Kinderaantekeningen kwijt

Hee suffie

Mijn ouders hebben van mij nooit aantekeningen gemaakt. Wel van mijn oudere zus (zoveel cc melk, zoveel liga...). Ik heb er geen trauma's aan overgehouden hoor!

Schrijf gewoon nu op wat je je nog kunt herinneren aan grappige uitspraken ed. Schrijf op hoeveel je van ze houdt, en wat je zo leuk aan ze vindt. Er zijn genoeg kinderen die maar een paar foto's hebben van vroeger, dus je doet 't op dit punt al gauw goed, denk ik.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Valkye

dank voor je reactie, stelt me wel wat gerust. toch baal ik erg, allemaal voor niets gedaan ;( maar je hebt gelijk: er zijn zat mensen zonder geschreven herinneringen, ikzelf trouwens ook. ach ja, en hoe belangrijk is het, misschien kijken ze er niet eens naar om...

Archief

Zit je er echt op te wachten om je kinderen een heel jeugdarchief mee te geven als ze het huis uit gaan? zullen ze blij zijn.. hebben ze met moeite een huisje gekocht kunnen ze meteen een hele kamer vullen met al die dozen kinderherinneringen..

ikzelf heb van mijn ouders wat foto's gehad (als kind al, zelf mogen inplakken in album, vond ik geweldig en ben ik nog steeds erg blij mee), ouders hebben zelf een babyfotoboek en een babyfilm, is leuk om eens te zien maar ligt daar prima.

partner heeft een enkele foto (merendeel niet via ouders), via moeder kwam nog een mapje boven water met wat tekeningen (waarvan de helft bovendien van zijn broer bleek te zijn..) dus dat is dan weer heel erg karig maar hij heeft daar nog nooit een seconde van wakkergelegen.

rapporten en dat soort dingen hebben we allebei wel bewaard, daarnaast had ik een paar schetsboeken van vroeger nooit weggedaan die vind ik ook wel erg leuk om te bewaren.

Geen ramp, misschien jammer

Wij waren thuis met zijn vieren. Mijn broer, de oudste, heeft een uitgebreid fotoboek, met de eerste stapjes, de eerste woordjes, stofje van zijn jasje enz. Mijn zus, de tweede, bijna net zoiets, wel iet korter. Dan kom ik, met een half boekje met daarin wat foto's waar het merendeel mijn oudere broer en zus ook al opstaan. Niets meer eerste woordjes ofzo. Mijn jongste zusje kot er helemaal bekaaid af. Zij zit in de achterkant van mijn boek. Paar bladzijden, meer is het niet.
We hebben er als pubers vaak wat lol om gehad en mijn zusje en ik werden wel wat geplaagd. Maar echt geleden hebben we er niet onder.
Overigens liggen al deze fotoboeken nog steeds bij onze ouders.

Nou

kan je niet wat anecdotes herinneren ? Hier graaf ik wel eens in het archief, dan weet ik weer dochter1 en dochter2 allemaal aten, last van hadden, heugelijke momenten, kado's etc etc.

en ik heb -zo slordig - ook op allerlei losse papiertjes en halve schriftjes dingen geschreven. Het is dat ik nooit de tijd vind dat goed aan te pakken maar ooit komt die dag Gelukkig druk ik dan welk om de zoveel tijd een heel album af met foto's op datum en alles dus dat scheelt dan weer. Ik heb kleertjes wel bewaard van de eerste periode en een aantal topstukken die ik niet weg kon doen. Wel is veel van de inhoud van die koffertjes weer vergaan doordat er een pop aangekleed moest worden en er iets zoek raakte onderweg etc. Zonde want ik weet hoe waardevol het wel kan zijn om herinneringen te hebben aan je babytijd en vroege jeugd (ik heb weinig tot niets).

Praten

Ik zou met mijn partner, moeder, zus enz. over vroeger gaan praten. Daar komen vaak nog heel wat dingen uit die je zelf vergeten was. En dan gauw opschrijven.

Herinneringen om te bewaren

Ik heb van mijn beide kinderen (14 en 16 jaar) nog de boekjes "Babytijd" en "Groter Groeien". Daarin had ik alle aantekeningen in genoteerd. Zelfs het wisselen van hun kiezen heb ik daarin genoteerd. Ook heb ik nog bergen foto's van hun kindertijd die in een doos zitten en nodig in een album geplakt moeten worden. En bij het opruimen heb ik een aantal schriftjes van groep 3 (toen ze nog leren schrijven en rekenen) bewaard + hun rapporten. Mooie dingen wat ze bij de kerst hebben gemaakt komen nog in de kerstboom! Alleen de box en het ledikantje heb ik weggegeven en heb nog een heleboel andere frutsels, schriften, handenarbeidmaaksels weg moeten gooien, want zo groot is mijn huis niet om alles te bewaren! Waar wij wel om de zoveel tijd van genieten zijn de videofilmpjes die ik heb gemaakt tijdens verjaardagsfeestjes.
Wat ik ook jammer vind is dat de melkkiesjes zijn weggegooid èn dan nog het navelklemmetje met een stukje navel die ik nog had willen bewaren! Maar of de kinderen dit zelf willen als ze uit huis gaan? Dat weten we nog niet. Ik bewaar ze dan zelf.
Vroeguh, als kind typte ik mijn dagboek op de typemachine. Een heel groot gedeelte daarvan is weggemikt door mijn moeder tijdens een opruimactie. Dat vind ik jammer. En dan had ik ook nog mijn zelfgemaakte lievelingspop met "gouden" haren nog willen hebben + de agenda van de middelbare school met moppen en plaatjes van Grease en Saturday Night Fever... helaas allemaal weggegooid. Tsja, daar zal je het mee moeten doen..!

Je doet zoiets vooral voor jezelf

Kinderen vinden zulke dingen veelal pas leuk worden als ze op een dag zelf ouders worden.

Wat je niet bewaard hebt, zullen ze niet zo gauw missen (tenzij ze een partner treffen met een ouder die wel alles heeft bewaard).

Nogmaals, dat bewaren doe je vooral voor jezelf. Ik snap dat je het heel jammer is dat je nu het een en ander bent kwijtgeraakt.

Ideetje: negatieven van foto's inscannen en er een digitaal fotoboek met veel aantekeningen van maken. Als je je erin verdiept, weet je vaak toch nog meer dan je denkt.

Mmm

ik heb niet veel van mezelf van vroeger, 2 fotoalbums en een paar knutsels, oud rapport. Ik mis het niet eigenlijk. Mijn ouders hebben voor hun kleinkinderen (onze dochters) het "opa en oma-boek" ingevuld. Hierin staan dingen over hun eigen leven van vroeger. Dat vind ik wel leuk en waardevol.

Weinig

Ik heb heel weinig van vroeger. Mijn ouders zijn niet het soort mensen om baby boekjes bij te houden. We hebben wel een paar foto albums maar die liggen gewoon bij mij ouders thuis. Een paar jaar geleden heb ik gevraagd of ik die foto's in mocht scannen en dat mocht. Ik heb dat toen samen met mijn zus gedaan en ze doorgestuurd naar de broers/zussen. Die foto's hebben we nu en dat is zeker dierbaar.

Verder heeft mijn moeder weinig van ons bewaard. Ik heb zelf wel heel trouw al mijn schoolschriftjes en tekeningen van vroeger bewaard. Door vele verhuizingen en door brand heb ik daar nu nauwelijks meer wat van. Alleen wat toevallig bij mijn ouders nog stond. Van de late middelbare school heb ik nog wat agenda's en verder nog een paar schriften/tekeningen van eind basisschool.

Ik vraag mijn moeder soms wel naar vroeger en zo ben ik toch wel wat dingen te weten gekomen. Ik weet wat mijn eerste woordje was. Verder wist mijn moeder heel veel ook al niet meer (wanneer ik begon met praten, lopen en al die dingen).

Zelf hou ik al jaren een plakboek bij met foto's en leuke dingen van de kinderen. Voor mezelf maar ook leuker voor hun voor later. Ik zou best willen dat ik zoiets had. Een paar jaar geleden ben ik een blog begonnen. Gewoon privé en daar staan allerlei foto's en belevenissen op. Een keer per jaar laat ik dat afdrukken zodat ik een heel leuk tijdsdocument van dat jaar heb.

Babyboekjes en foto's heb ik ook van de kinderen. Verder ook nog wat dierbare speeltjes, kleertjes, dekentjes en dergelijke. Vooral voor mezelf overigens. Ik weet niet of mijn kinderen het later leuk zullen vinden.

Ik bewaar niet alles natuurlijk. Veel kleertjes zijn gebruikt voor de poppen van mijn kinderen of bij familie terecht gekomen of versleten door gebruik. Echter ik vind het wel heel fijn dat ik die spullen nog heb.

Mijn kinderen bewaren zelf ook een deel van hun tekeningen en schoolspullen. Ze maken echter zoveel tekeningen dat ik ze echt niet allemaal ga bewaren. Ik heb per kind een doos voor tekeningen en schoolspullen dus ik maak wel een selectie. Alles bewaren heeft ook geen zin verder.

Ik zou best wat meer nog van mezelf willen hebben en weten van vroeger. Ik vind sowieso spullen met een geschiedenis altijd heel leuk. Mijn ouders hechten er echter weinig waarde aan en ze weten gewoon heel veel echt niet meer.

Mijn man zijn moeder heeft wel altijd veel foto's gemaakt en die heeft ze allemaal nog. Ook veel tekeningen en speelgoed van hem van vroeger. Dat is leuk om te zien. Verder had ze nog kleertjes van hem en die hebben mijn zoons ook weer aangehad. Leuk is dat. Ik denk niet dat ze nog een generatie meegaan want die kleertjes worden ook ouder. Verder heeft zij een familie doopjurk waar mijn kinderen ook in zijn gedoopt.

Overigens houdt ze al die spullen zelf verder. Het is ook meer voor haar dan voor mijn man dat ze alles heeft bewaard. Toch vind ik het erg leuk dat ze dat heeft gedaan. Het geeft me toch een beeld van de jeugd van mijn man.

Ik vind het ook zo leuk dat mijn kinderen als ze bij mijn ouders zijn met dezelfde versleten garage spelen als waar wij als kinderen mee speelden. Of met dat houten kubus puzzeltje wat ooit door een hond die al meer dan 20 jaar geleden is overleden half kapot is gekauwd. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik vroeger met dat puzzeltje speelde en nu speelt mijn 2 jarige er weer meer. Heel bijzonder.

Dom he

Ik heb laatst per ongeluk alle foto's gedelete tot en met 2009. Dus ook alle fotos van onze verre reis en zoon's eerste 3 jaar. Voelde me wel heel erg dom maar gebeurd is gebeurd. Gelukkig hou ik een website bij en daar heb ik nog wel alle foto's van, anders was het huilen geworden.

Ik denk echt dat je kinderen er niets aan overhouden als ze niet zo'n boekje krijgen hoor. Gewoon opschrijven wat je nog wel weet en voor de rest jammer.

Ikzelf heb een stapel fotoalbums van mijn jeugd tot 8 jaar (toen kwam er een scheiding) en verder niets maar dat is prima.

Petal

Wij hadden alle foto's OOK op een externe harde schijf staan. Dat ding brandde door en was niet meer bruikbaar. De pc waar de foto's ook opstonden crashte en ook daar waren 'dus' de foto's weg. Er zijn programmaatje om de verloren gegane bestanden terug te halen. We hebben eigenlijk bijna alle foto's terug. De foto's die echt weg waren stonden nog op een digitaal fotolijstje. Misschien was er wel meer weg maar we missen niets.

Vera

Reactie

wat een reacties, doet mij erg goed, al is de strekking van de meeste reacties wel dat het fijn is, is het niet voor nu dan wel voor veel later, schrijven, fotos en spulletjes te bewaren. al zullen de kinderen er geen trauma aan over houden als er niets of weinig is. gelukkig heb ik wel fotos. ik ga wat ik weet met hulp van mensen om me heen opschrijven inderdaad. de jongste had zon leik woord voor waterpokken, ik kan er niet opkomen!
een opa en oma boek vind ik een zeer goed idee, heb ik nooit bedacht.
dank jullie wel.
s.

Bij man thuis

heeft hij als oudste idd ook een boek, broer, een kleiner, zusje nog kleiner en laatste zus...een paar losse foto's. Wij plaagden dan ook wel eens dat ze gewoon niet in de planning zat en daarom alles op was
Ze heeft er niets aan overgehouden
Ik heb zelf wel veel, mijnmoeder bewaarde erg veel.
Ik houdt voor de kinderen al vanaf de geboorte schriftjes bij, die gingen ook mee naar het KDV( was gewoonte) en nu zijn ze bijnna 14 en bijna 12 en schrijf ik nog een paar keer per jaar en als er wat is.
Bv hoe ze de CITO beleefden etc

Toevallig

ben ik bezig aan foto-albums voor oudste die over 2 maanden op zichzelf gaat wonen. Ze heeft het eens door laten schemeren dat ze daar wel op rekende, omdat ik dat ook voor middelste had gedaan toen ze het huis uit ging.
Dus foto's van 0 tot 25 jaar en alle briefjes van haar, tekeningen, pasjes, formulieren, lokjes haar e.d. ingeplakt. Ik bewaarde altijd alles in agenda's. Ik heb al mijn agenda's nog van de afgelopen 30 jaar waarin alles wat van belang is/was.

Ot (en toch ook weer niet)

ik moest de hele tijd aan dit filmpje denken toen ik het draadje las dus plaats ik hem maar even

Super ja, brigitte kaandorp en die vrouw met 21 fotoboeken

prachtig prachtig!!

Gelukkig

reageert mijn dochter niet zo, ze loopt me al maanden stille hints te geven.

Ongeinteresseerde ouders

die nooit foto's maken...
sorry hoor, maar als dat nou zoveel moeite kost. Niet eens de moeite nemen om van je eigen kinderen foto's te maken van hun kindertijd, al is het maar af en toe, dat begrijp ik echt niet. Kom idd wel eens volwassenen tegen van 40 -45 jaar oud die nog geen babyfoto hebben... Zelfs mijn moeder en tante van eind 70 hebben nog foto-albums van hun kindertijd.
Het zelfde geldt voor zwemdiplomas etc en wat andere kinder /school zaken. Je gooit toch niet alles weg, ik heb mijn fotoboeken en die van mijn kids al honderden keren doorgebladerd, hartstikke leuk. Ook kijk ik geregeld naar albums op de computer van onze foto's.

Kooten en de bie

van een van hun "bescheurkalenders": Van het derde kind bestaat meestal nog maar één babyfoto.

Nou

en bedankt. Ik heb geen foto's van mezelf of althans, amper. Ik heb geen foto's van mijn ouders terwijl ze allebei al zijn overleden en ik heb al helemaal geen foto's van mijn zus.
Tjonge. Ik kom uit een ongeinteresseerde familie blijkbaar. Ik fotografeer dochter nog wel eens tijdens haar sportbeoefening, maar die foto's doe ik nooit meer wat mee. Ik zet er eens eentje op Hyves of Facebook and that's it. Als ik door een lens kijk, mis ik namelijk de rest

Tirza

Tirza

Dat zeggen wij hier dus ook vaak, dat als je door een lens kijkt je het 'echte' mist.

Bij wat dan ook, mensen maar achter zo'n zwart ding staren of maar foto's knippen. Ze vergeten aan het eind of kúnnen aan het eind niet eens applaudiseren (als het om een uitvoering gaat), want ze hebben de handen vol met camera.

Nee, wij hebben ook echt wel foto's (niet ingeplakt), maar beleven veel dingen het liefst in het echt.

Groetjes,
Wilma