Je relatie met voedsel en je kinderen

Ongemerkt doen?

Ik geef mijn kinderen met gemak een keer veel slagroom uit zo'n spuit en zal daar niets over zeggen. Wel is het zo dat zo'n spuitbus zelden bij ons in huis komt. Dus die ene keer dat het er is mag het op. Verder kan je ongemerkt natuurlijk veel doen. Een eind lopen naar de supermarkt, of naar school ipv met de auto. Nooit de lift nemen waar dat mogelijk is, maar altijd de trap. Thuis alleen maar gezond aanbieden en alleen zo nu en dan eens wat extra's (zoals wij vroeger thuis echt bij uitzondering chips hadden, en dan kreeg je één schaaltje en ging de zak weer in de kast) (ik eet hem nu vaak in een avond leeg) Snoepen? Thuis bij mijn ouders kreeg ik een of twee snoepjes per dag, en dat waren geen grote verpakkingen, echt één dropje of één pepermuntje. Ik vond dat heel normaal toen, dus als je dat thuis zo doet, zal jouw kind dat ook gewoon vinden.
Dus volgens mij kan je heel veel doen, zonder het woord dik gebruiken, en zelf altijd het goede voorbeeld geven.

Algemeen

Mijn oudste zoon doet aan topsport en zoon 2 is chronisch ziek. Wij zijn hier mede daarom altijd heel bewust bezig met voeding, maar het gaat nooit over dik zijn of worden. De nadruk ligt op: hoe kun je er met voeding voor zorgen dat je zo min mogelijk ziek bent of last hebt van je ziekte en hoe kun je er voor zorgen dat je optimaal presteert.
En wat Merel zegt: als ouder bepaal je wat er in huis komt en geef je het goede voorbeeld. Dan ben je ook al een heel eind. Natuurlijk komt er een tijd dat ze steeds meer buiten je invloedssfeer komen, maar in ieder geval heb je dan een goede basis meegegeven. Meer kun je als ouder niet doen.

Waarom?

Zoon heeft aanleg om dik te worden en moet zelfs oppassen om niet echt te zwaar te worden. Bij mij zelf zou er ook best een kilo of 10 af mogen. Maar waarom zou je het woord 'dik' niet tegen een kind mogen gebruiken? Als zoon een laag pindakaas van een halve centimeter dik op zijn boterham smeert dan zeg ik dat dat niet mag omdat hij daarvan dik wordt. En als hij al 3 boterhammen op heeft zeg ik dat hij er niet nog meer krijgt omdat zijn buik te dik wordt. Trap ik dan te hard op zijn kinderziel? Het lijkt mij juist niet verkeerd als hij leert wat het resultaat is van teveel eten.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app

Het gaat om

een situatie in een restaurant, niet de dagelijkse gang van zaken. Als je je kind normaliter gezond voer geeft, matig bent met overbodigheden, duidelijk bent dat teveel gesnoep (slagroom in dit geval) iets is voor een enkel keertje, dan kan zo'n restaurant situatie juist een moment zijn dat je even een keer lekker extra doet. Zolang dat een uitzonderingssituatie is, moet dat kunnen. En vooral ook zonder commentaar of 'sancties'. Dan blijft het leuk en iets extra's, waar je best wel eens van mag genieten.
Gr. Bibi

Annej

Volgens mij riekt wat je nu schrijft toch echt naar het aloude: doe als ik doe want dan krijg je wat ik heb-advies. Fijn dat dit voor jouw kinderen werkt maar dat betekent natuurlijk niet dat het bij anderen ook zo is. Ik geloof dat er nl ook kinderen/mensen zijn die dik worden van teveel gezond voedsel en wel luisteren naar hun rem maar dat niet voldoende is.... En daarbij, misschien heb ik wat gemist maar de definitie van gezond voedsel vind ik ook nog steeds lastig scherp te stellen. Dat probeerde ik ook aan te geven in mijn eerste poging. Volgens mij is dat ook persoonlijk.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Triple

Ik weet niet hoe oud je zoon is, maar drie boterhammen voor een opgroeiende jongen kúnnen wat aan de krappe kant zijn. Hoe kun jij voor hem bepalen wat genoeg is? En uiteraard hangt het van de situatie af waarin je het woord 'dik' gebruikt, maar ik denk dat je toch moet uitkijken met harde taal. Als je maar vaak genoeg zegt dat hij te dik wordt als hij (..) dan kan zich dat ook ontwikkelen tot frustraties. Kijk, dat je eens wat zegt bij een dikke laag pindakaas, dat vind ik niet vreemd, maar dat je hem bij drie boterhammen wijst op zijn buik, dat vind ik dus van een andere orde.

Obsessie

Als het kind uit Trouw niet abnormaal dik is of geen aanleg heeft voor obesitas, dan vind ik de combinatie 'slagroom eten betekent rondjes rennen' een gevaarlijke combinatie: voedsel wordt dan afgestraft. Ik zou dat mijn kinderen niet willen leren. Maar ik merk dat met name de jongste (jongere generatie, tussen jongste en oudste zit 10 jaar) wel zo opgroeit. Door invloeden van school, media en vriendinnen.
Ik heb me indertijd erg gestoord aan de basisschool die overmatig veel aandacht besteedde aan 'te dik' zijn. Dochter (mager) kwam thuis met: mamma, vind je niet dat ik te dik ben? Ze kon nauwelijks een velletje tussen haar vingers pakken, er zat geen gram vet bij. Dat heeft bij haar geleidt tot een korte, lichte periode van een milde vorm van anorexia: na het eten gaan overgeven. Gelukkig is dat ook weer gestopt. Maar wat was ik boos op de school en op de nationale obsessie over te dik zijn.
We eten vrij normaal, geen ideologieën rond voedsel. We eten soms ook patat of pizza. Drie maaltijden, genoeg groente, als het kan zelf gekookt, soms iets lekkers, nooit hele pakken etc.
Inmiddels is dochter (mooi slank en toch stevig) over haar eten heen, zozeer zelfs, dat ze op de vraag van vriendinnen (hoe kom jij zo slank) antwoordt met 'gewoon eten'.

Als er bijzonderheden zijn (kind heeft aanleg voor obesitas, kind doet aan topsport, kind is chronisch ziek etc., dan zou ik in overleg gaan met de huisarts en een diëtiste. Een klasgenootje van zoon was moddervet. Dat kan niet voor een danser (en ook voor andere jonge kinderen zou dat niet goed zijn). zijn probleem: na een lange dag was zijn meegenomen voedsel op en dan ging hij onderweg naar huis snacken. De oplossing: 8 boterhammen mee, 's avonds meer aardappelen etc. Met andere woorden: hij moest juist méér gaan eten van de diëtiste.
Voor speciale problemen zou ik dus een deskundige raadplegen en niet je vriendinnen of de mediapraatjes.
Als er geen speciale problemen zijn zijn de oude wijsheden en wandspreuken voldoende (een appel in de hand houdt de dokter buiten de deur), daar hoef je verder geen ideologieën overheen te leggen.

De enige strijd die ik nog heb met mijn dochter is de weegschaal. Ik wil hem niet in huis, omdat ik vrees dat zij toch een obsessie krijgt met gewicht. Zij wil hem uiteraard wel. Hij is er nog steeds niet.

Tsjor

Ah anne

Als je haar gewoon een gebruikelijk kloddertje slagroom had gegeven, was de hele vermoeiende discussie niet ontstaan. Kinderen leren dat de maat kostelijk is, hoort ook bij de opvoeding

Problematisch dik

Mijn zoon heeft een aardige vetklont op zijn buik maar hij is niet obese. Er is dus nog geen (medisch) probleem. Maar juist om te voorkomen dat hij elk jaar weer wat zwaarder wordt probeer ik hem grenzen aan zijn eetgedrag aan te leren. Hij heeft van nature weinig rem. Na een maaltijd kan hij direct weer om een dropje oid vragen.
Door hem te leren dat alles wat hij teveel eet in zijn lichaam als vet wordt opgeslagen hoop ik dat hij in gaat zien wat de gevolgen zijn van zijn eetgedrag.
Het heeft niks met obsessies met dun zijn te maken!

Rem

Volgens mij begint het bij kinderen niet verplichten hun bord leeg te eten. Genoeg is genoeg. Dat gevoel leer je af als je verplicht moet dooreten.

Hier huis gebruik ik nooit de relatie tussen zoet/vet eten en dik worden. Ik vertel dat ze gezond moeten eten om gezond te blijven en sterk te worden. We hebben ook weinig snoep en zo in huis, dus eigenlijk is het niet zo aan de orde.

Ik vond het trouwens een heel vreemd artikel in Trouw, kan me haast niet voorstellen dat veel vrouwen zo met eten en hun kinderen omgaan. Althans, dat hoop ik dan.

Triple en anderen

Ik ben geen deskundige, verre van dat, maar kinderen in de groei hebben nog wel eens 'babyvet', wat in de loop der jaren verdwijnt. Ik maakte me daar met mijn oudste ook wel eens zorgen over, maar het is allemaal goed gekomenToch herhaal ik, dat je niet zomaar voor hem kunt bepalen wanneer hij genoeg gegeten heeft. Drie boterhammen is echt niet veel en als hij daarna nog honger heeft zal hij de neiging hebben om zich met ongezond spul alsnog vol te eten.
Mijn man heeft naar mijn idee ook geen rem. Hij kan een half uur na het eten alweer met een rol koek voor de tv zitten. Ik snap dat echt niet. Als je een half uur ervoor gestopt bent met eten omdat je vol zit, hoe kan er een half uur erna dan alweer ruimte zijn voor koek? Ik vraag me dan af of hij zijn hersens dan wel de tijd gunt om het sein 'vol' af te geven. Het hatelijke is, dat het niet aan hem te zien is dat hij het zo doet. Moest ik eens proberen...

Bord leegeten

Hier worden ze nog altijd geacht hun bord leeg te eten. Maar ze bepalen zelf al járen hoeveel daarop wordt geschept. Onze dochter eet veel minder dan haar even lange broer en ze schept dus ook veel minder op. Maar bord leegeten vind ik dan wel een eis die je kunt stellen. Overigens leren we ze er meteen bij dat in situatie waarin je *niet* zelf je eten opschept (in restaurants of op bepaalde feesten), je dan dus ook niet alles hoeft op te eten. Als je genoeg hebt, heb je genoeg.

Genista

Ook als je zelf je bord volschept, kun je je vergissen in wanneer je met het opgeschepte eten vol zult zitten. Wat doe je met het eten wat in de pan of schaal achterblijft, dus wat niet meteen is opgeschept?

Kaaskopje

Sja, zo kun je overal een probleem in vinden. Een enkel keertje gebeurt het wel eens dat een oog groter dan een maag is. Dan gaat het bord dat enkele keertje niet leeg. Maar in het algemeen kunnen ze nu heel best inschatten hoeveel ze willen. Anders schep je voor de zekerheid wat minder op en is er altijd nog de tweede ronde. En hier blijft meestal niets over. En blijft er wel wat over, dan gaat dat meestal als kliekje de koelkast in. Kun je de volgende dag verwerken of wat minder van iets anders klaarmaken.

Bovendien

'Als je teveel opgeschept hebt dan gaat toch het volzitten voor en je dwingt niet om door te eten omdat je nou eenmaal opgeschept hebt.'

Bovendien hebben volwassenen toch ook wel eens dat iets ineens niet smaakt? Omdat het recept toch minder lekker uitpakt dan je had gedacht, omdat je te lang in de warme keuken hebt gestaan, omdat je bij nader inzien veel minder trek hebt dan je vooraf dacht. Ik geloof er niks van dat volwassenen dan braaf hun hele bord leegeten, maar kinderen moeten dat ineens wel? Ik blijf dat een raar fenomeen vinden.

Bescheiden porties

Ik ben het er op zich wel mee eens dat iemand ook kan leren om bescheiden porties op te scheppen en eventueel nog aan te vullen als dat eerste portie te klein bleek te zijn. Mijn oudste dochter heeft er een handje van om haar eetlust verkeerd in te schatten en daar zeg ik dat ook tegen. Maar ja dat blijkt een moeilijke opdracht te zijn. Nu ik erover nadenk zou het ook wel eens kunnen zijn dat ze eigenlijk verdoezelt wat voor muizenbeetjes ze eigenlijk eet. Ze is geen grote eter wat warm eten betreft. Ik doe haar bijna nog meer plezier door een bak rauwe kost voor haar neer te zetten.

Niet kunnen inschatten

Ik ben zo'n volwassene die moeilijk kan inschatten hoeveel trek ze heeft. Ik kan echt mijn bord opscheppen en na een half portie mijn buik volhebben. En dan stop ik dus ook met eten want mijn lijf is geen kliko

Ik heb sinds een jaar of tien een andere relatie met eten waardoor ik beter luister naar mijn lijf en dat bevalt me meer dan prima.
Ik zal dus mijn kinderen nooit dwingen hun bord leeg te eten, ik moet er niet aan denken dat iemand dat bij mij zou doen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Inschatten

Dat is hier opgelost door standaard kleinere porties op te scheppen. Ik zei al dat in gevallen dat het echt voorkomt dat een kind geen honger meer heeft (of het gerecht nogal tegenvalt), we echt niet gaan dwingen om het bord leeg te maken. Maar ik leer ze dus wel, om dan standaard wat minder op te scheppen en eventueel voor een tweede en eventueel een derde ronde te gaan. Blijkbaar hoort "leren inschatten" er gewoon bij. En als dat standaard lastig is, dan ga je standaard met weinig beginnen.

Logischerwijs

Vind ik "leren inschatten" niet zo belangrijk maar " leren luisteren naar je lichaam" veel belangrijker. Want dat werkt voor mij. Blijft persoonlijk natuurlijk

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.