Kind zelf beslissingen laten nemen of niet?

Hoe oud?

Hoe oud is ze? Dat lijkt me wel van belang.

Niet

Ik zou haar niet naar die andere manege laten gaan. Het risico dat ze daar (ook) niet kan aarden is te groot en dan moet ze weer overstappen.

Wij hebben ook een redelijk wispelturig mannetje (7) maar wij nemen de beslissingen voor hem. Als hij een mening heeft, mooi, maar wij beslissen of we daar rekening mee houden. Wil hij op vioolles? Prima! Doen we, maar wil hij er na een paar maanden weer af dan gaat dat mooi niet door.

Da's trouwens ook 'zelf de gevolgen dragen'.

Zo hebben we ook gewoon besloten dat hij op scouting ging. Zat hij niet om te springen maar leek ons goed voor hem. Uiteindelijk vindt hij het toch steeds leuk als hij geweest is.

Ze is 10 en is nogal vastberaden in dingen die ze wil.
Zo wou ze vorig jaar ook perse naar de manege waar ze nu rijdt omdat ze daar paardvriendelijk rijden, maar dat schijnt nu ineens minder belangrijk te zijn..
Ik vind het lastig want ik vind eigenlijk dat kinderen ook hun eigen weg moeten kunnen kiezen in dit soort dingen. Ze is erg ambitieus en het stoort haar dat haar vriendinnen dat minder zijn. Ze wil meer denk ik maar eigenlijk is ze daar nog niet echt aan toe want zelf is ze ook nog niet gevorderd
Ze was ook best boos dat haar vriendinnen in dezelfde groep gingen rijden.. En uitleggen dat dat toch ook wel heel gezellig is helpt niet, zij wil iets voor zichzelf.
Daarbij is ze aan het puberen dus gigantisch dwars
Ik hoop dat het tij weer keert wanneer ze haar lievelingen weer ziet (de paarden dan) maar op haar hyves heeft ze ook al staan dat ze verandert van manege (iedereen vindt het jammer en wil dat ze blijft maar het interesseert haar geen bal)
Ben gewoon bang dat ze spijt krijgt maar ja, ze is niet zo'n twijfelkont als ik.

Jammer dan

in dit geval.
Ze wou vorig jaar perse naar deze manege. Dan zou ze daar van mij echt moeten blijven. Als jij denkt dat zij daar op het juiste niveau les krijgt zeker.

Als ze bij deze manege tegen de beperkingen van de trainers en haar niveau aan loopt is een overstap te overwegen maar dat lees ik niet uit je bericht.

Mijn dochter zou dan de keuze krijgen: of je blijft hier, of je stopt met paardrijden maar dan gaan we ook niets anders doen.

Twijfel

Ik herken wel een beetje in het gedeelte van iets voor zichzelf willen hebben. Mijn oudste heeft om die reden bewust voor een school gekozen waar weinig kinderen van de basisschool naar toe gingen. Ze wilde niet weer met die kinderen. Ik moet toch eens vragen of ze daar achteraf anders mee was omgegaan. Ik hoor namelijk dat haar vriendinnen van toen, nog steeds innig bevriend zijn, terwijl het contact met mijn dochter verwaterd is of afgezwakt naar status 'kennis'. Achteraf hoorden we pas dat ze de basisschool lang niet altijd leuk heeft gevonden door wat zij als pesten gezien heeft. Ik kon toen niet meer beoordelen of het echt pesten was of om wat je door je hele leven meemaakt, dat het niet klikt met mensen. Later heeft ze ook voor een mbo opleiding gekozen waar de kans klein was dat ze oudklasgenoten van de vmbo tegen zou komen. Dit was duidelijk, ook voor ons, wel in verband met vervelende ervaringen met haar ex-klasgenoten. Dat heeft ons heel wat treinkaartjes gekost in een tijd dat wij ons dat eigenlijk niet konden veroorloven. Kortom op gebied van school zijn wij wel in die wens meegegaan, omdat wij het belangrijk vonden en vinden dat ze de kans krijgt om het naar haar zin te hebben op een plek waar ze zoveel tijd moest en moet doorbrengen. Dit gaat om school. Maar ook bij een hobby kan minder leuk contact met andere kinderen een reden zijn om over te stappen naar een andere vereniging of in jullie geval een manege, of zelfs om te stoppen. Een hobby is geen heilig moeten tenslotte. Toch heb ik bij jouw verhaal niet het gevoel dat het aan het contact met die andere kinderen ligt. Ik heb het gevoel dat je dochter inderdaad een beetje wispelturig is en dat mag op die leeftijd ook best. Maar als ouder zijnde moet je dat dan weer in goede banen leiden. En het grappige is, dat als jij als ouder je poot stijf houdt, je kind daar na een paar uur mokken ook wel weer opgelucht over is. Want dan is de beslissing genomen, klaar uit.
Mijn advies is om eerst eens dieper te graven naar haar motieven om over te willen stappen. Dat die manege meer glitter en glans heeft, is leuk en aardig, maar jullie zijn de mensen die dat moeten betalen. Je hoeft daarom niet op stel en sprong mee te gaan in haar wens om daar te gaan paardrijden.
Wij hadden overigens de regel dat een hobby een jaar volgehouden moest worden, als kind dan nog steeds vond dat het er niet leuk was, dan was het einde oefening. Dit is in ons geval alleen met twirlen gebeurd en toen waren wij stiekem ook wel weer blij dat die gril over was

Iets voor jezelf

Ze wil dus echt iets voor zichzelf, dat kan. Maar dan moet ze geen paardrijden kiezen. Beter is dan iets te kiezen als harples , of doedelzak, grote kans dat ze dan de enige is in haar klas, op haar school.
Maar vervolgens is dan de vraag waarom ze iets voor zichzelf wil. Heeft ze na schooltijd geen zin om kinderen van haar klas te zien? Of wil ze het omdat ze zich beter wil voelen dan de rest? Wil ze schitteren, opscheppen? Ik vind het wel goed om te kijken naar wat erachter zit. Het klinkt alsof ze op zoek is naar een bepaald gevoel (zelfvertrouwen? positief zelfbeeld? trots?) en het nergens kan vinden. Dat zou ik dus eerst wat uitpluizen, voor er beslissingen worden genomen.

Hombre o.t.

Mijn oudste dochter is op haar tiende op scouting gegaan, ook een beetje op zo'n moment van 'wat is een goed idee om te doen?'. Bij de ouderavond van die eerste groep, vertelde een van de leiders dat als een padvinder er met zijn 18de nog zat, de kans groot was dat het blijvend was.
Het grappige was dat ze als ze naar een nieuwe speltak over mocht ze daar nooit zin in had en zei dat ze er misschien wel af wilde, maar eenmaal overgevlogen viel het altijd weer mee en had ze het erg naar haar zin. Inmiddels is ze 22 en ademt ze scouting. Ze heeft trainingen gedaan om het leidinggeven goed onder de knie te krijgen. Vorig jaar de Gilwell-training, dat zal wel het laatste zijn denk ik. Ze heeft haar verkering daarvandaan (niet ongewoon bij scouting) en als ze gaat studeren en het huis uit gaat, is het duidelijk dat we haar bed nog wel moeten laten staan voor het weekend. Je denkt toch niet dat ze een weekend scouting overslaat!
Dus als je zoon de smaak goed te pakken krijgt, is het misschien wel voor het leven.

Klinkt alsof

Het klinkt alsof je dochter nogal weinig zelfvertrouwen heeft. Mijn broer had het vroeger ook. Hij dacht altijd dat hij ergens de boot miste, dat het ergens anders leuker was dan bij hem.
Het helpt dan om je zelfvertrouwen niet in de omgeving, de mensen of de activiteit te zoeken, maar in je zelf. Werken aan het zelfbeeld dus. Met positieve ervaringen, zelfstandigheid en zo. En niet wegvluchten in wispelturigheid. Je hebt haar al een aantal keren zelf laten beslissen en iedere keer denkt ze dat het gras elders groener is.
Ik ben normaal erg voor het zelf beslissingen laten nemen van kinderen, maar in dit geval denk ik dat ze een grens, wijze raad en zelfbeeld versterkende ervaringen nodig heeft.

Jaloezie/onzekerheid

Ik denk dat het je met haar moet hebben over haar jaloezie, waar komt dat vandaan, wat voelt ze, wat denkt ze? Dat is veel belangrijker dan manega A of manege B. Hier ook regelmatig een tien jarige die gedoe heeft over wie met wie omgaat, bang is buiten de boot te vallen, kortom onzekerheid. Daar moet het volgens mij over gaan.

Kaaskopje, scouting

Mijn zoon is allesbehalve sportief, dus dan is dit een aardig alternatief om toch iets groepsgewijs te doen.

Ik vind die leiders ook leuk. Het zijn jonge kids van - ik schat - een jaar of 16/18 die gezellig met elkaar en de bevertjes dingen op touw zetten (en daar volgens mij nauwelijks voor betaald krijgen).

Weer eens wat andere rolmodellen dan school- en bso-juffen (godzijdank heeft ie tegenwoordig ook part-time een meester)

Onzeker

Ja ze worstelt idd met haar gevoelens maar wil ook op de een of andere manier wat los komen van haar vriendinnen. Ze is duidelijk zoekende en ik weet niet of ik dat tegen moet houden door haar te verbieden naar een andere manege te gaan.
Ze vond het destijds namelijk helemaal niet zo leuk dat haar vriendinnen ook op 'haar' manege gingen rijden. Ze wil dat gewoon niet met hen delen..
We zijn er wel,mee bezig met haar over haar gevoelens te laten praten maar ze vind het moeilijk om te verwoorden wat ze voelt.
Ze heeft al wel vaker geklaagd over dat ze zich irriteert dat haar vriendinnen haar met bepaalde dingen nadoen.
Ik zie het eigenlijk wel een beetje hetzelfde als wat de dochter van Kaaskopje wilde, een school uitkiezen waar geen van haar vriendinnen heen ging. Ik denk dat mijn dochter dat over twee jaar ook gaat doen en ik zie het ook eigenlijk wel als een teken van zelfstandigheid.
Blijft wel het feit dat ik het zelf jammer vind omdat ik het kleinschalige van de huidige manege erg fijn vind. Maar ja, het gaat niet im mij..

Argumenten

Ik zou eens op een rijtje gaan zetten samen met je dochter welke argumenten er zijn om naar die andere manege te gaan en haar een aantal vragen hierover stellen zoals. Bieden ze beter les? Wat voor soort lessen bieden ze? Mag ze daar ook helpen? Hebben ze geschiktere paarden? Zijn ze duurder of goedkoper? Welke voordelen heeft die andere manege boven dat haar vriendinnen daar niet zijn?
De huidige manege is diervriendelijk geef je aan. Of zijn ze bij de andere manege ook diervriendelijk? en hoe uit zich dat dan?
In elk geval zou ik een gesprek voeren over bovenstaande punten. Ik zou haar zelf onderzoek laten doen en vervolgens met goede argumenten komen om jou te overtuigen. Dat dwingt haar ook om er zelf goed over na te denken. Ik zou in jouw geval mijn vragen/zorgen aan haar voor leggen en kijken hoe ze daarmee omgaat en wat ze hierop bedenkt.
Wil ze het dan nog dan zou je eventueel haar een paar proeflessen kunnen laten meemaken op de nieuwe manege. Verder zou ik een afkoelingsperiode overwegen. Als ze over 3 maanden (of meer of minder) nog zo denkt dan zou ik haar pas laten wisselen. Niet gelijk omdat ze zich dit nu in het hoofd heeft gehaald.
Ik ben overigens niet principieel tegen wisselen van club of hobby maar ik zou wel willen dat het doordacht gebeurd en dat er rekening wordt gehouden met alle aspecten. Het kan zijn dat ik dan uiteindelijk alsnog nee zou zeggen (bijvoorbeeld als het veel duurder is of logistiek niet handig) maar ik zou op zich welwillend tegenover een verzoek staan mits dit met goede argumenten wordt begeleid.

Tegenstrijdig

Aan de ene kant wil ze niet dat haar vriendinnen haar hobby delen maar aan de andere kant voelt ze zich ook buitengesloten als ze in een andere groep rijdt. Het komt op mij een beetje over als aandachttrekkerij. Dit klinkt negatief maar dat komt omdat jij meldt dat ze het op haar hyves heeft gezet om (denk ik) vooral reacties uit te lokken dat men het jammer vind. Is de beslissing dan al genomen? Maar als ze zo graag los van haar vriendinnen wil zijn waarom is ze dan teruggegaan naar de vriendinnengroep? Ik zelf heb geen enkel probleem dat mijn kinderen veranderen van club. Mits ik voor een jaar betaal, dan wordt het jaar ook afgemaakt. Ik denk dat het je dochter vooral is te doen om de aandacht o.i.d. Ik weet het niet maar volgens mij heeft het niet veel te maken met haar vriendinnen maar meer met in the picture staan.

Bevriend

Maar zijn het wel echt vriendinnen van haar? Je vergelijkt het met de dochter van Kaaskopje maar uit het bericht van kaaskopje haal ik dat haar dochter het achteraf gezien niet zo leuk heeft gehad op de basisschool. Dat vind ik toch wel een andere reden.

O.t. scouting, hombre

Het is vrijwilligerswerk. Dat realiseren veel ouders zich niet. Extra leuk om te zien hoe die jongeren belangeloos onze kinderen entertainen!

Saskia

Uhh judithsmama

Bijna elke sportclub wordt door vrijwilligers gerund hoor, zeker op het niveau van kinderen. Er krijgen er maar weinig een loon voor.

De sport van mijn jongste blinkt uit in hulp door pubers, die doen het allemaal superleuk en krijgen er ook geen cent voor.

Nou p, dat is wisselend

Judo, tekenles, ballet, Yoga, tennis, muziekles, turnen, zwemles, volleybal en scouting. Dat zijn de hobby's die mijn kinderen hebben beoefend. Alleen de laatste twee werden door vrijwilligers gegeven. Bij de rest hadden ze betaalde docenten.

Maar inderdaad de inzet van de leidsters van de scouting is geweldig.

Maar P., ik zeg toch ook nergens dat alleen scouting door vrijwilligers gerund wordt?

Ik reageerde alleen op Hombre die het had over scouting.

Ik merk dat ik de titel en toon van jou bericht niet prettig vind overkomen.
Saskia

"Bijna elke sportclub wordt door vrijwilligers gerund hoor"
Er zijn massa's trainers die betaald krijgen, en niet alleen op de hoogste niveaus.
Ben zelf lang actief geweest bij Scouting; mijn ervaring is dat veel ouders serieus verbaasd zijn als ze horen dat het vrijwilligerswerk is. Dat verwachten mensen niet. En dat komt ondermeer omdat ze dan bijvoorbeeld gewend zijn dat bij andere verenigingen trainers en begeleiders wél een vergoeding krijgen.

Sport

Het kwam over alsof je overal WEL betaald krijgt en die arme scoutingpubers niet.

Ik ken geen enkele balsport waar trainers betaalt krijgen tenzij misschien een kleine vrijwilligersvergoeding voor de selectieteams.

Verschil

Ik heb het idee dat het vaak vrijwillig is als er over trainingen gesproken wordt (voetbal, volleybal, korfbal, zwemmen) en betaald als ze het les noemen (tennis, judo, yoga, paardrijden)
Waarbij de vrijwilligers actief zijn in een vereniging en de betaalde krachten vaak in een commerciële omgeving, sportschool ofzo.
(En ik weet dat daar zat uitzonderingen op zijn)

En dan heb je nog de trainers van de hoge teams die vaak ook weer een vergoeding krijgen. Maar dat zijn geen mega-bedragen, bij ons krijgt een trainer van een eerste team (eerste klasse, geen hoofdklasse, in een niet zo veel voorkomende sport) iets van 500 tot 1000 per jaar. Daarvoor is ie tijdens het seizoen minimaal twee avonden en een dag per aanwezig en de rest van het jaar ook een of twee avonden. Dus niet echt een dik uurloon.