Ik moet altijd weer zooooo boos worden!
Ik heb bijna dagelijks strijd met mijn dochter van 7. Vroeger was ze altijd heel erg lief en ik hoefde eigenlijk nooit echt boos te worden. Toen ze net 4 was kreeg ze een broertje en toen is het veranderd. Maar ja, komt het daardoor of doordat ze toen naar school is gegaan. Ik ben er ook erg door veranderd en ik word nu misschien wel te snel boos. Ik weet niet meer hoe ik het aan moet pakken. Ik heb al dagen de hele dag strijd met haar. gisteren was ze zo vervelend dat ik haar naar boven wilde sturen. Ze gaat dan gewoon niet en moet ik haar echt achtena zitten. Ik heb haar echt bij haar nek moeten pakken. Ik vind het gewoon vreselijk dat ik zo ontzettend boos word dat ik haar zou kunnen slaan.(dat doe ik natuurlijk niet!!) Ik moet me echt inhouden, terwijl ik helemaal niet zo ben maar ze drijft me echt tot het uiterste. Hoe ga je hiermee om. Ik wordt er zo moe van maar vooral zo verdrietig. Ik ben zo bang dat ik mijn lieve meisje kwijt raak. Andere mensen merken hier trouwens helemaal niets van, zoals mijn man en mijn ouders. Bij hun luisterd ze altijd wel. Doe ik dan iets fout???? Ik denk het dan wel!! maar wat??? HELP HELP.
Verantwoordelijkheid nemen
Ik denk niet dat je het door hebt, maar in je hele berichtje plaats je de verantwoordelijkheid voor JOUW uitbarstingen bij je ZEVENjarige dochter.
We weten allemaal dat die kinders het bloed bij ons onder de nagels vandaan kunnen halen, maar goed, wij zijn de volwassenen, en wij moeten dus negatieve patronen doorbreken. Dat kun je van een zevenjarige echt niet verwachten.
Als ik je wanhoop zo hoor, dan denk ik dat het verstandig is om hulp van buitenaf in te schakelen, gewoon om jullie gedrag te observeren, en te kijken waar het mis gaat. Tot die tijd zou ik 2 speerpunten kiezen, en daar heel consequent in zijn, en de rest laten gaan. En bij die 2 punten heel erg consequent zijn, maar zonder boos te worden. (of doe alsof je niet boos bent)
En persoonlijk vind ik de makkelijkste manier om strijdpatronen te doorbreken samen iets leuks doen. Een spelletje, fietsen, wat dan ook. Als je weer samen gelachen hebt, kun je weer veel meer van elkaar hebben!
ik weet niet of je je echte naam gebruikt, maar voor jouw privacy en dat van de dochter zou ik in dat geval forumbeheer even vragen het te veranderen in een pseudoniem. Dit kan over 10 jaar nog teruggevonden worden...
De wereld volgens dochtertje
Soms helpt het enorm als je een poosje de wereld bekijkt alsof jij je kind bent. Lijkt moeilijk misschien, maar begin eens voor het keerpunt in haar leventje. De wereld bestond uit niet veel meer dan een superlieve moeder (en vader), die 100% op haar gericht waren, vanuit haar beleving. Ok, mama had een dikke buik, waar ze vast wat over vertelde, maar dat was alleen maar een mooi verhaaltje voor haar. TOEN... UIT HET NIETS... viel de maan zo ongeveer op haar niet begrijpende hoofdje. Thuis was er amper aandacht (voor haar gevoel), ze kwam niet meer op de eerste plaats. Ze moest de hele dag naar een groep kinderen en een mevrouw voor wie zij ook niet nummer 1 was. Op school leert een kind razendsnel dat aangepast gedrag het beste werkt. Thuis heeft ze waarschijnlijk heel snel geleerd dat dwarsigheid haar, eventjes dan, wel weer in het centrum van de aandacht zette...
Dat is er waarschijnlijk gebeurd. Dat heeft niets te maken met jaloezie op haar broertje trouwens. Jij en je dochter zijn in een verkeerd en vervelend patroon van aandacht geven en vragen terecht gekomen. En dat duurt al 3 jaar lang zo.
Als je denkt dat mijn theorietje zou kunnen kloppen, dan ga je dat checken door heel goed op haar te gaan letten. Wat zijn de momenten dat ze dwars gaat liggen? Zijn dat eigenlijk momenten waarop ze aandacht wil? En bedenk dat een ukkepuk van 7 nog maar net kleuter-af is, ze doet dit niet expres om jou dwars te zitten. Ze kan niet bedenken en zeggen, dat ze haar lieve niet-boze mama mist.
Je weet dat je te vaak boos bent en je geduld verliest. Hoe vaak knuffel je haar, per dag? Hoe vaak heeft ze jou voor zichzelf, zonder stoorzenders die weer aandacht afpikken?
Succes, het kan anders en dat gaat jou vast lukken, samen met je kleine, grote dochter.
Onyx
Meer positiviteit
dat is wat ik elke dag mij voorneem. Dus simpelweg meer complimenten maken en dingen op een andere manier vragen.
Hé wat goed zeg
oh dat vind ik fijn dat je even mij helpt gelukkig ben je al zo groot
ik vond het heel bijzonder dat je dat zo hebt opgelost
wat zie je er leuk uit heb je dat zelf bij elkaar gezocht
wat zit je haar netjes je ziet er echt direct uit alsof je 8 bent
wat goed dat je boodschapje bij de bakker gelukt is dat kan jij al heel goed zei zij laatst wist je dat
ik zag net dat je heel goed hebt gekeken voordat je overstak
mandarijntje vindt jou zo grappig kijk nu is ze door jou weer tevreden
Hier lukt dat ook niet altijd, ik moet heel veel herhalen, de mijne is nogal een dwarrelaar, met name als ik moe ben wat ik gewoonweg vaak ben is het moeilijk om niet boos te worden.
Ik vraag mijzelf ook wel eens af hoe een ander dan zou reageren, of welke reacties er nog meer mogelijk zijn.
Gewoon beginnen om elk dagdeel tenminste 1 compliment te maken.
Ipv "schiet op we komen te laat, godver X zit nou niet weer zo te treuzelen" zeg ik nu dus ook wel eens "kan je zoals laatst heel erg je best doen om snel je schoenen aan te trekken, super, yes gelukt !" dan wordt het meer een positief wedstrijdje.
Jij moet niks fenna
het gekste is nog wel, fenna, dat het lijkt alsof je de regie zo uit handen geeft aan je 7 jarige dochter!
Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Jij hoeft helemaal niet boos te worden. Het maakt waarschijnlijk veel meer indruk als je volkomen rustig blijft en haar vertelt wat de gevolgen zijn van haar gedrag.
Je zit nogal in een negatieve spiraal met je dochter en daar moet je uit zien te komen. Dus zorg voor leuke momenten zoals al genoemd is. Probeer bijv. eens met haar af te spreken dat als ze goed geluisterd heeft en geen ruzie gemaakt dat ze dan met jou alleen een spelletje mag doen of iets anders leuks.
Een ander punt is de oorzaak. Ik denk eerlijk gezegd dat zij vooral jou kwalijk neemt dat zij haar positie als enige (als prinsesje) heeft moeten opgeven.
Vooral jij bent waarschijnlijk degene die het meest voor haar broer zorgt? Dat is het pijnpunt waarschijnlijk en jij moet zorgen dat ze een nieuwe positie krijgt waarin de nadruk ligt op dat jij nog steeds veel van haar houd (en dus aandacht aan haar bbesteedrt zonder broertje erbij)en dat zij de grote zus bent waar jij zo trots op bent. Zorg dat ze zich een beetje bewust wordt van een soort voorbeeldfunctie op een positieve manier: ze moet wel kind kunnen blijven.
Dat weet je niet koentje
of het gaat om haar positie als enig prinsesje. Misschien wordt dat wel gecultiveerd door Fenna zelf.
Hier heb ik een dochter die richting 8 jaar gaat en eentje van dik 1. En werkelijk, die oudste is gewoonweg helemaal gek op haar kleine zusje en visa versa. De relatie tussen die 2 is heel positief. En dat kan je niet zo maken maar wel sturen denk ik.
We hebben hier een soort ritme gevonden waarin de oudste elke dag ongedeelde aandacht krijgt. Ook het samen winkelen zonder zusje ben ik blijven doen. En ik vind ook gewoon wel eens dat die jongste moet wachten, ja pech dan moet ze maar even boos huilen in de buggy maar ze gaat zeker niet altijd voor.
Ja precies manda
..dat is dan weer het grote voordeel van een geplande keizersnede. Ik werd geprikt op de dag zelf door een verpleegkundige die me vertelde dat ze vanaf dag 1 heel bewust ook nr 2 had laten wachten op nr 1, dus echt al vanaf kleine baby. Al is het maar een paar seconden. Maar dat soort simpele dingen maakt dat nummers 1 zich niet aan de kant geschoven hoeven te voelen. Werkt wonderen!
Beetje o.t. want ik weet niet of dit bij Fenna werkt.
Wel geef ik koentje gelijk. Als ouder heb je de regie, en er zijn andere keuzes dan boos worden.
Euh manda en rodebeuk, en verder voor fenna
Mag ik even roet in het eten gooien, Manda en rodebeuk. Wat jullie zeggen werkte hier dus absoluut niet bij oudste en 1 na oudste. De grootste rivalen waren en zijn het. De komst van broertje heeft mijn oudste echt een knauw gegeven, waar hij nog steeds niet helemaal over heen is, ondanks dat ik het deed zoals jullie omschrijven. Helaas.... Zo maakbaar is het leven niet altijd.
Overigens herken ik het wel. Ik heb het soms ook wel eens met 1 van mijn kinderen, zo'n vreselijke periode waarin het lijkt of ik alleen maar tot hem doordring als ik mijn stem verhef of schreeuw. Bah, heel naar is dat (ik zit weer middenin zo'n periode). Hier komt het meestal als er iets aan de hand is, zoals nu gedoe door operatie van mij waardoor ik erg moe en slap ben geweest (krabbel nu wel wat overeind) en dat heeft zo'n weerslag gehad op het hele gezin. Ik op en kapot, kon niks doen en niks hebben. En vooral mijn 1 na oudste zoon luistert amper meer en is niet meer te bereiken en op te voeden. Drijft mij ook tot het uiterste. De kunst is de boel weer omdraaien. dat ben ik nu aan het doen. Is zwaar, maar het moet.
Wat hier goed werkt is als het uit de hand loopt(behalve je zelf dwingen kalm te blijven) is gevoelens van je kind benoemen als het bijv een driftbui krijgt, werkt hier vaak (nee, niet altijd) prima (iets als: 'zo ik zie dat je erg boos bent' oid). Verder, humor, humor, humor. Geduld, ook heel veel van nodig.
Meer weet ik even niet, ben ook weer net bezig en kan wel wat hulp gebruiken 
Fianna
Klopt hoor, ik was ook eerder verbaasd dat het hier zo goed werkte. Van mijn eigen jeugd herinner ik me heeeel andere taferelen. Wij werden altijd in de tuin of de eigen kamer gezet (anti-autoritaire opvoeding) en oh, oh wat hebben mijn broer en ik veel tegen die deuren lopen bonken. Broer heeft zelfs eens de ruit van de keukendeur kapot geslagen.
Ik denk dat een van de factoren de ontwikkelingsfase van het kind is op het moment dat de volgende zich aandient. Er zijn fases waarin kinderen heel erg met hun ik-vorming en de band met hun ouders bezig zijn, dat daar dingen verschuiven of veranderen, en dan zitten ze echt niet op een jongere broer of zus te wachten. Je kan er wel iets algemeens over zeggen, maar het is ook nog eens individueel verschillend. Bij de één gaat het naadloos en bij de ander van dezelfde leeftijd wordt het drama.
Manda en ik hebben er allebei veel meer tussen zitten dan wat in NL gebruikelijk is. En wat ook nog een rol kan spelen: soms zijn volgende kinderen echt wondertjes in de zin van dat de ouders de hoop erop al bijna hadden opgegeven, en het kan (hoeft niet zo te zijn) zijn dat oudere kinderen toch iets van die 'vibe' oppikken. Op een positieve manier. Maar daarvoor moeten ze ouder zijn, dan moet het leeftijdsverschil groter zijn.
Rodebeuk
Helemaal mee eens wat je schrijft over de ontwikkelingsfase waar het kind in zit als de volgende zich aandient. Mijn oudste was zo'n 2 1/2 toen zijn broertje kwam. Ik denk wel een hele moeilijke leeftijd wat betreft plots aandacht te moeten delen. Echt de fase waarin ze vol op bezig zijn met hun eigen IK.
Ik denk zelf dat een groter leeftijdsverschil (ik zie het ook bij vriendin met dochter van 7 en baby) het in dat opzicht makkelijker kan maken (is natuurlijk ook geen wet van meden en perzen). Het kind snap nou eenmaal wat meer.
Ben hier ook wel benieuwd (licht ot)
Als onze tweede wordt geboren, is dochter 4,5. Ik ben best benieuwd hoe ze erop zal reageren. Zal ze het ervaren als een stap terug? Ik hoop van niet, het lijkt me juist voor haar zo leuk als er nog een kind in huis is. Ik maak me er nu nog geen zorgen over, we'll cross that bridge when we get to it.
Fenna, ik sluit me verder aan bij de anderen hierboven. Probeer die cirkel zelf te doorbreken, want je dochter kan het nog niet op haar leeftijd. Ik heb het zelf wel eens met een leerling, dat het vanaf dag een niet klikt. Ik doe dan extra veel moeite om bij die leerling niet op elke slak zout te leggen en alle positieve dingen te benoemen. Werkt vaak wel, meestal draait zo'n leerling dan toch bij - een beetje of zelfs helemaal. Mijn leerlingen zijn twee keer zo oud als jouw dochter en kunnen NOG niet uit gedragskringetjes breken zonder hulp van buitenaf, dus ik denk dat het voor jouw dochter echt niet zal lukken zonder jouw positieve inbreng.
Moeilijk hoor, dit, je houdt zoveel van zo'n meisje en voelt je natuurlijk steeds ontzettend naar na een uitval. Sterkte ermee!
Groetjes
Massi
Geloof er niks van
Ik vind het onzettend ver gezocht om nu bij een kind van 7 dat het moeilijk heeft de oorzaak te zoeken bij het komen van een broertje. Drie jaar geleden! Er zijn wel meer kinderen die een broertje of zusje krijgen....en nee, dat valt niet altijd mee. Maar kinderen passen zich uitstekend aan (of dat aan de uitstekende begeleidingscapaciteiten van ouders ligt laat ik even in het midden) en na verloop van tijd wordt een broertje of zusje geaccepteerd. Dat er ruzies kunnen blijven of strijd vind ik van een hele andere orde, en daar lees ik trouwens niets van terug in Fenna´s posting.
Er kunnen natuurlijk wel bepaalde mechanismen in een gezin zijn ontstaan. Maar het lastige voor een kind lijkt me meer dat die mechanismen er nog ZIJN, en niet zozeer dat ze toen ontstonden. Maar het hoeft helemaal niet, uit je posting kan niet gehaald worden wat er scheelt, het lijkt me iig iets dat haar NU dwarsligt. En dat kan vanalles zijn. Maar met je posting kan ik niet zoveel, ook niet of je hulp moet inschakelen. Dat een kind je tot enorme boosheid kan drijven, vind ik an sich niets raars, daar zijn ze volgens mij voor gemaakt
Dat je dochter zich op jou botviert, lijkt me ook nogal evident. Of het probleem meer bij jou ligt of bij je dochter kan ik helemaal niet opmaken. En hoe zit het bij school, hoe gaat het daar?
