Jeugdzorg 3
https://www.linkedin.com/pulse/psychiaters-en-psychologen-vertik-het-om-de-troep-van-van-hintum/
Malou van Hintum:
"Problemen hebben altijd een context. Een kind maakt onderdeel uit van een gezin, zit op school, woont in een buurt, speelt met andere kinderen, heeft hobby’s of zit op sport. Gezinnen, buurten, scholen en sportverenigingen maken onderdeel uit van een wijk, een stad, een provincie. Allemaal samen maken we deel uit van Nederland, een maatschappij waarin de ongelijkheid toeneemt en de lasten en lusten steeds schever worden verdeeld. Politiek en maatschappij hebben er een handje van om de problemen die dat veroorzaakt, op psychiaters en psychologen af schuiven."
https://www.nporadio1.nl/spraakmakers/onderwerpen/497743-stand-nl-het-minimumloon-moet-fors-omhoog
Mensen een fatsoenlijk inkomen geven voor werk kan een hoop problemen in het gezin voorkomen en verhelpen.
Pas toen ik ging studeren kreeg ik in de gaten dat het in de gezondheidszorg usance is om een patient met een gezondheidsprobleem te behandelen als een eenling zonder context.
Zelfs in mijn gezin gedroegen gezondheidswerkers en jeugdbeschermers zich alsof ik geen context had van werk/hobbies/gezin/contacten en familie.
Het is best begrijpelijk want je kunt er ook teveel bij halen, maar net zoals je in de GGZ ook altijd oog moet hebben voor zintuigelijke problemen als gehoor/zicht en andere mogelijke lichamelijke problemen heb je ook zicht nodig op het weefsel van contacten en het leven van je patient.
Hier ook weer een leuke casus
Ik sprak gisteren mijn vriendin de gezinsvoogd die net een gezin van haar collega had overgenomen. Oudste dochter van een gezin wat net een verblijfsvergunning heeft zit niet goed in haar vel. Ze is een jonge puber, heeft de vlucht bewust meegemaakt en het gezin heeft ook in het land van herkomst echt wel wat dingen meegemaakt die je niet in de koude kleren gaan zitten. Nu er eindelijk zekerheid is, komen de spanningen er uit en kan er begonnen worden met verwerken. Ouders hebben een lage tot geen opleiding en best wel moeite met de taal. Dochter ging naar de lagere school, heeft de taal al heel behoorlijk onder de knie en is erg slim. Ouders zijn ook absoluut niet dom, maar hebben vroeger niet de kans gekregen en voor hen speelt school niet zo'n grote rol hoewel ze trots zijn op hun dochter en haar erg stimuleren om vooral straks dokter of advocaat te worden.
Dochter is dus een slim en gevoelig meisje die vanwege het leren van de taal in een lagere klas zit (twee jaar) dan op grond van haar leeftijd verwacht mag worden en ze is onzeker of ze nou wel echt slim is want ze vergelijkt zich liever met leeftijdsgenoten dan met dat kleine grut uit haar eigen klas. Ouders durven school niet te vragen haar te versnellen want de juf zal het echt het beste weten. Ondertussen voelt dochter zich nergens thuis en is lusteloos, misselijk en voelt zich niet fijn (lees: behoorlijk depri). De huisarts heeft psychologische hulp voorgesteld, maar daar heerst in hun cultuur nogal een stigma op. Eigenlijk wil de huisarts voor het hele gezin psychologische hulp want er is nog behoorlijk wat te doen aan traumaverwerking en hij heeft dat ook geadviseerd aan het zorgteam op school, de juf maakte zich namelijk ook zorgen over haar lusteloze leerlinge. Het zorgteam heeft opgeschaald naar jeugdzorg vanwege gezinsproblemen.
De oplossing van de gezinsvoogd was een aanwijzing voor psychologische hulp want anders halen we je kinderen bij je weg. Ze had al gemeld dat dochter dan gesloten opgenomen zou gaan worden om die hulp zeker te stellen. Ouders en dochter in alle staten, ze wilden absoluut niet van elkaar gescheiden worden want wie weet of je elkaar dan ooit nog terug ziet. Het gesprek over psychologische hulp was toen helemaal niet meer mogelijk.
Mijn vriendin vond dit een onnodig botte aanpak. Ze heeft eerst eens kennis gemaakt en vervolgens een passende kindercoach gezocht die aan huis wilde komen om dochter te helpen bij leren, taal, rekenen en beter in haar vel zitten op school. Het laatste was nodig, de eerste drie dingen alleen om de laatste stap mogelijk te maken.
Als mijn vriendin dit gezin niet had gekregen was dochter waarschijnlijk gesloten opgenomen en dat zou voor niemand goed geweest zijn.
Mijn vriendin heeft wel gigantisch op haar kop gekregen dat ze de kindercoach had geregeld want dat moeten ouders zelf doen, anders zijn ze niet meewerkend en dan moet er opgeschaald worden.
Mijn vriendin zit langzaam op het punt dat ze het bijltje erbij neer wil gooien, ik hoop dat ze het volhoudt.
Politiek correcte werkers
http://researchonline.gcu.ac.uk/portal/files/26623243/Crafting_the_Society_of_Control.pdf
Zo'n systeem corrumpeert de werkers. Er wordt niet samengewerkt met ouders en kinderen maar men 'bewerkt' de klanten om zich, onder dwang, politiek correct gewenst te gedragen.
" The scheme is underpinned by notions of normative compliance resulting in social
work practice becoming distanced from its social change agenda, instead working on families rather than with families."
Jeetje Fransien
ik schrik (weer eens...).
Bedenkt dan niemand (behalve jouw vriendin, maar ik bedoel dus in setting van de situatie voordat je vriendin het overnam) dat je mensen met een oorlogs- (of ander) trauma niet van elkaar kunt scheiden omdat het trauma dan alleen maar erger wordt...? Even los van de vraag of een dergelijke setting dit meisje überhaupt zou helpen. En ook, waarom wordt een gezin niet in z'n geheel begeleid?
Ook de oplossing die school heeft geboden vind ik op nogal wat fronten tekortschieten. Het meisje valt al buiten de boot vanwege achtergrond, taal enz. Waarom niet gewoon in dezelfde klas als haar leeftijdsgenoten en dan bijspijkeren ondertussen?
En waarom dan opschalen naar jeugdzorg, dat helpt toch niks... Schrikbarend zeg.
Chapeaux voor je vriendin!
En niet meewerkend? Als mensen uit een andere cultuur niet meteen staan te trappelen om zelf dingen uit te zoeken die vanuit hun culturele achtergrond totaal onbekend zijn?
Dit is toch aan alle kanten mismanagement? Dit is een melding waard, van jeugdzorg en school als mishandelaars welteverstaan.
coach regelen hadden ze zelf moeten doen...?
Ik vraag me echt af waar jeugdzorg dan nog toe dient. Zij zijn er juist om passende, aanvaardbare hulp te leveren, dat is de hele reden van bestaan. En iedereen die oplet weet inmiddels dat gesloten instellingen al helemaal geen hulp leveren, geen zorg, geen onderwijs, niks. Alleen maar wachten tot je 18 bent.
Jeugdzorg
Jeugdzorg is er volgens mijn vriendin alleen voor het individuele kind, niet voor het gezin. Als het individuele kind elders beter af is dan is dat voldoende reden voor uithuisplaatsing, wat dat ook voor gevolgen heeft voor de rest van het gezin.
Doel jeugdzorg versus middelen jeugdzorg
Jeugdzorg doet alsof ze er zijn voor het belang van het kind. De meldcodes gaan daar ook vanuit. De verplichte meldcode voor scholen houdt in dat ze elke bedreiging voor de ontwikkeling van het kind moeten melden, ongeacht waar die bedreiging vandaan komt.
Maar als je kijkt naar de middelen die jeugdzorg heeft, dan kan jeugdzorg alleen iets doen tegen dreigingen die komen vanuit de OUDERS. "If all you have is a hammer, every problem looks like a nail." Als de enige middelen die je tot je beschikking hebt als jeugdzorgmedewerker gericht zijn op het veranderen of onder druk zetten van de ouders, ga je vanzelf denken dat elk probleem bij het kind veroorzaakt wordt door de ouders.
Jeugdzorg denkt niet vanuit het kind, jeugdzorg denkt vanuit de ouders. Op welke manier dragen de ouders bij aan het probleem van dit kind? Hoe kan ik de ouders doen veranderen? En als dat niet kan, hoe kan ik ouders (de bedreiging) en kind van elkaar scheiden?
De plank mis slaan
Ja, ik ben het er volledig mee eens dat jeugdzorg de plank regelmatig mis slaat. In dit voorbeeld gaan processen en procedures voor, er zijn richtlijnen en als je je daar aan houdt komt alles goed.
School signaleerde terecht dat het meisje niet vrolijk en gelukkig was, maar had moeite om met de ouders te overleggen. In zo'n geval bespreken ze het aan de zorgtafel waar ook de wijkagent en het wijkteam (jeugdzorg light) bij zitten en dan is het een gevalletje richtlijnen volgen. Er wordt er zo enorm ingestampt dat je de richtlijnen moet volgen want anders 'heb jij het op je geweten' cq 'ben jij aansprakelijk' als er iets gebeurt. Juist de oude rotten (mijn vriendin zit al 25 jaar in het vak) weten waarvoor de richtlijnen dienen en durven er nog wel eens van af te wijken, maar daar krijgen ze steeds meer gedoe mee vanwege de angstcultuur die vanuit het management gecreëerd wordt. Het management zorgt ervoor dat iedere keer dat een gezinsvoogd zich moet verantwoorden dat breed uitgemeten wordt intern en er iedere keer bij gezegd wordt dat dit niet gebeurd zou zijn als de persoon zich aan de richtlijnen gehouden had.
Het werken in de jeugdzorg is volgens mijn vriendin op het moment niet leuk meer vanwege het bijna niet kunnen afwijken van de richtlijnen. In dit geval vond ze het absoluut in het nadeel van het kind als er gesloten opgenomen zou worden. Ze heeft kinderen in de gesloten opvang zien gaan die vervolgens geen enkele vorm van behandeling kregen en er slechter uit kwamen dan dat ze er in gingen en zal nooit naar de rotte appels verwijzen. Zij is gezinsvoogd geworden uit idealisme en wil graag het kind en het gezin waar dat kind een integraal onderdeel van is helpen. Daarom wijkt zij regelmatig af van de richtlijnen, maar helaas krijgt ze daar steeds minder mogelijkheden voor.
In dit geval heeft ze de boel kunnen redden door op cultuurverschillen te wijzen en in haar team een stevig pleidooi te houden om het doel van de richtlijnen in het oog te houden, maar ze heeft van haar manager een waarschuwing gekregen dat dit de laatste keer moet zijn dat ze de regels aan haar laars lapt, de zorg en werkwijze van jeugdzorg moet voorspelbaar zijn om in rechtszaken niet met jurisprudentie van andere zaken om de oren geslagen te worden. Gelijke zaken moeten gelijk behandeld worden...
Ze heeft het er moeilijk mee, zo kan ze niet de gezinsvoogd zijn die ze wil zijn.
Ja, zo gaat dat
In de jeugdhulpverlening ben je afhankelijk van medewerkers die nog wel hun geleerde deskundigheid en hun gezonde verstand weten te gebruiken en zonodig bereid zijn om van de targets en de protocollen af te wijken.
Daarmee krijg je een ingebouwde controverse tussen medewerkers. Zelf zijn wij hier ook het meest geholpen door enkele 'witte olifanten' in het onderwijs en de hulpverlening. Die niet altijd goed lagen in hun team.
Die enkele kinderrechter die niet standaard afging op het roddeldossier van de 'kinderbescherming'.
Het gaat natuurlijk niet alleen om jeugdzorg
Het is beleid om kinderen en ouders als losse entiteiten te gaan zien, los van elkaar, niet binnen een gezinssysteem. Als je het zo bekijkt, is het ook helemaal niet erg om een kind van zijn ouders te scheiden, want je redt het immers alleen maar. Je bezorgt het helemaal geen trauma of zo, welnee...
Want laten we ons niet vergissen, deze werkwijze ontstaat natuurlijk alleen maar met goedkeuring van het ministerie, er wordt druk gelobbied en overleg gevoerd over de wijze waarop moet worden gewerkt.
Dat jeugdzorg er alleen oor het individuele kind zou zijn is natuurlijk in oorsprong quatsch. Destijds ging het om hulp en begeleiding van gezinnen, maar dat is al wel heel lang geleden. Er is een trend gaande om kinderen als losse individueeltjes te zien, en om de band tussen ouders en kind te bagatelliseren en zelfs in een kwaad daglicht te stellen, want kinderen worden door hun ouders gehersenspoeld oid. Alsof dat andersom dus niet is.
Het is een zorgwekkende tendens en er wordt de laatste tijd gelukkig meer over geschreven.
In Engeland werd naar aanleiding van de focus op ACEs (Adverse Childhood Experiences...) het volgende artikel geschreven:
Neuroscience and family policy: What becomes of the parent?
In die onderzoek wordt gekeken hoe langzamerhand de opvattingen veranderen, het gezin niet meer als een centrale en ontwrikbare unit wordt gezien en er steeds meer wordt gepeuterd aan de opvatting dat ouders en kinderen bij elkaar horen:
'We can see here a relative withdrawal from a moral component to family pol-icy, in which the sanctity, benefits or even the historical truth of a particular family form (married, stable) are all disputed. This seems at first to contradict the overall content of the reports, which makes the case for the legitimacy of governmental concern to support ‘families’, ‘think family’ or ‘support all’. The last quote indicates how this disavowal of ‘old’ concern for the external form of the family is bound up with an embracing of a new approach which relies on ‘evidence-based’ rather than moral claims for government interest in family life, where concern for the quality of relationships within ‘families’ replaces any interest in the structure that ‘the family’ assumes.'
En:
‘The family’ is not therefore described as a strong foundational unit of society, building block, but rather, ‘family life’ is understood to contain vulnerable relationships, meaning that there ‘has never been a more important time for the Government to support families and family relationships’.
'The child is thus estranged from adults by its distinct biological character and its complex developmental needs. This in turn leads to the argument that expert-led, neuroscientifically-informed parenting support is necessary to train the parent in the correct way to nurture the child while its brain grows at an extraordinary rate. The scientific vocabulary, here of ‘neurons’, but elsewhere of ‘synapses’, ‘cognitive capacities’, ‘cortisol’ or ‘auditory maps’, suggests the relationship of care between babies and parents must be medi-ated through the scientific and medical interpretation of experts.The idea of a ‘critical period’, typically 0–3 years, when certain ‘inputs’ must occur to enable normal brain development is also a key brain claim. But this is increasingly extended back before year zero, into gestation, where the vulnerable foetus is equated seamlessly with the born infant.'
Enfin, ik zou het hele artikel wel willen plaatsen, zo interessant is het. Uit de conclusie:
'As ‘partners’ in their child’s development, parents are consigned to a position nominally equal with paid professionals who have no intimate knowledge of the child and do not love the child. However, this ‘partnership’ is not, in fact, equal because the professional has a superior claim to expertise, having the task of training the parent. Not only that, state-employed professionals have the responsibility and power to monitor, evaluate and act upon parental ‘skills and competencies’. This instrumental, biologised way of thinking about family life expands and intensifies the obligations of parents to new levels while at the same time inherently de-authorising the parent as a ‘mother’ or a ‘father’, with a unique relationship to the child.'
'We therefore conclude that the uncritical embracing of early years determinism has authoritarian consequences for the relationship between all families and the state because it fundamentally reconceptualises all parents in a demoted position relative to ‘expertise’ and state agencies. This policy approach particularly stacks the odds against poorer parents. In rewriting social class and economic position as reproduced solely through parenting, a justification is created for the targeting of families deemed incapable of
Macvarish et al. 265adequately developing their children’s brains in the name of rescuing the child but also progressing society (or at least saving society from future expen-diture). Policies informed by the ‘first three years movement’ also risk the child’s well-being by hastening their permanent removal from birth families and undermining the possibility of spontaneous relationships of love and care.'
Ik vergeet de link
https://journals.sagepub.com/doi/10.1177/0261018315574019
Het hele artikel kun je openen via sci-hub.
'Hulp' aan jongeren in contact met politie
Ook de moeders van dreigend of reeds begaan crimineel gedrag, van licht tot ernstig worden geintimideerd en niet geholpen. De hulpverlening kan niet samenwerken. Ook hier zit het protocol in de weg.
Doen ze natuurlijk niet bij de zoon van Femke Halsema. Die krijgt een HALT straf en de jeugdbeschermingswerker belt een keertje op of komt op de thee op het stadhuis. Ga haar eens proberen te dwingen.
"Aan de individuele hulpverleners ligt het vaak niet, erkent Sardjoe. "Er zitten echt goeie bij, maar alles bij elkaar zijn de eisen gewoon te hoog. Je moet dit, je moet dat en dat kan gewoon niet in dat tempo. Als je zoon is opgepakt komt er veel op je af, je moet kunnen ademen en die ruimte geven ze je niet. Ik ken moeders die hun baan er zelfs door dreigden te verliezen en zelf had ik moeite om mijn jongste kind op tijd naar school te krijgen."
Volgens Sardjoe had de hulpverlening soms zelfs een averechts effect. "Ze gingen tussen mij en mijn kinderen staan. Ik was bijvoorbeeld boos op mijn zoon en ging hem dan corrigeren, op mijn eigen felle toon. Een hulpverlener ging mij dan vervolgens corrigeren waar mijn zoon bij zat. Mijn zoon zag dan dat hij geen respect voor mij hoeft te hebben."
Italiaans jeugdhulpschandaal
http://svensnijer-essays.blogspot.com/2019/09/hersenspoeling-van-kinderen-door.html?m=1
Wat er kan gebeuren als je hulpverlening en scholen vrij spel geeft en ouders en kinderen buiten de wet stelt als 'melders' 'kindermishandeling' beweren.
Een ernstige zaak in Italie waar een hele keten aan jeugdhulpverleners een schema in werking hadden om kinderen uit kwetsbare gezinnen bij hun ouders weg te halen en ze door te verkopen aan betalende gegadigden, door ze dwingend aan te praten dat ze misbruikt waren.
Lijkt op de bolderkaraffaire maar nu opzettelijk.
Er zijn er 18 gearresteerd maar er volgt meer. Men verwacht dat dit in alle districten optreedt.
https://www.theguardian.com/world/2019/jun/27/italian-police-arrest-18-for-allegedly-brainwashing-and-selling-children
Het artikel in The Guardian dat deze zaak behandelt.
"Italian police have arrested 18 people, including a mayor, doctors and social workers, for allegedly brainwashing vulnerable children into thinking their parents had abused them so they could then be sold to foster parents."
"Achttien arrestaties
Op 28 juni van dit jaar deden Italiaanse kranten de schokkende onthulling van een jeugdzorg-intrige in de stad Bibbiano (Reggio Emilia) waarbij kinderen gehersenspoeld zouden zijn door sociaal werkers en psychologen om ze te laten geloven dat ze waren mishandeld door hun ouders. (1) Dit gebeurde met het doel om ze aan het ouderlijk gezag te onttrekken en door te spelen naar pleeggezinnen. In totaal zijn 18 mensen gearresteerd waaronder de burgemeester van Bibbiano Andrea Carletti, politici, dokters, sociaal werkers en psychologen. Er zijn naar verluidt honderden duizenden euro’s mee verdiend. Dit schandaal werd vreemd genoeg door geen enkel Nederlands nieuwsmedium opgepikt, terwijl het alle elementen bevat waar Nederlandse jeugdzorgouders de jeugdbescherming in eigen land ook van beschuldigen; het op valse gronden weghalen van kinderen bij hun biologische ouders om er geld aan te verdienen. Misschien niet zo gepland en gecoördineerd als in Reggio Emilia is gebeurd, maar zeker vanuit dezelfde mechanismen en machtsverhoudingen. Kinderen beïnvloeden om een wig te drijven tussen hen en de ouders zodat de hulpverleners vrij spel krijgen. Dit bericht zou politici en ouders er nogmaals van moeten doordringen hoe gevaarlijk het is als de mishandelingssignalering zo’n dominante rol krijgt toebedeeld in de jeugdhulpverlening als in Nederland het geval is. De kwetsbaarheid en beïnvloedbaarheid van kinderen kan door jeugdbeschermers gemakkelijk gebruikt worden om gezinnen kapot te maken door de rechters verzinsels of aangeprate ‘mishandeling’ voor te leggen met het gezag van de ‘professional’."
ik herken dat beïnvloeden in bepaalde mate
Ik heb een zoon die binnen 'passend onderwijs' een opp heeft en ondersteund wordt, en waar dus (alleen op school en voor schoolse dingen) een zorgteam 'op zit' zoals dat heet.
Zoon is autistsch en leunde (en leunt) voor advies en veiligheid erg op ons, met name mij als moeder. Niet alleen voor advies, maar gewoon voor overleg, voor spiegelen, voor brainstormen.
In al die jaren is zoon door meerdere begeleiders en coaches op school constant weer vertelt dat hij zelfstandig moet worden en dat hij dingen zelf moet doen. Ik heb vaker aangegeven dat ik dat erg vervelend vind, omdat ik het gevoel heb dat er aan die band tussen moeder en kind gepeuterd wordt en dat het ook niet realistisch is. Als de school is afgelopen valt alle hulp weg, en heeft hij alleen ons. Bovendien zou toch ook bekend moeten zijn dat autisten bij veel (nieuwe) dingen stress ervaren, en dat het juist fijn is dat er mensen zijn die daarbij willen ondersteunen, of het willen overnemen om te ontzorgen.
Toch is er op een bepaalde manier een wig gedreven tussen ons hierdoor. Zoon heeft nog steeds de drang om dingen thuis te bespreken, maar voelt zich daar schuldig over, omdat hij ook het idee heeft gekregen dat hij dat zelf moet doen.
Dit gaat zo subtiel, dat het erg moeilijk is om dit aan te kaarten, omdat je dan weer de indruk wekt een achterdochtige ouder te zijn.
Ik heb zelf opmerkingen gehoord als, een kind moet toch niet na zijn 18e nog afhankelijk zijn van zijn moeder... Ehhh, waarom niet eigenlijk? Waarom kan dat geen normale omgang zijn. Ik kan mij herinneren dat mijn ouders ook altijd op de achtergrond aanwezig waren als er iets was...
Enfin, zo subtiel maar toch duidelijk aanwezig gaat het...
Weerbaarheid
Inderdaad Mirreke. Hier ook vaak sprake geweest van een soort opjagen tot zelfstandigheid. Dat begint al op de basisschool.
Gelukkig niet in het speciaal onderwijs.
Het enige dat je kunt doen is je kinderen uitleggen dat sommige mensen een onrealistisch beeld hebben bij het opgroeien van kinderen. Die doen dat namelijk niet allemaal op hetzelfde tempo en op dezelfde manier.
En kinderen met autisme zijn vaak laatbloeiers. Je komt er wel maar je hebt wat langer samendoen en overleg nodig. En ook later, als je samendoen en overleg nodig hebt, kun je dat zelf zoeken. Mensen zijn geen eilandjes. Iedereen heeft wel eens een ander nodig.
En inderdaad. Op volwassen leeftijd heb ik gelukkig ook veel aanwezigheid en steun van mijn eigen ouders gehad.
Ik zie ook wel eens jongeren met een ASS die veel te vroeg losgelaten zijn. Dat is een hele treurige manier van doen. En de hulpverlening kan er ook vaak niets mee.
Ook internationale verdragen gelden niet bij VT
https://2019euelectionspoland.com/2019/02/01/norway-to-expel-polish-consul-eu-reacts/
De Poolse ambassadeur werd uitgewezen uit Noorwegen vanwege zijn hands-on hulp aan zo'n 150 Poolse families die in aanvaring waren gekomen met Barnevernet, de beruchte 'jeugdbeschermingsorganisatie' van Noorwegen. Polen had een Noors gezin de vluchtelingenstatus gegeven vanwege hun vlucht voor Barnevernet uit Noorwegen.
"21 January: the Oslo government officially requests for the Polish consul Sławomir Kowalski to be sent back to Poland. Norwegian MFA claims consul Kowalski misbehaved in a few situations when he acted in his consular capacity. Mr. Kowalski deals with Polish family affairs situation in the Norwegian courts since 2013. He is reported to have been involved in some 150 cases. Among his responsibilities are the Barnevernet cases."
https://www.youtube.com/watch?v=psKS0CdWMr0
In een zaak onlangs is een christelijk gezin naar Dubai gevlucht nadat hun tienjarige dochter van school geplukt werd en zonder contact met haar ouders, en zonder school, geplaatst bij een vreemd pleeggezin.
http://www.europarl.europa.eu/meps/en/124713/TOMAS_ZDECHOVSKY/home
Deze Tjechische parlementarier is actief in het Europese Parlement voor landgenoten, vaak elders in Europa, die in aanvaring komen met de 'jeugdbescherming'.
Meldingshysterie gaat door
http://svensnijer-essays.blogspot.com/2019/09/jeugdzorg-van-sociale-utopie-naar.html?m=0
Behalve deze recente paper van Sven Sneijer ook weer diverse berichten op sociale media over GIRFEC.
"De meldingshysterie gaat maar door en zolang links-liberale krachten in de politiek het slechtste van hun beider overtuigingen blijven combineren; 'meer vertrouwen geven aan de jeugdzorgwerker' (= meer macht geven) en 'preventief en kostenbesparend werken' (privacy-schending en amateurisme) is het einde van de rampspoed nog niet in zicht."
"De blinde vlek bij beleidsmakers is dat ze geen zicht hebben op de desastreuse manier waarop de koppeling tussen jeugdzorg en jeugdbescherming in de praktijk uitwerkt. Anders dan de naïeve bestuurders denken, en wat de jeugdzorg- en mishandelingslobby hen willen laten geloven, levert preventie in de jeugdzorg geen besparingen op, maar juist veel meer structurele kosten. Op de manier waarop men nu bezig is draait het hele systeem zichzelf kapot en dat is geheel te wijten aan onwetende en emotioneel chantabele politici die zich jarenlang als makke schapen door de jeugdzorglobby hebben laten leiden en zich door de agressieve mishandelingslobby van alles hebben laten wijsmaken, want welke beleidsmaker wil geassocieerd worden met een kindermishandelingsepidemie?"
"Er zijn in Nederland bij lange na niet zoveel mishandelde kinderen als de officiële cijfers aangeven (1), want na de lawine aan mishandelingscampagnes die we jarenlang over ons heen hebben gekregen zouden die ondertussen toch massaal in beeld moeten zijn gekomen."
Ik ben het er niet zo
mee eens dat het links-liberale krachten zijn die hierachter zitten. Hugo de Jonge cs zijn toch echt van de rechtse, (neo?) liberale VVD.
Het is ook typisch neoliberaal om alles tot eigen schuld, eigen verantwoordelijkheid en eigen keuze uit te roepen, zodat de overheid de handen in onschuld kan wassen...
Verder goed en snijdend stuk 👍‼️
Niet zo mee eens
Die politieke toewijzing van Ranada en Sven deel ik ook niet. Het is natuurlijk wel een feit dat de sociale partijen zoals SP en PvdA de meeste en meest vergaande paragrafen over 'jeugdzorg' in hun verkiezingsprogramma hebben.
Communiceren
Ik zoek vaak een zo kort mogelijke route, of steekwoorden, om ouders te waarschuwen voor de verstrengeling van jeugdhulpverlening en 'jeugdbescherming'.
Dat dus en dan verder kun je mensen attenderen op de BVIKZ en de stichting KOG.
Hoe er met cijfers wordt omgegaan
Ik was gisteren in een bijeenkomst (beroepsmatig) en het viel me op hoe raar er werd omgegaan met de cijfers. Het getal van de geschatte hoeveelheid mishandelde kinderen, 190.000. Ik vroeg hoe ze daar eigenlijk aan kwamen. Ja onderzoeken, verschillende onderzoeken, het is een schatting op grond van onderzoeken. En het zijn er nog veel meer natuurlijk, zei iemand uit de zaal, de kinderen van wie we het niet weten. Niet de sprekers, maar ik heb toen verteld dat in dit getal juist de kinderen zitten waarvan we het niet weten.
Want hoe kan anders dit getal gebruikt worden juist als aansporing om die nog niet gevonden kinderen op te sporen.
O, inderdaad
Je zit per direct in een begripsverwarring. Wat is eigenlijk Kindermishandeling?
De volgende vraag is natuurlijk wat kun je doen, behalve melden. Wat gebeurt er na een melding? Hoe waarheidsgetrouw worden de problemen opgespoord en benoemd? Worden kinderen dan ook echt geholpen? Hoe worden ze geholpen? Helpt het?
Alles is tegenwoordig kindermishandeling. Ook verschil van inzicht of verwachtingen tussen ouders en hulpverlening, ouders en school, tussen ouders onderling in een vechtscheiding, is kindermishandeling.
Maar of kinderen dan goed geholpen worden als er gemeld wordt is maar helemaal de vraag.
Mensen wordt nu vooral geleerd op de manier van mr Mackey in South Park 'kindermishandeling is slecht', je moet kinderen niet mishandelen, kindermishandeling moet je melden.
En je moet de begripsbepaling en de hulp/justitie vooral overlaten aan de 'professionals'.
GIRFEC als staatsideologie
Extra attentie als onderwijs of hulpverlening begint met het promoten van GIRFEC, 'Named Person', Kansencirkel, ACE’s. En eventuele eufemismen daarvan.
http://svensnijer-essays.blogspot.com/2019/09/girfec-jeugdzorg-infiltreert-het.html
http://svensnijer-essays.blogspot.com/2019/09/girfec-jeugdzorg-infiltreert-het_27.html?m=1
Deel 1 en 2 van het blog van Sven Snijer (Jeugdzorg Dark Horse) over GIRFEC en de implementatie in Nederland.
" Hier raakt Waiton naar mijn idee de kern van de preventie-zucht en de wortel van de sociale dictatuur; de verwarring van de staat met de samenleving. Alles wat ons door de staat wordt opgedrongen onder het mom van ‘eigen kracht’, ‘dichter bij het gezin’ of het ‘kind centraal stellen’ is een leugen, want als de overheid daar werkelijk goede bedoelingen mee had zou een systeem als GIRFEC en de ‘Named Person’ niet zo stiekem onder de radar onze samenleving in worden geschoven alsof het helemaal niets meer om het lijf had dan kinderen gelukkig te maken. Ze hebben duidelijk iets te verbergen en de langdurige discussie die over de ‘Named Person’ werd gevoerd in Schotland was daar het zoveelste bewijs van. GIRFEC is verregaande staatsbemoeienis met het privéleven van mensen en gaat dus wel een stap verder dan het promoten van een opvoedcursus of een pedagogische theorie. GIRFEC zal verstrekkende gevolgen hebben voor het gezins- en familieleven zonder dat ouders zelfs maar op de hoogte worden gebracht van de mogelijke implicaties van de zo positief klinkende Kansencirkel. (3) Het is feitelijk een mishandeling-signaleringscirkel, die ook nog eens normatief ingrijpt in het gezinsleven door een vanuit de overheid gedicteerd waardestelsel te implementeren in het leven van kinderen, achter de rug om van ouders.
Adoptiedeskundige Tj.W. Strubbe: “Waar ook geen rekening mee gehouden werd zijn de enorm schadelijke gevolgen van valse positieven als contra-indicatie waar de 'jeugdzorg' (dat is geen gezondheidszorg, maar jeugdbescherming met drang- en dwangzorg, dwingend, dreigend, chanterend!) met het kind er vandoor gaat, het kind wegplaatst van één of beide ouders zonder diagnostiek, zonder vooraf juiste en vooral brede voorlichting te verstrekken, zodat ouders een mentale keuze kunnen maken, waar geen drang bij nodig is.”
Enquête groep 7-8 en brugklas
Het getal is ook tot stand gekomen ahv de enquête onder kinderen uit groep 7, 8 en het scholierenonderzoek op de middelbare school.
We hebben toendertijd de vraagstellingen gelezen. Die waren best ingewikkeld en tegelijk sturend. Bijna te vergelijken met een psychologisch onderzoek.
Ik kan mij nog de vragen herinneren over hoeveel bier een puber drinkt na een wedstrijd, of per week. Heel wat scholieren die dergelijke testen met bravoure invulden. Dergelijke onderzoeken hebben wel bijgedragen aan het aantal van 119.000 kinderen per jaar.
In latere kamerbesprekingen was het aantal fysieke mishandeling ca 19.000. Nog steeds veel en belangrijk dat die kinderen hulp hebben. Maar dat zijn er geen ca 119.000 kinderen per jaar.
https://www.nji.nl/Kindermishandeling-Probleemschets-Cijfers
119.000
Ik maakte er perongeluk 190.000 van. Het is toch absurd dat dat getal 119.000 in omloop blijft. Van hoog tot lager opgeleid schudt men bedrukt het hoofd als dat getal wordt genoemd. Het lijkt wel een soort massahysterie.
Absurd
Het is absurd dat dergelijke probleemschetsen welke door kinderen! werden ingevuld,
de basis vormde voor een uitgangswaarde.
Zo kan ik mij nog goed herinneren dat ik als 11- jarige mijn vader zo boos had gemaakt dat hij mij een schop onder de kont wilde geven. Ik weet niet eens meer wat ik had gedaan maar wel dat hij mij een schop had willen geven. Ik kan mij dat herinneren omdat ik sneller bij de trap was en hij mis schopte. Stel je voor dat ik een jaar later zo’n vragenlijst voor mijn neus kreeg. Nou, dan stond mijn vader echt wel als kindermishandeling te boek, als gevolg van suggestieve vragen en de onschuld van een kind.
De kinderen die meedoen aan deze vragenlijsten, hebben te weinig benul van hoe er met hun antwoorden wordt omgegaan. De kinderen die door ouders op de hoogte gebracht zijn van het achterliggende systeem en daarom de vragenlijst weigeren, worden argwanend aangekeken.
Het is belachelijk dat er een vragenlijsten te voeren om te achterhalen welk kind hulp nodig heeft. De kindertelefoon is de juiste weg, daar kan in een vrijblijvend gesprek tussen kind en een objectief persoon nagegaan worden hoe ernstig de situatie is.
Aanvulling
Mijn vader heeft, op die ene actie na, mij nooit iets aangedaan. Als ik een vliegje in mijn oog had of een splinter in de vinger of een lekke band, hij hielp mij en zei nooit dat hij geen tijd had.
Maar positieve vragen ontbraken op die lijsten. Die vragenlijst was een en al gezuig, onder een onschuldig, vrijblijvend laagje saus. Het kuddegedrag onder de klasgenoten maakte het af.
Achterhalen
En juist als je zelf om hulp komt is dat mooi duidelijk, ouder faalt, en kun je gemeld worden. Daardoor wordt echte hulp onmogelijk of vertraagd, er wordt een roddeldossiertje opgebouwd, en er komen rechtzaken in zicht.
Gelukkig is het mij zelf met een aantal goede professionals gelukt om mijn kinderen wel speciaal onderwijs en behandeling in de ggz te bezorgen. Dat heeft ons allemaal goed gedaan. En daardoor hebben mijn kinderen wel een diploma van het voortgezet onderwijs. En heeft zoon inmiddels het HBO behaald, met extra begeleiding en is nu naar de universiteit, geheel zelfstandig. En dochter heeft haar eerste baantje in haar tussenjaar.
Ik ben blij dat het achter de rug is, met mijn kinderen en mijzelf gaat het, na jaren en traumatherapie, veel financiële schade, weer goed, maar wat een rechteloze heksenjacht was dat.
Deze periode wordt weer de EMOVO-vragenlijst
ingevuld.l Dit is de vragenlijst (self-reporting, nav van suggestieve vragen) op basis waarvan men de kindermishandelingscijfers bepaalt.
Over EMOVO (een landelijke vragenlijst):
https://ggdgelderlandzuid.nl/gezondleven/gezondheid-in-cijfers/jongeren/
Op deze site zie je uitkomsten en ook een voorbeeld lijst.
Ik heb onlangs nog gebeld met een vpk van de ggd, omdat mijn jongste tegen zijn zin en ondanks dat ik bezwaar had gemeld tegen ggd-bemoeienissen en vragenlijsten, toch is overgehaald om deze lijst in te vullen.
Deze lijsten zijn volgens scholen en de ggd's anoniem, maar dat is natuurlijk helemaal niet zo, want de lln moeten de postcode invullen...
Ook worden ze op school bewaard en worden alleen de 2e en 4e klas bevraagd, zodat al snel duidelijk om wie het gaat.
Verder hoorde ik van een mede-ouder van school dat jeugdzorg wel degelijk deze vragenlijsten erbij pakt als er een melding komt...
Dus, ook als je kind er juist gekke dingen op invult, het kan altijd tegen je worden gebruikt.
De resultaten van emovo 2015-2016
'Het gaat goed met de jongeren van Gelderland, maar het kan altijd beter'
Zucht...
http://onderzoek.ggdgelderlandzuid.nl/e-movo-2015-2016
Ik heb gebeld met de autoriteit persoonsgegevens
en onze situatie plus hoe de vragenlijsten in elkaar steken, uitgelegd.
Op hun advies ga ik een klacht indienen.
De AP vindt deze situatie: vragenlijst anoniem noemen die niet anoniem is en herleidbaar is, een klacht waardig.
Goed om te weten. Laten zoveel mogelijk ouders dit ook doen.
