Huwelijk/relatie en zware tijden

Bijzonder

Wij kregen het mee als een soort waarschuwing van de professor die onze dochter behandelde:de dood van je kind trekt een zware wissel op je huwelijk.Bij ons was dat niet echt het geval,maar ik kan me voorstellen dat dat wel kan gebeuren.Zelfs als je heel erg je best doet en gelooft in het ook doorstaan van zware tijden in een huwelijk.
Groetjes,bastet

Veranderde persoonlijkheid

Ik weet nog dat ik een collega had, lang geleden, die door een ongeval hersenletsel had opgelopen. Hij was na het ongeluk totaal niet meer de man die hij voor het ongeluk was. Heel tragisch. Ik kan me in zo'n geval best voorstellen dat je het op den duur niet meer volhoudt.

En ook

Vergeet ook niet dat mensen vaak veranderen omdat ze traumatische dingen meemaken,vaak sta je na zo,n gebeurtenis anders in het leven,ga je anders met dingen om.
je man/vrouw kan daardoor zo veranderen dat het niet meer de persoon is waar je voor gekozen hebt,maar een totaal anders mens.Dat kan ook een oorzaak zijn voor een scheiding.

Hangt er van af

Tja, dat je ook in tegenspoed bent getrouwd, daar ben ik het volledig mee eens. Toch is er een hele grote maarrr... Ik heb in mijn eerste huwelijk de nodige ellende meegemaakt die zeker onder het kopje "bijzonder" vallen, o.a. geweld en mishandeling (door drankgebruik). Ik ben heel blij dat ik uiteindelijk, na jarenlang praten, vergeven, opnieuw proberen, wikken en wegen, zelf de moed heb gevonden om de stekker uit dat huwelijk te trekken.
Ik ben al een poosje opnieuw getrouwd en ook in dit huwelijk gebeuren hele bijzondere dingen, die onder het kopje "tegenspoed" vallen. Alleen heeft het dit keer niets met geweld en mishandeling te maken. Daarom voelt het anders en ik heb nu juist het idee dat de "crisis" mijn relatie met mijn man sterker maakt.
Ik denk dus inderdaad dat je tijdens een bijzondere, negatieve of dramatische gebeurtenis kunt merken of je huwelijk goed is.

Herkenbaar

Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat onzere DH opereert werd aan en bult die achteraf kanker bleek te zijn - kanker die heel snel terug kwam helaas. Naar deze operatie heeft zij nog maar 4 maanden geleefd.

Wij waren allebei dol op deze hond. Maar in deze 4 maanden groeiden we echt uit elkaar. We hadden volledig verschillende manieren om met het weten dat zij niet meer lang heeft om te gaan. Manlief ging helemaal in denial, terwijl ik alles op internet opzoekte wat over haar ziekte te vinden was. Ik wilde voorbereid zijn en dochter kunnen voorbereiden.

Naar haar dood stortte ik me helemaal op mijn werk - afleiding was alles wat ik wilde. We zijn allebei geen praters en zeker hij gaat ernstige gesprekken het liefst uit de weg.

2 maanden naar haar dood stond het dan ook echt op een nippertje - bij elkaar blijven of niet.

Het waren dieperliggende problemen, maar hierdoor hadden deze een heleboel scherpe hoekjes meer gekregen.

Balletmama

ik kan me niet voorstellen dat een relatie zou stranden vanwege het overlijden van onze hond,(hoewel het wel erg is als je huisdier dood gaat.)
Maar ik kan me wel voorstellen dat,als er al veel mis is met je relatie,dat het overlijden van de hond de druppel zou kunnen zijn.

Versterker

Ik denk dat heftige gebeurtenissen een versterkende werking hebben op je relatie. Is de basis sterk, dan wordt die vaak sterker door een cris. Maar is de basis wankel, of als het in de grond niet goed zit, dan wordt dit ook versterkt door een crisis. Dit is geen wet, overigens, maar ik heb het wel vaak zo gezien.
Groeten, Maw.

Gekwets

Op zulke momenten ben je ook gewoon zo kwetsbaar, en als de partner dan de voor jou verkeerde reactie geeft, dan kan dat zo enorm kwetsen dat het op dat moment eigenlijk het begin van het einde is.

Ik heb zo'n moment met m'n ex-vriend. Daarna nog 2 jaar bij elkaar gebleven, maar ik kan het moment dat ik emotioneel afstand begon te nemen en dat ik eigenlijk mijn respect voor hem kwijtraakte tot 1 gebeurtenis herleiden. En dit was niet eens een echte crisis ofzo, enkel een moment dat hij aantoonde een bepaalde eigenschap die ik nodig heb in een partner, niet te bezitten. (Mij willen beschermen)

Hoop zoiets nooit mee te maken met mijn man. Want het is echt onherroepelijk.

Verschillen

Ik denk dat het ook te maken heeft met hoe je verdriet verwerkt en hoe je omgaat met grote tegenslagen, als partners daar heel anders op reageren is het moeilijker elkaar te blijven steunen en samen sterker te worden.

Zware tijden

Zware tijden hebben wij ook gehad, maar ik heb dat juist gezien als een moment om NIET uit elkaar te gaan. Juist als je in zwaar weer zit kun je elkaar soms slecht hebben. Maar het overlijden van onze middelste heeft wel mijn kijk op van alles zo veranderd dat ik uiteindelijk 10 jaar later (toen de situatie na nog meer dieptepunten rustig was) wel de stap kon zetten om het huwelijk te eindigen.

Zo zie je maar

hoe anders het voor iedereen is. Bij ons is het echt omgekeerd. De moeilijke tijden die wij hebben gehad zijn voor mij juist datgene waardoor ik het gevoel heb dat we samen oud kunnen worden.

Tsja

Kaaskopje: "De moeilijke tijden die wij hebben gehad zijn voor mij juist datgene waardoor ik het gevoel heb dat we samen oud kunnen worden."

Zoiets ja, dacht ik ook altijd.. maar het is eenzaam als de ander onbereikbaar is geworden

Delen van verdriet

Ik vraag me af of het noodzakelijk is dat je verdriet deelt en samen tegenslagen verwerkt. Mijn man en ik zijn in tijden van voorspoed een geweldig team maar in tijden van zware tegenspoed gaan wij heel anders met problemen en verdriet om. Natuurlijk zou het op die momenten heel fijn zijn een man te hebben om verdriet mee te delen en samen het probleem mee te verwerken maar in ons geval gaat dat moeizaam. Ten tijden van tegenspoed zoeken wij voor dergelijke zaken dus ook vooral andere nabije mensen op, om de tegenslag mee te verwerken. Mensen waarmee je meer op 1 lijn zit.
Ik geloof zeker dat tegenslag je dichter bij elkaar kan brengen, dat is bij ons helaas niet zo maar dat we verschillend met tegenspoed omgaan betekend niet dat we daardoor uit elkaar zijn gegroeid. We accepteren dat we daarin anders zijn maar hebben bij momenten van tegenslag gelukkig wel goede momenten, blijven een goed team en in geval van voorspoed is onze relatie weer geweldig.
Overigens zou onze relatie het overlijden van een kind misschien ook niet overleven, maar alle andere tegenspoed die ik maar kan bedenken gelukkig wel.
Maar hoe zien jullie dat. Is het noodzakelijk dat je tegenslagen en verdriet samen verwerkt?

Basis

***Kaaskopje: "De moeilijke tijden die wij hebben gehad zijn voor mij juist datgene waardoor ik het gevoel heb dat we samen oud kunnen worden."

Zoiets ja, dacht ik ook altijd.. maar het is eenzaam als de ander onbereikbaar is geworden***

Die moeilijke tijden waren ook voor mij het moment om juist niet uit elkaar te gaan. In crisismomenten kun je niet oordelen over een basis, tenminste zo denk ik erover. En zo zorgden die moelijke tijden er ook weer voor, juist omdat ze er geweest waren, dat de beslissing uitgesteld werd. Je deelt toch een verleden. Uiteindelijk blijk je 'delen' en 'delen' te hebben. En in eenzaamheid teren op een verleden, zo kon ik niet samen oud worden.

Oepsie jacci

'k Zie nu pas wat ik schreef en hoe dat overkomt. Foutje, uiting van gevoel ipv verstand.
(onbereikbaar is in ons geval dood)

Ofwel

Het gevoel hebben dat je samen oud gaat worden, zegt niet zoveel of dat ook gaat gebeuren. Het leven zelf kan daar andere gedachten over hebben. Of zoiets.

Angelina

Ik vraag me af of het noodzakelijk is dat je verdriet deelt en samen tegenslagen verwerkt. Mijn man en ik zijn in tijden van voorspoed een geweldig team maar in tijden van zware tegenspoed gaan wij heel anders met problemen en verdriet om.===
Dat lijkt me eigenlijk normaal. Dat je samen een tragisch voorval 'overleefd' is 1 ding, maar je bent een ander mens dan je partner, dus je partner beleeft en verwerkt het anders. Ik ben nogal van het directe. Het overkomt me nu, ik huil nu de tranen uit mijn ogen... en dan ga ik door. Het was voor mij een verrassing toen mijn man pas na maanden instortte. Ik denk dat hij zich eerst sterk voor mij heeft gemaakt, anders weet ik er geen verklaring voor. Het zal best eens voor onbegrip zorgen als je niet alles in gelijk tempo verwerkt, zolang je er maar wel over kunt praten. Het lijkt me daarom heel lastig als dat ook niet kan. Heel eenzaam ook, daar heeft Kaatje gelijk in.

Pelle

daarom opende ik ook met de constatering dat het bij iedereen anders werkt

Kaatje

Het gevoel dat je samen oud wilt worden houdt geen rekening met wat jouw overkomen is. Een beetje struisvogelpolitiek is dat wel. Het kan iedereen overkomen, erg genoeg.

Bij ons

Toen ons zoontje op de IC lag, zei mijn man de eerste dag al tegen mij dat veel huwelijken bij dit soort gebeurtenissen stuklopen. We hadden zoiets bij ouders van vrienden zien gebeuren. Dat wilden we uiteraard per se niet, en we hebben toen bijna rationeel afgesproken dat we het accepteren van elkaar als we dingen anders beleven of willen of ervaren. Als we maar dichtbij elkaar blijven en veel blijven praten met elkaar (wij zijn ook echte praters).
Ons zoontje is overleden en we zijn nog veel dichter naar elkaar toe gegroeid dan we al waren. Nog steeds doen we dingen anders en ervaren we dingen anders, maar dat is prima. Ben heel blij dat we praters zijn hoor, en er altijd zo open over zijn. Ik realiseer me goed dat het ook heel anders kan zijn.