jongeren en homoseksualiteit
Ik citeer een stukje uit het verhaal op de pagina van ouders online over de seksuele voorlichting door dokter Corrie.
Feiten en cijfers
Een meerderheid van de jongeren met homoseksuele gevoelens die daar open voor uitkomen, heeft ooit te maken gehad met negatieve reacties op hun seksuele voorkeur, jongens meer dan meisjes. Het gaat vooral om schelden en pesten, op school en in de buurt. Een kwart van de jongeren is vriendschappen kwijtgeraakt. Een kwart van de jongeren ervaart ook dat medeleerlingen hun homoseksualiteit niet accepteren. Bijna de helft van de jongeren heeft suïcidegedachten gehad en een kwart daarvan heeft ook een suïcidepoging ondernomen.
Jongeren die biseksueel, relatief jong, religieus of allochtoon zijn, ervaren nog minder acceptatie en rapporteren meer depressieve klachten. Dat geldt ook voor meisjesachtige jongens en jongensachtige meisjes. Op middelbare scholen blijkt dat deze homoseksuele (of biseksuele) jongeren meer geweld ervaren en zich onveiliger voelen dan andere leerlingen. De onveiligheidsgevoelens van deze jongeren hangen ook sterk samen met geweld-ervaringen.
[Bron: Toelichting Besluit wijziging kerndoelen]
Ik vind het heel schokkend dat homoseksuele jongeren zoveel negatieve reacties krijgen van anderen in hun omgeving. Ik hoor het ook terug van mijn kinderen, het woord homo wordt ook als scheldwoord gebruikt tussen jongeren onder elkaar. Wat dat betreft is er nog echt een slag te maken. Ik vind het zo merkwaardig, ik ken vanuit mijn werk veel homo's en daar is het helemaal geen issue of ze homo of hetero seksueel zijn. Maar juist op het moment dat homo's hun homoseksualiteit ontdekken is het voor de omgeving wel een issue.
Ik herken het deels wel en deels niet. Dochter kwam met haar vijftiende naar buiten dat ze biseksueel is. Wij als gezin, dus ook haar broers hoorden dat aan zonder blikken of blozen, dat was helemaal geen issue. Ook haar (beetje aparte en ontzettend leuke) vriendenclub hebben daar nooit geen punt over gemaakt. Maar toch voelde ze zich op school wel besproken. Vaak *dat is ze nou* opmerkingen als ze voorbij kwam en een paar die dan toch vonden dat ze om die reden vervelend tegen haar moesten doen. Niet veilig was gelukkig niet aan de orde maar dat komt/kwam volgens haar dat ze een biseksueel meisje was. De homo of bi jongens hebben het over het algemeen zwaarder qua acceptatie, volgens haar.
Heb je ook dat stukje gelezen over die katholieke organisatie die zo tegen dr Corrie is? Net omdat ze het gay zijn bespreekbaar wil maken. Daar krijg ik dan toch een triest gevoel bij. Los van de discussie of ze het smakeloos brengt of niet. Ik heb het zelf nog niet gezien
does
ja, ik heb dat stukje over die katholieke organisaties gelezen. Ik vind dat echt heel erg. Echt onbegrijpelijk dat dit nog gezegd wordt in Nl anno 2013. Je gunt homoseksuele jongeren dat ze zonder schroom uit de kast kunnen komen....Je zult maar uit een katholiek gezin komen wat zo streng is en homoseksueel zijn. Ik ken iemand die pas na zijn dertigste durfde te vertellen dat hij homoseksueel was, dit omdat zijn ouders gelovig waren en homoseksualiteit afkeurde!
zou het niet zo zijn
dat dit ook heel veel te maken heeft met de pubertijd, de eigen identiteit, onzekerheid en alles wat daarbij hoort van de hetero-jongeren? Dat neemt niet weg dat het heel moeilijk is voor de anders-geaarden, dat staat voorop. En het is op zich ook wel opmerkelijk in onze huidige tijd in NL. En de vele homo BN'ers. Dat zou bij elkaar toch een andere situatie moeten creeeren. Maar toch denk ik dat de eigen onzekerheid van (hetero)jongeren hier een belangrijke rol in speelt. In dit geval gaat het om homo mede-jongeren, maar tegen iedereen die 'anders' is wordt afgezet denk ik. Ik denk moeilijk uit te roeien.
Bibi
ik denk ook 'anders' is belangrijker
Ik vraag me af of 'anders zijn' qua gedrag en uitstraling niet méér er toe doet dan geaardheid. Ik zie om me heen dat pubers vooral herkenning zoeken qua gedrag smaak en uitstraling en dat die geaardheid er niet eens zoveel toe doet. Dat het meer 'gelijkgestemdheid' is. En dat ze zo 'gelijkgestemden' om zich heen verzamelen. Ik denk dat homo's die opvallend 'anders' zijn dan de rest het heel veel moeilijker hebben dan homo's die gewoon op iemand van hetzelfde geslacht vallen en verder gewoon gewoon zijn. Broer en ik hadden vroeger een vriend die homo was. Niet dat we dat al wisten toen we vrienden werden (ong. v.o. periode) welnee...we konden het gewoon goed vinden met elkaar. Hielden van dezelfde dingen, konden lachen met elkaar...Pas eind v.o. kwam hij hiervoor uit. Niet dat het een grote verassing was...we vermoeden het al een tijdje ook al werd het niet hardop uitgesproken. Je wil ook niet iemand voor het hoofd stoten met vage vermoedens. Het was geen issue. Hij 'hoorde' bij ons. En het werd er niet anders van. Pas toen hij een vriend had werd dat anders. De vriend was meer een homo met een vrouwelijke uitstraling en pastte gewoonweg totaal niet bij ons als groep. We irriteerden ons aan zijn gedrag, aan zijn gegiegel en konden helemaal niet met hem lachen. Dat was balen voor onze vriend...maar het had helemaal niets met zijn homo-zijn te maken. Er waren ook wel eens hetero relaties die totaal niet bij ons als groep pastten. Als vriend een meisje was geweest was dat precies eender geweest.Nu zien wij vriend ook nog wel eens en als we elkaar zien is de klik er meteen weer. Hij heeft nu een relatie waar we die klik wel mee hebben. Dus dat past weer wel.
Ik denk dat de gelijkgestemdheid in de puberteit belangrijk is. W.s. ook belangrijker dan geaardheid. Dat je dat om je heen zoekt. Niet per se qua geaardheid hetzelfde.
Jongste (ook v.o.) heeft ook een vriend in haar vriendengroep waarvan ze enorm vermoeden dat hij homo of bi is. So what....dat is het punt echt niet, als dat zo zijn. Ervoor uit komen durft hij nog niet (w.s. om zijn nogal cristelijke ouders)...hij kijkt wel naar jongens, zoals de meiden. Dat is het enige dat hij er (nu nog) mee durft. Dat vinden ze al vrij normaal...De eerste keren dat dat gebeurde vroegen ze gewoon: "Kijk jij ook naar jongens?" Toen zijn antwoord ja was, was het klaar. Nu kijken ze samen naar jongens. Ook goed. Het was nog nét het vermelden thuis aan tafel waard...zo tussen neus en lippen door. Daarna heb ik er niks bijzonders meer van gehoord. Anders dan dat hij misschien op die en die is (hoor opeens 2 jongensnamen) zoals ik het ook meestal wel hoor als het een meisje-jongen relatie betreft. Er zijn in die vriendengroep ook echte jongens-jongens. Die wel op meiden vallen en stoerder zijn. En ook die zijn er al aan gewend. En op jongstes verjaardag zaten ze gebroederlijk naast elkaar en stoeiden met elkaar zoals jongens dat doen.
Ik denk dat het meer het 'passen' bij elkaar is. Dat dat een punt is, dat je bij niemand in je omgeving 'past' dat heb je als puber écht wel een probleem. Ik denk dat dat enorm eenzaam is.
groeten albana
