Kinderen en nieuwe partner
Mijn vriend en ik hebben 5,5 jaar een relatie maar wonen 2 jaar samen. Ik heb 2 pubers, hij geen kinderen. Hij zegt zichzelf ook niet zo geschikt te vinden als ouder.
Hij doet veel (klusjes) voor mijn kinderen maar verder bemoeit hij zich niet zo met ze. Wel zegt hij alles wat in hem opkomt en zeurt hij wel wat tegen mijn kinderen. Ze zijn lui in zijn ogen. Maar ze kunnen ook geinen. Daar moesten mijn kinderen wel aan wennen want hij past zich met taalgebruik niet aan aan de kinderen.
Ik dacht dat het een en ander wel zou veranderen maar een vaderfiguur gaat hij nooit worden.
Zijn hier mensen met een nieuwe partner? Hoe gaat dat bij jullie thuis? Is een partner die zich in de liefde voor de kinderen stort noodzakelijk?
Ik heb een nieuwe partner en we hebben allebei kinderen (inmiddels grote pubers/jongvolwassenen) en we kunnen allemaal uitstekendmet elkaar door een deur. Wij gaan pas samenwonen als de kinderen op zichzelf wonen. Nog 1 tot 3 jaar, schatten we in.
Wedersamengestelde gezinnen zijn vaak problematisch. Als er pubers bij betrokken zijn, wordt het al helemaal moeilijk. Wij willen daar onze neus (en relatie) niet aan stoten.
Moeilijke situatie.
Mijn beide langere relaties waren (zijn) telkens met een alleenstaande moeder waarbij haar kind vier of vijf was. Op die leeftijd is het vrij makkelijk om je nog te ontwikkelen tot een ouderfiguur, maar bij pubers vrees ik dat ik niet veel verder zou komen dan een vriendschapsband. In mijn huidige relatie bv. ben ik al het gros van zijn leven in beeld als stiefvader, dus ik heb redelijk wat invloed, maar mocht het een puber betreffen dan heeft deze al een hele voorgeschiedenis.
Zou vooral met je partner in overleg gaan en bekijken wat hij zelf verwacht van de relatie met je kinderen en hoe hij daarin zijn rol ziet. Soms is het beter dat een stiefouder zich opstelt als vriend en de ouderlijke verantwoordelijkheden ook laat liggen bij de ouder. Bekijk zeker ook de noden van je pubers, hebben zij wel nood aan een surrogaat vader?
Waarom zou je partner een vaderfiguur moeten worden voor je kinderen, ze hebben als het goed is al een vader?
Je kunt dit soort dingen niet afdwingen. Als hij indien nodig voor ze zorgt en dingen voor ze doet en verder niet schadelijk voor ze is, zou ik het zo laten.
Hij heeft zelf bewust geen kinderen. Zorgen voor en houden van zijn verschillende dingen. Zorgen voor kun je afdwingen, houden van niet. En dan zijn er nog verschillende gradaties in. Waarschijnlijk houdt hij op een bepaalde manier echt wel van ze. Alleen op een andere manier dan jij.
Hier een relatie die zes jaar geleden begon tijdens het dieptepunt van puberteit bij beide dochters. Ik voel geen liefde voor zijn dochter en mijn vriend niet voor de mijne. Wij hebben een relatie met elkaar en niet met elkaars kind.
Inmiddels kunnen we goed met elkaar overweg, de dochters zijn volwassen en het huis uit. Het is voor ons tijd om uit te kijken naar een gezamenlijk huis. Dochters zijn altijd welkom en we doen regelmatig dingen met alleen eigen kind. Een samengesteld gezin zullen we nooit worden, maar we hebben goede momenten met z'n allen. Wat wil je nog meer?
Hier een relatie van 7 jaar, het is een lat relatie. Ik vind zijn kinderen heel lief, ze waren 11-14-17 toen ik ze leerde kennen. Maar ben geen moederfiguur voor ze, ze hebben al een moeder. Ik gedraag me meer als huisgenoot. We doen gezellig en geïnteresseerd in elkaar. We wonen niet samen, maar al zou ik dat doen, dan zou ik denk ik nog steeds zo min mogelijk (liefst geen) commentaar leveren op hun gedrag, ik zou dat via vader blijven spelen denk ik.
Ik erger me nu ook wel eens aan rondslingerende handdoeken en haren in de wasbak, maar dat is de taak van hun vader en moeder om ze daarin op te voeden. Als ik bij ze ben dan doen we spelletjes, kijken samen een film maar verder gaan ze eigenlijk voornamelijk hun eigen gang, zijn helemaal niet met mij (en hun vader bezig) ze zijn druk met hun eigen leven en ik denk allang al blij dat hun vader het ook gezellig heeft.
Hoe is hij tegen je kinderen ???
Taalgebruik lees ik
Hij vindt ze lui
Je opent niet voor niks een topic
Twijfel je ?
EmmaT schreef op 23-09-2022 om 11:35:
Hier een relatie die zes jaar geleden begon tijdens het dieptepunt van puberteit bij beide dochters. Ik voel geen liefde voor zijn dochter en mijn vriend niet voor de mijne. Wij hebben een relatie met elkaar en niet met elkaars kind.
Inmiddels kunnen we goed met elkaar overweg, de dochters zijn volwassen en het huis uit. Het is voor ons tijd om uit te kijken naar een gezamenlijk huis. Dochters zijn altijd welkom en we doen regelmatig dingen met alleen eigen kind. Een samengesteld gezin zullen we nooit worden, maar we hebben goede momenten met z'n allen. Wat wil je nog meer?
Pfoe, je hoeft zeker geen ouderrol op je te nemen voor de kinderen van je partner, zeker niet voor pubers, maar geen liefde voelen voor elkaars kinderen? Ik kan me er weinig bij voorstellen, en bij mij zou het niet passen. Jullie levens zijn intiem verstrengeld, zeker als jullie samen gaan wonen. Bij huwelijken, kleinkinderen, ziekte, alle grote gebeurtenissen en ups en downs van het leven sta jij er direct naast, je blijft elkaar altijd volgen. Dan heb je wmb zeker wel een relatie met elkaar, en hopelijk is die relatie warm en goed.
TO, ik hoor twijfel, misschien niet om de vaderrol, maar om de omgang met de kinderen in het algemeen. Dat zou voor mij wel belangrijk zijn. Wat je kan en mag verwachten is minder belangrijk dan je eigen gevoel.
Renmuis schreef op 23-09-2022 om 16:33:
[..]
Pfoe, je hoeft zeker geen ouderrol op je te nemen voor de kinderen van je partner, zeker niet voor pubers, maar geen liefde voelen voor elkaars kinderen? Ik kan me er weinig bij voorstellen, en bij mij zou het niet passen. Jullie levens zijn intiem verstrengeld, zeker als jullie samen gaan wonen. Bij huwelijken, kleinkinderen, ziekte, alle grote gebeurtenissen en ups en downs van het leven sta jij er direct naast, je blijft elkaar altijd volgen. Dan heb je wmb zeker wel een relatie met elkaar, en hopelijk is die relatie warm en goed.
TO, ik hoor twijfel, misschien niet om de vaderrol, maar om de omgang met de kinderen in het algemeen. Dat zou voor mij wel belangrijk zijn. Wat je kan en mag verwachten is minder belangrijk dan je eigen gevoel.
Renmuis schreef op 23-09-2022 om 16:33:
[..]
Pfoe, je hoeft zeker geen ouderrol op je te nemen voor de kinderen van je partner, zeker niet voor pubers, maar geen liefde voelen voor elkaars kinderen? Ik kan me er weinig bij voorstellen, en bij mij zou het niet passen. Jullie levens zijn intiem verstrengeld, zeker als jullie samen gaan wonen. Bij huwelijken, kleinkinderen, ziekte, alle grote gebeurtenissen en ups en downs van het leven sta jij er direct naast, je blijft elkaar altijd volgen. Dan heb je wmb zeker wel een relatie met elkaar, en hopelijk is die relatie warm en goed.
TO, ik hoor twijfel, misschien niet om de vaderrol, maar om de omgang met de kinderen in het algemeen. Dat zou voor mij wel belangrijk zijn. Wat je kan en mag verwachten is minder belangrijk dan je eigen gevoel.
Die relatie is zeker warm en goed. Wat ik probeer te zeggen is dat ik niet hou van de dochter van mijn vriend zoals ik van mijn eigen kind hou.
Ik heb geen twijfel over mijn relatie maar in combinatie met mijn kinderen wel een beetje. Mijn vriend houdt denk ik wel van ze al zie ik het niet altijd. Ik voed mijn kinderen nou eenmaal op met veel liefde en geduld. Maar hij is van de kritiek.
Ik vind hem ook wat humeuriger als mijn kinderen er zijn (week op week af). Hij houdt nou eenmaal van rust.
Hij verdwijnt ook een avond als vrienden van de kinderen over de vloer komen.
Ik denk ook wel dat hij ze behandelt zoals hij iedereen zou behandelen. Maar ik hoop soms op wat meer begrip en aanpassing.
Maar goed, ik lees dus hier wel meer dat je niet hoeft te houden van andermans kinderen zoals je eigen kinderen (die hij niet heeft). Ik zou zelf denk ik ook moeite hebben met het samenwonen met andermans kinderen. Maar ik weet als moeder zijnde me beter aan te passen denk ik.
Ik heb mijn kinderen regelmatig gesproken hierover. Ze vinden mijn vriend best wel eens irritant maar ze hebben niet echt last van hem. Ze vinden de partner van hun vader ook geen groot succes.
Ik voel me soms gewoon een beetje een mislukkeling als gescheiden ouder zijnde.
Bakkie888 schreef op 23-09-2022 om 18:49:
Ik voel me soms gewoon een beetje een mislukkeling als gescheiden ouder zijnde.
Je doet je best
Irritant
Niet echt last van hem
Iik hoop het TO
Ik zou mijn kinderen niet bloot stellen aan een negatieve irritante niet liefdevolle man
Dan zou ik gaan latten.
Op zich mag hij zich wel een beetje aanpassen aan de kinderen en aardig tegen ze zijn. Ze horen bij jou, zijn een onderdeel van jou. Het klinkt meer alsof hij je kids een soort ballast vindt. En andersom voor je kinderen.
Ik ben wel heel blij dat mijn vriend aardig is voor mijn kinderen. Dat lijkt me wel lastig anders.
Voor jou ook schijnbaar, je opent dit topic eenmaal.
Is jouw vriend zich bewust dat kinderen geen volwassenen zijn? Maar dat hij zich wel die t te gedragen? Of doet hij ook zo tegen je ouders?
Een beetje aanpassen zou hij toch moeten kunnen?
Nu ik erover nadenk is hij gewoon tegen iedereen zo😅. Behalve tegen mij.
Hij zegt ook wel: "ik houd van ze op mijn manier. Ik vind dat ze beter kunnen en ben dus kritisch". In mijn ogen is het gezeur, in zijn ogen is het liefde op zijn manier. Ik vind het maar lastig om mee om te gaan. Ik ben niet zo kritisch. Ik heb hele lieve kinderen die geen vlieg kwaad doen. Die strenge opvoeding is dus in mijn ogen niet nodig. Maar misschien vinden alle ouders dat wel van hun eigen kinderen.
EmmaT schreef op 23-09-2022 om 17:10:
[..]
[..]
Die relatie is zeker warm en goed. Wat ik probeer te zeggen is dat ik niet hou van de dochter van mijn vriend zoals ik van mijn eigen kind hou.
Oh, ok, dat snap ik wel! Dan las ik je verkeerd! 
Bakkie888 schreef op 23-09-2022 om 19:51:
Nu ik erover nadenk is hij gewoon tegen iedereen zo😅. Behalve tegen mij.
Hij zegt ook wel: "ik houd van ze op mijn manier. Ik vind dat ze beter kunnen en ben dus kritisch". In mijn ogen is het gezeur, in zijn ogen is het liefde op zijn manier. Ik vind het maar lastig om mee om te gaan. Ik ben niet zo kritisch. Ik heb hele lieve kinderen die geen vlieg kwaad doen. Die strenge opvoeding is dus in mijn ogen niet nodig. Maar misschien vinden alle ouders dat wel van hun eigen kinderen.
Daar zou ik dus toch wel grenzen aan stellen. Jij bent de opvoeder, hij hoeft alleen maar toe te kijken. Geen wonder dat ze hem irritant vinden.
