'ik wou dat ik weer zes was'

Hier ook verschil

Man weet nog heel veel van zijn jeugd, zegt hij tenminste. Dingen van toen hij 2 was maar ik denk dat het ook voor een groot deel verhalen zijn die zo vaak verteld zijn, dat hij het zich denkt te herinneren. Zoon heeft een olifanten geheugen, dochter niet.

Ikzelf weet, tot wanhoop van mijn moeder, me op de een of andere manier voornamelijk de negatieve dingen uit mijn jeugd te herinneren. Laat Freud daar maar op los.

Schoonmoeder heeft ook een goed geheugen. Zij weet zich namelijk feilloos te herinneren dat haar kinderen 'dat' toch nooit deden, en altijd zo lief samen speelden, en nooit ruzie hadden, en dat het toch altijd zo fijn was thuis. Daar heeft man dan toch weer een andere blik op

Hoe het komt, ik weet het niet. De een leeft misschien intenser in zijn jeugd dan de ander? Ik was altijd een vlindertje, net als dochter nu. Zoon en man zijn veel meer down to earth. Misschien dat ze dingen beter opslaan daardoor?

Hibiscus

Grappig

Ik kan mij dan ook meer herinneren van die beelden van al die filmpjes (zonder geluid)dan echt levendige herinneringen voor mijn vierde\vijfde. Mijn tweeling zus kan zich veel meer herinneren dan ik, heb geen idee hoe dat komt.
Ook onze kinderen kunnen zich vele dingen niet meer herinneren. Maar ook wij hebben veel op film staan, vinden ze geweldig om terug te zien.

Achteraf gezien

Als ik naar mijn kinderen kijk denk ik ook wel eens: geniet er maar van. Je hoeft nog maar weinig, je moeder doet alles voor je, je hebt nauwelijks verantwoordelijkheid en zeeën van vrije tijd. Maar echt waarderen doen ze het niet. Logisch, voor hen is het een hele klus, achtjarige zijn. Achteraf gezien lijkt die periode dan altijd zo overzichtelijk eenvoudig.

Nu denk ik vaak, wat een superrelaxed leven had ik toen ik nog maar één kind had, niet werkte en een klein huis met kleine tuin had. Maar toen ik net moeder was vond ik het een hele klus en vroeg ik me af wat ik eigenlijk deed toen ze er nog niet was. Beetje werken, flatje af en toe een sopje geven, vaak op stap of bankhangen. En toen ik net op mezelf woonde realiseerde ik me pas hoe makkelijk ik het had toen ik nog thuis woonde en mijn moeder elke dag voor de prak op tafel en schone kleren in de kast zorgde.

Maar je dochter heeft gelijk, het zou toch heerlijk zijn om met de kennis en ervaring van nu eens een keertje terug in de tijd te gaan, voor eventjes?

skik

Hier ook veel herinneringen

gisteren nog eentje, mijn ouders waren hier en ze haden het over het novotel in Frankrijk, ooit ergens onderweg naar een camping. En ik zie het bad opeens weer voor mij, dat we dat zo leuk vonden, en ik herinnerde mij opeens weer dat ik de bikini van mijn zus aan moest omdat die van mij niet was ingepakt.

Mijn moeder wist het ook nog precies, ze had alle stapeltjes klaar gelegd op mijn bed, maar toen had ik alles weer opgeruimd. En zo kwam het dat er wat dingen ontbraken van mij.

Ik zie mezelf ook nog zitten met mijn 2 grote buurjongens in het grote gat onder de weg die we hadden gegraven, daar hadden we een week over gedaan. En dan vonden we het zo spannend als er een auto over heen reed boven onze hoofden. Vreselijk gevaarlijk natuurlijk.

Of het zoldertje van mijn opa en oma, ik was heel klein, daar hadden ze een gek voetenbankje waar ik van af gevallen ben. De andere opa en oma hadden ook een zolder, met oude schilderijen, potjes jam, oude kasten, het rook bij die opa en oma altijd zo boers naar aardappelen enzo.

Ja ik heb enorm veel herinneringen van mijn jeugd, ik kan ook sommige dromen van mij van vroeger nog herinneren, over het bijenvolkje, en dat ik kon vliegen en dat ik dan zo van de dakrand af sprong. Ik zie mezelf zo zitten pielen in de aarde en een regenworm eruit trekken, daar was mijn zus heel bang voor dus dan rende ik met zo'n regenworm achter haar aan.

Ook hier

Ik herinner me zelfs dingen van toen ik in de kinderwagen zat. Specifieke details die ik toch echt niet van zwartwitfoto's kan hebben, zoals de gietrandjes van de speelballetjes, en hoe het zonlicht op de chrome wielen op de stoeptegels schenen als ik opzij naar beneden keek. Maar ook mijn onvermogen om duidelijk te maken dat ik eruit wilde.

Oh jaaa!

Naar aanleiding van belle: Ik herinner me dat ik in zo'n duwwagen zat (nu zou het een buggy zijn) met een plastic kap eroverheen omdat het regende. Ik herinner me nog hoe dat was, van binnen onder die kap zitten, hoe dat hoorde, en hoe ik het vond, vreemd, alsof ik buiten de wereld stond. En ik herinner me hoe ik op mijn moeder's arm zat op het balkon, en dat ik naar beneden keek en een bus zag rijden en 'bus' zei (eerste woordje?). Weet gewoon nog de positie waarin ik me bevond, en ook het perspectief naar beneden. En ik herinner me ineens hoe ik voor de deur van de flat stond en naar binnen liep, mensen moesten lopen maar er was wel een boodschappen liftje. En dat er een buurvrouw was voor wie je heel zachtjes moest doen...
Het zijn trouwens wel details, ik weet geen hele verhalen, maar flarden, en beelden.
Gisteren toevallig met dochter (14) herinneringen opgehaald. Grappig hoe kinderen sommige dingen haarscherp nog weten, en andere ineens niet meer (en een paar jaar geleden nog wel..).
Soms ook (mijn ouders zijn al jaren dood) komt ineens het gevoel over me wat ik had als ik thuis als kind lekker op de bank zat te lezen of tv te kijken, zo'n heerlijk vanzelfsprekend geborgen en vertrouwd gevoel. Heel af en toe valt dat zomaar over me heen, als een cadeautje...

Herhaling

Ik herinner me veel, ook van heel jong, en soms komen er nieuwe dingen op. Maar ik denk dat ik me ook veel herinner omdat ik af en toe de herinneringen ophaal, soort herhalingseffect of zo?

O dat zal het zijn

Ik denk zelden aan vroeger, ik hou ook helemaal niet van geschiedenis. Ik heb de feiten op een rij (woonadressen met data enzo) and that's it. Een paar dingen weet ik nog wel, maar ik skip heel veel. Hoppetee, niet interessant. Ik moet dan ook regelmatig zuchten in de (dagelijkse) gesprekken met mijn schoonmoeder van 91, die gaat steeds meer in het verleden leven. Weeeeeeeer heel dat verhaal over hoe ze dit of dat en wat ze toen deed en zei, pfffffff, ik kan me niet voorstellen dat ik dat over 40 jaar allemaal ook doe

Tirza

Geen zin in herinneringen ophalen

is wat mij betreft iets anders dan niet van geschiedenis houden. En ik denk ook niet dat 'veel aan vroeger denken' hetzelfde is als af en toe herinneringen ophalen.

Ik kan me indenken dat je herinneringen 'skipt' als die herinneringen erg pijnlijk zijn. Maar waarom zou je algemeen gezien herinneringen 'skippen' die nu eenmaal bij je verleden horen? Was je verleden dan grotendeels zo oninteressant dat je er niet aan herinnerd wilt worden? Dat kan ik me wat jou betreft niet voorstellen.

Zinloos

Ik vind het gewoon zo zinloos. Mijn zus kan een uur jeremiëren over de kleur van de vloerbedekking in het kamertje wat ze had toen ze 7 was. Nou, daar heb ik he-le-maal niks mee.
Ik heb op zoveel plaatsen gewoond, op zoveel scholen gezeten, met zoveel mensen relaties (in elke zin des woords) gehad - dat ga ik echt niet allemaal lopen onthouden, dat gaat allemaal op de berg en verwordt tot één grote brij. Ik heb ook met niemand meer contact uit mijn jeugd - op mijn zus na dan. De contacten die ik heb, zijn van de laatste 10-15 jaar zeg maar, niks van de middelbare school/studie/1e baan ofzoiets wat je wel eens hoort.
Ik heb een grote familie, mijn ouders kwamen allebei uit grote gezinnen. Ik heb als ik reken op mijn 'niveau' (neven en nichten zeg maar) wel 100 familieleden, alles is getrouwd en heeft kinderen enzo. Ik heb er misschien als ik diep nadenk met 5 contact. Het 'niveau' van mijn ouders (ooms/tantes) zijn er een stuk of 30, ik heb er met 1 of 2 contact.
Mijn jeugd is voorbij, dat ligt achter me, wat is nou het nut of de zin of de lol van herinneringen ophalen? Datzelfde vraag ik me altijd af van geschiedenis, echt, ik heb er helemaal niks mee. En dat terwijl zowel vader als zus daar zéér in geinteresseerd zijn (waren).

Tirza

Oude mensen

Tirza je zegt dat je zo moet zuchten van de verhalen van je schoonmoeder. Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Mijn schoonmoeder staat de laatste jaren ook steeds vaker in de repeteerstand. Wat daar vaak bij naar voren komt is dat ze totaal niet is meegegaan in de tijd. Zoals het jaren '50/'60 was, dát is de norm. Hoe alles zich daarna heeft ontwikkeld lijkt aan haar huisje voorbij gegaan te zijn. Dat ergert mij eigenlijk meer dan dat ze in die repeteerstand staat. Dat ik later niet veel anders dan herinneringen heb is denk ik geen vraag maar een feit, maar ik hoop toch echt dat ik open blijf staan voor de kennis van de tijd waarin ik leef. Voorbeeldje: mijn schoonmoeder had vroeger een hondje die blijkbaar aan toevallen leed. De dierenarts heeft toen geadviseerd om het beest eenmaal een nestje te laten krijgen en dat nestje meteen te verzuipen zodra de puppies geboren waren. Zo gezegd zo gedaan. Het was een rotklus, dat zeker. Mijn schoonmoeder zal nu nog steeds niet zeggen dat het een vreselijk advies van die dierenarts was. Ze vindt nog steeds dat het zo het beste was, ondanks dat ze nu weet dat de hond gewoon niet gezond was. Ik vanuit mijn gedachtengang, kan me niet voorstellen dat ik zo blijf steken. Ik hoop het niet.

Heerlijk

ik tref weleens een mede gek, meestal ook erg creatief, dat gaat vaak samen. En dan hebben we het spontaan over dingen die gaaf zijn om te doen, kinderdingen dus.

Ik vond het grote avontuur als kind geweldig en dat vind ik nog steeds, ik ben eigenlijk gewoon een kind denk ik (ik vind les geven aan mijn kunstacademie studenten ook zo heerlijk, dat zijn ook halve gekken met allerlei beelden en ideeen) wat wel de verantwoordelijkheden van een volwassene heeft en op zich neemt. Ik zou het liefste ook mee spelen, ik ben dan ook 1 van de weinige volwassene die op de camping ook van de stroomversnelling gaat, een uur lang dammetjes bouwt en ook gaat zitten tekenen.

Kind zijn is leuk, spelen is leuk. Ik kan met veel geluk/blijheid kijken naar mijn dochters die in een groepje buiten aan het spelen zijn, ik lig ook vaak dubbel van de opmerkingen en het gedrag, de absurde dingetjes om te bepalen wie er aan de beurt is.

ja, spelen, heel veel spelen. ZO kan ik ook nog de verbrande half gesmolten zool van mijn nieuwe schoen herinneren, we waren weer eens fikkie aan het stoken en ik wou het vuur snel uittrappen en toen bleef die steken.

Mijn eerste herinnering was de 1e nacht in Nederland, ik was bijna 3, dat ik bij mijn zus in bed lag en dat we aan het praten waren over waar we waren. Ik heb ook vage herinneringen aan de tijd daarvoor, in de 'donkere' fase in mijn vroege jeugd. Het gemis voel ik soms terug, dan ben ik daar weer in het donker/de leegte, de meest akelige plek in mijn leven ervaar ik soms en dan is het zo'n troost om mijn jongste dochtertje van dezelfde leeftijd te zien slapen. Ik hoop dat mijn kinderen allebei heel erg veel nog gaan spelen, mooie herinneringen vast houden, dat pakt niemand je meer af. Ik vind het ook zo grappig dat mijn jongste zo blij reageert op de vakantiefoto's, het uren lang spelen in het badje met alle bekertjes en de grote meisjes die zo gek op haar waren en elke dag een paar keer langs kwamen.

ja ik zou ook zo weer even een weekje 8 willen zijn, 8 vind ik een leukere leeftijd dan 6. Zo vond ik mijn juf toen heel vervelend en gemeen en streng.

Pijnlijke herinneringen skippen

Ik kan me indenken dat je herinneringen \'skipt\' als die herinneringen erg pijnlijk zijn.
Zou dat ook in mijn geval zo geweest zijn?.
Een hele erge pijnlijke tijdelijke scheiding (voor mijn tweeling zus). Toen we drie waren (onze ouders verhuisden van Noord Nederland naar het Oosten,wij werden verdeeld onder de grootouders die wel in de zelfde plaats woonden).Ik kan me dus niets meer herinneren en juist zij wel. Vooral dat onze grootouders een ontmoeting regelden op de markt en dat mijn zus zich nog weet te herinneren dat ze het zo erg vond dat we elkaar pas weer zagen toen onze ouders ons weer ophaalden(na drie dagen). Ik voelde me haast schuldig dat ik dat niet meer wist(als een verraad,dat ik haar dus helemaal niet gemist had).
Bijzonder om te lezen dat er hier mensen zijn die zelfs uit hun baby tijd nog dingen weten.

Spelen manda

Maar spelen heeft toch niets met herinneren te maken? Ik hou juist van nieuwe dingen, andere dingen, andere invalshoeken, vooruit kijken, lollig mee blijven doen. Daarvoor hoef ik me toch niet te herinneren hoe ik als kind speelde?

Tirza

Kaaskopje

Schoonmama heeft Alzheimer Het benauwt mij wel eens dat heel je leven (ze is 91 - dat is echt bereoud) verwordt tot een paar anecdotes. Telkens weer diezelfde verhalen, diezelfde herinneringen. Blijft er dát van je over, na 91 jaar? De oorlog bewust meegemaakt, de watersnoodramp als jonge moeder, de jaren 60, actief geweest in het vrouwenwerk........en wat je hoort zijn telkens weer dezelfde 5-7 verhaaltjes. Pfffff.
Het niet meer openstaan voor nieuwe dingen heeft denk ik vooral te maken met het niet meer volledig deelnemen aan de maatschappij. Je gaat op het reservebankie, het is mooi geweest. Zoiets.

Tirza

Oude mensen en herinneringen

Ja,ja dat komt omdat je geheugen dat je gebruikt om alles wat nu gebeurd in op te slaan (je korte termijn geheugen) als je alzheimer hebt of dement wordt of gewoon errug oud wordt niet meer zo goed werkt. En omdat je korte termijn geheugen geen dingen meer kan opslaan, kan het ook niet meer verplaatst worden naar je lange termijn geheugen. Daar waar je oudere herinneringen zitten bewaard. Er komt dus niks meer bij. In ieder geval niet van de laatste tijd.
Speelt ook nog mee dat je als je ouder bent ook vaak niet meer zo veel beleeft en ziet en hoort en ruikt. Dus ook veel herinneringen zullen minder 'kleurrijk' zijn dus de moeite misschien niet eens waard om op te slaan.
Tenslotte smaakt er geen enkele gehaktbal zó lekker zoals jouw moeder de vroeger maakte, toch?
Dat ligt dan niet aan de gehaktbal an sich of aan je moeder, maar aan je eigen smaakbeleving die ook een beetje aan het slijten is langzamerhand.
Er zijn dus 2 redenen voor.
Dus ook als je verstand het blijft doen, zal niks meer zo intenst zijn als toen ál je functies nog op de toppen van hun kunnen waren (toen je jong was dus).
Dus ja, het is dus ook ons voorland.
We slijten nu eenmaal allemaal, elke dag een beetje
groeten albana

Tirza

Heel erg hoor, maar het benauwt mij ook wel eens dat we misschien nog wel 20 jaar mogen genieten van steeds dezelfde verhalen Mijn schoonmoeder heeft daar volgens mij zelf niet zo'n last van. Ze vertelt met smaak.
Ik moet er niet aan denken, aan dat reservebankie. Zo eenzaam.

Albana

Tenslotte smaakt er geen enkele gehaktbal zó lekker zoals jouw moeder de vroeger maakte, toch?===
Van dat soort sentimenten heb ik nou echt helemaal geen last. Haar gehaktbal was lekker, maar die van ons ook. En ik beleef nog 100 % wat ik zie en ruik. Ik ruik nog steeds de heerlijke geur van gemaaid gras, ik raak nog steeds vertederd door springende lammetjes en snuif nog eens extra als ik langs naaldbomen loop. Ik hoop echt dat ik die interesse zal blijven houden. Mijn schoonmoeder heeft weliswaar 30 jaar langer rondgekeken, maar ik hoop nooit te worden zoals zij nu is. Ze heeft geen zin meer in vakanties in andere landen. Als je de ene berg gezien hebt, heb je de andere ook gezien tenslotte, dus waarom zou je de deur daar nog voor uit gaan? Als ze had gezegd dat ze het te vermoeiend vond, had ik dat begrepen, maar de ene berg is niet de andere berg voor mij.

Tirza

Maar daar is ook de Alzheimer debet aan natuurlijk. Mijn opa van 96 verteld graag over vroeger maar klaagt ook graag over het nu..)

Ja joh

Pfffffffff echt een rotziekte, dat Alzheimer. Eergisteren kwam het bericht dat haar zwager is overleden. De man woonde al jaren in het buitenland, heeft ze ook al in geen jaren meer gezien, maar ze had wel een hartelijke band met hem. Dat was een moeilijke en verdrietige koffievisite. De volgende dag: alles weg. Ik begon er voorzichtig over (dom dom dom) en ze hoorde het voor het eerst en was weer opnieuw verdrietig. Zooooooo sneu. En zó onbegrijpelijk. Want ze zit gewoon echt heerlijk met je te kwekken, helemaal bij de tijd, grapjes maken enzovoort - en als ze zich omdraait is het weg. Maar dit soort dingen dus óók en dan is ze weer opnieuw verdrietig.

Tirza

Kaaskopje

Het een is het ander niet, denk ik. Toen ik 30 jaar geleden voor het eerst ging vliegen kon ik er niet van slapen, zo spannend en opwindend en bijzonder en en en. Trouwens, heel die luchthaven, wauw, dat wereldje, die crews die daar liepen te stappen, dat omroepen, wauw wauw wauw. Ik vlieg sinds die tijd regelmatig, maar dát is er wel af hoor. Ik kan er ook gewoooooon over mopperen, dat het saai is, lawaaierig en vervelend. En nee, dan denk ik niet aan het geld wat ik stuksla of het milieu wat ik vernietig. Dan zit ik me heel egoïstisch en blase te vervelen.
Van vers gemaaid gras kan ik echter nog steeds genieten. Dat is een ander zintuig

Tirza

Tirza

In sommige verpleeginstellingen pakt men de omgang met deze mensen soms ook op een andere manier aan. Als iemand vraagt naar een inmiddels overleden dochter, wordt niet meer verteld: U weet toch dat ze dood is! Want dat zorgt voor verdriet,diep verdriet, en de volgende dag volgt dezelfde vraag, weer met diep verdriet als gevolg. Meestal wordt er bijvoorbeeld gezegd: ze is even boodschappen doen. Ja, een leugen, maar de vraag is beantwoord en het voorkomt veel verdriet, telkens weer. Het is echt wennen om zo te werken, herinner ik me nog.

Ps tirza

En ja, ik vind het ook zo'n rotziekte, echt afschuweijk.

Ik wou dat ik weer zes was..

Leuke herinneringen aan die tijd, maar ik wil er niet meer naar terug. Dat is geweest.
Om wat op te halen: ik vond het leuk om plaatjes te draaien op de pickup die zich bevond in een meubel, waarin ook de radio was gebouwd. Mijn favoriete artiesten waren Jimmy Cliff en Otis Redding.
Elke avond was er Fabeltjeskrant. Ik begreep niet veel van het verhaal, maar vond de poppen heel kunstig gemaakt en wilde ze namaken op school. Na Fabeltjeskrant was het bedtijd.
Elke avond gingen mijn poppen in bad en liet ze dan drogen bij de ronde oliekachel. Ik was ook benieuwd wat er gebeurde als ik een plastic blokje in de kachel liet glijden. Prompt verdween dat blokje in de gleuf tussen die deksel en kachel en zag achter het raampje dat grote vlammen het blokje verteerden.
's-Ochtends kroop ik heerlijk tussen mijn ouders in in bed. Ik voelde mij dan heel erg behaaglijk en beschermend.
En wat ik niet meer vergeet: dat ik 's-avonds weggelopen was van huis omdat er even niemand thuis was. Mijn moeder werkte 's-avonds en mijn vader was even een boodschapje doen. Tegenover ons huis woonde een kennis van ons, maar was vergeten dat zij verhuisd was. Er woonden daar andere mensen die bezig waren met het inrichten van hun woning. Ik belde daar aan en werd hartlijk ontvangen en kreeg een glaasje limonade. Totdat mijn vader thuis kwam en was mij overal aan het zoeken. Mijn buurvrouw zag dat de auto van mijn vader voor het huis was en ze wilde mij terugbrengen. Op dat moment kwam mijn vader radeloos uit huis. Mijn buurvrouw legde mij in zijn armen. Hij stak toen de straat over, liep het huis binnen en die pak slaag die ik toen kreeg kan ik mij nog levendig herinneren!
De geboorte van mijn broer. Mijn oom en vader kwamen mij vertellen dat ik een broertje had gekregen. Ik vond het zo jammer dat ik hem niet mocht zien omdat hij in de couveuse lag... en wat was ik blij dat we hem vanuit het ziekenhuis gingen ophalen! Zijn hoofd was aan de zijkanten geschoren omdat hij onderzocht moest worden aan zijn hersenen (zuurstofgebrek tijdens geboorte, maar dat is later allemaal goed gekomen).
Maar om weer terug te gaan naar die tijd? Ik kan het boek wel openslaan en de hoofdstukken van het begin van mijn leven doorlezen, maar wil absoluut niet meer terug naar die tijd. Het was niet alleen maar rozengeur en manenschijn, heb daar van geleerd en wil niet meer terug om dit alles weer opnieuw mee te maken. Dat is geweest!
Bovendien: als 6-jarige wil je maar een ding: zo snel mogelijk groot worden! Dan hoor je er ook bij en zeggen ze niet meer: "dat snap je pas als je groot bent" of "dat is niet voor kleine kinderen"!

Herinneringen

Ik kan me zo voor de vuist weg niet veel herinneren van mijn leven toen ik zes was. Mijn juf in de eerste klas wel, enkele incidenten uit dat schooljaar. Maar van thuis? Dan moet ik eerst narekenen wie er dat jaar geboren is (mijn zusje) en dan bedenken of ik me daar nog iets van herinner (onafhankelijk van de foto's die ik nog heb van die gebeurtenis). Ik herinner me vaak pas dingen als anderen erover beginnen. Dan gaat er ineens een lichtje branden en blijk ik die herinnering toch wel ergens op zolder te hebben liggen.
Dat lijkt me juist zo vreselijk aan heel oud worden. Iedereen die bij jou dat lampje nog zou kunnen aandoen, gaat dood.
Groetjes
Massi

Herinneringen

"De tijd vliegt. Wie zomervakantie heeft, zit ook gauw genoeg weer onder de kerstboom.
Oudere mensen verzuchten op oudejaarsavond: vroeger duurden de jaren veel langer.
Wat is tegenwoordig nog een jaar? Niets toch?

Dat dat zo lijkt, zit 'm in het geheugen van die mensen. We hebben een goed geheugen
voor alles wat we voor het eerst meemaken, maar iets dat je voor de dertigste of
veertigste keer beleeft, kun je niet zo goed meer navertellen. Wie vroeger voor het
eerst een winter meemaakte met een halve meter sneeuw, schaatspret, iglo's en
sneeuwmannen, herinnert zich die winter alsof die lang heeft geduurd.

Ouderen herinneren zich het meest uit hun adolescentiejaren (15-25 jaar).
Waarschijnlijk omdat in deze periode het geheugen het beste werkt. Maar ook omdat
iemand in deze jaren wordt gevormd. En ten derde maak je in deze periode ook het
meeste mee wat de moeite van het onthouden waard is. Hoe meer herinneringen we
aan een bepaalde periode hebben, hoe langer die periode voor ons gevoel heeft
geduurd. Conclusie: de jeugdjaren lijken langer te hebben geduurd en de recente jaren
lijken sneller te zijn gegaan.

Daarbij komt het volgende. Als mensen ouder worden, gaan ze meer terug naar
herinneringen uit hun periode als jongere en jongvolwassene. Dit wordt sterker
naarmate mensen ouder zijn, dus iemand van tachtig denkt meer aan vroeger dan
iemand van zestig. Dat betekent dat de periode als jongere en jongvolwassene een
steeds grotere plaats in het geheugen gaat innemen naarmate iemand ouder wordt. De
herinnering aan de adolescentiejaren wordt groter, de rest wordt kleiner.

Er is ook nog een meer lichamelijke verklaring. Die heeft te maken met het feit dat de
biologische klokken in een ouder wordend lichaam langzamer beginnen te lopen (de
biologische klokken zijn de lichamelijke processen die regelmaat vertonen; celdeling
heeft een bepaald tempo, hoe ouder je wordt, hoe trager die celdeling gaat). Het
gevolg daarvan is dat de buitenwereld lijkt te versnellen. Dat is een beetje te
vergelijken met een oudere in het verkeer. Wie zelf motorisch wat langzamer wordt,
heeft het gevoel dat het verkeer steeds hectischer en sneller wordt."

Uit de "lesstof op maat" over de werking van het geheugen en belevingsgerichte zorg, interne curcus.
En voor Massi........het komt voor jouw dus vanzelf weer goed

groeten albana

Heerlijk spelen inderdaad tirza

ja mooie jeugdherinneringen zijn bij de spannende dingen die ik mee maaktte. Weekenden leken wel weken in mijn beleving, zo vrij als een vogeltje.

Massi

Dat lijkt me juist zo vreselijk aan heel oud worden. Iedereen die bij jou dat lampje nog zou kunnen aandoen, gaat dood.

Wat vreselijk mooi gezegd, de tranen schieten in mijn ogen. Ik wil je hierbij dan eindelijk eens zeggen wat ik zo vaak van je vindt als ik je bijdragen lees; je lijkt me een uniek, begaan, wijs en liefdevol mens. Wat boffen jouw kinderen, je man en je naasten met jou!