Jullie ervaring met centrum jeugd en gezin (cjg)?
Graag hoor ik jullie ervaringen (als je die al hebt) met het Centrum voor Jeugd en Gezin. Iedere gemeente hoort er een te hebben. Weet je ervan? Ziet het aanbod er aantrekkelijk uit? Wat zou je willen van zo'n centrum?
Mag hier, maar ook naar [email protected]
Dank alvast! (Je weet dat jullie mening ertoe doet voor ons)
Justine
Verduidelijking
Even ter verduidelijking: in Amsterdam heet het CJG Ouder- en Kind Centrum, afgekort: OKC. Het consultatiebureau is er een onderdeel van.
Liora
In de ideale wereld dus...
Had ik wat gehad aan iemand die stevige kennis heeft van de ongestoorde en gestoorde ontwikkeling van kinderen en die dat in een psychologisch maar ook sociologisch en sociaal perspectief kan plaatsen. Maar ook iemand die de hulpvraag van ouders serieus neemt en helpt te vertalen naar bruikbare praktische voorzieningen. En iemand die niet in de paniek schiet en emotioneel en fantasievol reageert op de zorgen en emoties van een ouder in de stress. Gewoon een stevig iemand met een praktische instelling. Een beetje anders dan in het artikel met het voorbeeld van de vader op OOL die hulp vroeg en langs hem heen werden de kinderen weggehaald.
In de ideale wereld had de school van zijn kinderen, of de buren, vader op het CJG gewezen. Dan had het CJG met vader bekeken welke hulp hij hard nodig had om er te zijn voor zijn kinderen. Iemand die met hem zijn financien op een rij zet, samen dus, niet alleen zeggen wat hij moet doen. Dan een logeergelegenheid of tijdelijk verblijf geregeld, in overleg tussen ouder en CJG-medewerker, bij familie, buren of vrienden.
Een gezinsverzorgende die vader helpt thuis de zaak organisatorisch op orde te krijgen totdat hij het zelf kan. Hands on dus, niet aan de kant staan roepen, samen doen en voordoen. Zonodig familie of vrienden daarbij inschakelt.
Vader helpen aan een luisterend oor voor zijn verdriet over het verlies van zijn vrouw, zelf of bij vrienden en familie. Iemand kan zo in zichzelf opgesloten zijn dat het nuttig kan zijn om samen de relaties te herstellen. Iemand die voor hem opkomt bij zijn baas en vader helpt gebruik te maken van regelingen voor de zorg van zijn kinderen. Verslavingshulp.
En dan samen met vader bepalen hoe om te gaan met de kinderen en waar ze kortdurend of langer kunnen blijven zolang vader zijn handen vol heeft aan zichzelf. Iemand die de verantwoordelijk bij vader legt en hem helpt die verantwoordelijkheid te nemen.
Wonderlijk dat we ouders niet helpen. Dat is toch de hartewens van ieder kind dat het goed gaat met de ouder en dat ze daar geen zorgen over hoeven te hebben.
Maar eigenlijk geloof ik er niet meer in. Zelfs bij een gespecialiseerde instelling waar ik met mijn kinderen kwam werd het autisme van mijn kinderen en mijn stress om dat op de rails te krijgen omgetoverd in mishandeling en verwaarlozing. Dat risico zou ik nooit meer nemen.
Tja...
Mijn ervaring met BJZ, waar CJG mee samen werkt, is bekend bij een aantal van jullie. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt als AnneJ in haar laatste zinnen beschrijft.
Maar ik merk dat er de laatste paar jaar veel is veranderd!
Wat AnneJ beschrijft over die vader herken ik ook. Er wordt voornamelijk gekeken naar "het belang van het kind" en niet naar "het belang van het gezin". Ik wil benadrukken dat mijn laatste contact met BJZ vanwege de herindicatie van het PGB uiterst positief was, maar dat is nog niet overal zo.
Dat is eigenlijk mijn grootste "trauma". Het gevaar van oogkleppen, het heilige belang van het kind ten koste van de behoefte van de ouder(s), waardoor het belang van het gezin enorm geschaad kan worden.
Mijn ervaringen heb ik inmiddels een plekje kunnen geven, dankzij therapie en de recente goede contacten. Maar dat is nog lang niet overal zo. En daar worden gezinnen onnodig de dupe van. Ouders die de hete adem van "de jeugdzorg" in de nek voelen. Die eigenlijk wel begeleiding nodig hebben en dat zelf ook willen, maar niet meer durven.
En dat is heel jammer, ik ben ook benieuwd of CJZ en daaraan gerelateerde instanties ooit van dat imago af zullen komen. In ieder geval niet zolang er nog dingen heel erg mis gaan, en dat zijn echt geen uitzonderingen. Je moet, nog steeds, zo verschrikkelijk oppassen als je contact zoekt met de instanties...
Wat zou ik willen van zo'n centrum? Dat ze minder aannames doen. Ook al ben je alwéér bedreigd door een potige man met tattoos, of heb je alwéér een hysterische borderliner in je kantoor gehad, dat betekent niet dat elke man met tattoos een bedreiger is en elke huilende moeder een vrouw met een psychische stoornis. Als je, zoals AnneJ en ik, eenmaal slachtoffer bent geworden van aannames, hakt dat er diep in, ook al loopt het met een sisser af. Hoe diep het er in hakt als het níet met een sisser afloopt, daar durf ik niet eens aan te denken.
Ik denk dat er meer onafhankelijke instanties moeten zijn waar je terecht kan als je als ouder te maken hebt gehad met aannames. Waar naar de ouders geluisterd wordt en vooroordelen of verkeerde aannames rechtgezet kunnen worden. Waar niet alleen het belang van het kind, maar van het hele gezin voorop staat. Want vooral dat laatste, daar gaat het vaak mis, denk ik.
Destijds was er een vriendin die mij eruit haalde, alleen kon ik het niet meer, daar was ik te overstuur voor. Maar niet iedereen heeft een vriendin die zo'n talent heeft. En dan sta je echt machteloos, vooral omdat jouw dierbaarste bezig in het geding is: je kind, je gezin. Dan moet je verdomd sterk in je schoenen staan om niet emotioneel te reageren waardoor je jezelf alleen nog maar verder in de problemen werkt.
Ik las laatst dat er weinig animo is voor het CJG. Dat er amper mensen heen gaan. Zou het met angst te maken hebben om mee te maken wat AnneJ en ik hebben meegemaakt? Je komt voor goede raad en opeens deug je als ouder van geen kanten meer!
Nogmaals, het contact is nu goed. Het zijn niet allemaal foute mensen. Ik weet nu dat "het" verleden tijd is. Maar de angst sluimert nog altijd.
Fladder
BJZ is echt iets anders.
Nou
Ik heb nog geen ervaring. Dat komt doordat het heel moeilijk is om een afspraak te maken (met een pedagoog, kwestie van (on)bereikbaarheid en een OKC dat maar stug onder werktijd naar je huisnummer blijft bellen ipv mobiel) en dat er vervolgens nog veel tijd overheen gaat voordat die afspraak kan plaatsvinden.
Biene
Als je bij het cb bent geweest, heb je al contact gehad met het OKC
Een cjg (of hoe het maar heet in jouw gemeente)
Een CJG is een laagdrempelige informatie- en adviesgebeuren voor (zeer) lichte opvoedingsprobleempjes. Bij zwardere vragen wordt doorverwezen (oa naar Bureau Jeugd Zorg, maar dan is het geen CJG meer).
Een CJG heeft meestal een inlooppunt/spreekuur (wettelijke verplichting terwijl niemand komt), is telefonisch bereikbaar en vaak per mail. Je kunt er vragen stellen als 'hoe laat moet mijn kind naar bed?", 'mijn kind plast nog in bed', etc. Soms organiseren ze bv thema-avonden.
Ik heb beroepsmatig nog wel eens met het CJG te maken. Ik heb er echt helemaal niets mee. Er zijn honderdduizenden euro's in gepompt. Het CJG heeft hier een eigen opvoedingswinkel, een picobello website, een PR campagne van heb ik jou daar, een gepimpte bus en kekke scootertjesetc.
Oh ja, iedere gemeente ontwikkelt weer haar eigen website (Amsterdamse bedplassers zijn namelijk heel anders dan Drentse bedplassers...), etc.
Het CJG wordt hier gerund door MBO opgeleide mensen die een opvoedondersteuningscursusje hebben gehad. Jij en ik hadden het ook kunnen doen. In het dorp hiernaast hebben ze de kinderopvanginstellingen gebombardeerd tot inlooppunten. Tja, wat heb ik daar te zoeken. Niets. Helemaal niets. Ik heb Ouders Online... Maar ook al had ik geen Ouders Online. Er is info te over.
Het CJG is in mijn ogen alleen maar een heel duur, geflopt dingetje van meneer Rouvoet.
Helaas
Jammer Truusje, maar dan mogen ze van mij die hele hap wel sluiten, inclusief BJZ. Aan flauwe adviezen of bureaucratische onzin geen belastinggeld meer besteden.
Back to basics, alleen nog hulpverleners die ervoor geleerd hebben en bereid zijn om de handen uit de mouwen te steken. Onder aansturing van de huisarts.
Liora
Ja, bij het OKC was een verpleegkundige die vond dat we toch eens met onze zoon naar een pedagoog moesten. Vervolgens gaat er, na heel veel ingesproken voicemails over en weer, drie maanden overheen voordat je die pedagoog te zien krijgt. Die mislukte ogentest bij de verpleegkundige en het afluisteren en inspreken van voicemails is natuurlijk wel een vorm van contact, maar geen contact waar je veel wijzer van wordt.
Regie
Dat is ook een beetje de makke van veel serviceinstellingen. Je mag zelf bellen en het uitzoeken verder. Ik probeer voor een familielid alarmering te regelen en je wilt niet weten wat een gedoe dat is met minstens 3 instellingen en 4 afdelingen, 0900nummers, dubbele intakes, kastjes en als het nummer niet klopt heb je pecht, ga je maar wat googelen. Gelukkig ben ik goed geholpen door medewerkers van die instellingen die bereid bleken de regels te buigen. De gezondheidszorg is daar blijkbaar geen uitzondering in.
Doorverwezen
Ik belde CJG omdat onze zoon o.a. veel angsten had. Na doorspreken (aan telefoon) raadde ze ons aan om de kinderpsychiater te bezoeken ivm mogelijk autisme.
Tja, we zochten dus tips, en stonden al op de wachtlijst voor de psych.
Liora
CJG werkt samen met diverse andere instanties, o.a. BJZ. Vandaar. Lees de site er maar op na
En mijn ervaring betreft BJZ, maar mijn opmerkingen over verbeteringen betreffen het geheel, dus ook CJG.
Er is een reden waarom het hele CJG-gebeuren faalt (google maar op de nieuwsberichten rond CJG). Wantrouwen, en niet ten onrechte, is daar één van. En dat is jammer...
Dat cjg
is toch niet iets heel anders dan er al was. Wat er in het cjg zit was er al, zoals consultatiebureau, ggd, maatschappelijk werk, verloskundigen, pedagogen, bjz enzo. In de ene gemeente zitten sommige dingen erin en andere niet of nog niet en in andere gemeenten is het net weer anders. Het zijn dezelfde mensen met hetzelfde werk als er al was alleen hebben ze een overkoepelende naam gekregen. De gedachte was dat er dan een betere samenwerking komt. Nou of dat in een naam moet zitten kan ik betwijfelen maar op termijn gaat dat misschien wel werken intern.
Er zijn gemeenten zo dom geweest om aparte balies met een bordje cjg te maken en dat blijkt niet te werken. In onze gemeente is er wel een cjg telefoonnummer maar daar zitten gewoon de mensen achter die toch dat werk al deden bij de organisaties die nu bij het cjg in zitten.
Precies ej even wat uitleg
Het centrum voor gezin krijgt een grotere en andere rol wanneer de gelden die nu stadregio breed (in Amsterdam van Purmerend tot Hoofddorp) worden verdeeld overgaan naar de gemeente. Decentralisatie dus.
De rol van de geindiceerde zorg (de zorg die je verkrijgt via BJZ om het maar even simpel uit te drukken) wordt anders. Nu al zijn er experimenten om HBO (en soms +) opgeleide werkers (ik noem maar een consultatiearts maar ik heb ook heel veel collega'smet veel ervaring en goed opgeleid) met vaak wel veel ervaring en gewend om heel outreachend te werken in zo'n centrum samen te laten werken met anderen die daar al eerder zitting hadden. Dit ook omdat de gehele 'vrijwillige hulpverlening' van Bureau Jeugzorg overgaat naar de gemeenten.
Mij lijkt dat op zich een goede ontwikkeling. Iets lichts (hulp in een vrijwillig kader) moet je niet zo hoogdrempelig maken via geindiceerde zorg). Ook wordt in Amsterdam straks de meeste jeugdzorg (met uitzondering van crisishulpverlening en jeugzorg +, de civiele gesloten jeugdzorg) via een verwijzing geregeld. Dit met als doel dat niet binnen BJZ wordt bedacht welke zorg er nodig is maar binnen instellingen die er zeg maar verstand van hebben (die deze zorg ook leveren en eerst en verder met ouders kijken wat er nodig is, meer vraaggericht dus!). De CJG zijn er al de rest is nog voor een groot deel in ontwikkeling.
Het klopt wat Fladder zegt dat er een grote kentering in de jeugdzorg is (over BJZ doe ik geen uitspraak die ken ik alleen zijdelings en mijn ervaringen met hen zijn erg wisselend).
Wat Anne voorstelt lijkt mij een heeeeel slecht idee. Een huisarts en wat hulpverleners, dat hebben we volgens mij jaren gehad en of daar nou zo goed tussen werd samengewerkt..... Ik snap als je slechte ervaringen hebt je niet veel vertrouwen meer hebt , maar ik kijk liever in de toekomst hoe het beter kan, achterom kijken levert ook zo weinig op....
Anne
Waarom moet een huisarts die mensen aansturen? Daar heb je toch allerlei gogen voor? Denk je dat een huisarts veel zicht heeft op een thuissituatie? Weet je hoe slecht huisartsen/ziekenhuizen zich aan protocollen houden wat betreft bijv. kindermishandeling. Weet je hoeveel ze daardoor missen??
Fladder
Als ik google op nieuwsberichten zijn die berichten uit 2008. Niet echt up to date dus.
Heb jij nieuwere berichten? Ben benieuwd wat jij vond.
Kenner
Natuurlijk ben ik geen kenner maar in mijn hoekje ken ik een aantal goede ervaringen met juist huisartsen. Bovendien heb je meer kans dat die je gezin kennen en niet een of andere tweedelijnstyp die ook een workshopje kindermishandeling heeft gevolgd en dat weleens in de praktijk wil brengen met iemand die ze nauwelijks kennen.
En die signalen lap ik aan mijn laars. Mijn kinderen hebben een vorm van autisme en indertijd kromp mijn zoon al ineen als je maar naar hem wees. Duidelijk gevalletje kindermishandeling door de ouder maar niet heus. Bovendien is een huisarts veel beter in staat om met de belangen van het hele gezin rekening te houden in plaats van kokerogen die het kind uit je huis trekken. Niet voor niets klagen juist hulpvragende ouders dat ze belazerd worden en niet geholpen. Dat is de kokervisie van de jeugdhulpverlening. Neem me niet kwalijk. Die signaleringsdrift is juist onderdeel van het probleem. Zelfs de meteropnemer moet het kunnen, stel je voor. Ik ben er voor om elk kind dat mishandeld wordt of zegt mishandeld te worden onmiddelijk een timeout te geven, maar dan komt het er op aan om feitelijk uit te zoeken wat er aan de hand is en daar schort het werkelijk aan. Dat uitzoeken betekent een drama en een nachtmerrie voor het hele gezin en geholpen wordt er al helemaal niet meer. Opzouten denk ik dan.
Na de melding
Gaan de jongedames bij iedereen roddels verzamelen en die als feiten in duimendikke dossiers beschrijven, ik was werkelijk in schock toen ik dat las. Ik dacht dat ze gewoon eerlijk gingen uitzoeken wat er aan de hand was.
Maar dat is niet de bedoeling. En met zo'n bijzonder kind ben je al onderwerp van roddel, dus je wordt dubbel gedupeerd. Eerst door je omgeving en dan door de zogenaamde deskundige hulpverlening en dan de functionarissen van de kinderbescherming. Vrijwillige hulpverlening dus. Omdat je als ouder niet begrijpt wat er aan de hand is met je kind. En een geld dat dat gekost heeft en hoe ik tegen de wind in heb moeten knokken om dat allemaal goed te krijgen en dan nog hulp zien te regelen voor je kinderen terwijl je de laatste persoon op aarde bent die iemand nog serieus neemt, want verdachte ouder. Sorry hoor. En ik beschouw mezelf niet als incident. Ik weet inmiddels beter. Ach je leert snel, ik tenminste wel en de laatste rapporten heb ik heerlijk om gelachen met mijn kinderen, hoe verzinnen ze het bij elkaar, je grijpt jezelf bij elkaar. Weer wat geleerd. Maar die hele jeugdhulpverlening bleek dus gewoon een bedreiging voor mijn gezin, voor mijzelf, voor mijn kinderen en voor hun vader. Die tot nu toe geen contact met zijn kinderen wil zo heeft hij zich bedreigd gevoeld. Terug in de tijd dat autisme de schuld van de ouders was. Wat een gotspe.
De kinderen
En met mijn kinderen gaat het gelukkig heel erg goed. Zelf krabbel ik er gelukkig ook weer bovenop maar er zit iets heel erg fout in die hele jeugdhulpverlening, niet alleen hier in Nederland. Knappe kop die er zijn vinger op kan leggen. We kunnen het gewoon niet. En doen alsof we het wel kunnen. Raar hoor.
Cjg
Als ouder kan het me eigenlijk helemaal niet schelen hoe de hulp georganiseerd is als het maar kleinschalig is en deskundig en als iemand maar de grenzen van zijn vak kent. En als het maar mensen zijn die zich niet alleen om de kinderen maar ook om de ouders bekommeren. En die niet hun eigen sores of slechte ervaringen op jouw unieke gezin projecteren, valkuil numero uno voor een hulpverlener. En die afstand doen van flauwe opvoedingsmythen als heilige koeien.
Ok voorbeeld
"Als ouder kan het me eigenlijk helemaal niet schelen hoe de hulp georganiseerd is als het maar kleinschalig is en deskundig en als iemand maar de grenzen van zijn vak kent. En als het maar mensen zijn die zich niet alleen om de kinderen maar ook om de ouders bekommeren."
Leg eens uit want wat je nu schrijft lijkt mij tegenstrijdig. Misschien is de praktijk wel wat breder dan jouw ervaringen.
Even een willekeurig voorbeeld. Moeder heeft psychiatrische problematiek. In vier jaar vier kinderen. Woont in een twee kamer woning die slecht onderhouden, kinderen hebben ernstige cara klachten. Geen zicht op andere woning, wel heel wenselijk ivm gezondheidsklachten van kinderen volgens huisarts. Medische indicatie ligt er moeder krijgt echter het zoeken van een andere woning niet voor elkaar, want wijst alles af... Schulden...Twee oudsten van 4 en 5 hebben een ontwikkelingsachterstand en krijgen daghulp op een gespec. kinderdagveblijf. Vader komt en gaat, onduidelijk wat hij doet, is langere perioden uit beeld. Weinig netwerk/familie, woont grotendeels in buitenland. Moeder komt afspraken niet na want het lukt haar niet in haar eentje. Ernstige zorgen.. Wanneer hulpverlening over de vloer komt (aangekondigd) is het aardig opruimt. Bij onverwacht bezoek is het een grote rommel.
Hoe zie jij die kleinschalige, grenzenkennende, bekend zijn met ouder en kind problematiek hulpverlener voor je?
Aandacht voor flauwe opvoedingsmythen zijn hier wel heel wenselijk....
Casus
Als eerste wil ik je zeggen dat dat ook is wat mij vreselijk heeft gestoord. Dat iemand die mij niet kent mij benaderd met het beeld in haar hoofd van zo'n gezin met haken en ogen. Die heb ik helemaal niet behalve in de ogen van fantaserende jeugdhulpverleners. Ik heb geen psychiatrische problematiek en heb mijn kinderen altijd zelf alles gegeven wat ze nodig hadden tot ze vast liepen in de echtscheiding en de situatie op school waar ze niet begrepen werden. En ikzelf vastliep omdat ik niet begreep wat er aan de hand was en hoe ik daar mee om kon gaan.
Zo gaat dat dus. Fantasie van de jeugdhulpverlening.
Maar een aansprekende casus is nooit weg. Hier zou ik, in de ideale wereld, als huisarts, gespecialiseerde gezinszorg inzetten en een maatschappelijk werkster handson voor de administratie en achter een groter huis aan. En dan niet in 3 sessietjes maar eerst een vertrouwensband opbouwen zodat moeder ziet dat ze er baat bij heeft om mee te werken.
Een kenner
Dit bedoelde ik: http://www.nu.nl/binnenland/2536863/weinig-animo-jeugd-en-gezin.html
Huisarts
Overigens heeft mijn huisarts weten te voorkomen dat mijn kinderen acuut uit huis zijn geplaatst.
Vraag aan kenner
Kenner, je noemt in grote lijnen een voorbeeld, ik vraag me aan de hand daarvan een aantal dingen af.
Waarom leg je in de laatste zin de focus op troep als hulpverlening onverwachts binnen komt vallen. Waarom is dat belangrijk?
Er zijn massa's mensen die hun huis met moeite op orde kunnen houden, daar krijgen hun kinderen geen ontwikkelingsachterstand van. Dat het aardig opgeruimd is bij aangekondigd bezoek wil zeggen dat ze hard haar best doet. Zeg nou even eerlijk, 4(!) kleine kinderen op een twee kamerflat, het lijkt me volstrekt onmogelijk om dat contant op orde te houden ook voor mensen zonder psychische problemen. En toch, uit je berichtje spreekt een toon alsof ze er op wordt afgerekend, een minnetje erbij.
Wat doet hulpverlening eigenlijk? Waarom komt die onverwacht binnenvallen? Om te controleren of de boel op orde is? Zou een schoonmaakster die ook opruimt niet een veel praktischer en ook nog veel goedkopere oplossing voor dit deel van het probleem kunnen zijn, als het werkelijk een probleem is?
Het is echt deze houding, het focussen op alles wat mis is vergeleken bij een ideaalplaatje wat hulpverleners in hun hoofd hebben er totaal aan voorbijgaand dat een heleboel 'minnetjes op de scorelijst' doodnormaal zijn en in ontzettend veel gezinnen voorkomen die geen hulpverlening nodig hebben.
Ook zinnen als "onverwacht bezoek van hulpverlening" geven mij rillingen. Dus omdat iemand hulp nodig heeft, heeft die geen privacy en rechten meer en kan op elk gewenst moment de hulverlening binnenvallen om te controleren hoe ik het doe? Denk je dat zoiets het vertrouwen in hulpverlening zou sterken? Dat zoiets laagdremmelig werkt?
Het gaat me helemaal niet om de casus, want ik weet te weinig van dit specefieke geval en psychiatrische problematiek kan van alles zijn waar verder wel of niet met moederschap te maken kan hebben. (Maken hulpverleners die afweging ook of is iedereen die ooit om wat voor een reden bij een psychiater is geweest gelijk verdacht?) Het gaat me om de houding van hulpverlening, dat voortdurend afvinken op verdachtenlijstjes en de tijd en geld wat in controlefuncties gaat zitten ipv in praktische hulp. Ik heb geen flauw idee waarom deze moeder afspraken niet na komt en het in haar eentje niet kan bolwerken, ik weet alleen wel dat je vaak meer hebt aan iemand die twee handen uit de mouwen wil steken ipv iemand die gaat zitten noteren wat er nu weer allemaal niet goed gaat.
Groeten Primavera
Kennis-annej
Het voorbeeld wat kenner schetst is voor mij ook herkenbaar uit de praktijk. Ik ben geen huisarts maar mijn actie zou exact het zelfde zijn als die van Anne. Vertrouwen opbouwen, gespecialiseerde gezinszorg inzetten en zelf mee de financien en andere praktische zaken op een rij zetten. (ook kijken voor een ander huis.)Indien wenselijk voorstellen om een bewindvoerder aan te stellen (als iemand zelf niet instaat is om zijn financien te overzien.) Ik vind het zelf heel belangrijk om betrouwbaar te zijn als hulpverlener en "te doen wat ik zeg en te zeggen wat ik doe"
groeten hulpverlener
Primavera
Hear hear!
"hulp"
Na mijn laatste bevalling zag de kraamverzorgster dat het fysiek niet goed met mij ging. Ik sleepte me door het huis en kon de baby maar net de allernodigste zorg geven. Vervolgens kreeg ik bezoek van iemand die me ging vertellen hoe ik mijn huishouden moest runnen, omdat ik een kraampsychose zou hebben! Tja, ook hier waren een paar handen uit de mouwen toch echt de beste oplossing geweest. Dat doorploeteren en vechten tegen mijn lichaam was vreselijk. Pas in het ziekenhuis kreeg ik rust (die dus bijna uitdraaide op eeuwige rust). Thuiszorg kreeg ik pas toen ik op de operatietafel lag.
Primavera
Zo heb ik de 'hulpverlening' ook ervaren. Je kunt ze pas vragen als je alles op orde hebt om je te controleren. Niet voor hulp dus. Raar hoor.
Mijn situatie was er een van nette armoede na de scheiding. Dat ik een totaal gesaneerd huis had vanwege allergien deed er niet toe. Totaal uit zijn verband getrokken werd dat in de rapporten. Door de werkster had ik het wel regelmatig opgeruimd anders kon ze niet schoonmaken maar bij mij bleef ook wel eens de afwas liggen als er 's avonds clubjes of ouderavonden waren, net als het speelgoed op een hoop geveegd. Moet je voorstellen dat je de hele dag werkt, voor je kinderen zorgt die in de stress zitten, kookt en dergelijke, speelt en dat in je eentje en dan afgerekend worden op zoiets.
Hulpverleners als keuringsdienst terwijl je in een situatie zit waar je hulp bij nodig hebt is gewoon een rattenstreek. Zo kun je toch geen hulp vragen.
Hulpverlener
Gelukkig dat je er net zo over denkt. Zal niet meevallen in een omgeving die elkaar opjuint over signalen en publieke afkeuring van ouders. Mijn ervaring met de witte olifanten die ik ook tegen ben gekomen hoor. Je bent bijna strafbaar als je gewoon wilt helpen, er wordt gefluisterd en omzeild.
