In hoeverre je bemoeien met andermans opvoeding
Op een verjaardag van een paar dagen terug was een discussietje over in hoeverre je je met andere mensen bemoeit als je denkt/ziet dat hun kind het niet goed dreigt te doen.
En dan vult een ieder het woordje "goed" natuurlijk naar eigen maatstaven in. De een vond "zolang hij niet aan de drugs is of op 't criminele pad" en een ander vond al "ja maar, hij doet echt helemaal niks op school".
Het zou dan gaan om vrienden of familie, dus niet om een willekeurige kennis. Je ziet dat een kind het wat moeilijker heeft, maar doe je er dan ook wat mee, richting ouders.
Het gaat niet om of ikzelf iets wil doen, maar gewoon wat jullie hier daar nu van vinden. Dus vandaar mijn vraag in de titel. Of je zelf iets zou doen naar de ouders toe, maar ook of je het zou waarderen of dat je het vreemd zou vinden als iemand anders jou zou benaderen om over je kind te praten. Van wie zou je het eventueel wel accepteren en van wie niet.
Groet,
Voornunicky
Ik denk
dat het goed is om zeer terughoudend hierin te zijn. Je kent de situatie niet, je kent het kind niet, in ieder geval niet zo goed als de ouders. Sommige dingen zijn voor de hand liggend 'fout', maar dan nog moet je de situatie eerst goed taxeren voor je iets doet of zegt.
Moeilijk
In de klas van mijn dochter zit sinds enkele weken een heel verdrietig, eenzaam jongetje van net vier. Zijn oudere broertje neemt hem mee, moeder of vader zie je nooit bij school. Kind spreekt nauwelijks Nederlands en heeft veel moeite met aanpassen. Stomtoevallig ging ik vorige week woensdag voor het eerst in zeker een half jaar naar een bepaalde speeltuin met dochter (ligt een beetje uit onze vaste route). En wie zag ik daar: dat jongetje met een vrouw. Ik ben toen na enig aarzelen en nadenken toch op die mevrouw afgestapt, heb mezelf voorgesteld, uitgelegd dat dochter en jongetje klasgenootjes zijn, gevraagd of ze misschien de moeder van dat jochie was (ja) en toen maar de stoute schoenen aangetrokken en verteld dat hij erg veel huilt op school. Moeder reageerde heel lauwtjes, ik weet ook niet zeker of ze alles begreep wat ik zei. Ik heb het maar zo gelaten, je moet het er niet inwrijven. Maar spijt dat ik erover begonnen ben - nee. Het gaat om zo'n klein mannetje. Hij kan het toch zelf nog niet?
Groetjes
Massi
Moeilijk massi
Toch Massi zou ik dat niet zo gedaan hebben.
Uit je verhaal komt een beeld van een moeder die haar kind alleen naar school laat gaan en daarmee bijdraagt aan de aanpssingsproblemen van haar kind. Dat is jou inschatting van de situatie.
Je hebt geen band met deze vrouw en dan hoort ze heus wel aan de toon van je stem dat je een kritische vraag of opmerking hebt.
Maar je weet het niet.
Hier kan gewoon een cultuurverschil achter zitten of moeder moet werken en kan kind niet naar school brengen of het is, net als bij ons vroeger, niet de gewoonte dat kinderen de hele tijd door ouders gebracht worden maar gewoon met broertjes en zusjes en andere kinderen naar school gaan.
Juf en moeder kunnen best contact hebben en ook broer kan moeder gemeld hebben dat kind huilt in de klas. Die aanpassingsproblemen kunnen uiteindelijk best oplosbaar blijken maar dat wil niet zeggen dat moeder daarvoor elke dag kind moet brengen.
Ik vraag me af of je mogelijke oplossing, moeder brengt kind zelf, want dat proef ik toch een beetje uit je verhaal, voor moeder wel de oplossing is die ze in gedachten heeft. Ze kan daar een hele andere opvatting over hebben en is mogelijk heel begaan met kind maar vind toch dat kinderen dat samen en dat juf en kind dat samen met de klas gaan oplossen.
Dat is natuurlijk vaak het probleem met kritisch zijn naar andere ouders. Je hebt geen idee wat er achter zit, maar wel al een oordeel, of denkt dat mensen zelf niet een oplossing komen die jij in gedachten hebt.
Voorlopig gaat moeder wel met kind naar de speeltuin dus die band is er gewoon met haar kind.
Kritiek
Kritiek verdraag ik wel maar haal er ook mijn schouders over op. Ik doe mijn best om bij vrienden of familie juist eerder vragend, heb je daar aan gedacht?, opmerkzaam te maken, of na te vragen wat ik opgemerkt heb. Een oordeel probeer ik zoveel mogelijk voor mezelf te houden, daar heb ik zelf namelijk, met mijn kinderen, al last genoeg mee gehad.
Dat mensen geen idee hebben en toch maar wat roepen.
Forum
Wat ik overigens zeer prettig vind van dit forum. Dat je dus gewoon wel kunt zeggen wat je ervan vind. En dat je zelf kunt beoordelen of je die kritiek gaat aantrekken of niet, even goede medeforummers.
Met vrienden en familie is het toch wat gecompliceerder soms. Maar met vragen kom je een heel eind. Ik vraag dan ook weleens advies en dan is het natuurlijk wel welkom ook al beoordeel ik zelf of het passend is.
Bemoeien of negeren?
Ik zou blij zijn met iemand als Massi. Ze zegt nl niet dat ze het kind verwaarloosd vind, ze bemoeit zich niet met de situatie, ze benoemd het enkel naar de moeder "goh, ik zie dat je kind het moeilijk heeft op school".
Zelf had ik zo'n huilerig hoopje ellende op de creche, juf praatte er altijd wat overheen, er was 's morgens weinig tijd, ze zou vanzelf wel stoppen... ik voelde zelf wel dat het niet lekker zat. Totdat er een stagiare naar me toe kwam (nota bene een taalstagiare die nog moest integreren en daarom een beetje mee hielp op de creche) ze vertelde me met enige moeite en in gebroken nederlands dat mijn dochtertje zo alleen was, en niet samen speelde, ze was echt ongelukkig daar. Ik was zo blij dat er tenminste iemand was die daar oog voor had, ik kon haar wel zoenen.
Mijn dochter is niet lang op de creche gebleven, er speelde ook meer. Maar om even aan te geven; "bemoeien" is niet altijd erg, "negeren" vind ik eerlijk gezegd nog veel erger! Echt bemoeien word het ook pas als je wilt ingrijpen in de situatie, "ik ga de kinderbescherming bellen!" is nooit een goede binnenkomer. Begrip tonen, en aangeven dat je open staat voor een gesprek wel, misschien is dat wel net wat iemand nodig heeft.
groetjes, Tess
Toon
Zo kan het ook Tess, ben het met je eens dat negeren ook niet nodig is. Bovendien is de stagiaire een medewerkster van de creche van wie je verwacht dat die informatie over je kind communiceert. Maar ook een medeouders kan respectvol opmerkzaam maken. Al ligt dat wel wat moeilijker denk ik.
Ja maar
De vraag van Voornunicky is "in hoeverre je bemoeien met andermans opvoeding". Dat een crecheleidster een opmerking maakt dat je kind niet aard op de creche vind ik toch wat anders. Dan kan je zelf bepalen wat je met die opmerking doet. Dat vind ik geen bemoeien maar benoemen en van een crecheleidster mag je zoiets verwachten.
Ik zelf bemoei me nauwelijks met iemand anders zijn opvoeding. Of dat nu over eten, spelen of wat dan ook gaat. iedereen doet het op zijn manier en het zijn vaak momentopnames van een ander kind. Hooguit corrigeer ik een kind dat hier in huis is en ik merk dat de ouders niks zeggen maar dan moet het wel de spuigaten uitlopen.
Alleen bij gevaar of overmatige overlast
verder is het wijs je mond te houden.
Iedere ouder doet alles naar beste weten en kunnen en is zeer gevoelig als het om eigen kinderen gaat; commentaar
komt al gauw hard aan eb wordt niet snel vergeten, merk ik.
Annej
Alles wat jij zegt, is ook door mijn hoofd geschoten - vandaar mijn aarzeling om de moeder aan te spreken. Er is vast een reden waarom ze haar kind niet zelf naar school brengt. Misschien moet ze wel vroeg de deur uit voor haar werk, misschien is ze 's ochtends niet lekker, er kan van alles meespelen. Maar het feit blijft dat haar zoontje het erg moeilijk heeft. Hij zit niet zomaar een beetje te snikken, hij huilt hartverscheurend, sloopt speelgoed, heeft een ander kind gebeten. De juf doet enorm haar best met hem en het zal best goedkomen op den duur, maar je kunt je misschien voorstellen dat het voor zowel de aanwezige ouders als de andere kindjes moeilijk is om het jongetje zo te zien.
Ik heb het heel voorzichtig gebracht, heb alleen gemeld dat hij verdrietig is. Ik heb er ook bij verteld dat mijn dochter het vooral op de overblijf ook moeilijk had die eerste weken, etc. Eigenlijk is het de taak van de juf om dit soort informatie over te brengen, dus het zou heel goed kunnen dat ik een grens ben overgegaan door het te melden. Aan de andere kant, *ik* zou het willen weten als mijn kind zo ongelukkig was.
Dit soort dingen zijn ontzettend lastig, eigenlijk neig ik ernaar bromvlieg gelijk te geven: alleen bij gevaar of overlast. Tot je elke ochtend geconfronteerd wordt met zo'n jongetje. Dan komt het toch wel heel dichtbij en ga je je afvragen of je het toch niet moet zeggen. Gewoon, voor de zekerheid. STEL dat moeder het niet weet. Zoiets.
Groetjes
Massi
Niet als pszleidster of leerkracht
Dat bedoelde ik inderdaad niet, dat vind ik weer wat anders. Als een juf hier mij zou aanspreken op mijn kind zou ik dat anders vinden dan wanneer een ouder dat zou doen (met een kritische opmerking dan, niet gewoon met een feit of voorval van school).
Ik bedoel inderdaad als vrienden of familie.
Puber die het erg slecht doet op school of basisschoolkind die nauwelijks te corrigeren is. Of puber die je rokend en drinkend ziet terwijl de ouders dat ontkennen.
Prettig dat er al zoveel reacties zijn. Mijn eigen mening neigt ook meer naar je er niet mee bemoeien tenzij er naar gevraagd wordt. Alhoewel ik bij dat roken en drinken misschien toch wel een opmerking zou maken dat ik hem of haar daar en daar gezien heb.
Groet,
Voornunicky
Bemoeien
Ik had een vriendin met al twee kinderen toen ik de eerste kreeg. Ik stuntelde wat af waarop zij soms wel eens zei "weet je hoe ik dat altijd deed?". Heel fijn en ook heel anders dan "je moet" of "Je moet niet" of, zoals mijn schoonmoeder zei (toen ik twee dagen na de bevalling nog niet geroutineerd was in het aankleden van mijn superkleine baby): "Nou MEISJE, dat moet je toch leren hoor", gevolgd door "Kom maar hier, oma kan dat WEL".
Ook heb ik een zusje dat met kinderen werkt en altijd meent mij 'voor te moeten doen' hoe Het Moet (door bv waar ik bij zat de kinderen te waarschuwen dat wanneer ze niet goed genoeg aten zij geen toetje kregen, maar dat is toevallig geheel niet mijn insteek bij de opvoeding op dat gebied dus dat vond ik rete-vervelend). Nu heeft ze zelf een baby, dus mag ze het verschil tussen met kinderen werken en een eigen kind opvoeden lekker gaan ontdekken 
. Het ligt er niet alleen aan hoe je commentaar krijgt dus, maar ook van wie. Als mijn moeder 'advies' geeft dat mij niet aanstaat zeg ik gewoon lekker dat ze moet ophouden want ze heeft haar beurt al gehad met ons. Tenzij ze het goed brengt natuurlijk .
Werk en eigen kind
Een vriendin van mij was cb-arts en deed 'dus' niet anders dan de hele dag adviezen geven of het geven van fles- en borstvoeding.
Zij kreeg een baby en die weigerde de fles met afgekolfde melk, dat is flink lastig als je weer moet gaan werken.
Ik heb een aantal dagen, waaronder haar eerste werkdag, op haar dochtertje gepast en ik kreeg dochtertje aan de fles. Dat heb ik nog vele verjaardagen moeten horen.
Vera
Niet
Ik bemoei me niet met de opvoeding van anderen. Je ziet vaak maar een gedeelte van het totaalplaatje. En we hebben allemaal verschillende prioriteiten. Gelukkig!
Daarentegen vind ik informatie geven over wat er met een kind gebeurt als de ouders er niet zijn, niet echt je bemoeien met de opvoeding. Je zegt ze niet wat ze met die situatie moeten doen, je informeert ze enkel.
En als je ziet dat iemand het moeilijk heeft, kun je natuurlijk wel interesse tonen, en tips geven als je denkt dat de ander ervoor openstaat.
Ik heb trouwens echt bewondering voor mijn schoonmoeder die als kraamhulp kwam logeren na de geboorte van mijn eerste. Ik heb me een partijtje lopen klungelen met aankleden enzo, en ze heeft nooit iets gezegd of iets ongevraagd van me overgenomen!
