Ik word gek van dat gegil en geschreeuw
Iedere dag lopen m'n kinderen van 5 en 8 tegen elkaar te gillen en te schreeuwen, evenals soms naar mij. Ook huilen ze niet normaal, maar brullen en krijsen de hele buurt bij elkaar, met regelmaat.
Niet alleen ben ik er klaar mee (al heel lang, en ik weet gewoon niet meer hoe ik moet handelen), maar de buren beginnen nu ook met woorden te schreeuwen naar mij en de kinderen (hou je bek k.. kind anders ram ik hem dicht. Voed je k.. kinderen eens op, enz.).
Iedere dag vroegen en vragen we om niet te schreeuwen maar zachter te praten. Om niet te gillen, omdat dit bijv. pijn doet aan m'n oren, of omdat dingen anders opgelost kunnen worden. Ik heb ze er ook de nodige keren straf voor gegeven, maar het komt gewoon niet aan. Het werkt steeds voor 5 min. en dan begint het weer, lopen elkaar vaak te klieren en ruzie te maken, met weer gegil als resultaat. Krijgen ze een waarschuwing, gaan ze vaak door. Met straf als resultaat, en weer een hoop hard gekrijs als gevolg.
Wat kan ik nu nog doen? We hebben al hulp gehad van stichting maashorst (via buro jeugdzorg), maar het heeft totaal niet geholpen. Nu zijn we weer bezig met de maatschappelijk werk van school, maar ik zie nog steeds geen vermindering in het geschreeuw, gegil, gekrijs en gebrul. Kortom, ik wordt nu zelf gillend gek.
Ze krijgen naar mijn idee genoeg aandacht, ook 1 op 1 aandacht. Anders zou je nog denken dat het daar aan ligt, maar dat is het niet.
Iemand nog een idee, hoe hiermee om te gaan, en ervoor te zorgen dat het gegil enz. zoveel mogenlijk ophoud?
M.v.g. een wanhopige, naar een hutje op de hei snakkende moeder
Waarom
Pfft, moeilijke situatie. Ik zou ook graag naar zo'n hutje willen in jouw geval.
In het draadje hierboven staan tips waar jij volgens mij ook iets aan zou kunnen hebben. Bijvoorbeeld het voortdurend uit elkaar houden van je tweetal, door ze gericht ieder voor zich aan het spelen te zetten.
Maar ik zou in jouw situatie vooral willen begrijpen waaróm ze zo doen. Kun je er een patroon in ontdekken? Is het op bepaalde momenten van de dag erger dan op andere momenten? Is het in vakanties erger dan op schooldagen? Als er eentje weg is, blijft de andere dan schreeuwen en krijsen tegen jou, of houdt het dan op? Is het
Misschien zou je hun gedrag kunnen registreren om dat patroon te herkennen en het dan proberen te doorbreken? Het klinkt nu als gedrag dat ze zich eenmaal hebben aangeleerd, het is hun manier van doen, en dat corrigeer je niet met de vraag of het zachter kan.
Probeer eens een radicaal andere daginvulling dan je normaal doet. Dus zijn ze 's ochtends om tien uur al aan het krijsen en schreeuwen? Hup, naar buiten, op de fiets naar een speeltuin. Ook als het koud en nat is.
Verder zou ik het samen spelen proberen te structureren. Aangeven wat jullie gezamenlijk gaan doen en wat ze kunnen kiezen om individueel mee te spelen.
En is dit alleen thuis zo of zijn ze in de klas ook zo?
Stukje weggevallen
Oh, er is een stukje weggevallen. Ik wilde je ook vragen of het schreeuwen is uit boosheid/ruzie of schreeuwen door hard praten en enthousiasme?
Misschien
een beetje confronterende vraag maar hoe praat jezelf tegen hen (schreeuw je wel eens tegen hen). Roep je vaak door het huis, heb je zelf een harde stem? Kinderen immiteren vaak gedrag.
Wat ook helpt om niet telkens te benoemen wat ze fout doen (dus niet gillen, niet schreeuwen) maar positief vragen, zou je wat stiller kunnen zijn. Niet straffen maar belonen als ze het wel goed doen! Ook zou je kunnen kijken op welke momenten ze het doen en dan afspraken maken over de consequeties. (ga maar even tot rust komen op je kamer oid). Het zijn maar wat tips uit de mouw geschut. Ik weet niet of het bij jouw ook werkt. En zelf rustig blijven als reactie niet mee gaan schreeuwen (heel verleidelijk als je boos wordt).
Buren....
Geven ook bepaald niet het goede voorbeeld, dus wat dat betreft zou ik me er niet te druk om maken.
Dat je het zelf ook helemaal zat bent, is natuurlijk wel een ding. Zo veel mogelijk uit elkaar houden lijkt mij de beste optie. En schreeuwende kinderen geen aandacht geven een goede tweede (ik zeg tegen mijn schreeuwende dochter altijd: ik kan je niet verstaan want je praat te hard....), dan beloon je het in ieder geval niet met aandacht.
Lik op stuk beleid
Als een van de twee, of allebei, gilt of huilt gaan ze allebei naar hun kamer. Ze komen er pas weer uit als ze allebei stil zijn. Als ze zich niet naar hun kamer laten sturen dan gewoon op pakken en daar neer zetten. Laat een stevige en onverzettelijke houding zien. Ga naar de buren en leg uit waarmee je bezig bent en dat het even een tijdje erger kan zijn. Je buren zullen begrip hebben voor het feit dat je er actief mee aan de slag gaat. Als ze boven hard huilen dan zet je beneden gewoon de muziek wat harder. Proberen ze hun kamer te ontvluchten doe dan een haakje op de deur.
Zijn ze lief beneden aan het spelen maak het dan extra gezellig met iets lekkers te eten en te drinken en benadruk dat je zo trots bent op je lieve kinderen.
Dit moet werken!
Eerder draadje
Er is eerder een draadje geweest over gillen. Daaruit bleek dat iedereen hiervoor andere definities heeft. Mijn kinderen praten en spelen van nature hard, die zou je dus constant op hun kamer moeten zetten. Over ruzies of echt keihard gillen heb ik het dan niet eens. Ze zijn ook met velen, dat speelt ook een rol: ze moeten over de anderen heen zien te komen.
Ik heb verder ook geen oplossing voor dat "gewone" lawaai en grijp alleen in als het echt de spuigaten uit loopt. Een vriendin van me doet af en toe gewoon oordopjes in! Maar ik merk wel dat het nu opeens afneemt. Ik weet niet of dat door mijn uitstekende opvoeding komt ("jongens, ik sta vlak naast je hoor" en zo) of domweg doordat ze ouder zijn. Ik hoop natuurlijk het eerste...
