Ik ben altijd zo bezorgd
De kinderen zijn het huis uit. Maken hun eigen keuzes, leiden hun eigen leven en leren van hun eigen fouten net zoals ik dat deed. Ik heb geen leeg nestsyndroom, druk genoeg met werk en hobbies. Maar wat zou ik graag aldoor weten dat het goed met ze gaat. Als ik ze bel en er wordt niet opgenomen dan ben ik meteen ongerust. Ondertussen belt mijn moeder, ik zie het op de nummerherkening en ik denk 'nu ff niet.'
Zijn er hier mensen die dit herkennen?
Nee
hier wonen twee kinderen op zichzelf,en ik ben eigenlijk nooit bezorgd,het zijn verstandige volwassen mensen die ik volledig vertrouw.
Moet ik er wel bij zeggen : Zoon zie ik minimaal 1x per week.Dochter heb ik zeker 4x per week contact mee via email of sms en zie ik ook heel regelmatig.
Twee dingen
Je haalt twee dingen aan: je wil "aldoor" weten hoe het met je kinderen gaat. En je wil je moeder niet te woord staan als ze opbelt.
Wat hebben die twee met elkaar te maken?
n@nny
Miekemieke
De jongste vloog hier (als laatste) 3 jaar geleden uit. In het begin was ik wel wat vaker bezorgd, zeker als ik maar steeds geen contact kreeg. Inmiddels denk ik: ze hebben daar hun eigen leven met volop contacten, mocht er onverhoopt iets gebeuren dan hoor ik het snel genoeg. Ik ga er domweg vanuit dat 't zolang ik niets hoor prima met ze gaat. Ik zie regelmatig berichtjes langsflitsen op facebook en we bellen eens in de twee weken ongeveer.
Nanny
Ik denk dat Mieke bedoelt, dat ze zelf niet altijd de telefoon opneemt als ze ziet dat het haar moeder is, en dat haar kinderen dat ook zo zouden kunnen doen, wat dan dus geen reden is om je zorgen te maken.
Zo las ik het tenminste.
Niet opnemen als je ziet wie het is
bij onze vaste telefoon werkt dat niet (geen nummermelder) en op mijn mobiel zie ik het niet altijd (als ik mijn leesbril niet bij de hand heb). Ik neem dus altijd op 
Tja Mieke, enige bezorgdheid houd je altijd, denk ik. Niks aan te doen.
Maar geen telefoon betekent gelukkig meestal niet dat er wat loos is. Laatst was mijn dochter ergens gaan oppassen en later thuis dan ik verwachtte. Haar telefoon gaf geen sjoege en ik maakte me best zorgen. Later bleek dat er een storing op het netwerk was - mijn bezorgde sms-jes kwamen uren later alsnog binnen.
Door al het gecommuniceer met de mogelijkheden van nu laat je je onbedoeld weleens gek maken. Probeer vertrouwen te hebben.
En nee, het gaat niet altijd 'goed'. Met jou ook niet toch? Dat is het leven... Als ze maar weten dat ze altijd bij je terecht kunnen, met wat dan ook.
Sterkte ermee!!
Nanny
Zo las ik het ook, dat Miekemieke ergens wel weet dat ze zich waarschijnlijk zorgen maakt om niets en dat een kind niet altijd zijn ouders te woord kan of wil staan.
Normaal
Ik maak me altijd zorgen om mijn kinderen; zeker om de kinderen die niet meer thuis wonen. Als ze de telefoon niet opnemen schieten bij mij ook gelijk 100 rampscenario's door mijn hoofd. Overigens ook wel bij de kinderen die nog wel thuis wonen. Ik maak me eigenlijk altijd zorgen om ze. Hoort er bij naar mijn idee.
Mijn moeder is ook altijd bezorgd; om mij en ook om de kleinkinderen.
Gelukkig
Gelukkig dat er herkenning is. Misschien hoort het wel bij het ouderschap en is het bij mij een beetje extra ontwikkelt.
Mijn kinderen zijn verstandiger, handiger en intelligenter dan dat ik ben. Ik verwacht niet dat ze domme dingen doen maar ik ben altijd bang dat er een of ander noodlot toeslaat. Mijn kinderen voelen dat aan en nemen daardoor wat extra afstand denk ik net zo als ik dat doe bij mijn moeder. Want een ouder die aldoor wil checken of alles nog steeds goed gaat dat is best verstikkend.
Leven met onzekerheden hoort gewoon bij het leven. Vroeger heb ik mij voorgenomen om nooit zo overbezorgd te worden als mijn ouders en grootouders en ja het is toch gebeurd ik ben overbezorgd geworden.
Ja ik ook
ik herken dit heel erg. Het komt ook juist doordat er tegenwoordig zoveel communicatiemiddelen zijn. je kunt haast ieder moment contact hebben op allerlei manieren. En als iemand dan even onzichtbaar en onbereikbaar is maak je je zorgen.
jaymza
Klinkt bekend
Vooral wat Anne-Fleur noemt: het altijd nagaan of er iemand zou kunnen zijn die ik zou kunnen kennen die ermee te maken zou kunnen hebben... Wat dat betreft erger ik me altijd enorm aan die focus op 'voorzover bekend zijn er geen Nederlandse slachtoffers' bij journaals, maar ik snap ze tegenwoordig wel. Overigens heb ik het ook omgekeerd. Als er op een 'raar' moment gebeld wordt, neem ik onmiddellijk aan dat er ergens iets ergs is gebeurt.
Miekemieke, eigenlijk beschrijf je twee dingen. Het meteen denken dat er iets ergs is gebeurt als mensen niet meteen opnemen is gewoon een gegeven. En zoals je ziet hebben veel meer mensen dat. Als je vervolgens wel ergens beseft dat ze waarschijnlijk gewoon wat anders aan het doen zijn, en je belt een (redelijke) tijd later terug, dan is er niks aan de hand.
Maar daarnaast kan je natuurlijk het idee hebben dat je zowiezo te veel belt. En dat is iets wat je natuurlijk gewoon eens kan vragen. Ik heb zelf toen ik ging studeren al snel met mijn moeder een wekelijks 'belmoment' afgesproken. Viel automatisch zo in, en toen hebben we het 'officieel' gemaakt. Niet dat we tussendoor nooit bellen, maar dan is het vaak echt praktisch. Maar op zondagavond nemen we de week even door. Voor ons werkt dat goed, maar ik ken ook mensen die daarvan zouden gruwelen.
Kraanvogel.
