Ik heb een regenboogkind :)
Ik heb twee dochters die inmiddels net volwassen zijn. Mijn jongste heeft sinds een ruim jaar verkering met een meisje. Daar heb ik nooit gek van opgekeken. Ik heb mijn kinderen als basisschoolkind dat je ook gewoon met een meisje kunt trouwen als meisje, en dat daar niks geks aan is.
Als tiener wilde mijn jongste niks meer met jurken te maken hebben (daarvoor wel) en heeft op haar 15e aan mij een binder gevraagd (een soort topje die je borsten minder zichtbaar maakt). Een ruim jaar later kwam ze thuis met een vriendin, maar ik zag wel dat het meer was dan dat.Ze is dus lesbisch (of bi?) en voelt zich niet helemaal een vrouw. Welke letter van het LHBTIQ+ spectrum ze valt weet ze zelf ook niet, en ik heb haar vooral verteld niet in zo'n hokje te gaan zitten maar lekker zichzelf te blijven.
Wat ik zo jammer vind als ouder is dat de buitenwereld er nog steeds best een punt van maakt. Daardoor was het voor mijn dochter toch nog spannend om in daar heel open in te zijn. De meesten weten allen dat ze nu verkering heeft met een meisje en ik heb nu al paar keer gehoord dat men het voor mij rottig vindt. Dat zeggen ze dan ook niet direct in mijn gezicht. Ook van mensen waar ik het niet van verwacht.
Zo jammer.
Een opmerking vond ik echt zo zot; dat ik blij mag zijn dat mijn oudste in ieder geval wel gewoon een vriend heeft... Waarom dan?
Voor mij blijft dit mijn kind, en ik hou erg veel van haar (natuurlijk). Ik steun haar en zelf vind ik haar gender en geaardheid geen issue, maar de buitenwereld wel.
Wat ik wil is ervaringsverhalen, hoe gaan jullie om met rottige reacties op je regenboogkind?
Wat een verschrikkelijke term zeg: regenboogkind. Deze draadjes komen geregeld terug en ik blijf bij mijn standpunt dat niemand er wat mee te maken heeft of je op wie dan ook valt, dus misschien moeten we gewoon stoppen met uit de kast komen en daar niet zo’n ophef over maken. Dus ook niet als ouder. Gewoon haar vriendin als een feit presenteren, geen discussiepunt waar anderen een mening over kunnen hebben of ventileren. En je dochter moet zich al zeker niet druk maken over bekrompen reacties. die zeggen meer over die mensen dan over haar.
Hmm ik vind regenboog kind wel een leuke term. Sorry hoor. Ik heb dit net pas bedacht om mijn kind te beschrijven maar verder gebruik ik het niet.
En wat ik al doe is er geen punt van maken. Ik heb nooit aangekondigd dat ze lesbisch is. Wel verteld dat ze verkering heeft en niet eens zozeer dat het met een meisje is. Maar de vervelende opmerkingen komen dus toch.
Best naar om te denken dat ik het afroep over mijn kind. Volgens mij doe ik er heel normaal over, maar onze omgeving dus niet. Ik vind jouw reactie ook best naar eigenlijk.
En best makkelijk praten dat dochter zich vooral niet druk mag maken om wat anderen zeggen. Natuurlijk doet ze dat wel en ja het zegt iets over de ander. Maar het gaat ook om mensen als ooms en tantes en opa's en oma's. Ik vind dat best lastig. Maar ja
Tja Rhonda heeft wel gelijk dat je je er niks van aan moet trekken, maar ik vind dat wat bot gesteld en meestal de uitkomst van een heel lang proces van jezelf accepteren en ermee in het reine komen, ook als ouder. Dus ik vind het een weinig inlevende opmerking van Rhonda hoewel het uiteindelijk wel is waar je naartoe moet, als lgbtiq persoon en als ouders.
Dat gezegd hebbende: mijn kind is trans en wij hebben de mazzel gehad dat hij al heel jong aangaf eigenlijk tot het andere geslacht te behoren. Toen hij twee jaar was al. In die tijd -het is al 17 jaar geleden- was er nog heel weinig over bekend in de publiek opinie en wij als ouders hebben alles eerst nogal zelf moeten uitzoeken. Waarbij wij overigens pas veel later tot een sociale transitie zijn overgegaan. Eerst een tijd dingen aangekeken en het kind gevolgd en kleren en speelgoed en kapsels aangeboden van 'beiderlei kunne' om te zien waar de voorkeur naar uitging. Maar vanaf het moment dat hij het aangaf heb ik gedacht "okay, ik ga dit heel duidelijk communiceren naar de buitenwereld als het eenmaal er op aankomt' Tegen school heb ik ook gezegd dat dit speelde -op zijn vierde al- en dat hij nog niet in het wensgeslacht leefde maar dat hij veel trekken en gedragingen van het andere geslacht had.
Hij is nooit gepest. Wel wat rare opmerkingen tegen mij maar ik stond als een tijger voor mijn kind en wist dat ik niet over een nacht ijs ging. Op zijn zesde zaten we bij de VU, hij is jarenlang gevolgd door psychiaters en psychologen tot nu (al lang volwassen) aan toe. De mensen die er rare opmerkingen over maken, weten er gewoon te weinig van. Maar... ik besef me heel goed dat wij het 'voordeel' hadden dat mijn kind zich duidelijk identificeerde met een gender. Mensen moesten wennen maar zagen ook dat hij zo dat andere geslacht was, dat ze het accepteerden. Bij gender fluid mensen is dat lastiger, ook voor de ouders.
Mijn zoon ging in sociale transitie toen hij 12 was. Na zijn coming out gaven we een groot naamfeest waar een disco voor de kinderen was en in de zaal er naast een borrel voor ouders en leraren. Iedereen was er. Het was geweldig.
Word vooral lid van de faceboekgroep 'ouders van transkinderen' Zijn ook veel ouders van gender fluïd kinderen bij. En weet: het wordt steeds beter en makkelijker
Ervaringsverhaal: ik had een vriendin die wist dat in een transkind had. Voor de sociale transitie was het transzijn van mijn kind een heel groot issue voor me waar ik nachten van wakker heb gelegen. Maar zij wilde er nooit over praten, ook niet als ik zei "maar ik maak me heel erg zorgen over X, hoe dat moet gaan op de middelbare school e.d.'
Komt ze de dag voor de coming out (waar ze van wist) met 'ik heb gedroomd dat je niet moest doen' want dat het heel naar voor hem is. Ze deed ook net of het een bevlieging was, terwijl we al tien jaar bezig waren met allerhande deskundigen. Ja toen ben ik heel heel boos geworden. Heb later een brief op poten aan haar gestuurd en gezegd dat ik haar niet meer hoefde te zien. Inmiddels is ze bijgedraaid, accepteert mijn kind en zijn we weer vriendinnen.
En ik heb ook wel andere mensen uit mijn leven gegooid die er raar mee omgingen. Kijk, ik had me er op ingesteld dat ik oneindig dingen moest uitleggen en dat heb ik ook gedaan, ben er nog moe van. Je mag me alles vragen. Maar begin niet te oordelen voordat je weet hoe dingen zitten (bijvoorbeeld zonder dat je weet hoe lang en diepgaand mijn kind begeleid werd voordat er een afgewogen beslissing werd genomen). Dan heb je een slechte aan me. Of althans, een hele pittige. wegwezen dan.
En ja, het doet pijn, want het zijn vaak mensen waar je het juist niet van verwacht.
Als ze tegen mij zoiets zeggen of vragen (mijn zoon heeft een vriend) dan zeg ik gewoon 'Nee, joh, ik vind het juist leuk' en op de waarom vraag:'ik ben zelf ook gek op jongens!'. Moet je je helemaal niet druk om maken. Die mensen hebben een probleem; jij toch zeker niet? Vooral ook niet serieus op in gaan; maar luchtig reageren.
Afhankelijk van wie het is, want als het iemand uit de groep intimie zou zijn zou ik denk ik serieuzer zijn en me kwetsbaar opstellen; vertellen wat zo'n reactie mij doet.
Ja maar Pippeltje, een trans of gender fluid kind hebben is net een ander verhaal dan een gay kind. Op dit moment althans. Hoewel er helaas nog steeds homofobie is, is gay zijn toch veel meer ingeburgerd dan transzijn of genderfluïd. Ik bedoel zo'n dertig jaar geleden waren veel hetero's nog zo impertinent om te vragen hoe twee jongens of meisjes 'het' nou deden. Nu vragen alleen heel oude, domme of botte mensen dat. Het speelt gewoon niet meer in het collectief. Dat is in de genderdysfore wereld anders hoor, je moest eens weten hoeveel mensen denken zich te kunnen bemoeien met de genitaliën van mijn zoon. Begrijpelijk dat mensen het zich afvragen misschien maar zooo impertinent en not-done.
Ik heb nog nooit een nare opmerking gehad over mijn transgenderkind. Ook niet uit de categorie dat ik gelukkig nog oma kan worden via mijn andere kinderen ofzo. Tenminste, niet in mijn gezicht en wat er zich achter mijn rug afspeelt, daar heb ik geen weet van. Wat dat betreft geen ervaringsverhalen om met je te delen, wel mijn steunbetuiging, dat ik het naar voor jullie vind dat jullie hiermee moeten dealen.
Mijn kind identificeert zich als bi. Zit bij jong & out, zit online in communities. Maar offline is dat voor veel mensen nog niet zichtbaar omdat ze geen relatie heeft. Ik neem me voor het als volgt te gaan doen: mensen die oprecht lijken en blijk geven van onbegrip, krijgen rustig uitleg. Mensen die lompe, kwetsende dingen zeggen, negeer ik of krijgen lik op stuk, al naar gelang mijn stemming. Verder ga ik er echt niet veel energie in steken. Ze zoeken het maar uit. Hoe dichterbij hoe vervelender natuurlijk. Maar in onze families en vrienden verwacht ik weinig gezeur. De meesten kennen al ‘queer’ mensen (die term gebruikt dochter).
