Kind met psychische problemen en hoe hou ik mijn hoofd boven water
Mijn zoon van 20 heeft net de diagnose OCD gekregen. Hij wordt behandeld met medicatie en staat op de wachtlijst voor therapie. In de tussentijd probeer ik een zelfstandige therapeut te vinden maar het is makkelijker gezegd dan gedaan.
Het probleem is dat mijn zoon zo angstig is dat hij bijna continu aandacht nodig heeft en in ieder geval niet alleen kan zijn. Het voelt alsof ik weer een peuter heb, eentje van 190 cm en 80 kilo. Ik ga er natuurlijk voor, en mijn partner en ik doen echt ons best om hem te helpen (vader laat het afweten, zoon moet zich gewoon niet zo aanstellen van hem). Alleen: ik heb een drukke baan en volg een studie ernaast. Ik had een beetje gerekend op de Kerstvakantie om achterstand in te halen, dit is niet gelukt. En ik merk dat ik begin geestelijk op te raken terwijl ik maandag volgende week weer aan het werk moet. Zoon zal dan alleen moeten zijn (iets dat hij momenteel niet aankan), partner en ik wonen niet samen en niet eens in dezelfde stad waardoor elkaar aflossen niet mogelijk is (en daarnaast vind ik het, hoe lief mijn vriend ook is, niet zijn taak om voor mijn kind te zorgen). Hoe kan ik het allemaal oplossen...? En hoe hou ik het vol? Als ik niet hoefde te werken zou ik denken "ok, nu tanden op elkaar en er zijn voor hem", maar nu weet ik het echt even niet.
Alvast bedankt voor het meedenken
Anoniem
Meld je ziek
Ga in gesprek met je leidinggevende, als je dat nog niet gedaan hebt. Meld je in overleg -gedeeltelijk- ziek, of probeer in ieder geval voor elkaar te krijgen dat je thuis kunt werken. Je stevent af op overspannen raken en daar is niemand bij gebaat. Ook je werkgever niet.
Lukt het niet met je leidinggevende, bel dan met de bedrijfsarts en/of maatschappelijk werk. En ga zelf naar de huisarts. Wellicht kun je terecht bij de praktijkondersteuner of misschien is er andere hulp in te zetten. Maar blijf niet alleen zelf tobben.
Precies
Dit is een gevalletje Zorgverlof op z’n minst, maar wellicht dat ziekmelding ook wel gerechtvaardigd is. Niemand is er gebaat bij als jij ook uitvalt.
Pas op jezelf
Ik snap dat jij alles voor je zoon over hebt en er volledig voor hem wilt zijn. Maar daarin schuilt wel een valkuil.. het risico dat je je te zeer laat meezuigen. Het is heel belangrijk dat jij overeind blijft staan! En hoe moeilijk ook -het is en blijft je kind- het is een volwassen vent en je kunt hem steunen maar niet over nemen. Het is zijn ziekte. Niet die van jou. Als je begrijpt wat ik bedoel. Laat hem geen roofbouw plegen op jou.
Daarom zou ik je eerder adviseren om een andere oplossing te zoeken, als hij niet alleen kan zijn. B.v. opa en oma vragen, of iemand anders uit jullie familie en vriendenkring, die (een deel van de tijd) bij hem kan zijn zodat hij niet de hele dag alleen hoeft te zijn. Zodat hij weet dat er een vertrouwd iemand komt en zich daar aan vast kan houden. Eventueel met iemand in de buurt kan bellen in geval van crisis, iemand die dan snel bij hem kan zijn? Een oplossing die niet alleen hem maar ook jou vertrouwen geeft. Zodat jij naar je werk kunt. Want geloof me, je even kunnen focussen op je werk ipv op de thuissituatie zorgt er ook voor dat jij je op kunt laden. Zowel letterlijk als figuurlijk even afstand nemen. Nou hangt dat natuurlijk ook wel van je werk af, maar als je plezier in je werk hebt en enigszins begripvolle collega's/manager, dan zeker.
Ja.. been there.. done that.. en ik weet nu hoe het niet moet. En wat ik anders had moeten doen. Zie boven.
Vader
'vader laat het afweten, zoon moet zich gewoon niet zo aanstellen van hem'. Toch maar eens met vader om de tafel gaan zitten. Wellicht maakt hij het dagelijkse leven niet zo mee, is hij niet meegeweest naar de consulten van de artsen en beseft hij niet dat het voor jou in elk geval een probleem is.
Ik weet niet of je je studie nu vol kunt houden, maar stel dat je in elk geval in het weekend regelmatig 'vrij' bent, dan kun je die tijd benutten voor studie.
Hoe lang is de wachtlijst? Ik denk dat het al behulpzaam is voor iedereen als je enig zicht hebt op de termijn.
Zijn er alternatieven, bijvoorbeeld online-contacten? Biedt de website van de WMO wellicht tips? Andere familie, buren?
Tsjor
Therapie en andere dingen
Wat therapie betreft: OCD hoort officieel bij de angststoornissen maar vraagt om een vrij specifieke type behandeling, en lang niet iedere GGZ instelling heeft dat in huis. Dat betekent dat een therapeut vinden, ook online, vrij ingewikkeld is, vooral nu tijdens de vakantie.
Vader is niet echt een optie: tijdens een enorme paniek aanval ging hij met zijn vrouw proberen zoon aan te sporen mee te gaan sporten, terwijl zoon huilend van ellende op de bank lag. Misschien goed bedoeld maar zoon voelde zich niet serieus genomen en wil dus voorlopig niet meer naar zijn vader.
Ik werk zelf in het onderwijs. Thuis werken zou een optie zijn met de huidige lockdown, ware het niet dat ik examenklassen heb en daarvoor naar school moet, op 30km afstand van mijn woonplek. Ik kan dus niet eens pendelen tussen school en thuis, maar de lessen dat ik online moet geven zal ik op school moeten geven, omdat ik niet genoeg tijd heb tussen de lessen door om van school naar huis te gaan. Ik zal maandag aan mijn leidinggevende vragen of tijdelijk mijn examenklassen vanaf huis ook online lesgeven een optie is, maar ik vrees nul op het rekwest: ouders zullen boos zijn en school luistert heel erg naar de ouders (en terecht). Kortom: ik voel me best wel klem gezet. Maar misschien komen er in de komende dagen lichtpunten als de AD begint aan te slaan.
Anoniem
Overmacht
Dit is toch gewoon overmacht? Ik zou er niet eens over nadenken om naar mijn werk te gaan. Ik zou er als ouder alle begrip voor hebben als mijn kind online les kreeg in dit geval. Als je besmet bent of in quarantaine moet geef je toch ook online les? Ik vind het juist een mooie oplossing voor dit probleem.
Anoniem
'Vader is niet echt een optie: tijdens een enorme paniek aanval ging hij met zijn vrouw proberen zoon aan te sporen mee te gaan sporten, terwijl zoon huilend van ellende op de bank lag. Misschien goed bedoeld maar zoon voelde zich niet serieus genomen en wil dus voorlopig niet meer naar zijn vader.'
Ik zou er toch nog eens naar kijken. Eén incident en de reactie van je kind blokkeert nu mogelijke ondersteuning van vader (en nieuwe vriendin/vrouw?).
Wat kun je nog aandragen? Het kan zijn dat vader niet meegeweest is naar de onderzoeken etc., dus dat hij de ernst niet beseft. Het kan zijn dat vader te weinig tijd met zijn zoon heeft doorgebracht om zelf te beseffen dat zijn manier van werken niet helpt (dan moet zoon wel daar blijven). Het kan zijn dat vader niet beseft hoe groot het dilemma en de problemen voor jou zijn.
Dus ik zou zeggen: nodig hem (en eventueel zijn nieuwe vriendin/vrouw) uit voor een serieus gesprek. Laat het gesprek bij jou zijn. Voor je zoon zal dat misschien een inbreuk zijn op zijn gevoel van veiligheid, maar ik hoop dat je hem duidelijk kunt maken dat je het niet alleen trekt. In het gesprek zouden twee vragen aan de orde kunnen komen: wat is er aan de hand; wat moet er nu gebeuren en wat kan iedereen doen, liefst zo concreet mogelijk. Houd rekening met de tijdsspanne: hoe lang moet je wachten, hoe lang duurt het voordat de AD wellicht gaat werken, hoelang duurt het voordat therapie mogelijk is. Dat helpt wellicht om het concreet te maken.
Het kan zijn dat zoon bij het gesprek wil zijn. Dat kan, Je kunt ook afspreken dat er een moment kan komen, waarop het beter is als hij er niet bij is, bijvoorbeeld als de spanningen tussen vader en jou te groot worden in het gesprek. Dan kan zoon beter even weg gaan.
Mogelijk levert het niks op, maar ik denk echt dat het de moeite waard is om in elk geval een poging te wagen.
Tsjor
Vals alarm
MIrreke meldde hier dat je via twitter Menno Oosterhoff goed kunt bereiken om advies te vragen. Als is het naar goede behandelaars die gespecialiseerd zijn.
Menno Oosterhoff
Ja daar heb ik contact mee gehad. Hij heeft 40 mn lang met zoon zitten videobellen. Heeft ook geregeld dat zoon via ha medicatie kon krijgen. Ik ben zeer onder de indruk van deze man. Via hem lopen er nu een paar lijntjes naar mogelijke behandelaars. Maar hij is nu net met pension. Jammer, anders had ik zoon richting Groningen gestuurd..
Wat de vader betreft: er is hoop. Ik heb gisteren een bericht van zijn vrouw gekregen. Ze heeft met een vriendin van haar gesproken, van wie de broer OCD blijkt te hebben. Het heeft blijkbaar indruk gemaakt want ze appte dat ze geen idee had gehad hoe ernstig het kon zijn.
We maken stapjes.
Anoniem
plek bij hulpverlening
Anoniem, je gaf aan dat er je zoon op de wachtlijst staat voor therapie. En dat je in de tussentijd probeert een zelfstandige therapeut te vinden.
Dat is heel verstandig.
Misschien kan de vader (of zijn vriendin/vrouw) daar ook nog wat in betekenen.
Al rondbellend heb ik veel eerder plek voor ons kind gevonden dan als ik bij de 1e was gestopt.
Bij de therapeute die ik vond, bleek ook nog eens een plekje tussendoor vrij te komen, waardoor kind al na een week langs kon gaan!
Oftewel: blijf bellen, laat vader of zijn vrouw ook bellen en als je wat vindt, geef aan dat je elk plekje dat (opeens! - door corona?) opeens vrij komt, graag benut.
Wie weet komt er veel sneller een plekje vrij? Succes ermee.
En fijn dat er positieve geluiden komen via je ex zijn vrouw.
En verder goed om het advies van Paasei op te volgen en niet alles zelf te willen oplossen. Sterkte ermee.
