Is iemand zelf ooit een hib'je geweest?
Het is vakantie dus ik heb weer volop te maken gehad met hibje + brusje. Afgelopen week heb ik ze een paar keer binnen gehad, vandaag terwijl mijn eigen kinderen op de opvang zaten hebben ze meerdere keren op ons raam staan bonken of ze erin mochten. Mijn doorgaans redelijk werkende regels werden genegeerd, en ze hebben een uur lang voor de deur staan jennen, want negatieve aandacht is ook aandacht.
Die kinderen hebben vandaag dus uren in de motregen buiten gezeten, blijkbaar was thuis zijn geen optie om welke reden dan ook, pas om 7 uur waren ze van de straat. Ik heb dus weer eens zitten kijken vanmiddag naar ze, hoe ze van het ene huis naar het andere struinen, de meeste buren en kinderen hebben geen zin meer in ze dus er werd niet open gedaan.
Praten met de ouders heeft geen zin, ze geven de kinderen op hun kop en verder verandert er niets. Het zijn best lieve mensen die ouders, ze doen ook wel hun best de boel op de rit te houden denk ik zo maar vinden zelf het normaal dat ze hun kinderen de hele dag buiten neerzetten.
Zijn er hier mensen die vroeger ook zo zijn opgevoed ? Wat hou je daar als mens aan over ? Was het fijn om wel bij buren vaak te mogen zijn of voelde dat dubbel ?
Wij hadden de neefjes en nichtjes
Twee tantes die vlakbij ons woonden met hun gezin hadden allebei smetvrees. De kinderen moesten na schooltijd omkleden en werden dan naar buiten gestuurd - in weer en wind.
Ze zaten altijd bij ons. We hebben zelfs een keer gehad dat een vriend van mijn vader (een beroepsfotograaf) mijn ouders wilde verrassen met een mooie foto van al hun kinderen. Er stonden vijf eigen kinderen op de foto - en een neefje. De vriend had hem aangezien voor mijn oudste broertje.
Mijn moeder had medelijden met die kinderen en nam ze ook mee als wij ergens naartoe gingen: de dierentuin ofzo. In al die jaren hebben de tantes nooit ook maar een gulden bijgedragen aan al die gastvrijheid. Ze hebben er ook nooit een woord over gezegd. De neefjes en nichtjes wel. Die meldden regelmatig dat ze wel wilden ruilen, zij onze ouders en wij die van hen.
Ik begrijp hoe je met die kinderen zit. Ook als je ze niet binnenlaat, vind je het rot dat ze zo met hun ziel onder arm lopen te leuren in de buurt. Gewoon je eigen plan trekken, uiteindelijk zijn hun ouders verantwoordelijk voor hun welzijn.
Groetjes
Massi
Wat is een hibje?
Heb verder geen ervaring maar wilde toch wel even weten wat een hibje is.
Pollewop
half inwonend buurkind
Haha
Weer wat geleerd hier op OOL.
Ik noem mijn hib'je trouwens altijd reservezoon 
Maar die is lief dus kan helaas niks zinnig zeggen Manda.
Wat voor volwassenen worden dat?
ik ben wel eens bang voor het moment dat de eerste jongen op scooter ons hib'je meeneemt, ik zie allerlei scenario's voor mij van loverboys en andere onfrisse types die met wat aandacht haar alles kunnen laten doen wat ze willen. Afgelopen week zat ze zo lief met mandarijntje te spelen, wou ze komen oppassen en bij ons blijven eten en logeren. En die hele middag komt er niemand even kijken, waar ze is en wat ze doet. En hibje voelt van alles, dat zie ik aan haar ogen als ik zeg dat het niet uitkomt en de deur weer dichtdoe.
Nou ik hoop dat ze over een aantal jaar een lief vriendje met leuke gastvrije ouders treft, kan ze het allemaal inhalen wat ze thuis mist.
Hibje kwam bij ons wonen
Wij hadden een hibje dat op een dag bij ons wilde wonen. Het kwam voort uit een grapje....omdat ze vrijwel elke dag vroeg of ze mee mocht eten, had ik gezegd dat ze dat nog maar 3 keer per week mocht vragen omdat ze andere net zo goed bij ons kon komen wonen. Dus toen keer 4 die week zich op een dag voordeed zei ze: " oo, dat mag ik niet nog een keer vragen hé?" Wat ik beaamde....Een uur later kwam dochter vragen of ik hibje even kon helpen met die zware zakken met kleding.....En trof hibje en dochter aan met zo'n beetje de hele kledingkast van járen van hibje in vuilniszakken gepropt en een erg boze moeder die verkondigde dat als ik hibje 'wilde' ik d'r 'troep' ook maar mee moest nemen...ai,ai,ai dát was de bedoeling niet! Het is later wel weer goed gekomen hoor...hibje kreeg spijt en toch ook wel een beetje heimwee....en zó vaak vragen om mee te eten was daarna ook over. (Hibje at alleen, zodat vader en moeder later gezellig 'samen' konden eten...vandaar...) Ik heb het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen om zulke kinderen buiten te laten staan. Zelfs niet als mijn eigen kinderen er niet waren...Ja ik trok mijn eigen plan, maar dan nam ik hibje gewoon mee...Mensen vonden het zelfs raar als ik eens met alleen mijn eigen kinderen kwam. Hibje was altijd bij ons. Hibje is nu een grote meid en soms zien we haar nog (komen haar tegen we zijn verhuist) en altijd maakt ze een praatje met ons. Hibje had ook wel positive invloed op dochter...soms herinnerde hibje dochter eraan dat al die dingen die zij zo 'gewoon' vondt helemaal niet altijd zo gewoon zijn (voor haar niet b.v.). Ik denk dat hibje nog steeds aan ons denkt zo nu en dan. Dat zie ik aan haar gezicht als we haar tegenkomen. Laatst heeft hibje ons getrakteerd op wat te drinken...van d'r zak/verdiende-geld. Dat is toch schattig van een puber, niet dan? Dat ze d'r goede geld uitgeeft aan 2 oude buren?
groeten albana
Wat voor volwassen worden dat?
Om op de vraag van manda terug te komen....Wat voor volwassenen worden dat...Met ons hibje gaat het goed.Ze is nu 17 heeft vaste verkering (al 2,5 jaar) en gaat naar school en heeft een bijbaantje. Dit jaar eindexamen. Vriend is wel een buitenlander maar geen loverboy, zoon van een bekende turkse ondernemer hier.Vriend werkt in zaak van vader en doet nog een bbl opleding erbij.....Hibje hield trouwens niet op te vertellen over de gezellige familie die vriend heeft (kan ik me iets bij voorstellen) en al die broers en zusjes en nichtjes en neefjes die er altijd rondlopen. Ik heb meer gehoord van hibje over de familie van vriend dan over haar eigen ouders (hibje is enig kind). Ik denk dat de geborgenheid van die close familie van vriend 1 van de dingen is waarom ze op hem gevallen is. Ik begreep uit het verhaal dat ze daar ook veel is. Dus nu is ze hibje geworden bij d'r schoonfamilie zeg maar.
groeten albana
Mijn kind is een hibje....
Als ik de omschrijving lees, dan voldoet mijn kind ook aan de "eisen". Mmmm, ben ik nu een liefdeloze moeder die haar kind verwaarloost????
Mijn kind gaat ook regelmatig naar buren en blijft daar ook wel eten. Het feit dat daar kleinere kinderen zijn (en als belangrijkste, die kunnen nog niet pesten!) maakt dat dit gebeurd. En tja, ik laat het maar gebeuren.
Het zelfvertrouwen groeit door deze contacten en het geeft veel plezier.
Maar.....ik begrijp dus dat de andere moeders dan denken dat mijn kind een hibje is???
Mijn huis puilt uit van de hibjes
Ik heb een bonus kind, een leasekind een oefenkind, een.....
Geen probleem. Ik stuur ze weg als ik geen tijd/zin/of moe ben.
Hibjes 
Nooit van gehoord, maar wel gehad. Ook Hiv-jes (half-inwonende vriendje, al klinkt dat woord een stuk onsympatieker...) Juist die hibjes en hivjes maakten het gezellig vond ik. Maar het waren kinderen die niet buitenshuis moesten, maar mochten spelen. Een jongetje had ook de gewoonte hier op de meest onmogelijke uren te komen, tot mijn zoon hem zei: 'bij mijn moeder helpt zeuren niet, als je bij haar zeurt, dan mag het juist niet, dus dat kun je beter maar niet meer doen' en die wijze raad hielp.
Dank
albana dat is fijn om te lezen jouw hibje het gewoon goed getroffen heeft in zo'n grote familie.
En isabella, het gaat niet over en weer, sterker nog de voordeur zit daar regelmatig dicht zodat de kinderen er zelf ook niet in kunnen.
Hier een hibje
Ben zelf ook een Hib-je geweest. Veel bij mijn buren vertoefd om het verziekte huwelijk van mijn ouders te ontvluchten. Dat er van ons kinderen nog iets terecht is gekomen heb ik ten dele aan de buurvrouw te danken (bij wie ik nog steeds vaak ga koffiedrinken)Daar leerden we dat er ook mensen zijn die binnen hun relatie op een gezonde manier met elkaar omgaan.
Damajo
Reina
ik heb heel veel aanloop van kinderen, er mag hier bijna altijd wel 1 of meerdere kinderen komen spelen, allemaal leuk.
Wat jij omschrijft is denk ik niet te vergelijken met de situatie van mijn hib'je, ik vind het wat apart dat jij dat niet uit mijn berichtje kan lezen.
Ja nog een ex-hibje
en ik was niet geweest wie ik nu was zonder alle buren en tijdens de middelbare schoolperiode de ouders van een vriendin, waar ik vrijwel inwoonde. Dankzij hen had ik een beeld hoe het ook kon gaan in een gezin en durfde ik aan een relatie en kinderen te beginnen.
Ik ook
Ik was ook een hib'je. Maar ik verdeelde mijn tijd over al mijn vriendinnen, dus ik was nergens heel veel. Ik was ook vaak (alleen) thuis, althans, samen met broer. Ik heb normen en waarden geleerd van andere ouders en van de tv-serie 'het kleine huis op de prairie'. Broer heeft overigens een tijdje in een pleeggezin gewoond (is van huis weggelopen toen hij 14 was). Daarna weer thuis komen wonen. Voor mij wel fijn, maar hij had beter elders kunnen blijven. Ik trok al heel jong mijn eigen plan en had altijd veel vriendinnen en vrienden. Verder zorgde ik dat ik op leuke clubs zat en 's zomers met vriendinnen op kamp ging. Er was wel genoeg geld namelijk. Broer had daar meer moeite mee en was meer gebaat bij structuur en zorg.
Ik ben overigens prima terecht gekomen. Ben al bijna 19 jaar getrouwd, heb een baan, 3 kinderen (geen hib´jes') en een sociaal leven. Niet dat ik geen problemen ken, maar ik leid een normaal leven (whatever that is!). Ik was, hoe men dat toen noemde, een sleutelkind.
Groet,
Jujube
Ik was een hibje
Eerst een half inwonend buurmeisje, daarna een heel inwonend buurmeisje.
Het ging toen thuis echt niet meer, heel veel ruzies en het ging ten koste van mij, mijn ouders en mijn drie (toen nog) hele kleine broertjes.
Ik was al veel bij de ouders van mijn vriendin en heb daar nog een schooljaar gelogeerd toen ik 15 was.
Daarna ben ik terug naar huis gegaan en heb nog een jaar doorgemodderd totdat ik op mijn zeventiende het huis uitging
Ik geloof dat ik best terecht ben gekomen op mijn 27ste, al denk ik soms van niet. Bijna zes jaar getrouwd, dit jaar tien jaar samen, twee geweldige kinderen, twee goedlopende bedrijven.
Nee zo rot ben ik niet terecht gekomen.
Ik ben de ouders van die vriendin nog altijd dankbaar dat ik een periode bij hun heb kunnen wonen. Mede door hun kwam ik erachter dat school en prestaties heus niet zaligmakend waren.
Grappige wending
Dit wordt een ex-hibjesdraad Maar echt hulde aan de hibjes-opvangers, toen en nu. Ik ging bijvoorbeeld door toedoen van de meester van de zesde klas niet naar de school die mijn moeder wilde. Ze wilde daar dus ook niet voor betalen. Mijn Hib-opvangadres heeft bemiddeld op school qua kosten wat boeken en uitstapjes dergelijke betreft en me van kleding (over van een ouder kind) en eten voor op school voorzien. De rest wat ik nodig had, sporten en muziek, kwam uit diverse krantenwijken, ook getriggerd door hen. Ik heb wel met geld leren omgaan Ik heb ze ooit (mijn Hib-opvangers) uitvoerig in een brief bedankt, ze snapten niet waar ik het over had
Manda rijn
Ik las denk wat jij schreef , maar herken het niet op die manier, maar ken wel een ander soort hibjes, dat is het enige wat ik schreef.
Ik had een bin
Bijna inwonend neefje.(in ieder geval de weekenden en de vakanties)
Neef is nu 23, volgt een HBO studie, is net het huis uit en ziet ons als surrogaat ouders. Ik ben heel trots op hem dat hij zo goed terecht is gekomen. Zijn broer is een heel ander verhaal terwijl we daar evenveel energie in staken. Bijzonder hoe kinderen kunnen reageren.
Goed om te lezen
dat de voormalig hib'jes zo goed terecht gekomen zijn !
Oooooooh,
Dankjewel AMK, weer wat wijzer.
Idd cobi
Lilian Rubin heeft hier een interessant boek over geschreven : "het onverwoestbare kind".
Damajo
