dus toen de partner een mooi aanbod in het buitenland kreeg was dat geen punt van overweging.