Hoe laat ik het los ?
Hallo,
Enige weken geleden is mijn dochtertje (5j) op de camping gevallen. Een klein hoogte maar wel meerdere botbreuken die geopereerd moesten worden en gezet ( pols en elleboog) Je kan je voorstellen dat ze veel pijn had.
Ik heb alles zo goed mogelijk opgevangen. Zetpil gegeven voor dat we naar het zkh ging. Waardoor ze hele auto rit sliep. Haar arm gestabiliseerd in een mitella en ect. Meteen naar het seh gegaan en vandaaruit kreeg ze medicatie waardoor ze geen pijn had. Sterker nog ze lachte en giechelen en sliep / daarna mochten we met de ambulance naar een ander ziekenhuis vanwege trauma chirurgie.
Ik merk aan mijzelf dat het toch constant aan me knaagt. De pijn bij de val. Haar angstige oogjes. Afwijkende stand van haar arm.
Terwijl ik zo vrolijk en energiek meisje zie die weliswaar nog in het gips zit, loop ik constant te malen in mijn hoofd of ik alles wel goed had aangepakt. Of ik die val niet had kunnen voorkomen of i.d.
Wie herkent dit en heeft zoiets meegemaakt met het kind. En hoe gingen jullie er mee om?
Jouw pijn, haar pijn
Ja, dat herken ik.
Voor mij hielp het om toe te geven dat haar pijn, mij pijn deed.
Dit "De pijn bij de val. Haar angstige oogjes. " is jouw pijn.
Daar moet je van herstellen.
Het is goed om dat los te maken van haar pijn anders ga je steeds maar bij haar bevestiging zoeken "doet het nog pijn, echt niet???"
Erken je eigen pijn en verwerk het voor jezelf.
Geef het tijd
Ik heb zelf gelukkig nooit zo iets bij de kinderen meegemaakt, maar wel bij mezelf. En het kost tijd. Ik heb veel gepraat, vooral met mensen die er bij waren, vaak opnieuw dezelfde gesprekken gevoerd en het werd vanzelf minder. Ik had de "mazzel" dat gelijk met de ambulance een vriendin aan kwam die ook arts is. Zij in de ambulance mee gegaan naar het ziekenhuis en kon me achteraf dus ook heel goed de technische kant van het verhaal vertellen (welke pijnstillers op welk moment, wat die doen, hoe heftig dat die zijn...). Dat was voor mij erg waardevol om te weten, om het plaatje compleet te maken. Maar nu, ruim 3 jaar later, blijft het psychisch wel een gevoelig ding...
Nee, je had die val niet kunnen voorkomen. Dat soort dingen gebeuren nou eenmaal. Kinderen moeten kunnen spelen en soms vallen ze daarbij. Meestal gaat dat vallen goed, soms niet...
Mijn val was ook stom, had nooit moeten gebeuren, maar gebeurde wel en was nog heel ongelukkig ook. Heel suf weggegleden en op de meest slechtste plek terecht gekomen.
En het klinkt alsof je heel goed gereageerd hebt. Daar mag je met een goed gevoel op terug kijken! En kijk naar je dochter, geniet er van dat ze vrolijk is, dat je vol energie zit. En wees lief voor jezelf, neem jezelf niets kwalijk en neem de tijd om het te verwerken.
Mijn dochter heeft bij een val van een trampoline een gecompliceerde armbreuk overgehouden waarvoor ze drie keer een operatie heeft gehad. Haar arm was helemaal verdraaid en het zag er heel akelig uit. Gelukkig was er iemand met medische ervaring in de buurt en de BHV-er in de speeltuin heeft ook goed geholpen. Zij heeft me ook verteld naar welk ziekenhuis ik toe moest (wij waren ook op vakantie) en daar ben ik toen heel kordaat naartoe gereden. Ik sprong in de actiestand: mijn emoties verdwenen naar de achtergrond.
Het voelt bedreigend dat er nare dingen met je kinderen kunnen gebeuren waar je geen controle over hebt. Als ouder zou je het liefst alle tegenslag, pijn en ongeluk bij ze weghouden. Maar dat kan niet. Ik denk dat het ook troostend is om je aandacht te richten op hoe goed je kind ermee omgaat, dat ze de pijn teboven is gekomen, de schrik heeft doorstaan, de tijdelijke beperkingen heeft geaccepteerd en vrolijk is ondanks dat ze misschien ook nog last heeft. Ze is een dapper meisje wat deze gewone menselijke tegenslag prima doorstaat! Als moeder heb je daar ook je aandeel in. Je biedt haar ook de steun om dat te doen. Daar kun je vertrouwen en rust aan ontlenen. En wat ‘geoefend’ zijn in tegenslag is niet zo leuk maar wel normaal en misschien zelfs wel noodzakelijk om een zelfredzaam mens te worden. Je zoekt het natuurlijk niet op maar het gebeurt gewoon in ieder kinder- en mensenleven. Volgens mij doe jij het prima.
En zoals M. Lavell zegt: het wat angstige gevoel moet gewoon zakken.
Groet,
Jo Hanna
Ja ik ook
Een heel ander verhaal, maar toch. Mijn dochter is een jaar of tien geleden behoorlijk heftig gepest op school. Op de een of andere manier weet ze dat zelf niet meer. Misschien omdat het te erg was? Maar ik weet het wel en ik kan er nog steeds niet met droge ogen over vertellen. Het doet echt pijn.
Ook ben ik nog niet bijgekomen van het hartinfarct wat mijn man eind vorig jaar is overkomen. Hij is weer behoorlijk fit en blij maar tjonge, ik zie hem nog zo liggen daar in het ziekenhuis, en zodra ik hem nu ook maar even denk te zien wegzakken raak ik in lichte paniek.
Ik ben hier misschien wel gewoon niet goed in, bedenk ik nu. Maar in elk geval, ik begrijp je!
Inderdaad
Heeeeel herkenbaar. En inderdaad, probeer het zelf te verwerken, dat staat dus los van je kind.
schuld
een van mijn kinderen is als net 2 jarige in een Grieks ziekenhuis beland met een atypische koortsstuip. Ik als ouder mocht niet mee de behandelkamer in, en na de hectische ambulancerit heb ik mij daarmee af laten schepen.
Kind lag daar dus alleen. Koortsig, zeer angstig, met druk onverstaanbaar pratende artsen over zij hoofd, hebben ze ook nog eens wel 10x gedaan over het prikken van een infuus. Ik hoorde hem gillen, ijsberend in de wachtkamer. Keer op keer.
Het is inmiddels 10 jaar geleden maar ik voel nu nog de onmacht en wanhoop. En vooral het tekortschieten. Waarom, WAAROM ben ik niet bij hem gebleven?!
Aan die koortsstuip kon ik niets doen. Maar aan die eerste momenten in het ziekenhuis wèl. Dat gaat mij dan ook nooit meer helemaal loslaten...
Overigen ben ik na die eerste momenten niet meer van zijn zijde geweken, en hebben we hem uiteindelijk zelfs soort van ontvoerd uit dat vreselijke ziekenhuis.
Kind heeft er wel een trauma aan overhouden. In de zin dat bepaalde toch al aanwezige karaktereigenschappen nog eens zeer versterkt zijn. Bij mijzelf blijft het ook een kwetsbare plek. Het gevoel van dat ik hem op een cruciaal moment in de steek heb gelaten... Dat gaat nooit meer weg vrees ik.
Je bent haar moeder
dus je leeft intens mee en dat is maar goed ook. Ik kan me bepaalde situaties nog zo voor de geest halen. Mijn kleine dochter viel een flink stuk van de trap. Ik zat later bevend op de onderste tree van de trap bij te komen. Andere dochter moest buisjes, het wegdraaien van haar ogen toen ze het roesje kreeg. Ik vond het vreselijk, terwijl ik best nuchter ben in die dingen. Ik werd zelfs weggestuurd. De tweede keer was er niets aan de hand. Hoe deze dochter 7 jaar geleden haar bewustzijn verloor in de huiskamer, tot twee maal toe. Wat een afschuwelijk beeld. Ik weet het nog. Maar ook haar latere opmerking, toen alle gevaar geweken was en ze aan het herstellen was. Ze moest huilen en zei dat ze het zo erg vond dat wij het allemaal mee hebben moeten maken toen het zo ernstig was. Daar zat ze mee. Daar bleek uit dat zij ook begaan is en was met ons. We bekommeren ons om elkaar dus en jullie doen dat ook en dat brengt soms heftige emoties met zich mee, maar vormt ook de band die jullie samen hebben.
Bedankt allemaal voor jullie reacties
Bedankt!
Alle antwoorden zijn zo verhelderend.
Vooral het accepteren dat het mijn pijn is momenteel en niet die van haar.
Inderdaad ik kijk haar soms aan en moet ik mijzelf bedwingen om niet te vragen : doet het nog pijn? Ach meisje kom hier...
Terwijl zij letterlijk zoiets heeft van ik heb geen zin om er over te vertellen OHJA ijsje was wel lekker! En de ballon haha. Ohja het verstoppertje spelen in het zkh!
Juist het gevoel van machteloosheid. Je kind heeft pijn. Ik heb wel het "geluk" gehad dat ik die hele dag erbij ben gebleven. Alles heb meegemaakt en het heel helder heb wat er wanneer gebeurd is. En de beslissen zelf kunnen nemen. Welk ziekenhuis we naar toe gingen met de ambu en ect.
Heftig vond ik wel de medicatie die ze kreeg Ketamine. Toen ze bij kwam van haar "lach kick " en de Ok had ik een hulpeloos klein meisje die ontzettend misselijk en buikpijn had. Uiteindelijk is dit wel iets wat ik voor mijzelf moet verwerken en mag accepteren dat ik niet overal controle over kan hebben. En dat deze dingen helaas gebeuren.
bedankt iedereen!
Ervaring dochter op de IC
Dochterlief bleek vrij atypische astma te hebben kwamen we achter. Ze had volgens haarzelf geen last van benauwdheid en ze was helemaal niet bang of zo, ze ademde alleen wat moeilijk. En dat werd steeds erger in de loop van het weekend. Ik vertrouwde het niet en heb erop gestaan dat we maandagochtend toch bij de dokter terecht konden. We konden direct door naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis was het vernevelen, de verpleegsters zagen geen zwaar ziek kind dus kort en met tussenpozen. Hielp niet, ze bleek wel zwaar ziek dus continue vernevelen. Hielp niet dus een infuus met ventolin en verplaatsing naar de intensive care. Daar werd bed met dochter eerst weggestuurd, ze zagen namelijk een meisje wat ontzettend vrolijk was en bijna stond te dansen op bed. Dubbelcheck en ze hoorde toch echt op de IC.
Dochter heeft echt goede herinneringen aan die plek, het was daar beleid om zodra een kind trek had eten aan te bieden. Dochter is een smulpaap en heeft daar met plezier gebruik van gemaakt. Ze werd al na de eerste nacht naast de beroerdste eter van de zaal gezet onder het motto zien eten doet eten. Er was een eigen tv-tje, volop knutselmateriaal en een zuster die klei en verf voor haar haalde en niet te beroerd was om zo nu en dan een spelletje te doen.
Ik heb het zwaarder gehad dan zij. Pffft, moet er niet meer aan denken.
Apart gedrag
Mijn dochter is als jonge puber aangereden en daar gelukkig met lichte verwondingen (gebroken arm, hersenschudding) vanaf gekomen. Ik werd gebeld door de ambulancebroeder en bij de SEH vertoonde ze echt apart gedrag. Normaal is ze verlegen en stil en nu bleef ze maar ratelen. Ik heb dus meerdere malen tegen die artsen verteld dat dit echt geen normaal gedrag was. Ik maakte me zo”n zorgen dat zij dit normaal zouden vinden en ten onrechte zouden concluderen dat ze in orde was. De volgende dag was ze gelukkig weer haar nukkige zelf 
Andere beleving
Er hebben een paar valpartijen plaatsgevonden die zo verkeerd hadden kunnen aflopen, dat ik eerder blijdschap voel daar het nog zo goed is afgelopen en het hersteld is.
Zo vloog de 5-jr met hoge snelheid over stuur van fietsje, volop gezicht. Het gebeurde voor mijn neus maar ik was te ver om in te grijpen. Ik was bang voor schedelbreuk en keek om mij heen of ik nog wat tanden op straat zag liggen.
Paar weken later een valpartij door het overspringen, waarbij ik ander kind zo de nek zag verdraaien dat ik bang was dat hierdoor de nek kon breken.
Beide kinderen hielden er een grote schaafwond en blauwe plekken aan over. Maar die blijdschap is als gisteren. @ TS,Kijk of je je gevoel kan omzetten in dankbaarheid.
Acceptatie
Shit happens. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Het leven kan grillig en bochtig zijn met onverwachte verrassingen van diverse aard. Het gaat niet altijd allemaal even perfect, al doe je je best en streeft naar een goed schadevrij leven.
Ik denk wel eens, wat heb ik toch gedaan? Wie in zijn 'right mind' zet er een kind op de wereld? Zeker nu ik weet met welke uitdagingen ze te maken hebben in het leven.
Maar ja, ik ben er voor ze. Ik ben hun moeder en ik ben er trots op dat ze ook met tegenslagen (noodzakelijk) leren omgaan. Ik steun ze wel. Dat kan ik.
De vertrouwdheid die ze met mij hebben maakt hopelijk dat ze het leven aandurven.
Ik maak me regelmatig zorgen, ook over de toekomst. Het is niet anders. Nu kan ik er nog voor ze zijn, ze hebben geleerd ook op anderen te vertrouwen. En vooral op zichzelf.
Ook met social stories over mensen die met tegenslag in hun leven omgingen en omgaan. En vragen hoe ze dat doen om ze aan het denken te zetten. Te luisteren en te bevestigen.
Gelukkig heb ik zelf wel veel ervaring met medische zaken, dus dat heeft me meestal niet erg verontrust. Behalve dat je er voor gaat.
Zeer regelmatig.
Kind heeft een aandoening waardoor er snel wat breekt, we zijn dus regelmatig in het ziekenhuis te vinden.
Ondanks de vele 'ervaring' wordt het nooit makkelijk, en iedere fractuur maakt weer de nodige indruk. Het is ook niet niets, als je kleintje wat breekt en dan ook nog geopereerd moet worden. Ook hier altijd weer reflectie: 'Heb ik wel goed genoeg gehandeld, had ik iets anders moeten doen?'
Ik denk dat jij, in jouw geval, het goed gedaan hebt. Hopelijk steunt het je, als je dit van meerdere mensen hoort. Blijf je onzeker, dan zou je een cursus kinder- EHBO kunnen doen. Weten hoe je moet handelen, mócht er weer iets gebeuren, maakt mensen vaak al een stuk zekerder van hun zaak.
Maar soms overkomt het je gewoon, gaan dingen zo snel, dat je geen tijd hebt om er bij stil te staan.
Net als met de val. Had je het kunnen voorkomen? Ja, door je kind te verbieden ooit ergens op te klimmen.
Is dat reeel, en wenselijk? Nee. Ongelukken gebeuren, en nee, je kunt als ouder nooit altijd alles voor zijn.
Oe ja herkenning
Dat moment dat onze 4-jarige stikbenauwde kind tussen het naar adem happen door hijgend vroeg “ga ik nu dood?”.
Het ging me door merg en been en is traumatisch. Ik voel het nog, de gedachte dat het over kon zijn en dat we niets konden doen. De gedachte dat het fout kon gaan omdat wij het niet goed deden.
Afschuwelijk. Het is al een aantal jaar geleden maar ik krijg er nog nare gevoelens van als ik er aan denk.
Flanagan
Ja, zo zie ik vreselijke gebeurtenissen ook vaak. Het is goed afgelopen... gelukkig! Maar het gevoel van dat ik in paniek raakte of het moment waarop de boodschap tot mij doordrong kan ik ook zo nog boven halen. De momenten die je niemand gunt. Als het je niet lukt om de opluchting de boventoon te laten voeren, is een gesprek met de huisarts misschien op zijn plaats.
