Ik geef gewoon mijn mening!

hondsbrutaal

als ik mijn kinderen corrigeer en dat wordt afgedaan als 'ook maar een mening', zou ik dat vreselijk brutaal vinden. Van mij zouden ze straf krijgen (grenzen stellen!), volgens mij proberen je kinderen je uit.

In de rede vallen

Je dochter viel je zoon in de rede. Hij kon zijn gedachtengang/verhaal niet afmaken daardoor. Dat is onfatsoenlijk van je dochter en het is zeer terecht als jij, als ouder haar daar op wijst. Dit hoort ze in de buitenwereld ook niet zo te doen.

Daarbij is je mening geven terwijl er niet om gevraagd wordt, ook niet altijd gepast. Als je dochter zo graag haar mening wil uiten, zal ze eerst op ruimte daarvoor bij de ander moeten wachten. Ook dat is een sociale vaardigheid die je in de buitenwereld nodug hebt.

En verder vind ik dat je dochter kan leren dat het netjes is om met je eigen mening die van een ander niet af te kraken of belachelijk te maken. Dat is namelijk ook onfatsoenlijk.

Pff, net of mijn kinderen zulke goed opgevoede mensen zijn, niet. Maar ze moeten het wel goed leren, toch.

Oh ja, als de kinderen het lef hebben om mijn aanwijzingen over hun gedrag af te doen als 'maar een mening ' dan gaan er bij mij allerlei top-aap instincten opspelen. Dan ben ik net gandalf als hij regen frodo streng zegt dat frodo hem niet moet onderschatten. Hallo zeg, ik was de moeder en jullie zijn de kinderen. Brul, brom, grom

Ik zeg dan toch:

Als je niks aardigs weet te zeggen, zeg dan niks.
Oudste, altijd in voor een grapje, doet het dan af met: 'Niks'. Dat vind ik verder prima, maar het elkaar verbaal afmaken hoef ik niet te horen.

context

Ligt er maar aan hoe eea gebracht wordt, al kun je het kinderen ook niet kwalijk nemen als eea nog niet zo handig gebracht wordt.
Nee, in de reden vallen is niet zo netjes maar gebeurt wel gewoon in een enthousiast gesprek. Ik vind opmerking van dochter ook helemaal niet vervelend, tenzij ze dat echt deed met bedoeling broer af te maken. Kan ook gewoon mooi leermoment zijn; broer vond het dus niet zo leuk. Daar kun je leuk over praten.
En aangeven dat je opvoeding gebaseerd is op jouw mening, dat zou ik ook niet erg vinden. Het klopt immers. Tenzij er dan een heel vervelend toontje weer bijzit, daarom is de context wel weer belangrijk.

Ja dat is zo!

Moedermop. Als je een mening hebt hoef je hem toch nog niet altijd te geven.

daarnaast

Daarnaast is het vervelend als iemand de lol van het verhaal en de lust van het vertellen weghaalt.
Daar zijn heel wat mensen goed in, terwijl het beter zou zijn voor de ander daar niet zo goed in te zijn.

- Expres niet lachen om een grapje van een ander.
- Iemand onderbreken zodat hij/zij de draad kwijtraakt
- Iemand die enthousiast over iets vertelt onderbreken en zeggen dat jij daar niets aan vindt. Wég verhaal en het enthousiasme is ook meteen weg.
- Met je ogen rollen of zuchten als de ander aan het woord is.

Dus leren dat de wereld niet om jouw mening draait, dat je je mening soms voor je houdt (fatsoen), dat je mening gedoseerd gebracht kan worden en dat de mening van een ander ook telt.

Puberaal gedrag

Ik vind het eigenlijk vooral puberaal gedrag wat ze laten zien. Niet meer en ook niet minder. Ik vind dat je zoon wat minder lange tenen zou kunnen ontwikkelen en gewoon verder moet praten na zo'n stoorzenderopmerking. Hij mág enthousiast zijn over zo'n programma en hij mág het verhaal afmaken, maar dan moet jij wel belangstelling tonen voor dat verhaal en duidelijk (ook met lichaamstaal) laten zien dat je je op hem richt.

Als ze altijd de vrijheid willen hebben om hun mening te kunnen spuien en er niet mee om kunnen gaan als dat eens niet mogelijk is, of niet in dank wordt afgenomen, dan krijgen ze het nog lastig. Maar dat leren ze nog wel.

puberaal?

Ja deels. Maar ik hoor toch ook heel veel volwassenen elkaar in de reden vallen. Soms is dat gewoon spontaan,enthousiast gedrag en dan is het mi helemaal niet ongepast. Soms is het wel ongepast.
En experimenteren met eigen mening uiten,wanneer wel en wanneer niet en hoe dan enz is wel nodig om daar goede modus in te vinden.

Oh ja

Ik val ook wel eens middenin een zin van een ander. Ik beschouw dat als een fout van mezelf, maar inderdaad... enthousiasme. Een ander mag je ook best wijzen op dat soort gedrag. Ik kan me voorstellen dat zoon van TS na de opmerking van zijn zus het niet zo leuk meer vond om zijn verhaal af te maken. De lol was er een beetje af. Maar béiden zullen moeten leren daarmee om te gaan. Dit zal ze beiden nog vaker gebeuren. Maar de manier waarop ze nu reageren, zullen ze meer volwassen moeten leren afhandelen. Als dochter bijvoorbeeld had gezegd 'oh ja, sorry, ga maar door met je verhaal', had dat misschien al geholpen. Ik vind haar opmerking overigens ook een mening, net als dochter, dus wat ze gezegd heeft valt niet onder aardig of niet aardig, maar hoe ze ermee omging is onhandig.

Dat ze opmerkingen van hun moeder als 'het is ook maar een mening' afdoen, vind ik overigens van een andere orde. Dat is pas neerbuigend. Ik zou dat afdoen, met 'Oh inderdaad, dat is mijn mening, net als alle ouders volgens hún mening opvoeden. Als jij kinderen hebt, mag jij het op jouw manier en volgens jóuw mening doen.".

Wat leesvoer

Ooit kwam ik dit tegen in de krant en ik heb het bewaard omdat ik het zo goed vond:
Het recht op meningsuiting heeft de plicht tot meningsvorming verdrongen. Meningsvorming betekent dat je je eerst in een onderwerp verdiept, de voors en tegens tegen elkaar afweegt, dat je je bezint, dat je de waarheid zoekt en niet de gewiekste overwinning in een debat. Het vraagt dus om studie, en het opschorten van de mening en het oordeel die spontaan in je opkomen. En het vraagt bovendien, en vooral, om de bereidheid van tevoren rekening te houden met de mogelijkheid dat iemand met een tegenovergestelde mening wel eens goede argumenten zou kunnen hebben die jou dwingen je mening bij te stellen. Dat is geen gezichtsverlies maar kracht.
http://www.volkskrant.nl/opinie/denk-eerst-eens-even-na-voor-je-je-mening-geeft~a4042988/

Kaaskopje

Ik zie dit niet alleen als in de reden vallen dan ze daar beiden maar mee om moeten leren gaan. Dit is moedwillig een enthousiast verhaal de grond inboren en dat goedmaken met 'ik mag toch mijn mening geven?'.

Ik herken dit soort dingen feilloos omdat ik dat op allerlei manieren voorbij zie komen hier als jongste wat verteld en daar zit ik toch bovenop. Dit meisje moet haar mond houden want er werd op dat moment niets gevraagd en al zeker niet om haar mening. Als een collega over zijn vakantie in Torremolinos vertelt en ik roep er meteen doorheen dat 'dat toch geen vakantie is' dan heeft dat weinig te maken met in de reden vallen of 'een mening geven' maar alles met onbeschoftheid.

100 punten Barvaux

Zo herken ik dat ook hier thuis. Onze oudste heeft daar ook een handje van. Ik accepteer dat niet van hem. Ik snap best dat ie zijn zus soms mega-irritant vindt, en dat kan ze zeker ook zijn maar ik verwacht toch wel een zeker niveau van omgangsvormen. Het is wel iets des pubers, maar dat is in mijn ogen zeker geen reden om het dan maar te laten.

Zelf-corrigerend

Op die leeftijd moet er soms nog wat bijgeschaafd worden. Natuurlijk is het volstrekt onfatsoenlijk om tijdens een verhaal van een ander persoon opeens iets tussendoor te roepen waarmee je de andere persoon belachelijk maakt of afkapt. Dat hoort niet zo. Dat gedrag wordt niet gewaardeerd.
Tegelijk heb ik als ouder niet zo'n behoefte om tussen de gesprekken van de kinderen te gaan staan. Als zoiets hier voorkomt dan krijg je dit. A vertelt een verhaal. B roept dat het zo'n stom programma is. A zal dan vervolgens iets zeggen als jouw mening heb ik niet gevraagd of als jij het stom vindt dan is het alleen maar een aanbeveling want jij hebt geen smaak. Daar gaat B dan weer op in. En uiteindelijk zal geen van beide veel opschieten met zo'n conversatie behalve dat ze ruzie krijgen. Dat is ook een inzicht wat ze moeten leren. Hoe je een opbouwend gesprek voert. En een volgende keer als B wat wil vertellen dan zal A misschien niet willen luisteren. En dan leert B vanzelf dat het niet zo leuk is als je constant in de reden wordt gevallen of als iemand ongefundeerde kritiek levert. En dat inzicht krijgen ze vanzelf wel.
Dus ik laat ze het fijn onderling oplossen. Ik merk dat ze elkaar heel goed kunnen corrigeren en dat ze daar uiteindelijk vaak meer van leren dan van mijn bemoeienissen. Zeker op die leeftijd leren ze hun eigen onderlinge relaties vorm te geven.
In zijn algemeenheid praat ik wel over omgangsvormen. Ik probeer ze dat ook voor te leven. Maar dit soort dagelijkse ruzietjes en gedoe laat ik waar het plaats vindt: tussen de kinderen zelf.

Jaina

Ik begreep dat dit voorbeeld niet kind A tegen kind B was maar dat de zoon gewoon iets vertelde tegen zijn moeder waar zus ook bij was en in dat geval grijp ik wel in, gewoon omdat het gesprek niet tussen de kinderen was. Overigens grijp ik ook wel in tussen de kinderen want blijkbaar zijn mijn kinderen niet zo gelijkwaardig aan elkaar als bij jou (een volgende keer wil de ander wat vertellen en kan de een niet luisteren).

Zoals barvaux

Hier moet ik ook ingrijpen. Het is niet gelijkwaardig door het ontwikkelings en leefijds verschil.
Bij mij thuis vroegervlieten mijn ouders het altijd gaan, dit gevecht, gepest met woorden. Als jongste kon ik nooit eens een verhaal vertellen aan tafel, vreselijk vond ik dat.
En we hebben er ook nog eens niets zelfcorrigerends van geleerd als gezin want nu zijn we boven de veertig en gaat het nog steeds zo.

jee

Ik vind wel dat er erg negatieve ladingen aangegeven word; onbeschoft, brutaal etc. Voor mij zijn dat best grote woorden.
Voor mij is het redelijk neutraal; gewoon leerpunten voor de kinderen.
Hier is het contact redelijk gelijkwaardig dus ik laat ook geregeld iets gaan en ja, daar leren ze veel van. En zo nu en dan stuur ik wel wat bij of ondersteun ik.

Aan elkaar gewaagd

Ja, mijn kinderen zijn redelijk aan elkaar gewaagd heb ik het idee. Natuurlijk is er veel leeftijdsverschil maar de oudsten zijn juist vaak lief voor de jongsten. Af en toe zijn ze dat niet maar dan is er wel weer een ander kind wat daar weer wat van zegt. Bovendien als een van de oudsten onaardig is tegen een van de jongsten dan zal de jongste dat ook wel weer teruggeven op een andere manier. Die laat heus dan wel blijken boos te zijn op de oudste of verdrietig te zijn door zijn houding. Zo leer je toch wel veel over actie/reactie. Ook voor de jongsten vind ik dat leerzaam. Verder komt dit soort gedoe meer voor tussen de kinderen die zo'n 2-4 jaar met elkaar schelen dan tussen de kinderen die echt veel met elkaar schelen. Dat is toch een andere verhouding. Wat niet wegneemt dat er ook dan wel eens gedoe is. Juist onder broers en zussen kun je vaak iets meer experimenteren in relaties dan met vrienden omdat de relatie vaak wat meer kan hebben. En de verhouding met ouders is weer anders. Ik wil daar dus niet te veel tussen zitten. Kan ook niet altijd want bij veel interacties tussen de kinderen ben ik er helemaal niet. Ik ben aan het werk of ik ben wat anders aan het doen of ergens anders in huis. Dus zeker specifieke incidenten krijg ik weinig van mee. En de meest vervelende incidenten vinden ook juist plaats als ik er niet ben. Wat lastig is want hoe kom je dan nog achter de waarheid.

Barvaux

Als het zo is dat iemand mij een verhaal verteld en een ander bemoeit zich daar ongevraagd mee dan zou ik er wel wat van zeggen. Je bemoeien met een gesprek tussen anderen is niet netjes. Als ik er rechtstreeks bij betrokken ben dan zeg ik er wel altijd wat van.