Jeugdzorg onder ede bij rechtszaken, hoop op betere jeugdzorg?
Ik ben een nieuwe draad gestart omdat de andere heel ot ging. Uit de vorige draad heb ik opgepikt dat a.s. woensdag in de kamer gepraat wordt over het onder ede stellen van gezinsvoogden en raadsmedewerkers als zij in de rechtbank hun bevindingen geven. Ik was beneiuwd naar de meningen hierover. Dit is de mijne:
Het is een norm goede zaak dat de VVD de signalen van ouders in deze serieus genomen heeft en hoop dat het erdoor komt. De jeugdzorg/kinderbescherming onder ede betekent dat het verkondigen van onjuistheden in de rechtszaal niet langer zomaar kan, het is dan meineed en dat is strafbaar. Ik denk dat hiermee een groot deel van de problemen al is opgelost. Een ander deel moet gezocht worden in deskundigheidsbevordering. Wat vinden jullie?
Bij wie?
Bij wie moet er deskundigheidbevordering plaatsvinden? En op welk gebied?
Ik denk dat die eed geen ander resultaat op gaat leveren want ze zijn natuurlijk overtuigd van hun gelijk en zien dat als de waarheid.
Als ik het goed heb staan ouders tot er een rechtzaak komt alleen in het proces. Ik zou al vanaf dag 1 een procesbegeleider willen toevoegen die de belangen van beide partijen bewaakt en daarbij het juridische aspectvan hoor en wederhoor strict toepast. Een soort mediator. Eventueel kan deze persoon ook een begeleider voor de ouders aanwijzen die hun belang behartigd want niet elke ouder is daar toe in staat.
En een duidelijke beroepsmogelijkheid per stap, want volgens mij is die er nu pas vrij laat in het hele proces.
Interessant dit
Als je naar de rechtbank moet, krijg je zelden of nooit je eigen voogd te zien. Meestal komt er iemand van jeugdzorg ( een andere voogd) die die dag de hele dag " de rechtbank" doet. Zo iemand hoort ingelezen te zijn in het dossier, maar dat wil nog weleens tegen vallen. Zo iemand leest ter plaatse de papieren voor aan de rechter, of zegt ik weet het niet, of zegt daar gaan we nog onderzoek naar doen, of zegt: wij hebben dat rapport nog niet klaar en daarom vragen wij om verlenging.
Hoe verhoudt zich dat tot zo'n eed? Moet de voogd dan wel komen? Zou al winst zijn. Staat zo iemand voor te lezen uit andermans werk, hoe verhoudt zich dat dan tot die eed?
Ook gezien: 2 personen van jeugdreclassering en 2 van BJZ = 4 duurbetaalde krqchten. Waren allemaal met twee "om elkaar te ondersteunen". Uren in de wachtkamer gezeten. Ze doen daar niets en hebben geen werk bij zich. De rechtbank voorziet ook niet in een werkruimte waar ze met een laptop of zo vast wat kunnen doen als het uitloopt.. Geen van de vier kende de jeugdige waar het om ging. Ter zitting hadden ze eigenlijk niets te melden, de jeugdreclassering wachtte af of ze erbij betrokken zouden worden(was niet het geval dus ze zaten daar echt voor niets) en de BJZmedewerkers lazen de papieren voor. De jongere ging uit zijn dak, omdat er niemand was die bekend was, begrijpelijk natuurlijk. En wat dat kost!! Als er onder ede moet worden gehoord, moet je denk ik ook regelen dat de eigen voogd komt. Om de kosten te drukken, kunnen BJZmedewerkers die het gezin of de jeugdige niet kennen, dan gewoon wegblijven. Scheelt veel belastinggeld ook.
Wat betreft mediator of vertegenwoordiger: je kunt gewoon een advocaat nemen als ouders. Daarbij moet Jeugdzorg dan aan termijnen worden gebonden, dat is wel heel belangrijk. En ouders zowel als jongerenouder dan 14 moeten recht krijgen op contra-expertise. Dat zou ook al veel schelen.
Symbool
Ik kan me niet voorstellen dat de jeugdzorgvertegenwoordigers op zittingen nu welbewust de boel bij elkaar staan te liegen. Als ze al onzin verkopen, dan toch in de overtuiging dat het de waarheid is. Hooguit kan die eed een symboolwerking hebben, de mensen ervan doordringen dat ze hun woorden goed moeten kiezen en niet maar wat moeten roepen. En als het ertoe leidt dat daadwerkelijk de gezinsvoogd naar de zitting komt in plaats van de gemachtigde van dienst - zoals Klant beschrijft - dan is dat winst.
Rechters moeten natuurlijk ondertussen wel de juiste vragen stellen. Wie geen vragen stelt, krijgt ook geen antwoorden. Niet onder ede, en ook niet zonder eed.
groeten,
Temet
Klant
"je kunt gewoon een advocaat nemen als ouders"
Maar dat doen er maar heel weinig vanaf het begin. Gelijk toewijzen zou dat al verbeteren.
Die verplichte termijnen: helemaal mee eens.
En ook dat de eigen voogd er bij is.
Justitie voorkomen
Ik ben voor het onder ede horen van jeugdzorgmedewerkers. Mogelijk dat dat dan ook een rem zet op het aantal rechtzaken. Ik ben ook voor het scheiden van hulpverlenen en jeugdbescherming.
Met name omdat het blijkbaar veel te verleidelijk is om hulpvragende ouders te beschuldigen als je er als ouder en hulpverlener om wat voor reden dan ook niet uitkomt.
In plaats van echte kindermishandelaars worden hulpvragende ouders met zo'n beschuldiging opgezadeld als hulpverleners meer te zeggen willen hebben over zaken waar ouders over gaan. In plaats van een gesprek krijg je dan een beschuldiging. In plaats van het respecteren van elkaars mogelijkheden wordt de zaak uit zijn verband getrokken.
Advocaten
Ik twijfel aan advocaten. Aan een kant is het goed als je vertegenwoordigd wordt door mensen die het systeem en de argumenten goed kennen. Aan de andere kant staan veel advocaten ook nogal machteloos omdat ze niet door het jargon van de jeugdbescherming heen kunnen komen.
Zelf heb ik het zonder advocaat wel gered. Ik was door de echtscheidingsadvocaat al gewaarschuwd dat advocaten en rechters niet veel kunnen met hulpverlening. Daar heb ik zelf een achtergrond in en ook argumenten bij.
Mijn voorkeur zou het ook hebben om zaken klein te houden. Nu zijn er al snel teveel deskundigen en professionals betrokken bij een zaak. Dat helpt een kind vaak niet vooruit omdat ze allemaal zo hun eigen professionele kader hebben dat tegenstrijdig kan inwerken en een gezin nogal kan belasten.
Annej: eens
ik dacht ook niet gelijk aan een advocaat. Maar idd iemand die het jargon spreekt en daarop tegenwicht kan bieden. Maar dan wel in het belang van de ouders die het nu vaak alleen proberen / moeten rooien.
Probleem
Ik ben het helemaal eens dat er begeleiding zou moeten zijn bij een jeugdzorgtraject. Maar eigenlijk is het natuurlijk belachelijk. Het zou niet nodig moeten zijn, je zou in goede handen moeten zijn. Probleem zal denk ik wel zijn dat iemand die het voor de ouders opneemt, als zodanig gezien wordt. En dus nog altijd minder seriues genomen dan ouders.
Daarnaast denk ik dat als de staat zich wil mengen in de opvoeding, de staat dan ook de kosten voor de advocaat moet zorgen. Nu worden nogal wat ouders kapot geprocedeerd. Niet de kale kippen, maar gewoon, Henk en Ingrid, ouders van Max en Fleur, die met anderhalf salaris en een beetje opletten in hun gekochte rijtjeswoning kunnen wonen. Die worden hard geraakt......Als die de pech hebben dat jeugdzorg doorgaat en rechters erin meegaan, kunnen zij op een gegeven moment gewoon niet meer mee. Dat geeft rechtsongelijkheid.
In tegenstelling tot Temet ben ik ervan overtuigd dat er bij de rechtbank wel degelijk leugens verteld worden, om ots-en verlengd te krijgen of uhp's erdoor te drukken. Ik ben dus zeker voorstander van ede.
O.t.
Jullie kunnen zo onderhand wel een aparte jeugdzorgrubriek gaan aanvragen.
Verdediger van de gezinsband
Ik heb wel eens voorgesteld dat er een 'verdediger van de gezinsband' zou moeten komen, iemand die beroepsmatig de positie van ouders behartigt en deelneemt aan besprekingen in het team.
De meeste beslissingen worden in een team genomen. Team beschikt over papieren, slechts een enkeling kent de gezinssituatie persoonlijk. Op basis van papieren komen bepaalde constructies tot stand. Die constructies komen dan weer in de papieren en gaan een eigen leven leiden.
Aan het team zou iemand moeten worden toegevoegd die vanuit zijn/haar professie de positie van ouders verdedigt en hun kant van het verhaal naar voren brengt. Professioneel, dus dat wil zeggen in de termen die men bezigt.
Mogelijk kan deze persoon dan ook aan de ouders uitleggen waarom sommige beslissingen genomen worden zoals ze genomen worden, zodat ouders weten waar ze eventueel aan moeten werken.
Een eed afleggen, ik denk dat het vooral een symbolische wetgeving is. Enerzijds gaat het om familierecht, dus daar gelden andere wetten. Bij strafrecht mag je bijvoorbeeld ontlastende gegevens niet buiten het dossier laten. Bij jeugdzorg gebeurt dat wel. Het kan er hooguit toe leiden dat mensen aangeklaagd kunnen worden voor meineed. Dat is wellicht een kleine winst.
Tsjor
Wat mij opvalt
Is dat ouders in sommige voorstellen weer worden bestempeld tot hulpeloze wezens. Waaraan iemand moet worden toegevoegd. En ook het vertoog van de noodzaak tot aanpassen aan hulpverlenersjargon vind ik opmerkelijk. Jargon is geen teken van professionaliteit. Het gebruik van jargon tegenover klienten is dat al helemaal niet. Het is goed je te realiseren dat het gros van de jeugzorgploegjes geen bijzondere vaardigheden hebben. Ze kunnen geen therapie geven, hebben weinig kennis van de mogelijkheden die er zijn van gezinsbehandeling, weten weinig van ontwikkelingsproblemen en vrijwel niets van verslavingsproblematiek zoals die in de puberteit veel voorkomt. Al dat preventielawaai leidt tot toeleiding naar een apparaat dat niet weet wat er moet worden aangevangen als er serieuze problemen zijn. Het resultaat is opsluiten in jeugdgevangenissen, ouders niet zo nodig behandelen maar hun kinderen afpakken enzovoort.
De bevoegdheden moeten daarom worden ingeperkt en de rechtsstaat moet ook gelden voor Jeugdzorg. Hoor en wederhoor is een grondrecht. Contra-expertise kan ervoor zorgen dat jeugdzorg zelf wel meer deskundigheid moet aanleveren. En termijnen kunnen de "sorry, het is nu te laat voor terug plaatsing" toestanden helpen voorkomen. Minimum-eisen voor wie als voogd mag optreden moeten worden opgeschroefd en landelijk gelden. De inspectie jeugdzorg moet ook individuele klachten in behandeling gaan nemen. Als de juridische mogelijkheden van ouders op die manier verbeteren, kunnen ouders veel hebben aan een ervaren advocaat. Die wordt toegevoegd als dat nodig is omdat sommigen de kosten niet kunnen dragen. De mensenrechten van ouders en kinderen beter afdwingen,, zal er voor zorgen dat het apparaat zich moet aanpassen.
Voorbij de realiteit
Klant, je gooit ruiten in waarvan ik niet snap dat je het doet.
Punt 1. Beslissingen worden genomen in teamverband en zo'n team heeft een eigen werking. Dat is overal zo. en ja, binnen zo'n team wordt een bepaald jargon gehanteerd. Dat is niet hetzelfde als 'tegenover de mensen'. Maar binnen het jargon worden de beslissingen genomen. Mijn probleem is, dat ouders daar niet bij zitten. Zou het wenselijk zijn om ouders daarbij te hebben? Ik denk dat dat niet gaat werken als het om zware beslissingen gaat. Ik ben er wel voor dat ouders in ZAT-teams aanwezig zijn, ook al gaat het daar ook om jargon. Maar daar kan het helpen om de problematiek te verhelderen en oplossingen te bespreken.
Mijn eigen ervaring is, dat als je in staat bent om in een zeer korte tijd (je bent normaal gesproken niet voorbereid op een confrontatie met de raad etc.) zowel jargon als procedures te begrijpen en vakkundig te bestrijden, dat er dan (meestal) geen OTS komt. Dus ouders die daartoe in staat zijn zullen geen OTS krijgen. Maar niet alle ouders kunnen dat. Bijvoorbeeld omdat ze de taal niet machtig zijn. Of het simpelweg niet snappen, dat kan. Hoe hoger het niveau van de werkers, des te moeilijker zal het te volgen zijn wat ze doen en bedenken, laat staan dat je het kritisch kunt benaderen en daarbij ook nog het hele proces kunt keren.
Mijn tweede ervaring is dat het helpt als ouders-met-kennis-van-zaken andere ouders bij staan, woordvoerder zijn als het nodig is, stukken maken als het nodig is, bij gesprekken aanwezig zijn om verslag te maken of te interveniëren. Dat helpt. Alleen ben je dan wel vaak te laat, omdat de beslissingen al genomen zijn. Vandaar dat het eerder zou moeten.
Ook een advocaat inschakelen kan pas als het al te laat is, er zijn dan al beslissingen genomen, de zaak ligt al voor de rechter.
'Het is goed je te realiseren dat het gros van de jeugzorgploegjes geen bijzondere vaardigheden hebben. Ze kunnen geen therapie geven, hebben weinig kennis van de mogelijkheden die er zijn van gezinsbehandeling, weten weinig van ontwikkelingsproblemen en vrijwel niets van verslavingsproblematiek zoals die in de puberteit veel voorkomt.' Gezinsvoogden hoeven dat ook allemaal niet te kunnen en te doen, zij moeten zorgen dat er recht gedaan wordt aan de belangen van het kind, dus zorgen dat andere professionals komen die behandelingen etc. geven.
Als je met dergelijke kritiek komt mis je hoe het systeem werkt. Pas als je snapt hoe het systeem werkt kun je ook proberen om het te veranderen.
Tsjor
Nou tsjor...
...daar denk ik toch anders over.
Jij zegt dat gezinsvoogden bepaalde kennis en kundigheid niet hoeven hebben, alleen moeten zorgen dat er hulpverleners komen die die kennis en kundigheid wel hebben.
Het klopt inderdaad dat ze alleen moeten zorgen dat de juiste hulpverlening komt. Alleen daartoe -is in ieder geval mijn ervaring- zegt de gezinsvoogd eigenhandig even wat er aan de hand is of brengt informatie die toeredeneert naar een bepaalde conclusie in in het team en ineens ligt het probleem 'vast' zonder deugdelijk onderzoek. Maar op basis van wat de gezinsvoogd zegt of roept. Ze hebben inderdaad voor wat hun eigenlijke functie is die kennis en kundigheid neit nodig, maar beoefenen een heel andere functie (vaststellen wat er aan de hand zou zijn) zonder die kennis en kundigheid, met alle gevolgen van dien.
Tsjor
Een huisarts verwijst ook door en doet gespecialiseerde dingen ook niet zelf.. Toch heeft een huisarts wel een speciale opleiding. Een huisarts heeft niet de macht om jou te dwingen om een ingreep te aanvaarden. Een gezinsvoogd heeft dat wel. Dat jij daar niet mee zit, laat precies zien waarom jeugdzorg zo ontzettend van de rails is gelopen in dit land
Niveau
Ik denk dat jeugdzorgwerkers van mbo en hbo niveau heel goed werk kunnen doen in een vrijwillig kader. Met name op het gebied van het praktisch oplossen van zaken en kennis en ervaring van de sociale kaart en de kaart van mogelijk hulpaanbod. Het naast de ouders staan en meepuzzelen naar oplossingen en soms praktisch de handen uit de mouwen steken. Ik denk dat het daar ook het beste werkt. Je wilt geen samenleving van academici met linker handen, ik niet tenminste.
Waar het fout gaat is al die mensen op pad te sturen met risicotaxatielijstjes, dat is een ander bedrijf en dan wil je dat mensen ook anders geschoold zijn.
Daarom zou ik zelf willen pleiten voor een scheiding van vrijwillige hulpverlening en de toeleiding naar gedwongen hulpverlening.
Dat lijkt me voor jeugdzorgwerkers zelf ook veel bevredigender. Per slot wil je mensen helpen, ga ik vanuit.
Heel anders
Dat gaat echter niet gebeuren zolang de sector zelf nog zo op 'veiligheid' zit. Het gaat niet om hulp het gaat om veilig zijn van kinderen. Dat veroorzaakt ook de mismatch van ouders en hulpverlening.
Erik Gerritsen probeert zijn opsporingsambtenaren goed te praten in alle situaties, ouders willen uiteindelijk toch alleen maar hulp als ze gedwongen worden. En een melding van scholen, huisarts, instellingen e.d. is zo professioneel dat je dan wel weet dat ouders echt gedwongen hulp nodig hebben.
http://www.binnenlandsbestuur.nl/sociaal/opinie/columns/drang-en-dwang.9002851.lynkx
Dat moeten ouders goed weten. De Ouder- en Kindadviseur van de gemeente Amsterdam is in feit een opsporingsambtenaar, geen hulpverlener.
En daarvoor zijn mensen niet opgeleid. Vandaar het gestoethaspel. Het zou goed zijn als dat bij de kinderrechter aan de orde kan komen. Het opschalen van situaties in een gezin, om een kind heen, het gebrek aan professionele inschattingen, het gebrek aan hulp. Daar zou een kinderrechter op moeten toetsen. Geholpen door het onder ede horen van medewerkers.
Anders gelezen
AnneJ, ik heb toch het idee dat je dingen anders interpreteert dan ze er staan in deze column. Zoals ik hem opvat, wil deze meneer juist de gedwongen hulpverlening zoveel mogelijk voorkomen/kort mogelijk laten duren. Dit is precies zoals de wet het voorschrijft en waar de jeugdzorg nu maling aan heeft. De THEORIE van wat deze meneer schetst, lijkt mij dan ook prima. Of de praktijk gaat werken, dat is een andere vraag, immers wie gaat dit controleren? Of blijft het zo dat als BJZ zegt dat dwang nodig is, dat dan ook maar wordt aangenomen? Voor de liefhebber de column:
Drang en dwang
Erik Gerritsen18 mrt 20132 reacties
Het dominante gebruik van de begrippen jeugdbescherming en jeugdreclassering (JB/JR) in de discussies over transitie en transformatie van de jeugdzorg kan de gemeenten op het verkeerde been zetten bij de beslissingen die zij als toekomstige opdrachtgevers binnenkort gaan nemen over de nieuwe vormgeving.
Goede beslissingen moeten gebaseerd zijn op inhoudelijke ontwerpcriteria als aard van de doelgroep, maximaal voorkomen van onnodig beroep op dure jeugdzorg en natuurlijk het zo snel mogelijk weer veilig stellen van kinderen die slachtoffer zijn van kindermishandeling.
Het spreken in termen van JB/JR kan al snel tot de conclusie leiden dat deze taken afzonderlijk georganiseerd moeten worden, terwijl het in essentie slechts om juridische middelen gaat en niet om inhoudelijke ontwerpcriteria en doelstellingen. Neem daarbij de landelijke eis dat alleen justitiële jeugdzorgtaken gecertificeerd hoeven te worden en de kans is groot dat gemeenten dit vertalen in een keuze voor regionaal georganiseerde gespecialiseerde JB/JR instellingen. Dat zou een historische fout zijn die de inhoudelijke ambitie om het beroep op de gedwongen jeugdzorg terug te dringen eerder verder weg dan dichterbij zal brengen.
Vanuit de inhoud geredeneerd is een onderscheid in doelgroepen veel relevanter. Als het gaat om de meest complexe gezinnen met meervoudige problematiek, gaat het dan om het onderscheid tussen gezinnen die probleeminzicht hebben en gemotiveerd zijn tot het zelf zoeken en aanvaarden van hulp en gezinnen die dat inzicht en die motivatie niet hebben. Waar die grens precies ligt, is niet 100% objectief vast te stellen. Maar het moment dat er door professionele melders (school, politie, huisarts, ziekenhuis, kinderopvang, CJG) een zorgmelding gedaan wordt kan als betrouwbaar signaal worden beschouwd dat sprake is van opvoedkundig onmachtige ouders die niet willen en/of kunnen zorgen voor een veilige opvoedsituatie voor hun kinderen. Het feit dat de zorgmelding gedaan wordt door een professionele melder (veelal na intercollegiale consultatie in zorgadviesteams, CJG’s en veiligheidshuizen en in de toekomst steeds meer in integraal werkende lokale jeugdzorgteams) betekent ook dat de laagdrempelige geheel vrijwillige hulpverlening er niet in geslaagd is om samen met het gezin een veilige opvoedsituatie te realiseren.
Als in die situaties direct gekozen wordt voor de route naar een gedwongen maatregel dan zal het aantal ondertoezichtstellingen en uithuisplaatsingen verder gaan stijgen, terwijl de ervaring nu leert dat de huidige Bureaus Jeugdzorg (BJZ’s) er na een zorgmelding in circa 75% van de gevallen in slagen een gedwongen maatregel te voorkomen. Dat lukt de BJZ’s, omdat ze over medewerkers beschikken die gespecialiseerd zijn in het alsnog motiveren tot meewerken van deze meest complexe doelgroep onder de schaduw van een dreigende verderstrekkende maatregel. Steeds meer gaan BJZ’s over tot het inzetten van integraal werkende gezinsmanagers die op basis van het principe 1 gezin, 1 plan, 1 medewerker casemanagement in het “gedwongen vrijwillige” (drang) kader en het JB/JR (dwang) kader combineren ten behoeve van deze zwaarste doelgroep. Daarmee wordt ook de aanwas van nieuwe JR cliënten (de jongere broertjes en zusjes) voorkomen. Ook wordt continuïteit in begeleiding geboden wanneer toch tijdelijk een gedwongen maatregel door de kinderrechter wordt opgelegd tot het moment dat het gezin weer op eigen kracht, eventueel verder ondersteund in het vrijwillig kader, verder kan. Gedwongen maatregelen kunnen ook sneller worden afgesloten, omdat gezinsmanagers in drang kader samen met het gezin kunnen werken aan weer op eigen benen staan.
De eerste signalen wijzen uit dat gezinsmanagers er in het drangkader steeds beter in slagen om te voorkomen dat niet willen/niet kunnen gezinnen in het dwangkader terecht komen en als ze daar toch in komen daar sneller weer uit kunnen stromen. Dat komt omdat het specialisme van goed kunnen omgaan met onmachtige ouders niet zozeer iets te maken heeft met het vak van jeugdbescherming en jeugdreclassering, maar met het zijn van een goede gezinsmanager voor de zwaarste doelgroep van de jeugdzorg. In dit verband verdient het ook ten zeerste aanbeveling om de landelijk verplichte certificering niet te beperken tot het justitiële kader. Je wilt als gemeente toch vooral kunnen beschikken over een gecertificeerde organisatie die onnodig beroep op het gedwongen kader kan voorkomen danwel zo kort mogelijk laat duren?
Gelukkig laat de nieuwe concept jeugdzorgwet de ruimte voor gemeenten om de verstandige beslissing te nemen ten aanzien van het geïntegreerd begeleiden van opvoedkundig onmachtige gezinnen door gecertificeerde dwang/drang organisaties. Hopelijk laten gemeenten zich door het dominante gebruik van niet inhoudelijke categorieën als jeugdbescherming en jeugdreclassering niet op het verkeerde zeer kostbare been zetten.
Erik Gerritsen
Herkennen jullie medestanders nog wel?
'Dat jij daar niet mee zit, laat precies zien waarom jeugdzorg zo ontzettend van de rails is gelopen in dit land...' Hoezo krijg ik dit nu weer in de schoot geworpen?
Emine beschrijft dit: 'Alleen daartoe -is in ieder geval mijn ervaring- zegt de gezinsvoogd eigenhandig even wat er aan de hand is of brengt informatie die toeredeneert naar een bepaalde conclusie in in het team en ineens ligt het probleem \'vast\' zonder deugdelijk onderzoek.' De eigenhandigheid van de gezinsvoogd is beperkt, de macht van het team, waarin mensen zitten die geen directe kennis hebben van het gezin, alleen papieren, die macht is veel groter. Vandaar mijn pleidooi om binnen dat team iemand te hebben die expliciet als taak heeft de gezinsband te verdedigen.
Herkennen jullie medestanders nog wel?
Tsjor
Tsjor
"Herkennen jullie medestanders nog wel?"
Mag ik deze zin er even uit lichten?
Ik schrijf net in het andere topic dat ik als gevolg van een ingrijpend conflict met de jeugdzorg een trauma heb opgelopen, waarbij wantrouwen heel belangrijk aanwezig is. Ondanks therapie zoals cognitief denken.
Ik moet leren mensen weer te vertrouwen, zeker mensen die beroepsmatig met mijn kind bezig zijn. Laatst was er een project op school waarbij kinderen werden besproken, het gaat om speciaal onderwijs. Er werd toestemming gevraagd om dit (naar hun zeggen onschuldige, niet diepgaande) projectje te mogen doen met mijn kind. Ik heb direct gezegd dat ik daar geen zin in heb omdat mijn kind al in genoeg dossiers staat. Dat werd keurig gerespecteerd. Maar ik heb daarna enkele dagen met hartkloppingen gelopen, slecht geslapen wegens nachtmerries en zo. De angst blijft, fluistert heel nare dingen in je oor ("misschien sta je nu wel bekend als zorgmijder, misschien gaan ze nu wel extra op je letten en ben je verdacht omdat je niet met dat projectje mee wil doen") en ik heb al mijn lesjes cognitief denken weer van stal moeten halen om verder te kunnen. En nóg, terwijl ik dit schrijf, weken na dit geval, begin ik me weer onrustig te voelen.
Ik weet, met mijn verstand, dat dat schoolprojectje volkomen onschuldig was. Maar mijn hart is volkomen in paniek geraakt.
Nee, ik weet niet wie mijn medestanders zijn. Ik heb een paar wolven in schaapskleren ontmoet, en ook al staan daar veel meer lieve, eerlijke medewerkers tegenover, die wolven hebben mijn vertrouwen echt heel erg beschadigd.
En eerlijk gezegd... Schrik ik van je opmerking, want ik denk dat ik medestanders niet herken. Dat ik niemand meer durf te vertrouwen.
Tsjor
Er zit een verschil in je medestanders niet herkennen of dicsussie voeren over wat en hoe het zou moeten. De posting van mij waaruit jij citeert, die begon ik met de zin '....daar denk ik toch heel anders over.' Lijkt me dat dat moet kunnen, toch?
Oudervertegenwoordiger
Teveel betrokkenen heb ik al moeite mee, dat leidt alleen maar tot meer gezichtspunten, meer discussie, meer tunnelvisie. Iemand die het gezinsbelang beroepsmatig in een team vertegenwoordigd wordt ingezogen, dat is wachten op nog een douw voor jou als ouder en valse verwachtingen daaromtrent en een smoes want: de gezinsvertegenwoordiger vind het ook en die heeft jou gezinsbelang vertegenwoordigd.
Mijn insteek zou zijn om juist minder mensen maar meer deskundig op het gebied waarvan dat verwacht wordt te betrekken.
Dwang en drang
Erik Gerritsen zingt hier een oud liedje tegen het scheiden van vrijwillige en gedwongen hulpverlening. Zijn jeugdbeschermers zijn zo goed dat ze in een vrijwillig kader, door drang/chantage dus, 'vrijwillig' hulp kunnen verlenen waar dat kan en gedwongen waar dat nodig is. Door de 'drang' hebben ze het afgelopen jaar veel gedwongen hulpverlening (OTS) weten te voorkomen.
Tja, zo lees ik dat.
Als ouder wil ik echter niet gedrongen of gedwongen worden als ik zelf om hulp kom. Ik kom voor hulp niet voor repressie. Per slot ben ik de probleemhouder van de zorgen over mijn kind. En niet de overheid. Door vrijwillige hulp niet te scheiden van gedrongen of gedwongen hulp is het voor hulpverleners veel te makkelijk om de regie van jou als ouder over te nemen waar hulp bedoeld zou moeten zijn om de ouder te steunen in het vinden van deskundige hulp voor een kind.
Overigens is Erik Gerritsen gisteren gestopt met zijn columns. Hij kreeg teveel negatieve kritiek.
Negatief
'dat leidt alleen maar tot meer gezichtspunten, meer discussie, meer tunnelvisie.' Meer gezichtspunten is het tegenovergestelde van tunnelvisie.
'...wordt ingezogen, dat is wachten op nog een douw voor jou als ouder... ' Wanneer je als ouder zelf die 'vertegenwoordiger' kunt kiezen is de kans kleiner. Het is wel zo, dat ouders er rekening mee moeten houden dat een vertegenwoordiger niet 100% van de verlangens van ouders kan waarmaken. Maar inzicht geven in hoe de kaarten liggen kan al helpen. En omgekeerd, juist het verhaal vertellen tegenover alles wat op papier staat, de sterke kanten benadrukken van een gezin en de 'zorgen' relateren aan realistische oplossingsmogelijkheden, dat zou al veel schelen.
Dan zullen er altijd nog ouders zijn die iets als een douw in de rug ervaren, maar om die ouders nu de norm te maken voor alternatieve mogelijkheden, dat lijk mij niet zo zinnig.
Tsjor
Rechtbank
Ik ben zelf iemand die 'waarheidsvinding' in de jeugdzorg hog opd e agenda heb willen plaatsen. Als een eed daar iets aan zou bijdragen zou ik het geweldig vinden. Maar ik denk het niet.
Op dit moment is het al zo, dat in de juridische hulpverlening de hulpverleners als referentiepunt de rechtbank hebben. Niet de ouders en ook niet de kinderen, maar de vraag of een verlenging of een UHP door de rechter geaccepteerd zal worden is de dagelijkse werkvraag. Dat zal nu alleen maar versterkt worden: krijgen we het erdoor bij de rechter.
Het zou al wat zijn als rechters andere rapporten serieus zouden nemen, beslissingen terug zouden draaien en het achterhouden van rapporten zouden afstraffen: u krijgt 1 week tijd om op dit rapport te reageren, zo niet, dan draait de hele procedure terug en staat u (BJZ) met lege handen. Een week is ook de tijd die ouders krijgen bij een spoedUHP. Dus dat is lang genoeg.
Tsjor
Ik ben bij nader inzien vooral bang....
Bij nader inzien ben ik als het gaat om de eed vooral bang dat BZJ daar weer omheen gaat dansen. Dus zittingsvertegenswoordigers sturen die dan onder ede verklaren dat ze gelezen hebben dat de collega's hebben opgeschreven.....de zittingsvertegenwoordiger liegt dan niet. Ook is BJZ erg goed in net geen leugen vertellen, terwijl het verhaal wat gehouden wordt, dotch niet klopt.
Ik ben et wel met tsjor eens dat rechters fraude (want dat is achterhouden van gegevens of onware dingen zeggen) zouden moeten afstraffen met einde maatregel. Alleen geheid dat hierop tegen geworpen gaat worden dat dan kinderen die een maatregel nodig hebben zonder komen te zitten door slordigheidsfoutjes en dat dat niet mag.....
Slordigheidsfoutjes
zorgen er ook voor dat moordenaars vrijkomen, dat vrouwenmishandelaars weer op straat lopen.
Dus minstens zou het dan mogelijk moeten zijn dat kinderen weer terug mogen naar hun ouders als Jeugdzorg de procedure niet op orde heeft...
Een rechter zou daaraan vast kunnen koppelen dat er bv. vanuit de huisarts begeleiding komt...
Tsjor
Het zijn geen gemakkelijke vragen en je moet je inderdaad afvragen of nieuwe maatregelen als beedigen wel een oplossing gaan brengen of juist weer nieuwe problemen veroorzaken.
Het vreemde van de zaak is ook dat als de protesten van ouders weer eens hoog oplopen en de kritiek op het functioneren van jeugdzorg en de gevolgen daarvan voor ouders en kinderen weer eens onder de aandacht komen, dat dat steevast gevolgd wordt door een periode waarin er juist weer meer repressieve maatregelen volgen.
Het lijkt wel alsof je permanent langs elkaar heen praat.
Ook is het mijn ervaring dat zo'n groep hulpverleners, hoe groter de groep, hoe machtelozer ze zich opstellen, niemand voelt zich dan meer verantwoordelijk. In onze situatie zocht ik al die mensen ook op met een kind waar het om ging zodat ze in elk geval wisten wie ze voor zich hadden, want de wisselingen zijn groot.
Ook hoor ik dat juist in de grote teams als ZAT teams en aanverwanten het juist veel sneller escaleert naar tunnelvisie, zwaardere maatregelen en meldingen. Men versterkt elkaar, dat is een ervaringsfeit.
Samen met de kritiek van de ombudsman, en de ervaringen dat het aantal hulpverleners om een gezin heen al snel de pan uit rijzen, denk ik dat minder meer is.
Je moet het juist niet hebben van de formele besprekingen, hulpgroepen en instellingen. Maar als ik iets geleerd heb dan is het dat je recht op je doel af moet gaan en de persoon zoeken die je nodig hebt. Als de deskundigheid van de jeugdzorgwerkers beter was en de bureaucratie daar minder zou dat de rol moeten zijn. De kaart kennen, de mensen kennen, recht op je doel af voor een kind, voor een gezin. Je waar nodig laten informeren en door gaan.
Dat verhoudt zich niet met groepsprocessen.
Er was ook sprake van een huisarts die zelf een gezinswerker in de praktijk had genomen. Dat soort initiatieven lijken mij veelbelovend.
Maar onder ede horen zou je moeten proberen. Dan inderdaad moet de BJZ-vertegenwoordiger, of de vertegenwoordiger van de Raadsonderzoeker wel met de betreffende hulpverlener op de zitting op komen dagen. Anders gaat het feest niet door.
En ouderondersteuners helpen de ouder in het contact met de advocaat, voor zover die zelf niet voldoende geschoold is in het gezinsverhaal. Zoals het nu ook gaat via de stichting KOG of met andere ondersteuners.
Ik liet mijn verweerschriften ook lezen door anderen die mij vaak goed commentaar konden geven.
Op een hoop
AnjneJ, je gooit nu snel alles op een hoop.
'...en de ervaringen dat het aantal hulpverleners om een gezin heen al snel de pan uit rijzen, denk ik dat minder meer is.'
Ja, het aantal hulpverleners rondom een gezin is dramatisch, daar zijn talloze praktijkvoorbeelden van, hoe ernstig dat uit de hand kan lopen.
Maar dat is iets anders dan een 'woordvoerder' namens de ouders toevoegen aan vergaderingen waar beslissingen worden genomen.
Ik vind het vreemd dat bij zat-teams, jeugdzorgoverleggen etc. niemand is die namens de ouders kan praten. Ik snap dt het lastig is als ouders daar zelf bij moeten zitten, omdat zij emotioneel volstrekt anders in het verhaal zitten dan de andere deelnemers. Maar het zou goed zijn als iemand namens hen kon praten, iemand die als taak heeft de gezinsband te verdedigen. Het liefste iemand die ouders zelf uitkiezen, maar anders zijn er ook genoeg 'ervaringsdeskundigen' zoals de mensen van KOG, oudernetwerkjeugdzorg etc. die dat zouden kunnen doen, als je niemand in je eigen omgeving hebt. Ik denk dat de tunnelvisie-angst dan juist minder wordt, want er is dan iemand die consequent en per definitie tegengas moet geven.
Dat wil niet zeggen dat die mensen altijd gelijk zullen krijgen. Maar mijn ervaring is dat je als buitenstaander wel degelijk tegenwicht kunt bieden, juist als je niet emotioneel betrokken bent en wel goed op de hoogte van de stukken en van de gezinssituatie.
In het ergste geval zou je mensen dan wel kunnen uitleggen waarom bepaalde beslissingen genomen worden zoals ze genomen worden en wat ouders eventueel kunnen doen om de gezinssituatie te verbeteren.
Zelf verweerschriften schrijven en laten lezen is natuurlijk ook goed, maar dan sta je al voor de rechter; niet iedereen kan het goed verwoorden (bijvoorbeeld omdat men de taal niet spreekt) en niet iedereen weet de weg naar deskundige adviseurs.
Tsjor
Tsjor
Ik denk dat het een goed idee is. De aanwezigheid van iemand die de belangen van de ouders vertegenwoordigt zal er - zeker op termijn - toe kunnen leiden dat de tunnelvisie minder wordt, omdat de hulpverleners zich (als het goed is) bij elke stap zal gaan afvragen hoe dat tegen die oudervertegenwoordiger te verkopen.
Het doet een beetje denken aan het systeem van de bijzonder curator die in bepaalde rechtszaken de belangen van de minderjarige behartigt. Je zou misschien een soort pool moeten hebben van professionele oudervertegenwoordigers. Misschien te vullen met weggelopen/afgeknapte jeugdzorgers 
Groeten,
Temet
In het kerkelijk recht heb je een 'defensor vinculi': verdediger van de huwelijksband. Die moet dus de huwelijskband 'verdedigen' in echtscheidingssituaties. Dat wil niet zeggen dat er geen echtscheiding komt (ook volgens het canoniek recht kunnen mensen scheiden), maar wel dat 'de andere kant' sterker belicht wordt.
Maar zoiets is het inderdaad.
Tsjor
